Βλέπουμε να εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο οι επιθέσεις ενάντια στο δικαίωμα στην έκτρωση και μία ολόκληρη φιλολογία που πρόσφατα βρίσκεται πάλι στην επιφάνεια με αφορμή τη δολοφονία του Άγγελου, του τρίχρονου παιδιού στο Ηράκλειο, ότι υπάρχουν μητέρες τέρατα. 

Στην πραγματικότητα κανείς δεν ανοίγει την κουβέντα ότι η παραμέληση των παιδιών είναι αποτέλεσμα της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, που αφήνουν στην τύχη το ζήτημα της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, της ανατροφής των παιδιών και του νοικοκυριού. 

Βρήκα μια ανακοίνωση του Συλλόγου Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας που αναφέρει ότι φέτος για όλες τις κοινωνικές δομές πρόκειται να γίνουν μόλις 53 προσλήψεις κοινωνικών λειτουργών. Και σε όλους τους δήμους της Ελλάδας η κυβέρνηση πρόκειται να κάνει 19 προσλήψεις κοινωνικών λειτουργών. Άρα μιλάμε για μια πολιτική που διαλύει τις κοινωνικές δομές που κέρδισε η εργατική τάξη με τους αγώνες της όλα τα προηγούμενα χρόνια, που κατέκτησε τη δημιουργία των παιδικών σταθμών, που κατέκτησε τη δημιουργία δομών για τη στήριξη των γυναικών.

 Έχουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα των αγώνων που κατέκτησαν αυτές τις δομές και να αναδείξουμε ότι την επόμενη περίοδο μέσα από τις μάχες της εργατικής τάξης να βάλουμε το ζήτημα ότι θα παλέψουμε και για την ισότητα στους μισθούς, για ίση αμοιβή για ίση εργασία, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για να τσακίσουμε αυτή την κυβέρνηση που δολοφονεί με στις ιδιωτικοποιήσεις, με το ρατσισμό και το σεξισμό. Η 8η Μάρτη φέτος θα είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, έχουμε να την οργανώσουμε και σήμερα κάνουμε ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα για να μπορέσουμε να έχουμε μία απεργία στις 8η Μάρτη αντάξια με την μεγάλη κινητοποίηση στις πλατείες που έγινε στις 26 Γενάρη. 

Θέλω να αναφερθώ στην ιστορία των Παλαιστίνιων γυναικών γιατί είναι σημαντικό για τις 8 Μάρτη να θυμίσουμε αυτές τις αγωνίστριες. Είναι μια ιστορία αντίστασης, πολιτικής δράσης και συλλογικής διεκδίκησης καθώς οι Παλαιστίνιες δεν αγωνίστηκαν μόνο για τα δικά τους δικαιώματα αλλά αμφισβήτησαν ολόκληρο το σύστημα της καταπίεσης που καθόριζε τη ζωή τους. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε στην ελληνική πραγματικότητα με την 8η Μάρτη. Από τη δεκαετία του 1920 οι Παλαιστίνιες ήταν παρούσες στις μεγάλες πολιτικές διεργασίες, οργανώνοντας διαδηλώσεις, κινήματα αντίστασης συλλογικές δράσεις. Έπαιρναν θέση στην πρώτη γραμμή της διεκδίκησης για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Είναι αυτές που ορίζουν τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, αγωνίζονται για τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, για τα δικαιώματα τους για την ελευθερία, την κοινότητα, ενάντια στην κατοχή και την καταπίεση. Η συμμετοχή τους στα κοινά ήταν μια επιλογή που έγινε και ταυτόχρονα μια φεμινιστική πράξη. Έχουμε μια κοινωνία που βουλιάζει από την αποικιοκρατία, την πατριαρχία, τη στρατιωτική βία. Όλα αυτά συνυπάρχουν με τις Παλαιστίνιες γυναίκες να διεκδικούν τα δικαιώματα τους σε όλα τα επίπεδα, ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Επομένως, η  ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι συλλογική, ριζική και πλήρης.

