Την 28/2/2023, στις 23:21, δύο τρένα (το Intercity 62 με περισσότερους από 350 επιβάτες στη διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη και η εμπορική αμαξοστοιχία 63503 στη διαδρομή Θεσσαλονίκη - Λάρισα) κινούμενα αντίθετα, στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή, συγκρούστηκαν μετωπικά, με αποτέλεσμα το θάνατο 57 και το τραυματισμό εκατοντάδων.
Το «έγκλημα των Τεμπών», όπως έχει, ήδη, μείνει στη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας έχει δύο σκέλη: την κυκλοφορία των δύο τρένων που κινούνταν επί δώδεκα λεπτά αντίθετα στην ίδια γραμμή χωρίς κανένα από τα συστήματα ασφαλείας να λειτουργεί ώστε να αποτραπεί η μετωπική θανατηφόρα σύγκρουση. Και την χυδαία κυβερνητική προσπάθεια συγκάλυψης με την "αρωγή" όλων των "θεσμών της Δημοκρατίας".
Για το πρώτο σκέλος, υπεύθυνη είναι η ιδιωτικοποίηση. Στα Τέμπη έγινε ένα «προαναγγελθέν» έγκλημα που «αναγγέλθηκε» με την ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου. Μια πολιτική που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Την προώθησε, από τη δεκαετία του 90, η Ε.Ε και την υιοθέτησαν οι κυβερνήσεις, στο όνομα, δήθεν, του «ανταγωνισμού», της «μείωσης των ελλειμάτων» και της «βελτίωσης των υπηρεσιών». Για να γίνουν οι σιδηρόδρομοι ελκυστικοί στους «επενδυτές», ξεκίνησε ο τεμαχισμός των ενιαίων κρατικών επιχειρήσεων, όπως, εδώ, του ΟΣΕ. Οι υποδομές και η συντήρησή τους, που κοστίζει χωρίς άμεσο κέρδος, έμεινε στο Δημόσιο και το «φιλέτο» της εκμετάλλευσης των μεταφορών (εμπορευματικών και επιβατών) πέρασε στους «επενδυτές - ιδιώτες».
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, επί Σημίτη, ο ΟΣΕ άρχισε να διασπάται σε μικρότερες εταιρίες. Το 2013, επί Σαμαροβενιζέλων, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η κύρια θυγατρική του παλιού ενιαίου ΟΣΕ, πέρασε στο ΤΑΙΠΕΔ, το μνημονιακό ταμείο ιδιωτικοποιήσεων. Το 2017, επί Τσίπρα, πουλήθηκε στην ιταλική Ferrovie Dello Stato Italiane (Trenitalia) έναντι 45 εκατ. ευρώ. Έτσι προέκυψε η Hellenic Train. Ο στόχος της HT ήταν να αξιοποιήσει την «άγονη» κερδοφόρα γραμμή Αθήνας Θεσσαλονίκης, εισπράττοντας, κάθε χρόνο 50 εκατομμύρια ως «επιχορήγηση» από την κυβέρνηση. Όλες σχεδόν οι άλλες γραμμές εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους ή έκλεισαν. Οι «υποσχόμενες» επενδύσεις των 500 εκατ. ήταν πέντε «σαπάκια», τα περίφημα ETR 470.
