Πολλές φορές στις ανακοινώσεις των σωματείων αναφέρεται η πρόταση “για να μην γίνουν τα νοσοκομεία μας Τέμπη”. Τι σήμαινε για το κίνημα των υγειονομικών η πανεργατική-σεισμός της 28ης Φλεβάρη;

Η μάχη για να σώσουμε το ΕΣΥ συνδέεται με τη μάχη για δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη με τέσσερις τρόπους. Πρώτον μιλάμε για την ίδια εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ: περικοπές, διάλυση, ιδιωτικοποιήσεις. Δεν είναι πολύ διαφορετική η εικόνα των νοσοκομείων από αυτήν του σιδηρόδρομου. Τα ασανσέρ που πέφτουν και οι ελλείψεις γενικότερα σε υποδομές είναι μεγάλο πρόβλημα, αλλά όχι τόσο όσο η υποστελέχωση σε όλες τις ειδικότητες του προσωπικού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νεκρούς κάθε μέρα στα νοσοκομεία. Την εποχή της πανδημίας έβγαζε μάτια το πόσο δολοφονική ήταν η διαχείριση της κυβέρνησης που την ανάγκη για περισσότερες κλίνες την μετέτρεψε σε δώρο για τους κλινικάρχες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει διαθεσιμότητα για τον πολύ κόσμο. Στα ίδια είμαστε και τώρα που δεν υπάρχει προσωπικό να καλύψει τον όγκο των περιστατικών. 

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που ασθενής στο Δαφνί έχασε τραγικά τη ζωή του σε μία ψυχιατρική κλινική με 31 νοσηλευόμενους, αλλά με μόνο δύο νοσηλευτές. Με την εφαρμογή του νόμου Βαρτζόπουλου, η Ψυχική Υγεία θα “νοσήσει” ακόμα πιο βαριά με τον διαχωρισμό της από το ΕΣΥ και με την παραπέρα συρρίκνωσή του. Ταυτόχρονα, είναι στον αέρα όλες οι θεραπευτικές ομάδες της Απεξάρτησης. Τόσοι άνθρωποι που έχουν ξεκινήσει τον αγώνα τους ενάντια στις εξαρτήσεις μπορεί να μείνουν χωρίς την επιστημονική φροντίδα που τους παρεχόταν και τη χρειάζονται. Το σίγουρο είναι ότι τα προγράμματα που θα ωφεληθούν θα είναι αυτά που δίνουν λεφτά στις φαρμακοβιομηχανίες. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι ιδιωτικές κλινικές ετοιμάζονται να πάρουν ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας και ότι οι πιο φτωχοί δεν θα μπορούν να λάβουν τις υπηρεσίες που έχουν ανάγκη.

Δεύτερον, αυτή η σαρωτική είσοδος της εργατικής τάξης στο προσκήνιο είναι αποτέλεσμα των αγώνων πολλών κομματιών της, που έσπαγαν τη βιτρίνα της “παντοδύναμης” κυβέρνησης και συγκρούονταν μαζί της. Οι υγειονομικοί αναμφισβήτητα βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή αυτής της αναμέτρησης. Για να κρατήσουμε όρθια τη δημόσια Υγεία, για να διεκδικήσουμε μαζικές προσλήψεις και να κρατήσουμε τους συμβασιούχους συναδέλφους στη δουλειά, για να μην περάσουν τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία και κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης και για άλλα τόσα. Επιμείναμε ότι η σύγκρουση πρέπει να είναι απεργιακή και συνεχής. Αν εξαιρέσουμε τα Τέμπη, οι μαζικότερες πανεργατικές κινητοποιήσεις που έχουν γίνει σε πολλές περιοχές της χώρας ήταν για την υπεράσπιση των τοπικών νοσοκομείων, από τη Δράμα μέχρι τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης.

