Η καινούργια Υπουργός Παιδείας έσπευσε να ανταγωνιστεί τους προκατόχους της σε κοινωνική αναλγησία και άκρατο νεοφιλελευθερισμό, με τις εξαγγελίες της για τη “θεραπεία” της νεανικής παραβατικότητας, εισάγοντας μέτρα όπως η τιμωρητική κοινωνική εργασία και η ίδρυση τεχνικών γυμνασίων.  

Από πότε η κοινωνική εργασία είναι μέσο σωφρονισμού, τιμωρίας, κοινωνικού στιγματισμού παιδιών ηλικίας από 12-15 ετών; Κι αν ο μαθητής δε σωφρονιστεί θα πάει στο τεχνικό σχολείο, λες και η μαστορική τέχνη έχει μαγικό τρόπο σωφρονισμού. Και ανάποδα, σύμφωνα με αυτή η λογική, ο μάστορας είναι συνώνυμο του “παραβατικού κουμπούρα”, ο οποίος αναμορφώθηκε σε κοινωνικά υπεύθυνο πολίτη; 

Από την αφετηρία της η λογική του υπουργείου Παιδείας δείχνει πόσο αντιπαιδαγωγική και ταξικά προσανατολισμένη είναι. Θεωρεί ότι οι μαθητές/ριες των τεχνικών σχολείων –μέχρι τώρα των ΕΠΑΛ και πλέον και των προς ίδρυση τεχνικών γυμνασίων- είναι παιδιά κατώτερου επιπέδου με έφεση στην παραβατικότητα, που “δεν παίρνουν τα γράμματα”, σε συνέχεια της αντίληψης περί “ψυκτικών από το Περιστέρι” που είχε πει πριν καιρό ο Μητσοτάκης. Τα περί ίδρυσης τεχνικών σχολείων σε μια εισήγηση για μέτρα αντιμετώπισης της “παραβατικότητας των ανηλίκων” από την αρχή δείχνουν ότι η στόχευση δεν είναι η ενίσχυση της δημόσιας Παιδείας, αλλά το μάντρωμα παιδιών εργατικών οικογενειών σε υποβαθμισμένα σχολεία. 

Δεν είναι τυχαίο ότι τα μέτρα αυτά έρχονται σε συνέχεια της κατηγοριοποίησης σχολείων εκπαιδευτικών και μαθητών με τη θέσπιση των προτύπων και Ωνάσειων σχολείων. Έχουν σαν αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση και τον στιγματισμό των παιδιών τα οποία ή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σχολείου ή καταφεύγουν στη βία ως άμυνα στον βίαιο κόσμο που τα περιβάλλει.  

Φυσικά θα μας βρει αντιμέτωπους η κυβέρνηση, όπως μας βρήκε σε οποιαδήποτε προσπάθειά της για αξιολόγηση και κατηγοριοποίηση δική μας και των μαθητών μας.