Η συντήρηση και η αναβάθμιση των υποδομών του σιδηρόδρομου έγινε «μπαλάκι» ανάμεσα σε ιδιωτικές εταιρείες που η κάθε μια επεδίωκε να βγάζει περισσότερα χρήματα με το μικρότερο κόστος ενώ την ίδια στιγμή υπονόμευε την άλλη. Η μη υλοποίηση της περίφημης Σύμβασης 717, που υπογράφτηκε από το 2024, ήταν το αποτέλεσμα των ωμών εκβιασμών και του «επιχειρηματικού πολέμου» ανάμεσα στις Alstom και Άκτωρ με τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ προειδοποιούσαν, απεργούσαν, στέλνανε «εξώδικα» που αναφέραν τον κίνδυνο ενός τέτοιου δυστυχήματος. «Δεν λειτουργεί τίποτα. Γίνονται όλα με ανθρώπινο παράγοντα, χειροκίνητα. Είμαστε στο manual σε όλη τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Δεν λειτουργούν ούτε οι ενδείξεις, ούτε τα φωτοσήματα, ούτε ο έλεγχος της κυκλοφορίας. Αν αυτά λειτουργούσαν, οι μηχανοδηγοί θα έβλεπαν την κόκκινη ένδειξη και τα τρένα θα σταματούσαν σε απόσταση 500 μέτρων μεταξύ τους», δήλωνε ο Κ. Γενηδούνιας, τότε πρόεδρος του σωματείου των μηχανοδηγών του ΟΣΕ.
Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια ο ΟΣΕ απογυμνωνόταν από προσωπικό. Σήμερα, ακόμα και ο πρόεδρος του σιδηροδρομικού τομέα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, Παπαδημητρίου, αναφέρει: «ο ΟΣΕ ξεκίνησε με 3.200 άτομα προσωπικό και μετά τα μνημόνια έφτασε τα 590 άτομα, ξεκίνησε να έχει περισσότερους από 500 σταθμάρχες και την περίοδο των Τεμπών είχε 117. Μιλάμε για ήρωες, οι υπάλληλοι των σιδηροδρόμων είναι ήρωες, χρειάζεται να δουλεύουν και 29 μέρες σερί χωρίς ρεπό σε πλήρη παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας. Δεν υπήρχε επάρκεια προσωπικού». Στο σημερινό οργανόγραμμα 2.100 ατόμων στον ΟΣΕ, υπηρετούν 280 μόνιμοι και περίπου 650 με «μπλοκάκια». Στη Ηellenic Train υπάρχει έλλειψη 500 ατόμων.
Θυσία
Η κυβέρνηση της ΝΔ, η Hellenic Train, ο ΟΣΕ γνώριζαν ότι ο σιδηρόδρομος δεν ήταν ασφαλής αλλά επέτρεπαν να κινείται. Γνώριζαν πως δεν λειτουργούσε κανένα μηχανολογικό μέσο για να αποτρέπει τις συνέπειες του ανθρώπινου σφάλματος, πως τίποτε δεν είχε συντηρηθεί. Αλλά, «αν έλεγε ο υπουργός ότι τα τρένα έχουν πρόβλημα, δεν θα έμπαινε κανείς» όπως δήλωνε, κυνικά, επτά μέρες μετά το έγκλημα, ο Γεωργιάδης.
Μετά το έγκλημα, ο Μητσοτάκης δήλωνε ότι οι 57 νεκροί ήταν μία «θυσία» για να γίνει «ασφαλές μέσο μεταφοράς ο σιδηρόδρομος». Δύο χρόνια μετά, τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της Alco, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τον σιδηρόδρομο σε ποσοστό 81% και θεωρούν πως η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα για να είναι ασφαλή τα ταξίδια με τρένο.
Ο ιδιωτικοποιημένος σιδηρόδρομος συνεχίζει να βρίσκεται υπό διάλυση, με τους εργαζόμενους και τους επιβάτες να γλιτώνουν παρά τρίχα νέες τραγωδίες. Στις 13 Σεπτέμβρη του 24, στα Σεπόλια, πάλι δύο τρένα βρέθηκαν να κινούνται στην ίδια γραμμή οδεύοντας το ένα προς στο άλλο. Ευτυχώς ο μηχανοδηγός του ενός συρμού αντιλήφθηκε τι πήγαινε να συμβεί, επικοινώνησε με τον συνάδελφό του και τελευταία στιγμή κατάφεραν να τα ακινητοποιήσουν σχεδόν 30 δευτερόλεπτα πριν τη σύγκρουση. Σχεδόν, στο σύνολο του σιδηροδρομικού δικτύου, ο σιδηρόδρομος λειτουργεί χωρίς τα συστήματα τηλεδιοίκησης - σηματοδότησης και χωρίς το αυτόματο σύστημα φρεναρίσματος ETCS των συρμών. Επιπλέον, οι τεχνίτες καλούνται να επιδιορθώνουν βλάβες χωρίς να υπάρχουν τα απαραίτητα ανταλλακτικά και αναγκάζονται να κατασκευάζουν πατέντες πάνω σε παλαιότερες πατέντες για να επιδιορθώνουν βλάβες.