Παρά τη συνεχιζόμενη καταστολή, τη στρατιωτική κατοχή, τη φυλάκιση ακτιβιστριών, οι Παλαιστίνιες γυναίκες συνεχίζουν να αγωνίζονται όχι μόνο σαν μητέρες, σύζυγοι αδελφές και ξαδέλφες αλλά ως φορείς αλλαγής, αντίστασης και πολιτικής σκέψης. Ο αγώνας τους -ο αγώνας μας- δεν είναι μόνο ένας αγώνας για την Παλαιστίνη, αλλά ένα μήνυμα σε όλες τις γυναίκες, σε όλο τον κόσμο, ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται μέσα από τη συλλογική δράση, τη φωνή και την αλληλεγγύη. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε εμείς, αυτό θέλουμε να διεκδικήσουμε και φέτος στις 8 Μάρτη. Ελπίζουμε σε μία απεργία καθολική, να παραλύσει όλος ο κόσμος αν είναι δυνατόν, για να δώσουμε το πιο ισχυρό μήνυμα που δόθηκε ποτέ και φωνάξουμε δυνατά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη - Τέλος στην κατοχή».

 Κάτι τελευταίο που ήρθε στην επιφάνεια είναι ότι συνελήφθη ένας σημαντικός μάρτυρας που ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή, από τη στιγμή που εμφανίζεται στα βίντεο ο Ζακ να είναι στον φούρνο του Βενέτη μέχρι και την κατάληξη του στο πεζοδρόμιο της Γλάδστωνος. Αυτός ο σημαντικός μάρτυρας στην αρχή συνομιλεί μαζί του, μετά τον ακολουθεί, μιλάει στο τηλέφωνο καθ’όλη τη διάρκεια παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία και παρόλο που γνωρίζει ότι δεν είναι ληστεία, η αστυνομία το μεταφέρει σαν ληστεία και στο τέλος τον βλέπουμε να μιλάει και με τους αστυνομικούς που ήταν εκεί και να βρίσκεται ανάμεσα τους κρατώντας ένα γκλομπ. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπήρχε μεγάλη άνεση εκ μέρους του να βρίσκεται ανάμεσα στους αστυνομικούς και να επικοινωνεί μαζί τους. Επίσης όταν μιλάει στο τηλέφωνο ακούγεται η φωνή του να λέει “αυτός είναι, ελάτε”.

Αυτός ο σημαντικός μάρτυρας θα μπορούσε να πει πολλά για να μάθουμε το κίνητρο. Η αστυνομία μας είπε ψέματα ότι δεν τον είχε συλλάβει, είχε συλληφθεί δύο φορές, άρα ξέρανε ποιος είναι, θα μπορούσε να έρθει στο δικαστήριο στο οποίο όμως δεν ήρθε. Αυτό κάνει την εμπλοκή της αστυνομίας ακόμη πιο σκοτεινή. Και οδηγεί σε ερωτήματα για τη δίκη. Ήταν δίκαιη αυτή η δίκη; ‘Ηταν σωστό το αποτέλεσμα της; Αυτά είναι ερωτήματα που μας βασανίζουν και φαντάζομαι ότι μέσα στα χρόνια θα υπάρξουν κι άλλες αποκαλύψεις. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι δικαστικά γιατί έχει τελειώσει. 

Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι ζούμε σε ένα διαλυμένο κράτος, δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε κανένα θεσμό, σε κανένα φορέα. Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ούτε από τους ίδιους του πολιτικούς που τους ψηφίζουν. Έχουμε ο ένας τον άλλον, η μόνη μας ελπίδα είναι να κατεβαίνουμε ενωμένοι στις πλατείες, θα κατεβούμε ξανά στις 28 αυτού του μήνα. Να αντιστεκόμαστε απέναντι σε κάθε μορφή βίας σεξισμού ή ρατσισμού, να προστατεύουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των διπλανών μας. Και να φωνάζουμε, να διεκδικούμε και να αντιστεκόμαστε.

 Η  εκπαιδευτική διάλυση που έφερε η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης έχει πλήξει πολλαπλά τις γυναίκες μέσα στα σχολεία. Αυτή τη στιγμή οι δασκάλες είναι αντιμέτωπες με μία βιομηχανία διώξεων. Η τελευταία επίθεση είναι τα Ωνάσεια σχολεία Αυτό για τις γυναίκες έχει δύο πράγματα να πει. Καταρχάς, ότι οι δασκάλες των σχολείων αυτών χάνουν την οργανική τους θέση και πρέπει να μετακινηθούν υποχρεωτικά. Και δεύτερον, ότι οι μητέρες των παιδιών αυτών, που πολύ καλά γνωρίζουμε ότι κυρίως οι μητέρες είναι επιφορτισμένες με τη φροντίδα των παιδιών τους, είναι υποχρεωμένες να αναλάβουν και την μετακίνησή τους τα πρωινά. 

