Εργατικό κίνημα
Εκπαιδευτικοί: Δυναμώνει η Αριστερά

Ενισχύεται ακόμα περισσότερο η Αριστερά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία που έχει αναρτήσει ο εκπαιδευτικός Πάνος Ντούλας για τις 43 ΕΛΜΕ που έκαναν εκλογές μέσα στο 2024 από τις συνολικά 87. Πιο συγκεκριμένα, πρώτη δύναμη αναδεικνύεται η ΑΣΕ (ΠΑΜΕ) με 4.347 ψήφους και ποσοστό 27,1% του συνόλου που κέρδισε 99 έδρες σε ΔΣ στις ΕΛΜΕ. Στη δεύτερη θέση είναι τα σχήματα των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) με 3.980 ψήφους, 24,8% και 77 έδρες. Ακολουθούν οι ΔΑΚΕ (ΝΔ) με 3.388 ψήφους, 21,1% και 62 έδρες, η ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ-Νέα Αριστερά) με 2.430 ψήφους, 15,2% και 51 έδρες, η ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ) με 986 ψήφους, 6,2% και 15 έδρες, διάφορα άλλα αριστερά σχήματα με 749 ψήφους, 4,7% και 11 έδρες και τα “λοιπά” με 141 ψήφους, 0,9% και 2 έδρες. 

Αν αθροίσουμε τα ποσοστά των παρατάξεων της Αριστεράς βγάζουν ένα εντυπωσιακό 71,8%, περίπου 3,5 φορές παραπάνω από τη ΔΑΚΕ. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, αυτό έχει μόλις το ένα τέταρτο της δύναμης της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Οι εκπαιδευτικοί είναι ένας τεράστιος κλάδος χιλιάδων σε όλη τη χώρα και με πλούσια συνδικαλιστική εμπειρία. Αλλά δεν είναι η εξαίρεση. Τα αποτελέσματα των εκλογών στα εργατικά σωματεία, όπου ειδικά τα τελευταία χρόνια η Αριστερά -και η εξωκοινοβουλευτική- παίρνει κεφάλι την ώρα που η ακροδεξιά είναι ανύπαρκτη, είναι μία από τις παραμέτρους που αποδεικνύουν ότι τα ποσοστά των βουλευτικών εκλογών δεν αντικατοπτρίζουν τους πραγματικούς συσχετισμούς στην κοινωνία. Οι μηχανισμοί της δεξιάς δεν είναι λιγότερο οργανωμένοι στα συνδικάτα απ’ ότι στις βουλευτικές εκλογές, αντίθετα στον χώρο εργασίας είναι που μπαίνουν οι πραγματικοί εκβιασμοί. Αλλά, παρά τις δυσκολίες και τα μπρος-πίσω, η οργανωμένη και συλλογική δράση της εργατικής τάξης, όταν ξεδιπλωθεί, μπορεί να υπερνικάει αυτά τα εμπόδια.

Στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, αυτή η συλλογική δράση είχε να ξεπεράσει την πιο χυδαία και ωμή τρομοκρατία από την κυβέρνηση για να περάσει την αξιολόγηση και να ανοίξει η πόρτα για τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου. Από τα «εντέλεσθε» για να γίνουν οι εκλογές ηλεκτρονικά και όχι δια ζώσης, και τον εκβιασμό στους νεοδιόριστους ότι δεν θα μονιμοποιηθούν αν δεν δεχτούν να αξιολογηθούν μέχρι τη βιομηχανία των διώξεων, τις απαγορεύσεις των απεργιών και της απεργίας-αποχής και την επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, οι υπουργοί Παιδείας της ΝΔ, πρώτα η Κεραμέως και μετά ο Πιερρακάκης έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους. Και έχασαν. Η αξιολόγηση μετά από τόσα χρόνια κι ακόμα δεν έχει καταφέρει να εφαρμοστεί. Η τεράστια επίθεση στους διορισμούς και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μέσα από τις χιλιάδες συγχωνεύσεις έβγαλε στον δρόμο δίπλα στους εκπαιδευτικούς μαθητές και γονείς με πρωτόγνωρη δυναμική και αυθορμητισμό. Ούτε αυτές πέρασαν στον βαθμό που σχεδίαζε το υπουργείο.