Στις δημοσκοπήσεις ένα 72% καταλογίζει προσπάθεια συγκάλυψης στην κυβέρνηση. Αυτή η συγκάλυψη ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή του εγκλήματος με το «μπάζωμα» του χώρου, με την «στοχοποίηση» του σταθμάρχη ως μοναδικά υπεύθυνου, με τις «γουρλίδικες» Εξεταστικές Επιτροπές - παρωδία που «αναβάθμιζε» τους νεοδημοκράτες βουλευτές που συμμετείχαν σε υφυπουργούς, με ευθεία παρέμβαση στην, διορισμένη από την κυβέρνηση και «πρόθυμη», ηγεσία της Δικαιοσύνης, με χυδαίες και σεξιστικές επιθέσεις στη Μαρία Καρυστιανού και στις οικογένειες των θυμάτων που παλέψανε και παλεύουν για δικαιοσύνη.
«Όσοι μιλούν για μπάζωμα είναι για τα μπάζα», δήλωνε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Φλωρίδης, «δεν ξέραμε, δεν γνωρίζαμε» δήλωνε ο Μητσοτάκης. Αλλά, με κυβερνητική εντολή και με επίβλεψη των Τριαντόπουλου και Ξιφαρά, ήδη, από το πρώτο βράδυ, τεράστιες ποσότητες οργανικών υλών του εδάφους και του υπεδάφους αφαιρέθηκαν από τον τόπο του εγκλήματος για να μην υπάρχουν στοιχεία και τρεις ημέρες μετά ακολούθησε το σκανδαλώδες μπάζωμα της περιοχής με ανόργανα υλικά για την καταστροφή αποδεικτικού υλικού. Η εντολή ήταν: «να είναι όλα λαμπίκο μέχρι την Κυριακή».
Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Μητσοτάκης, σε διάγγελμα του, απέδωσε το έγκλημα σε «ανθρώπινο λάθος» του σταθμάρχη και σε «διαχρονικές» παθογένειες του κράτους, «δίνοντας γραμμή» στη Δικαιοσύνη προς τα που «πρέπει» να είναι ο ένοχος. Για να είναι σίγουρος, έξι μέρες μετά, ανακοίνωσε ότι ζήτησε εγγράφως από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ντογιάκο, να οριστεί Εφέτης Ανακριτής στην υπόθεση, να πεταχτεί δηλαδή εκτός έρευνας η έως τότε Ανακρίτρια, κάνοντας και δημόσιες υποδείξεις σχετικά με τη διερεύνηση του εγκλήματος.
Το τι έκανε η Δικαιοσύνη όλα αυτά τα δύο χρόνια, είναι γνωστό. Ελάχιστα για την διερεύνηση, πολλά για την συγκάλυψη της δολοφονικής κυβέρνησης. Αξίζει ένα παράδειγμα. Ενώ η δικογραφία για το μπάζωμα πήγαν στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου την 1η Μαΐου 2024, για να τις διαβιβάσει στην Βουλή, αυτές παρέμειναν στα συρτάρια της μέχρι τις 23 Μαΐου πράγμα που "βόλεψε" την κυβέρνηση, η οποία έκλεισε την Βουλή, με απόφαση του τότε Πρόεδρου της Βουλής και νυν Πρόεδρου της Δημοκρατίας, Τασούλα, την επόμενη ημέρα για τις ευρωεκλογές. Οι δικογραφίες έμειναν στο συρτάρι του Τασούλα για να πάει η ΝΔ στις ευρωεκλογές χωρίς την «ενόχληση» των Τεμπών. Γι' αυτό και το 67% δεν εμπιστεύονται την Δικαιοσύνη για την έρευνα και την απόδοση ευθυνών.
