Την 1 Οκτώβρη απεργούμε πανελλαδικά οι μισθωτοί εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ενάντια στο αντεργατικό  νομοσχέδιο που κατεβάζει η κυβέρνηση με το απαράδεκτο 13ωρο και τις διατάξεις παραπέρα ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ καλούν σε 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία, δίνοντας την δυνατότητα σε όλους τους χώρους δουλειάς να βάλουν λουκέτο και να βρεθούν μαζικά οι εργαζόμενοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις με τα πανό των σωματείων. Ήδη σε μια σειρά από χώρους δουλειάς, στον χώρο της Υγείας, της  εκπαίδευσης, σε κλάδους και χώρους του ιδιωτικού τομέα, τα σωματεία προχωράνε σε Γενικές συνελεύσεις για την οργάνωση της επιτυχίας της απεργίας.

Τυπικά προβλέπει ότι ο εργαζόμενος με πενθήμερο θα εργάζεται 8 ώρες την ημέρα, επίσης μία ακόμη ένατη ώρα που ονομάζεται καταχρηστικά υπερεργασία -για να έχει διαφορετική, χαμηλότερη, στο 20% προσαύξηση- και θα υποχρεώνεται πλέον και για επιπρόσθετες 4 ώρες εργασίας που θα ονομάζονται υπερωρίες με 40% προσαύξηση (κι επειδή παραμένουν 150 οι ώρες υπερωρίας το χρόνο, θα είναι 37,5 (150/4) τυπικά οι μέρες που μπορεί να εφαρμοστεί το 13ωρο. Προς το παρόν βέβαια, αφού η ελαστικοποίηση και η διευθέτηση του χρόνου εργασίας δεν έχει τέλος εφόσον και με αυτό το αντεργατικό έκτρωμα  επεκτείνονται παραπέρα (με διατάξεις για 4ημερο με 10ωρη εργασία που δε θα πληρώνεται υπερωριακά , κατάτμηση της άδειας κι ευέλικτη προσέλευση σύμφωνα με το πως βολεύει τον εργοδότη, υπερωρία στην εκ περιτροπής εργασίας αντί για επιστροφή σε πλήρες 8ωρο, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών κρατήσεων τη νύχτα, σε υπερωρίες κι αργίες σε βάρος των συντάξεων).

Μπορούμε να φράξουμε το δρόμο σε αυτή την πολιτική με την απεργία στις 1 Οκτώβρη να είναι η αρχή του αγώνα για μια γενικευμένη απεργιακή απάντηση στις επιθέσεις στις συλλογικές συμβάσεις και στις σχέσεις εργασίας καθώς και στους χαμηλούς μισθούς που δεν αυξάνονται παρά ελάχιστα, ακόμη και μετά τα μέτρα της ΔΕΘ, ενώ οι τιμές έχουν μια τεράστια αύξηση που κατατρώει το εργατικό πραγματικό εισόδημα, το δεύτερο πλέον απ' το τέλος στην Ε.Ε. των 27 χωρών.

Η επιτυχία της απεργίας θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στις επιμέρους μάχες που είναι ανοιχτές σε κάθε χώρο και σε κάθε κλάδο. Για παράδειγμα, η μαζική συμμετοχή από το σωματείο της Intracom Telecom στην απεργιακή κινητοποίηση, θα δώσει συνέχεια και στον αγώνα που δίνουμε μέσα στο χώρο για να κερδίσουμε αυξήσεις κι επιδόματα μέσα από συλλογική επιχειρησιακή σύμβαση αλλά και για να δηλώσουμε ότι δεν υπάρχει ανοχή για καμιά νέα καθυστέρηση πληρωμής μισθοδοσίας, αν υπάρχει τέτοια σκέψη από τη μεριά της διοίκησης.

Η πανεργατική απεργία στις 1 Οκτώβρη,  θα είναι η καλύτερη ευκαιρία για να διαδηλώσουμε ότι είναι ενιαίο αυτό το σύστημα που κάνει αντεργατικές οικονομικές επιθέσεις και ταυτόχρονα οργανώνει ή στηρίζει γενοκτονίες όπως στην Παλαιστίνη, καταστρέφει το περιβάλλον στο όνομα του κέρδους και σπέρνει το ρατσισμό για να αποπροσανατολίσει και να διχάσει την εργατική τάξη.

6/9, Διαδήλωση στη ΔΕΘ. Φωτό: Σοφία Γαρμπή

Το νομοσχέδιο για το 13ωρο, είναι ένα μέτρο που μας γυρίζει χρόνια πίσω. Όλα χάνονται στον βωμό της δήθεν ανάπτυξης και τους μόνους που ωφελεί είναι τους εργοδότες και ιδιαίτερα του ξενοδοχοϊδιοκτήτες. Οι εργοδότες θα μπορούν να αυθαιρετούν την ώρα που συμβαίνουν δεκάδες εργατικά ατυχήματα τα oποία πλέον ξεπερνάνε κάθε προηγούμενο, ενώ υπάρχουν και καταγγελίες που δεν έρχονται ποτέ στο φως. 

Στον χώρο μου, υπάρχει μία συστηματική απαξίωση του κλάδου, με ευθύνη των συνδικαλιστικών οργάνων. Υπάρχει ένας συστηματικός εκβιασμός, ενώ έχουμε καταλήξει το μηνιαίο πρόγραμμα εργασίας να τοιχοκολλείται και να μαθαίνουμε πότε θα δουλέψουμε μέχρι και μία ημέρα πριν, ενώ ο νόμος δε λέει κάτι τέτοιο. Προχωρήσαμε σε δύο καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας με τον δικηγόρο της εταιρείας να προσπαθεί να τις βγάλει άκυρες. Το πόρισμα ήταν ότι πρέπει να απευθυνθούμε στα δικαστήρια. Το συνδικάτο είναι εργοδοτικό, δε γίνεται να κινούμαστε με ανακοινώσεις, πρέπει να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. 