Παλεύουμε για ελεύθερα, δημοκρατικά, δημόσια και δωρεάν σχολεία, κάτω από τον έλεγχο των εκπαιδευτικών, που σημαίνει ότι θα διαχειρίζονται από την αρχή το τι και το πώς θα μαθαίνουν τα παιδιά, ότι θα έχουν το κατάλληλο εξοπλισμό και όλα όσα δικαιούνται τα παιδιά της τάξης μας. Είναι μια μάχη που τη δίνουμε και για τα δημόσια σχολεία, και για να μην υπάρχει γυναικεία καταπίεση. ‘Οπως λέει και το σύνθημα, η απελευθέρωση των γυναικών είναι αγώνας όλων των εργατών. Διεκδικήσαμε ως Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη, ότι αυτή θα γίνει απεργία που θα χωρά όλους τους εργάτες, και το πετύχαμε. Ένα σχολείο, λοιπόν, όχι απλά συμπεριληπτικό, ένα σχολείο που θα χωράει και τους γκέι μαθητές μας, και τους τρανς μαθητές μας, και τους νον-μπαϊναρι, όλα τα παιδιά, τα μεταναστόπουλα και τα προσφυγόπουλα.

Σοφία Γαρμπή
φοιτήτρια σύλλογος Φιλοσοφικής

Οι ιδιωτικοποιήσεις στα πανεπιστήμια έρχονται φέτος με το μέτρο των διαγραφών. Οι διαγραφές αποτελούν αφενός μια ταξική επίθεση γιατί πρόκειται να πετάξουν εκτός σχολής 330.000 φοιτητές και φοιτήτριες αλλά παράλληλα αποτελούν και μια ιδεολογική επίθεση. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν ως φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας του συστήματος, αλλά και ως χώροι πολιτικοποίησης που αμφισβητούν την ίδια αυτή ιδεολογία. Το μέτρο των διαγραφών πέραν της διάστασης της ταξικής επίθεσης, παίρνει και τη διάσταση της ιδεολογικής επίθεσης καθώς θέλουν αυτή η πολιτικοποίηση να καμφθεί. Πέρυσι κάναμε καταλήψεις για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά ήταν τρομερό το πως πολιτικοποιήσαμε τις καταλήψεις. Μαζί με την Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη οργανώσαμε εκδήλωση για τις γυναικοκτονίες για το ποιοι είναι οι ένοχοι σε συνεργασία με μια καθηγήτρια μας. Μέσα από τα συντονιστικά καταλήψεων παίρναμε αποφάσεις για να έχουμε οργανωμένη παρουσία στη δίκη των δολοφόνων του/της Ζακ/Ζακι. Η σχολή μου έχει γενική συνέλευση στις 25 του μήνα. Χρειάζεται να μπούμε στον χορό των γενικών συνελεύσεων και των καταλήψεων και να πάρουμε αποφάσεις από τους φοιτητικούς συλλόγους και για τις 28 Φλεβάρη και για τις 8 Μάρτη.

Έφη Δούση
δικηγόρος επιζώντων ναυαγίου της Πύλου

Θα κάνω κάποιες αναδρομές σε σχέση με την υπόθεση της Πύλου. Όταν βγαίνει το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη όπου εμφανίζεται επιτέλους ξεκάθαρα η ευθύνη ανώτατων αξιωματικών υπαλλήλων του Κέντρου επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης, καταλογίζει συγκεκριμένες ευθύνες. Την ίδια στιγμή,το Υπουργείο Ναυτιλίας, ενώ θα έπρεπε να βρεθεί απολογούμενο και υπόλογο γιατί τόσο καιρό δεν διατάσσει πειθαρχική έρευνα σε σχέση με τα υφιστάμενα όργανα του, ζητάει τα ρέστα. 

Την ίδια στιγμή που εμφανίζεται το πόρισμα του ΣτΠ, ο δικηγόρος υπεράσπισης του πλοιάρχου του ΠΛ920 και του πληρώματος, βγάζει ένα δελτίο τύπου στο οποίο επισημαίνει τα εξής: “Ο θεσμός του ΣτΠ αποτελεί διαχρονικά ένα άνδρο δικαιωματισμού, αρχή που δρα μόνιμα  υπό καθεστώς πολιτικών σκοπιμοτήτων και υπηρετεί κάθε woke agenda.” 