Η τρίτη σύνδεση είναι η ίδια η οργάνωση και η συμμετοχή στην απεργία στις 28/2 στα νοσοκομεία. Ήταν συγκλονιστικό αυτό που έγινε. Οι εικόνες οργάνωσης της απεργίας ήταν πρωτόγνωρες τις προηγούμενες μέρες και έτσι φτάσαμε στη μέγιστη συμμετοχή. Όλες οι τακτικές λειτουργίες σταμάτησαν σε όλα τα νοσοκομεία και όχι μόνο σε αυτά που είχαν παράδοση οργάνωσης απεργιών. Ακόμα και πληρώματα του ΕΚΑΒ αρνήθηκαν να κάνουν διακομιδές για επεμβάσεις που δεν ήταν επείγουσες.

Η τέταρτη σύνδεση είναι η μάχη για την ανατροπή όχι μόνο της πολιτικής της, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης. Αυτή τη στιγμή έχει αλλάξει μαζικά το “ρεφρέν”: από το “θέλω να ανατραπεί” που φαινόταν μακρινό φτάσαμε στο “μπορεί να ανατραπεί” και μάλιστα άμεσα.

Μέσα σε αυτή τη συγκυρία θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές στην ΕΙΝΑΠ. Ποιο είναι το διακύβευμά τους και γιατί κάποιος/α να ψηφίσει το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή;

Είναι διπλή η μάχη που δίνουμε σε αυτές τις εκλογές. Θέλουμε να καταδικαστεί η κυβέρνηση με ένα μαζικό “μαύρο” στην παράταξή της τη ΔΑΚΕ και ταυτόχρονα να ενισχυθεί το πιο μαχητικό κομμάτι των γιατρών, δηλαδή το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή.

Δεν γίνεται να συνεχίσει μια χειροκροτήτρια του Άδωνι, να είναι πρόεδρος στην ΕΙΝΑΠ και η ΔΑΚΕ πρώτη δύναμη. Ο Άδωνις οργανώνει με νύχια και με δόντια τη διάλυση της δημόσιας Υγείας και η ΔΑΚΕ είναι η “πέμπτη φάλαγγα” μέσα στα νοσοκομεία. Δεν είναι απλά απολογητές της πολιτικής της ΝΔ, αλλά απεργοσπαστικός μηχανισμός εκφοβισμού και τρομοκράτησης, το μακρύ χέρι των διορισμένων διοικήσεων. Γι’ αυτό ανοιχτά και καθαρά λέμε ότι θέλουμε να την τσακίσουμε.

Από την άλλη, η απάντηση με μία πρόταση στο γιατί να ψηφιστεί μαζικά το Ενωτικό Κίνημα είναι γιατί οργανώνει από τα κάτω την απεργιακή κλιμάκωση, που είναι ο μόνος τρόπος για να νικήσουν οι αγώνες. Απέναντι στις φωνές που ό,τι κι αν συνέβαινε μιλούσαν για “αρνητικούς συσχετισμούς” και ότι “δεν μας παίρνει”, οι δυνάμεις μας έπαιρναν πρωτοβουλίες για να ξεδιπλωθεί η διάθεση του κόσμου για να παλέψει. Όλο το προηγούμενο διάστημα οι εμπειρίες και τα παραδείγματα για το πώς μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό ήταν πάρα πολλά. Νοσοκομείο το νοσοκομείο προσπαθήσαμε να στήσουμε απεργιακές επιτροπές και να εμπλέξουμε ένα ευρύτερο κομμάτι κόσμου στην οργάνωση του χώρου του. Κάναμε συγκεκριμένο το πώς οργανώνεται από τα κάτω μια απεργία κλείνοντας την τακτική λειτουργία και επιβάλλοντας στις διοικήσεις ποιο θα είναι το προσωπικό ασφαλείας. Έτσι παίξαμε καθοριστικό ρόλο για να μαζικοποιηθούν οι συνελεύσεις, αλλά και οι συγκεντρώσεις είτε στα προαύλια είτε κεντρικά.