Οργή
Το έγκλημα των Τεμπών πυροδότησε μια έκρηξη οργής της εργατικής τάξης και της νεολαίας, από την πρώτη μέρα, και έφτασε την κυβέρνηση της ΝΔ στο χείλος του γκρεμού. Ένα μήνα μετά, η «Public Issue» δημοσίευσε μία δημοσκόπηση που αναφέρει ότι «η πανελλαδική κοινωνική κινητοποίηση, που προκάλεσαν τα Τέμπη, αποτελεί ρεκόρ 12ετίας, αντίστοιχη με του 2011. Χωρίς τους μαθητές, υπολογίζεται ότι περίπου 2,5 εκατομμύρια πολίτες συμμετείχαν σε απεργίες/διαδηλώσεις/πορείες τον τελευταίο μήνα... Η πλειοψηφία εκτιμά ότι για το δυστύχημα στα Τέμπη ευθύνεται πολύ ή αρκετά το γεγονός ότι ο ΟΣΕ ιδιωτικοποιήθηκε... μόλις το 12,1% θεωρεί ότι οι ευθύνες βαρύνουν τον σταθμάρχη. Το 87% απαντά ότι υπάρχουν και αλλού ευθύνες, οι οποίες πρέπει να αναζητηθούν».
Οι δρόμοι και οι πλατείες ήταν κάθε μέρα γεμάτοι απεργούς και διαδηλωτές. Την Κυριακή 5 Μάρτη έγινε ένα τεράστιο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ύστερα από κάλεσμα των απεργών του ΟΣΕ και λίγες ώρες μετά η ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ ανακήρυξαν την 8η Μάρτη πανεργατική απεργία. Αντίστοιχες αποφάσεις πήραν τα Εργατικά Κέντρα σε όλη την Ελλάδα.
Η απεργία στις 8 Μάρτη ήταν ιστορική. Οι διεκδικήσεις των γυναικών ενώθηκαν με τα αιτήματα όλης της εργατικής τάξης. Δεν μπορούσαμε να βαδίσουμε, γιατί ήτανε γεμάτη, όχι μόνο η Σταδίου και η Κλαυθμώνος, αλλά και το Σύνταγμα, η Πανεπιστημίου, η Ομόνοια. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών ξεχύθηκαν στους δρόμους ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ και το δολοφονικό σύστημά της, εκφράζοντας την τεράστια οργή τους για το έγκλημα στα Τέμπη αλλά και για όλη την πολιτική της που σπέρνει σεξισμό, ρατσισμό, φτώχεια, θάνατο.
Τεράστια σε μέγεθος, τεράστια και σε πολιτική σημασία γιατί έσπειρε τον πανικό στην κυβέρνηση και στα αφεντικά και γέμισε αυτοπεποίθηση την εργατική τάξη και τη νεολαία να κλιμακώσουν τις μάχες.
Η κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε να κάνει ένα ελιγμό, αναβάλλοντας τις εκλογές για τον Μάη και οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, προσαρμόστηκαν. Και οι δυο καθορίζονταν από την άποψη ότι η κυβέρνηση θα πέσει από τις εκλογές και όχι από το κίνημα. Έκαναν την επιλογή ότι το κίνημα πρέπει να πατήσει φρένο και κινηματικό και πολιτικό.