Πλέον η παρανομία έχει γίνει κανονικότητα σε μία εταιρεία που είναι ΔΕΚΟ, άρα φανταζόμαστε τι γίνεται στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα αφού νομοθετήθηκε η απόλυση χωρίς αιτιολόγηση. Είχαμε την απόλυση και του συνδικαλιστική Κώστα Γενιδούνια, ο οποίος κατήγγειλε τα αυτονόητα. Κανείς δεν εξασφαλίζει ότι δεν θα ξαναγίνει έγκλημα σαν τα Τέμπη. Στο αμαξοστάσιο Άνω Λιοσίων, αν δει κανείς την κατάσταση εκεί θα τρομάξει με τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Υπάρχουν νέα παιδιά που σηκώνονται και φεύγουν σκόπιμα. 

Η πολιτική που θέλουν να εφαρμόσουν είναι αυτή, να απαξιώσουν τον δημόσιο χώρο, τη δημόσια Υγεία, Παιδεία και συγκοινωνία, Δεν αρκεί το έχω διαπιστώσει και καταγγέλω, η απάντηση του εργατικού κινήματος πρέπει να είναι ενωμένη γιατί έχει απέναντί του μία σκληρή εργοδοσία. Μόνο οργανώνοντας τη δική μας πάλη και αντίσταση μπορούμε να προχωρήσουμε.

Ο επισιτισμός είναι ένας από τους πιο σκληρούς κλάδους της εργατικής τάξης. Μισθοί πείνας, ατέλειωτα ωράρια, μαύρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες. Το εργοδοτικό κεφάλαιο μας ληστεύει καθημερινά, μας θέλει φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, χωρίς φωνή και χωρίς δικαιώματα.

Η απεργία της 1ης Οκτωβρίου δεν είναι μια απλή μέρα διαμαρτυρίας. Είναι μέρα ταξικής σύγκρουσης, μέρα που η εργατική τάξη του κλάδου σηκώνει κεφάλι. Δεν περιμένουμε τίποτα από καμία κυβέρνηση, ειδικά από την κυβέρνηση δολοφόνων και ιδιωτικοποιήσεων που ξεπουλά Υγεία, Παιδεία και κάθε κοινωνικό αγαθό. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από το εργοδοτικό κεφάλαιο και τις συμβιβασμένες ηγεσίες. 

Η μόνη μας δύναμη είναι η οργάνωση, η αλληλεγγύη και η μαζική δράση. Δεν ανεχόμαστε άλλο να μας κλέβουν τον ιδρώτα και τον χρόνο, να δουλεύουμε χωρίς δικαιώματα, στα όρια της εξαθλίωσης, να μας τρομοκρατούν και να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Διεκδικούμε: αξιοπρεπείς μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας, συλλογικές συμβάσεις που να επιβάλλονται απέναντι στο κεφάλαιο και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, όχι επισφάλεια και φόβο.

Την 1η Οκτωβρίου απεργούμε μαζικά. Κατεβαίνουμε στον δρόμο, σπάμε τον φόβο, ενώνουμε τη φωνή μας με κάθε εργαζόμενο που παλεύει. Χωρίς εμάς, ούτε καφές δεν σερβίρεται, ούτε φαγητό δεν μαγειρεύεται. Χωρίς εμάς, το κεφάλαιο δεν κινείται. Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να σαρώσει το σάπιο σύστημά τους. Η αξιοπρέπεια δεν χαρίζεται – κατακτιέται με αγώνα, με οργάνωση, με επανάσταση. Αγώνας – Οργάνωση – Ανατροπή

6/9, Διαδήλωση στη ΔΕΘ. Φωτό: Σοφία Γαρμπή

Στο νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» την Παρασκευή κάναμε γύρα για ενημέρωση των εργαζομένων για την απεργία, ενώ την επόμενη εβδομάδα οργανώνουμε τη γενική συνέλευση του σωματείου.

Η απόφαση της κυβέρνησης να διευρύνει το ωράριο εργασίας δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για την κατεύθυνση της εργασιακής πολιτικής στην Ελλάδα. Σε μια χώρα που βίωσε μια δεκαπενταετία οικονομικής κρίσης, με εκατομμύρια εργαζομένους να κάνουν διαρκώς υποχωρήσεις, προκαλεί απορία η επιλογή να ζητείται εκ νέου «περισσότερη δουλειά» αντί για καλύτερες συνθήκες και αμοιβές. 

Ο ελληνικός λαός, με υπομονή και αξιοπρέπεια, στάθηκε όρθιος μέσα σε αντίξοες συνθήκες, όπως λιτότητα, ανεργία, μετανάστευση νέων, υποβάθμιση ποιότητας ζωής. Η επιστροφή σε λογικές υπερεργασίας δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται ούτε στις ανάγκες της κοινωνίας, ούτε στην προοπτική ανάπτυξης της χώρας. Αντί για ποσοτική αύξηση των ωρών, ίσως είναι καιρός η πολιτεία να επενδύσει στην ποιότητα της εργασίας, δηλαδή σε αξιοπρεπείς μισθούς, προστασία δικαιωμάτων, ενίσχυση της παραγωγικότητας. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να στηρίζεται σε εξουθένωση, αλλά σε εμπιστοσύνη, δικαιοσύνη και σεβασμό προς τον εργαζόμενο άνθρωπο.