Εργατικό κίνημα
Από τα Τέμπη ως το Πέραμα: Ο αγώνας θέλει συνέχεια και κλιμάκωση

31/5, Παμπειραϊκή διαδήλωση για το εργοδοτικό έγκλημα στο Πέραμα. Φωτό: Μάνος Νικολάου

Από τα τρένα ως το Πέραμα, ο αγώνας για τα μέτρα ασφάλειας βρίσκεται στο κέντρο των εργατικών διεκδικήσεων για να σταματήσει να μεγαλώνει η μαύρη λίστα των νεκρών. Δεν είναι ατυχήματα, φωνάζουν τα συνδικάτα, αλλά προδιαγεγραμμένα εγκλήματα με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης και των καπιταλιστών. Για να αυξήσουν τα κέρδη τους μειώνουν τα κόστη συντήρησης και το προσωπικό, την ώρα που οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι διαλυμένοι.

Με διήμερη απεργία στις 30 και 31 Μάη και με διαδηλώσεις σε Πέραμα και Πειραιά, πρωί και απόγευμα, οι εργαζόμενοι της Ζώνης του Περάματος και του Συνδικάτου Μετάλλου κινητοποιήθηκαν για το εργατικό δυστύχημα στις 29/5 στη ζώνη, που κόστισε τη ζωή ενός 47χρονου εργάτη και έστειλε άλλους δύο στο νοσοκομείο. Στο πλάι τους βρέθηκε πλήθος αλληλέγγυων, συνδικάτων, φοιτητικών συλλόγων, μαθητών και συλλογικοτήτων-οργανώσεων της Αριστεράς. Παμπειραϊκή κινητοποίηση και διαδήλωση στο κέντρο του Πειραιά πραγματοποιήθηκε στις 31/5 μετά από κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Η συνέχεια της απεργίας αναστάλθηκε γιατί υπήρξε η δέσμευση ότι η ΣΣΕ στον κλάδο -με μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια- θα αποκτήσει ισχύ νόμου.

«Οι συνθήκες εργασίας στη Ζώνη είναι “πάμε κι ό,τι τύχει”», μας είπε ο Χρήστος Τέλιος, μέλος ΔΣ του Σωματείου Ναυπηγοξυλουργών. «Δεν υπάρχει κανένα μέτρο ασφαλείας από τη μεριά των εφοπλιστών και των εργοδοτών. Ειδικά τώρα που έχει ανοίξει η δουλειά κι έχουν ελαττωθεί τα “χέρια” λόγω της κρίσης και της συνταξιοδότησης των παλιών υπάρχει τρομερή εντατικοποίηση. Σε μια σκληρή και επικίνδυνη εργασία, όπως αυτή που κάνουμε εμείς, μετά από ορισμένο χρόνο δεν έχεις τα ίδια αντανακλαστικά και διαύγεια. Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη χωρίς δικλείδες ασφαλείας.

Σας μιλάει ένας παθών. Είμαι σακατεμένος και στην ουσία δουλεύω με ένα μόνο γερό πόδι. Η αναπηρική σύνταξη δεν με καλύπτει για να βιοποριστώ με μια τετραμελή οικογένεια. Είναι μονόδρομος η απεργία και ο αγώνας. Είμαστε ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που ξέρει να μάχεται και να κερδίζει. Χρειάζεται όλο το εργατικό κίνημα να ενωθεί ενάντια σε αυτό το σύστημα που είναι σάπιο και χωρίς καμία ευαισθησία στις ανθρώπινες ανάγκες πέρα από το κέρδος».

ΟΣΕ

Στον ΟΣΕ η 24ωρη απεργία των μηχανοδηγών που είχε κηρυχθεί για την Παρασκευή 2 Ιούνη αναστάλθηκε μετά την υπογραφή συμφωνίας της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Έλξης με την Hellenic Train, μετά την ολοκλήρωση του δημόσιου διαλόγου στον ΟΜΕΔ. Υπήρξαν δεσμεύσεις από την εταιρία για επίλυση ζητημάτων επικοινωνίας και συντήρησης των τρένων, ανακαίνιση εγκαταστάσεων όπως και για τα χρονοδιαγράμματα εξέλιξης των έργων. Επίσης, δεσμεύσεις για την επαναπρόσληψη 165 εργαζόμενων για τη φύλαξη των ισόπεδων διαβάσεων, που η σύμβασή τους είχε λήξει το 2020, νέες προσλήψεις μηχανοδηγών με πλήρη δικαιώματα και αύξηση τριών ωρών ανάπαυσης για τους μηχανοδηγούς που εργάζονται εκτός έδρας. Από την άλλη, συνεχίζεται η ανάθεση σε εργολάβους από τον ΟΣΕ για εργασίες ύψους 2.5 εκατομ. ευρώ.

Και στις δύο περιπτώσεις φάνηκε πόσο μεγάλη είναι η δύναμη των απεργιών, ακόμα και μόνο με την ανακοίνωσή τους. Η αναστολή τους όμως ήταν λάθος, γιατί έγινε στα μισά του δρόμου προς τη νίκη και δίνει περιθώρια στον αντίπαλο να μείνει στα λόγια. 

Η δέσμευση μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης για τη ΣΣΕ στον κλάδο του Μετάλλου δεν εγγυάται τίποτα. Αντίστοιχα οι δεσμεύσεις και τα χρονοδιαγράμματα της διοίκησης του ΟΣΕ, που μετά τα Τέμπη έχουν παραβιαστεί ξανά και ξανά, έχουν την ίδια βαρύτητα με τις υποσχέσεις του Μητσοτάκη. Στα μισά του δρόμου όμως ήταν και οι διεκδικήσεις, γιατί στο κέντρο τους έλειπε το αίτημα για την κρατικοποίηση της Ζώνης και του ΟΣΕ και με εργατικό έλεγχο, ώστε να φτάσει η σύγκρουση στην ουσία της μάχης, δηλαδή αν το κριτήριο θα είναι τα κέρδη ή οι ανάγκες της κοινωνίας.