Για τον κόσμο, η ιδιωτικοποίηση γινόταν συνώνυμο του εγκλήματος. Όμως, το αίτημα για «κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων» απουσίαζε από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Ο Τσίπρας μίλαγε για «απόδοση ευθυνών» και «επαναδιαπραγμάτευση» και το ΚΚΕ δήλωνε ότι το αίτημα για κρατικοποίηση είναι «οπορτουνισμός».
Αυτή η στάση σκόρπισε απογοήτευση στο κόσμο του αγώνα και ήταν το "φιλί της ζωής" για την κυβέρνηση της ΝΔ. Μπορεί να κέρδισε το περίφημο «41%» στις εκλογές αλλά δεν κατάφερε ποτέ να απαλλαγεί από την "οργή των Τεμπών", από την οργή, δηλαδή, του κόσμου για την δολοφονική πολιτική της.
Τα εκατομμύρια που απέργησαν και διαδήλωσαν τον Μάρτη του 23 τροφοδότησαν όλους τους αγώνες που έχουν ξεσπάσει από τότε.
Η περσινή γενική απεργία στις 28 Φλεβάρη έβγαλε και πάλι εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους. Το σύνθημα «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» κυριαρχούσε από τη μια άκρη ως την άλλη. Οι απεργοί ενώθηκαν με τη φοιτητική νεολαία από τις καταλήψεις των σχολών με την οργή για όλα τα εγκλήματα της κυβέρνησης από την Πύλο και τα νοσοκομεία μέχρι τη Γάζα και τις γυναικοκτονίες.
Αυτό οδήγησε στην εκλογική ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 2024, τροφοδότησε νέους γύρους αγώνων, έδωσε δύναμη στις οικογένειες των θυμάτων με αποκορύφωμα την περίφημη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο και με τις πάνω από 1.500.000 υπογραφές στη καμπάνια τους για Δικαιοσύνη. Έτσι φτάσαμε στην έκρηξη οργής την Κυριακή 26 Γενάρη.
Η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται σε πανικό και αδιέξοδο. Οι δυνατότητες για την ανατροπή της είναι μεγαλύτερες από ποτέ.
Η εμπειρία του 2023 δείχνει ότι για να γίνει αυτό δεν πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν.
Ακόμα και οι ηττοπαθείς ηγεσίες των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, όταν δεν «τσακώνονται» μεταξύ τους, αναγκάστηκαν να ανακαλύψουν ότι πρέπει να καταθέσουν κοινή πρόταση μομφής ενάντια στην κυβέρνηση.
Όμως, καμιά κυβέρνηση δεν έχει πέσει μετά από πρόταση μομφής μέσα στη Βουλή. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις πέφτουν από το «πεζοδρόμιο». Οι απεργοί των λεωφορείων ξεσήκωσαν το κίνημα που έριξε την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη το 1993, ο «Δεκέμβρης του ‘08» έριξε την κυβέρνηση Καραμανλή το 2009, οι απεργίες και αγώνες ενάντια στα Μνημόνια έφεραν τον παλιό δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε κατάρρευση το 2012 και το 2015.
Η εμπειρία του 2015 δείχνει ότι ούτε ένα κυβερνητικό μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝεΑΡ («Κεντροαριστερό» ή «Λαϊκό») θα είναι αρκετό. Είναι ζωντανές οι μνήμες για το πώς η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 έφτασε να γίνει τρίτο Μνημόνιο το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς.
Η προτεραιότητα για να νικήσουμε, για να γκρεμίσουμε τη κυβέρνηση της ΝΔ, βρίσκεται στην οργάνωση και κλιμάκωση του αγώνα από τα κάτω, στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, κάνοντας όλες τις συνδέσεις ανάμεσα στην οργή για τους νεκρούς των Τεμπών με όλα τα εγκλήματα της κυβέρνησης και τις καθημερινές συγκρούσεις σε όλα τα μέτωπα.