Όλες αυτές οι μάχες δίνονταν και νικούσαν χάρη στον ξεσηκωμό της βάσης από τα κάτω και όχι γιατί η Αριστερά είχε τους συσχετισμούς. Με εξαίρεση τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες των Παρεμβάσεων που έδιναν τη μάχη για την απεργιακή κλιμάκωση και μετωπική σύγκρουση, οι δυνάμεις της επίσημης Αριστεράς περιορίζονταν στις καταγγελίες, οι μεν κραυγάζοντας, οι δε σε πιο συμβιβαστικό τόνο και χαράμιζαν, όχι μόνο τους συσχετισμούς που είχαν σε διάφορους συλλόγους, αλλά την ίδια την αγωνιστική διάθεση της βάσης. 

Οι μαζικότατες συνελεύσεις του περασμένου Μάρτη ανέτρεψαν εκκωφαντικά τις αποφάσεις των ηγεσιών των ομοσπονδιών, ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, όταν αυτές αποφάσισαν να σηκώσουν λευκή σημαία μετά την απαγόρευση από τα δικαστήρια της απεργίας-αποχής ενάντια στην αξιολόγηση και έτσι δεν μπήκε τέλος στον αγώνα. Αλλά ούτε κλιμακώθηκε. Αντίστοιχα, τον Σεπτέμβρη, την ώρα που γινόταν χαμός σε πόλεις και χωριά στα σχολεία ενάντια στις συγχωνεύσεις δεν υπήρχε πρόταση για απεργία που θα γιγάντωνε και θα συντόνιζε αυτό το αυθόρμητο μαζικό κύμα καταλήψεων από μαθητές κι γονείς. Έγινε μια -πολύ επιτυχημένη κατά τ’ άλλα- απεργία έναν μήνα μετά, στα τέλη Οκτώβρη.

Για να μην χάνονται αυτές οι ευκαιρίες είναι κρίσιμη η ενίσχυση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα σχολεία, στις μάχες και στις εκλογές. Της Αριστεράς που το εννοεί όταν λέει ότι η δύναμη βρίσκεται στους αγώνες μας. Όπως σημειώνει το Δίκτυο Εκπαιδευτικών “η Τάξη μας”: «Οι μάχες είναι πολλές και παράλληλες γιατί η κρίση αυτού του συστήματος βαθαίνει και η κυβέρνηση της ΝΔ είναι αποφασισμένη να το υπερασπιστεί με κάθε τρόπο. Είναι μία κυβέρνηση δολοφόνων που ευθύνονται για τις μαζικές δολοφονίες από τα Τέμπη μέχρι την Πύλο και την Δαδιά. Ο ρόλος του εργατικού κινήματος και των σωματείων σε αυτές τις συνθήκες είναι καθοριστικός για να οργανώσει την απάντηση στις επιθέσεις και χρειαζόμαστε μία δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά που δεν είναι της αναμονής και τι θα γίνει σε δύο χρόνια, πώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί. 

Τώρα χρειάζεται η Αριστερά να πρωτοστατήσει οργανώνοντας τις μάχες και παίρνοντας πρωτοβουλίες ενωτικά και όχι διασπαστικά για να κινητοποιήσει όλον τον κόσμο που αισθάνεται οργή απέναντι στην μισητή κυβέρνηση. Το δίκτυο “Η Τάξη μας”, που συμμετέχει στις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις δίνει και θα δίνει την μάχη για να φτάσουν οι αγώνες μας μέχρι την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και της προοπτικής του δικού μας ελέγχου στα σχολεία μας που ξέρουμε καλύτερα από κάθε Πιερρακάκη τις ανάγκες που έχουν».