Αυτήν όμως τη στιγμή πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση, ειδικά τώρα με τα εκατομμύρια του κόσμου που κατέβηκαν στον δρόμο. Να θυμηθούμε ότι η ομοσπονδία μας η ΟΕΝΓΕ μας χρωστάει μια κλιμάκωση πάνω από δύο χρόνια. Τον Νοέμβρη του 2023 κάλεσε μια 48ωρη προειδοποιητική απεργία διεκδικώντας διπλάσιο προσωπικό, διπλάσιους μισθούς κλπ. Προειδοποιητική σημαίνει ότι αν δεν νικήσει, θα κλιμακώσει. Η απεργία έγινε και ήταν η μαζικότερη και πιο επιτυχημένη απεργία στην Υγεία των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. Αλλά δεν συνέχισε, η προειδοποίηση έμεινε στα χαρτιά.

Επίσης χρειάζεται να θυμηθούμε ότι στην Ψυχική Υγεία, παρά τον μαζικό και σημαντικό αγώνα που δώσαμε, δεν σταματήσαμε τον νόμο Βαρτζόπουλου, καθώς δεν κερδίσαμε ότι θα βγει ένα κίνημα απεργιών διαρκείας. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ, έχοντας τον έλεγχο στην ΟΕΝΓΕ και τον Σύλλογο Εργαζομένων στο ΨΝΑ, ουσιαστικά σαμπόταρε αυτή την προοπτική και, όπως και οι άλλες παρατάξεις, είχε τη γραμμή της υποχώρησης στην πράξη, παρά τα μεγάλα λόγια. Καλές οι κριτικές στον Γιαννάκο (ΠΑΣΚΕ) της ΠΟΕΔΗΝ, αλλά η ΟΕΝΓΕ με ηγεσία το ΚΚΕ δεν έκανε ούτε μισή στάση εργασίας παραπάνω.

Το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή φέρνει και όλες τις πολιτικές μάχες μέσα στα νοσοκομεία. Χρειάζεται η σύγκρουση με την εμπλοκή στον πόλεμο και για λευτεριά στην Παλαιστίνη, σύγκρουση ενάντια στον δολοφονικό ρατσισμό που πνίγει πρόσφυγες όπως στην Πύλο, σύγκρουση με τον σεξισμό και την κάλυψη των πλούσιων (εκ)βιαστών -και γι’ αυτό οργανώνουμε την 8 Μάρτη ως μέρα απεργίας. Έτσι μόνο μπορείς να παλέψεις την κυβερνητική πολιτική και το σύστημα που υπηρετεί.

Υπάρχει ανταπόκριση στις πρωτοβουλίες και τις προτάσεις του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή από τον κόσμο στα νοσοκομεία; Ποια είναι η εκτίμησή σου για τη δυναμική που υπάρχει στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ;

Την πολύ θετική ανταπόκριση για αυτά που λέμε και για αυτά που οργανώνουμε τη λαμβάνουμε από το πλήθος των συναδέλφων που κατεβαίνουν μαζί μας στη συνέλευση και στην πορεία, που οργανώνουμε μαζί την απεργία, που μιλάμε στις “γύρες” που κάνουμε κάθε βδομάδα στους χώρους μας. Αυτό το επιβεβαιώνουν και τα αποτελέσματα στις κάλπες μέχρι τώρα. Τα σχήματα στα οποία συμμετέχουν οι δυνάμεις του Συντονιστικού Νοσοκομείων συγκεντρώνουν πάνω από 20% των ψήφων στις εκλογές που έχουν γίνει στα νοσοκομεία τα τελευταία δύο περίπου χρόνια. Στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις είμαστε η δύναμη που ενισχύεται και σε ψήφους και σε έδρες. Στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ παλεύουμε για να βγούμε πρώτη δύναμη. Εκεί πρέπει να βάλουμε τον πήχη. Και γιατί μπορούμε και γιατί είναι αναγκαίο. Για να μην αφήσουμε τις κρίσιμες καμπές στους αγώνες μας να χαραμίζονται από τρικλοποδιές των γραφειοκρατικών ηγεσιών.