Δύναμη και δράση
Αυτοί οι αγώνες είναι ξεκινημένοι. Οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία είναι αυτοί που μετατρέπουν σε δύναμη και δράση το κοινό αίσθημα οργής για το έγκλημα της διάλυσης και ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ, με τους 40.000 νεκρούς στη περίοδο της πανδημίας.
Οι εκπαιδευτικοί με τις απεργίες τους, οι φοιτητές και οι μαθητές με τις καταλήψεις τους, αντιστέκονται στα σχέδια για μια Παιδεία για λίγους και εκλεκτούς. Το είδαμε στις 7 Φλεβάρη με τις τεράστιες διαδηλώσεις των φοιτητών και των μαθητών που «ένωσαν» την οργή για το έγκλημα στα Τέμπη με τον αγώνα για δημόσια και δωρεάν Παιδεία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και διάλυση των πανεπιστημίων και την «Ωνάσεια» ιδιωτικοποίηση των σχολείων.
Το βλέπουμε στο άπλωμα και στην απήχηση της καμπάνιας της ΚΕΕΡΦΑ ενάντια στη συγκάλυψη του ρατσιστικού κυβερνητικού εγκλήματος της Πύλου, που μέρα με την ημέρα παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις. Το βλέπουμε στο τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Παλεύουμε και βγαίνουμε στους δρόμους και για τους νεκρούς των Τεμπών και για τους νεκρούς πρόσφυγες της Πύλου και για τους νεκρούς Παλαιστίνιους στη Γάζα από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ μαζί με τον Τράμπ και τον Μητσοτάκη. «Τέμπη-Πύλος-Γάζα, ίδιοι δολοφόνοι» είναι το σύνθημά που φράζει το δρόμο στην ακροδεξιά που προσπαθεί να καπηλευτεί τη μαζική οργή.
Στην κλιμάκωση και το συντονισμό αυτών των αγώνων βρίσκεται ο δρόμος για να ανατρέψουμε αυτή τη δολοφονική κυβέρνηση αλλά και για «ανοίξουμε» μία νέα προοπτική. Την εργατική εναλλακτική.
Ξέρουμε ότι για να μην έχουμε «νέα» Τέμπη, η απάντηση είναι η κρατικοποίηση των σιδηρόδρομων χωρίς αποζημίωση για την Hellenic Train και κάτω από εργατικό έλεγχο. Οι σιδηροδρομικοί με τους αγώνες τους είναι αυτοί που μπορούν να «διώξουν» την HT, να απαιτήσουν όχι «αποζημίωση» αλλά προσλήψεις προσωπικού και υλικά ώστε να βάλουν τα τρένα να λειτουργούν με ασφάλεια και να «ζωντανέψουν» όλο το «παρατημένο» σιδηροδρομικό δίκτυο.
Γι’ αυτό η απάντηση στο ερώτημα «Μετά τον Μητσοτάκη, τι» είναι ένα δυνατό εργατικό κίνημα που θα επιβάλλει το δίκιο του, τα αιτήματά του, το «πρόγραμμα» του με τις δικές του δυνάμεις και αγώνες για να πάρει τον έλεγχο από όλους αυτούς που βάζουν τις ζωές μας κάτω από τα κέρδη τους.
Είναι η «γέφυρα» που ενώνει τους αγώνες του σήμερα με τη νικηφόρα προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού, του συστήματος που γεννάει καταστροφή και εγκλήματα.
Δύο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη, είναι ικανό και αναγκαίο το δυνάμωμα μίας Αριστεράς που δεν «τρέφει» και «τρέφεται» με εκλογικές αυταπάτες, που δεν υποτιμάει την δύναμη της εργατικής τάξης μιλώντας για «αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων» και «ανώριμα αιτήματα που δεν μπορούν να υλοποιηθούν μέχρι να έρθει η λαϊκή εξουσία». Είναι ικανό και αναγκαίο το δυνάμωμα της επαναστατικής Αριστεράς. Ελάτε να παλέψουμε μαζί με το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα!