Να σας προβοκάρω λίγο: από πού αντλείτε την αισιοδοξία που εκπέμπει ο τίτλος της ημερίδας σας, «το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός»;
Οι προκλήσεις είναι ευπρόσδεκτες για να ανταποκρινόμαστε. Υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής είναι η ίδια η εργατική τάξη. Όταν λοιπόν βλέπουμε τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους μαζικά, αρχικά για τα Τέμπη αλλά στην πορεία και για την Παλαιστίνη, έχουμε βάσιμες ελπίδες να είμαστε αισιόδοξοι ότι το σύστημα που γεννάει αυτά τα εγκλήματα δεν θα αντέξει.
Πολιτικά, καταγράφεται μια στροφή των κοινωνιών της όλης Δύσης προς τα δεξιά, και μάλιστα με επικράτηση δυνάμεων που προωθούν όλο και πιο ακραίες, αυταρχικές, ολοκληρωτικές εκδοχές του καπιταλισμού, βλέπε Τραμπ κ.α. Υπάρχουν διεθνώς αντίστροφες ενδείξεις; Κινήματα, ρεύματα, πολιτικά ρήγματα που αμφισβητούν την κυρίαρχη τάση;
Μέσα σε λίγους μήνες από την έναρξη της νέας θητείας του, ο Τραμπ αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις εναντίον Προέδρου των ΗΠΑ εδώ και χρόνια. Τα συλλαλητήρια «No Kings» ήταν τεράστια και κουβαλούν πολιτικά μέσα τους την ριζοσπαστικοποίηση της έκρηξης οργής του Λος Άντζελες και των καταλήψεων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πρωταγωνιστές των εξελίξεων στη Γαλλία και στην Ιταλία αναδεικνύονται οι απεργοί που θέλουν «Να μπλοκάρουν τα πάντα» ενάντια σε Μακρόν και Μελόνι. Πρόκειται για κινήματα που ξεπηδούν από τα κάτω και από πρωτοβουλίες της επαναστατικής αριστεράς, σε χώρες που πέρασε κρίση αλλά επανέρχεται.
«Δημοκρατικός καπιταλισμός». Υπάρχει και μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο;
Η εμπειρία μας λέει πως όχι. Η πιο μεγάλη απόπειρα εκδημοκρατισμού στη Ελλάδα έγινε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που ήρθαν στην εξουσία χάρη στο κίνημα της Μεταπολίτευσης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μεταβίβασε εξουσίες από το ανεξέλεγκτο Προεδρικό Μέγαρο του Καραμανλή στα χέρια του εκλεγμένου Πρωθυπουργού. Αλλά το Μαξίμου έγινε σύντομα κέντρο σκανδάλων, τότε με τον Κοσκωτά, και φτάσαμε σήμερα να είναι συνώνυμο της διαφθοράς με τα σκάνδαλα των «Χασάπηδων» του Μητσοτάκη. Χωρίς πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των εργατών με τα δικά τους συμβούλια, το κράτος παραμένει άντρο των καπιταλιστών. Την ίδια εμπειρία ζήσαμε και το 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δημοψήφισμα ήταν βήμα δημοκρατίας, αλλά ακόμα και το βροντερό ΟΧΙ του 62% τσαλαπατήθηκε από τους τραπεζίτες με τους εκβιασμούς της ΕΚΤ και τους συμβιβασμούς του Τσίπρα.
Στη χώρα μας, την τελευταία εξαετία, δηλαδή κατά τη διακυβέρνηση της ΝΔ, μια σειρά σκανδάλων ή τραγωδιών – υποκλοπές, Ντάνιελ, ΟΠΕΚΕΠΕ- προκαλούν ισχυρούς κλυδωνισμούς στην κυβέρνηση και μια πρωτοφανή κινητοποίηση της κοινωνίας, όπως συνέβη με το έγκλημα των Τεμπών. Η ΝΔ σαφέστατα φθείρεται, αλλά το ρεύμα που την αμφισβητεί δεν μεταβολίζεται σε εναλλακτική πολιτική. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η κοινοβουλευτική Αριστερά έχει βγάλει τα λάθος συμπεράσματα από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Έχοντας εγκαταλείψει τη στρατηγική της ανατροπής του συστήματος, περιορίζεται σε όλο και πιο μετριοπαθείς προτάσεις εναλλακτικής διακυβέρνησης. Ενώ η εργατική τάξη και η νεολαία ριζοσπαστικοποιείται, οι ηγεσίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς μετατοπίζονται προς τα δεξιά. Αυτή αντίφαση είναι η αιτία της κρίσης τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογική ήττα του 2023 και την παραίτηση Τσίπρα στράφηκαν στον Κασελάκη που δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά. Κάποτε είχαν οργανωμένα μέλη, τώρα η εκλογικίστικη στρατηγική που βλέπει την εργατική τάξη μόνο ως ψηφοφόρους έχει φτάσει στις γελοιότητες της εσωκομματικής «δημοκρατίας» των 2 ευρώ. Με τόσο μακρυνή σχέση με τον κόσμο της δουλειάς, αυτές οι ηγεσίες είναι ανίκανες να μετατρέψουν τα αιτήματα των αγώνων σε εναλλακτική πρόταση.
Συμμετέχετε εδώ και 15-16 χρόνια στο μετωπικό σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο οποίο ωστόσο οι αποχωρήσεις είναι στη ημερήσια διάταξη, ενώ ταυτόχρονα συγκροτούνται νέες συσπειρώσεις. Γιατί είναι τόσο δύσκολο η κατακερματισμένη αντικαπιταλιστική αριστερά να συνεννοηθεί και συνυπάρξει σε μια κοινή ομπρέλα;
Το ΣΕΚ είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που οδήγησε στη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ίδια προσπάθεια κάνουμε και σήμερα. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, για την Παλαιστίνη, για την Πύλο, οι απεργίες των εργατών της Υγείας, της Παιδείας και άλλων κλάδων δεν πέφτουν από τον ουρανό. Είναι καρπός προσπαθειών πρωτοπόρων αγωνιστών/ριών που δρουν μέσα στους χώρους δουλειάς και της νεολαίας και αποτελούν το δυναμικό για την ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Παλεύουμε μαζί ενωτικά και παράλληλα ανοίγουμε τη συζήτηση για τις μεγάλες στρατηγικές επιλογές που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε στην ανατροπή και της κυβέρνησης της ΝΔ και του συστήματος που υπηρετεί. Για τη στρατηγική του επαναστατικού δρόμου προς το Σοσιαλισμό, με την εργατική τάξη συγκροτημένη σε ηγετική δύναμη που κάνει την επανάστασή της «πανηγύρι των καταπιεσμένων». Σε αυτή την προσπάθεια λογοδοτεί και η ημερίδα που οργανώνουμε στις 9 Νοέμβρη στην Αθήνα και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις.