Βλέπουμε ότι το φύλο, η τάξη και η φυλή δεν είναι εκτός αυτής της συζήτησης. Ο σκουρόχρωμος απειλεί, η γυναίκα απειλεί, τα ΛΟΑΤΚΙΑ απειλούν η τρανς ταυτότητα απειλεί. Τι απειλεί; Την πατριαρχία, την εξουσία, τη λευκότητα, ουσιαστικά την ίδια την καταπίεση. Αυτή τη στιγμή στην Πύλο δεν πνίγονται επειδή είναι μετανάστες μόνο, πνίγονται γιατί φέρουν πολλαπλές ταυτότητες. Γιατί είναι γυναίκες, γιατί είναι μετανάστες γιατί είναι φτωχοί. Στις 8 Μάρτη δηλώνουμε παρουσία και για την Πύλο.

Η παρέμβαση της Καρυστιανού προχθές ήταν συγκινητική. Συνέδεσε τα Τέμπη με την Πύλο λέγοντας “οι ζωές όλων των μεταναστών μετράνε”. Βγήκε χθες μια ανακοίνωση των οικογενειών των θυμάτων στο Πακιστάν, που και αυτοί συνδέουν τα Τέμπη με την Πύλο, συνδέουν την ίδια την ανθρώπινη ζωή και τον αγώνα γι΄αυτή. Σε κάθε περίπτωση θα είμαστε στις 8 Μάρτη όλες και όλοι και όλα εκεί και  θα συνεχίσουμε τον αγώνα.

Αργυρή Ερωτοκρίτου
γιατρός ΓΣ ΟΕΝΓΕ

 Βγαίνουνε και λένε ότι θα βάλουνε χέρι στο δικαίωμα της άμβλωσης. Είναι ένα δικαίωμα που το κατακτήσαμε το 1986 μέσα από τους αγώνες τις μεταπολίτευσης. Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι  η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που οι εκτρώσεις είναι δωρεάν στο ΕΣΥ, παρόλο που προσπαθούν να το συρρικνώσουν. Στην Κύπρο για παράδειγμα το δικαίωμα στην έκτρωση κερδήθηκε το 2018 και αυτό το δικαίωμα είναι μόνο στις ιδιωτικές κλινικές και επί πληρωμή. Το λέω γιατί πραγματικά έχουν δοθεί μάχες. Οι μαίες μέσα στο Έλενα Βενιζέλου μέσα στην περίοδο της Μεταπολίτευσης κάνανε κατάληψη στο νοσοκομείο. Είναι ένα νοσοκομείο που ήδη έχει πάρει απόφαση στο σωματείο του ότι θα συμμετέχει στις 8 Μάρτη.

Τα τονίζω αυτά γιατί όταν λέμε ότι παλεύουμε απέναντι στον σεξισμό, απέναντι στην ομοφοβία, την τρανσφοβία και τον ρατσισμό, πρώτα από όλα πρέπει να παλέψουμε υλικά απέναντι στο σύστημα. Η απελευθέρωση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ είναι χτύπημα για τους καπιταλιστές, γιατί η καταπίεση εξασφαλίζει την εκμετάλλευση και τα κέρδη. Γι’΄αυτό, ο καλύτερος τρόπος για να τσακίσουμε αυτό το σύστημα  είναι να παλέψουμε μέσα από τα σωματεία μας, μέσα από τα συνδικάτα μας μέσω της απεργίας που παραλύει την παραγωγή. Έτσι αναγκάζουμε κυβερνήσεις και αφεντικά να πληρώσουν για αυτήν την απελευθέρωση. Έχει να κάνει με τη σφαίρα των ζωών μας κάθε μέρα. Από το που θα αφήνουμε τα παιδιά μας, μέχρι το τι πληρώνουμε για τα σπίτια, για το που θα φάμε και το που θα πλύνουμε τα ρούχα μας. Όλα αυτά ήταν αιτήματα του εργατικού κινήματος και διεκδικούμε ότι τα συνδικάτα θα είναι μέσα στις 8 Μάρτη. Έχουμε ήδη αποφάσεις από τα συνδικάτα και θέλουμε οι αποφάσεις αυτές να πολλαπλασιαστούν.

