Πάνω από 100 χιλιάδες «διαδηλωτές» -ρατσιστές και φασίστες- πήραν μέρος στην πορεία «Ενώστε το Βασίλειο» που οργάνωσε το περασμένο Σάββατο στο Λονδίνο ο ακροδεξιός Τόμι Ρόμπινσον. Ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση μίσους στη σύγχρονη ιστορία της Βρετανίας.

«Ο εχθρός βρίσκεται προ των πυλών» γράφει στην ανακοίνωσή του το SWP, η αδελφή οργάνωση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία. «Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Το περασμένο Σάββατο μπορεί να μείνει στην ιστορία σαν η ημέρα όπου οι φασίστες έκαναν την υπέρβαση στη Βρετανία. Αλλά μπορεί επίσης να μείνει στην ιστορία σαν η ημέρα της αφύπνισης του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς», σαν η απαρχή μιας μαζικής δράσης που έστειλε τους φασίστες πίσω στα λαγούμια τους. «Ο δρόμος μπροστά δεν θα είναι εύκολος. Αλλά μπορούμε και πρέπει να νικήσουμε».

Ο χαρακτηρισμός «ακροδεξιός» είναι πολύ επιεικής για την περίπτωση του Ρόμπινσον. Ο Ρόμπινσον είναι φασίστας. Υπήρξε μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού «Βρετανικού Εθνικού Κόμματος», (BNP) αντιπρόεδρος του (εξίσου ναζιστικού) «Βρετανικού Κόμματος Ελευθερίας»  (BFP) και συνιδρυτής  της «Αγγλικής Αμυντικής Λίγκας», (EDL) μιας βίαης ισλαμοφοβικής, αντιμεταναστευτικής οργάνωσης που προσπάθησε να μεταφέρει τις μεθόδους της Χρυσής Αυγής (την εποχή της ανόδου της) στην Αγγλία. 

Όπως και πολλοί άλλοι αρχιφασίστες ο Ρόμπινσον ανήκει ταυτόχρονα και στον υπόκοσμο. Το ποινικό του μητρώο περιλαμβάνει καταδίκη για ξυλοδαρμό, απάτη  (για στεγαστικό δάνειο), κατοχή ναρκωτικών (κοκαΐνη) με σκοπό την πώληση, παράνομη είσοδο σε χώρα (προσπάθησε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ με πλαστό διαβατήριο), περιφρόνηση δικαστικών αποφάσεων, επιθέσεις σε δημοσιογράφους και συκοφαντία (σε βάρος ενός 15χρονου Σύριου). Τα τελευταία χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές. Η τελευταία του ποινή φυλάκισης έληξε μόλις τον περασμένο Μάιο –και αυτό χάρη στη μείωση της ποινής του από το δικαστήριο κατά τέσσερις μήνες.  

Πως κατάφερε ένα «υποκείμενο» σαν τον Ρόμπινσον να συγκεντρώσει τόσες χιλιάδες κόσμου; Που οφείλεται η ανατριχιαστική «επιτυχία» της συγκέντρωσης του περασμένου Σαββάτου στο Λονδίνο;

«Μεγάλα τμήματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας», γράφει η ανακοίνωση του SWP, «υποστηρίζουν ότι η κινητήρια δύναμη πίσω από την άνοδο της ακροδεξιάς είναι η λιτότητα. Ως εκ τούτου αυτό που πρέπει να κάνει το κίνημα είναι να εστιάσει στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές … και να εμπλακεί στον διάλογο με την άκρα δεξιά γύρω από τις ‘νόμιμες ανησυχίες της’.  Στην πράξη, αυτό σημαίνει, να κάνει υποχωρήσεις απέναντι στην ιδέα ότι το πρόβλημα είναι οι μετανάστες.

Αυτή η στρατηγική παρερμηνεύει τη δυναμική που κινεί την ακροδεξιά. Άνθρωποι σαν τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Νάιτζελ Φάρατζ (τον αρχηγό του ακροδεξιού κόμματος Reform της Βρετανίας) παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν «εχθρούς του κατεστημένου» -ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά βαθύπλουτοι υπερασπιστές του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού». 

Ρατσισμός

Το «κλειδί» που τους επιτρέπει να «τετραγωνίζουν  τον κύκλο» γράφει το SWP, είναι ο ρατσισμός. Ζωγραφίζουν ένα ειδυλλιακό παρελθόν όπου η οικονομία υποτίθεται ότι έσφυζε από ζωή, η ανεργία ήταν άγνωστη λέξη και η κοινωνία γινόταν ολοένα και πιο πλούσια. Αλλά αυτό το «όνειρο» δεν υπήρχε στην πραγματικότητα ποτέ. Ο καπιταλισμός, ακόμα και στα καλύτερα του χρόνια, ήταν μια κόλαση για τους φτωχούς, τους μαύρους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους διαφορετικούς. Ο καπιταλισμός εξακολουθεί να είναι κόλαση για την πλειοψηφία του κόσμου –και για αυτό δεν φταίνε οι μετανάστες αλλά το ίδιο το σύστημα.

«Πολλοί συνδικαλιστές», γράφει το SWP, «αποφεύγουν να μιλάνε για τους πρόσφυγες φοβούμενοι ότι με αυτόν τον τρόπο θα έρθουν σε σύγκρουση με τους εργαζόμενους». Αυτό είναι απλά λάθος. Η πλειοψηφία της βρετανικής (και όχι μόνο της βρετανικής) κοινωνίας δεν είναι ρατσιστική.

 «Ο ρατσισμός» γράφει ο Στέφαν Μπους στην (καθόλου προοδευτική) εφημερίδα Finacial Times, «στο Ηνωμένο Βασίλειο παραμένει το προνόμιο μιας μικρής μειοψηφίας –η οποία όμως έχει ενθαρρυνθεί και γίνεται ολοένα και πιο θορυβώδης». Στα γκάλοπ, γράφει ο Μπους, το 89% των κατοίκων της Βρετανίας δηλώνει ότι δεν θα είχε πρόβλημα αν το παιδί του είχε μια διαφυλετική σχέση και μόνο το 8% δηλώνει ότι το να είσαι λευκός είναι σημαντικό στοιχείο της «βρετανικότητας». Η βρετανική κοινωνία είναι λιγότερο ρατσιστική από ότι ήταν πχ τη δεκαετία του 1970 όπου αυτά τα νούμερα ήταν 75% και 10% αντίστοιχα. Το πρόβλημα, γράφει  σωστά ο Μπους, είναι ότι τα μεγάλα κόμματα και οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν κοντράρουν αλλά φλερτάρουν κιόλας με την ακροδεξιά και τους ρατσιστές. Ο Ρόμπερτ Τζένρικ, ένα μέλος της «σκιώδους κυβέρνησης» του Συντηρητικού Κόμματος συμμετείχε πρόσφατα σε μια ναζιστική συγκέντρωση και φωτογραφήθηκε δίπλα στον αρχηγό της –χωρίς καμιά συνέπεια. 

«Οι κοινωνικές δυνάμεις για την απόκρουση της ακροδεξιάς υπάρχουν», γράφει η ανακοίνωση του SWP. Τα συνδικάτα έχουν πάνω από έξι εκατομμύρια μέλη. Οι εκατό χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν το Σάββατο στη ρατσιστική συγκέντρωση του Ρόμπισνον είναι πολλοί –αλλά εξακολουθούν να είναι πολύ λιγότεροι από τις 300 χιλιάδες που συγκεντρώνουν οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Παλαιστίνη στο Λονδίνο.

«Αυτό που χρειάζεται είναι να δυναμώσουμε πολύ πιο πολύ την κίνηση Stand Up To Racism. Όχι μόνο για να είμαστε την επόμενη φορά περισσότεροι, αλλά για να μπορούμε να απαντάμε παντού και πάντα  στις προκλήσεις των ρατσιστών». 

Την Τρίτη ο Τραμπ ετοιμάζεται να επισκεφθεί το Λονδίνο. Το κίνημα «θα τον περιμένει». Η αντεπίθεση αρχίζει από σήμερα.