Πλούσια συζήτηση

Στη συζήτηση που ακολούθησε παρενέβησαν εργαζόμενες και φοιτήτριες από σωματεία και εργατικούς χώρους. Η Άννα Στάμου από τη Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας αναφέρθηκε στην ορατότητα και την πρόσβαση στην εργασία για τις μετανάστριες και μουσουλμάνες γυναίκες, η οποία ορατότητα χάνεται όταν δεν έχουν πρόσβαση σε κάποιο σωματείο ή κάποιο συνδικάτο, ενώ στη συνέχεια τόνισε την επιτακτικότητα του να βγούνε όλες οι γυναίκες στο δρόμο την 8 Μάρτη  λόγω της ανόδου της ακροδεξιάς διεθνώς και του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Θύμισε ότι οι γυναίκες της Μέσης Ανατολής και της Παλαιστίνης δίνουν το παράδειγμα στις γυναίκες της Ελλάδας και του υπόλοιπου κόσμου.

Η Πηνελόπη, εργαζόμενη στο Δρομοκαΐτειο μίλησε για τις μάχες που οργανώθηκαν το τελευταίο διάστημα στον εργασιακό της χώρο. Το επόμενο διάστημα, στόχος είναι η διοργάνωση μιας μεγάλης εκδήλωσης για την 8η Μάρτη και η συμμετοχή ενός μεγάλου μπλοκ εργαζομένων στις δύο απεργίες στις 28 Φλεβάρη και τις 8 Μάρτη .

Η Τιάνα Ανδρέου, εργαζόμενη στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, εστίασε στις σεξιστικές επιθέσεις και τις διακρίσεις λέγοντας πως δεν είναι ζήτημα μόνο των γυναικών και ούτε μια γενική συζήτηση περί πατριαρχίας. Το άνοιγμα της συζήτησης  για τις σεξιστικές επιθέσεις και τις απόπειρες βιασμού με τους όρους της απεργίας, κατάφερε να μεταμορφώσει τον εργασιακό της χώρο και να ενδυναμώσει παράλληλα τον σύλλογο. Όπως η ίδια είπε χαρακτηριστικά “Το να οργανώνεις απεργία για τις 8 Μάρτη σε έναν χώρο δίνει τεράστια αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους να παλεύουνε και να διεκδικούνε.  Αλλάζει, μεταμορφώνει. Βοηθήθηκαν συναδέλφισσες και στο να καταγγείλουν σεξιστικές επιθέσεις αλλά και στη διεκδίκηση των οικονομικών τους αιτημάτων με διαφορετικούς όρους σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα”.

Η Κατερίνα Πατρικίου, πρόεδρος στο σωματείο εργαζομένων του νοσοκομείου Αγίου Σάββας μίλησε για τις ελλείψεις σε οργανικές θέσεις στα νοσοκομεία η οποία μεταφράζεται σε υπερεργασία και κόντρα βάρδιες και τσάκισμα του προσωπικού των νοσοκομείων. “Ο μόνος τρόπος για να σπάσει αυτή η δολοφονική πολιτική και αυτός ο φαύλος κύκλος είναι η απεργία. Είναι τα συνδικάτα μας. Η φετινή 8 Μάρτη μπορεί να πέφτει ημέρα Σάββατο αλλά υπάρχουν δεκάδες κλάδοι που τα Σάββατα δουλεύουνε. Στις 8 Μάρτη δεν θα βρισκόμαστε στην πλατεία Κλαυθμώνος σαν ατομικότητες αλλά συλλογικά με τα πανό των συνδικάτων μας. Το Σωματείο εργαζομένων στον Άγιο Σάββα πήρε απόφαση για τη συμμετοχή στην απεργία την 8η Μάρτη και την Τρίτη που έχουμε συνέλευση θα οργανώσουμε τη συμμετοχή στην πανεργατική απεργία στις 28 που η συμμετοχή θα είναι τόσο μεγάλη που θα πρέπει να σκεφτούμε ποιον συνάδελφο θα αφήσουμε πίσω”

Η Εύη Μαχοβίτσκαγια από την Πρωτοβουλία να μπούν στη φυλακή οι δολοφόνοι της Zackie Oh, σε τοποθέτηση της ανέφερε πως το επόμενο ραντεβού είναι στις 17 Μαρτίου οπού ο ένας από τους δολοφόνους του Ζακ, ο Χορταριάς θα ζητήσει αναστολή για δεύτερη φορά και η δυνατή 8 Μάρτη θα δώσει ώθηση σε αυτόν τον αγώνα όπως και στη διοργάνωση του επόμενου pride.

Η Μαρία Χαρχαρίδου, εργαζόμενη στο νοσοκομείο Γεννηματάς μετέφερε την εικόνα από τις εξορμήσεις στη γειτονιά της και στον εργατικό της χώρο. “Η εξόρμηση δίνει την αίσθηση ότι το νοσοκομείο είναι ένα καζάνι που βράζει. Υπάρχει η αίσθηση, και αυτό τρέμει πιο πολύ ο Μητσοτάκης, ότι στις 28 Φλεβάρη όλοι θέλουν να βρούνε τρόπο να κατέβουνε κάτω. Είμαστε σε μια καμπή που η πλειοψηφία καταλαβαίνει πως πρέπει να πάρει θέση. Η δύναμη των από τα κάτω είναι μεγάλη και πρέπει να οργανωθεί”, είπε χαρακτηριστικά.

Η Μαρία Στύλλου έκανε αναδρομή στην απόφαση του να γίνει η 8 Μάρτη μέρα απεργίας το 2019. ”Στη αρχή, όταν πρωτοπήγαν οι γυναίκες της Κίνησης στην ΑΔΕΔΥ για να πάρει απόφαση, δεν έγινε δεκτή. Όμως η απόφαση εν τέλει βγήκε από τα κάτω. Από το 2018 ξεκίνησε η οργάνωση συζητήσεων σε κάθε εργατικό χώρο. Το νοσοκομείο Γεννηματάς ήταν το πρώτο. Το 2023, μετά το σοκ για τη δολοφονία των Τεμπών,  η απεργία των γυναικών έγινε μια τεράστια γενική απεργία στις 8 του Μάρτη. Με τα συνδικάτα και τους σιδηροδρομικούς η 8 Μάρτη του 2023 ήταν η μεγαλύτερη απεργία, οι δρόμοι πλημμύρισαν. Το ίδιο θα γίνει και τώρα.”

“Ο χώρος της εκπαίδευσης περιλαμβάνει στην πλειοψηφία του γυναίκες που έχουν βρεθεί μπροστά απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης.”, είπε η Αναστασία Πουλουτίδου, εκπαιδευτικός μέλος του ΔΣ του συλλόγου “Θουκυδίδης”. “Αυτή τη στιγμή διώκονται 2000 εκπαιδευτικοί. Διώκονται γυναίκες που μιλάνε για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, για τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει να παρθούν στα σχολεία, γυναίκες που συμμετέχουν στην απεργία αποχή απέναντι στην αξιολόγηση και ασκούν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμα στους χώρους εργασίας. Γυναίκες που δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους τρέχουν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση να παραλάβουν τα πειθαρχικά... Στο σχολείο μου δίνουμε σκληρές μάχες για να κρατήσουμε τον σύλλογο ζωντανό. Γιατί οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες γνωρίζουμε ότι ένα σχολείο λειτουργεί καλύτερα όταν τις αποφάσεις τις παίρνουμε εμείς. Ανοίγουμε το ζήτημα του εργατικού ελέγχου, της κρατικοποίησης των σιδηροδρόμων χωρίς αποζημίωση και για δημόσιες κοινωνικές παροχές”

Η Μυρτώ Μαργέλη ειδικευόμενη ψυχιατρικής στο Αιγινήτειο τοποθετήθηκε σχετικά με τον ρόλο που έχει παίξει το κίνημα στην αλλαγή αντιλήψεων σχετικά με τον σεξισμό. Πέρυσι στην Αγία Παρασκευή στην εκδήλωση για τις 8 Μάρτη οι ίδιες εργαζόμενες του Δήμου έβαλαν την πρόταση στο να φτιάξουν δικιά τους δομή που θα βοηθούν κακοποιημένες γυναίκες. Οι συλλογικές δράσεις και συζητήσεις οδηγούν στην εύρεση λύσεων απέναντι στην αστυνομία και τους παρηκμασμένους θεσμούς. “Η τάξη μας στους χώρους δουλειάς της δίνει λύσεις στα προβλήματα που έχουμε τώρα μέχρι να φτάσουμε σε μια κοινωνία που δεν θα τα έχουμε μετά”, ανέφερε.

Η Τζωρτζίνα, εργαζόμενη σε εταιρεία καλλυντικών αναφέρθηκε στις  εργασιακές συνθήκες των τρανς ατόμων. Στην τοποθέτηση της κατέληξε: “Δεν θα πετύχουμε κάτι με το να παρακαλάμε, ούτε με το να δείχνουμε πόσο καλά κάνουμε τη δουλειά μας. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή εκεί έξω. Ο μόνος τρόπος να επιβάλλουμε δικούς μας όρους είναι να τους δείξουμε ότι έχουμε τη δύναμη με τις απεργίες μας να κερδίσουμε το δίκιο μας”.