Το στοιχείο όμως που «έλαμψε» μετά την αιματηρή επέμβαση ήταν ότι το Ισραήλ δεν είναι ένα κράτος όπως όλα τα άλλα. Αυτή είναι η διαφορά με τα προηγούμενα εγκλήματά του. Η επίθεση στους ακτιβιστές δεν είχε κανένα «πέπλο» υπεράσπισης του Ισραήλ από τρομοκράτες ή απάντηση σε κάποια επίθεση Παλαιστίνιων.
Έφερε με τον πιο ωμό και βάρβαρο τρόπο την πραγματικότητα μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες σε όλο τον πλανήτη. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος-τρομοκράτης. Αυτήν την έκφραση μπορεί πλέον να την συναντήσει κανείς ακόμα και σε μεγάλες αστικές εφημερίδες.
Ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί κάποιον που μέχρι τώρα δεν καταλαβαίνει ή ακόμα περισσότερο δεν συμφωνεί με την άποψη της επαναστατικής αριστεράς και πολλών αντιστασιακών οργανώσεων στην Παλαιστίνη και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο ότι το κράτος του Ισραήλ πρέπει να διαλυθεί. Είναι η καλύτερη στιγμή να απλώσουμε περισσότερο αυτή τη συζήτηση, να εξοπλίσουμε χιλιάδες αγωνιστές με τα επιχειρήματα για την πραγματική λύση. Ένα κράτος, η Παλαιστίνη, που θα είναι ελεύθερη, δημοκρατική με τη δυνατότητα να ζουν εκεί Άραβες και Εβραίοι ισότιμα χωρίς σφαγές και ανταγωνισμούς.
Για να υποστηρίξουμε αυτήν την άποψη χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να εξετάσουμε πώς ένα κράτος που δεν υπήρχε πριν το 1948 κατάφερε να υπάρχει στη θέση της Παλαιστίνης και να αποσπά τεράστια βοήθεια από τις ΗΠΑ και απεριόριστη ασυλία για τα εγκλήματά του από τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις.
Στο τέλος του 19ου αιώνα οι Εβραίοι αντιμετώπιζαν το πρόβλημα του ρατσισμού και του αντισημιτισμού. Στην τσαρική Ρωσία ο αντισημιτισμός οδήγησε σε μαζικά πογκρόμ χιλιάδων ανθρώπων. Παρόμοια αντιμετώπιση υπήρχε σε μια σειρά από χώρες.
Αρχή
Αυτή η κατάσταση δημιούργησε το κίνημα του Σιωνισμού. Βασική αρχή του ήταν ότι για να γλιτώσουν οι Εβραίοι τις διώξεις χρειαζόντουσαν ένα δικό τους εθνικό κράτος. Η περιοχή που επιλέχτηκε από τον «πατέρα» του Σιωνισμού, τον Θίοντορ Χερτσλ, ήταν η Παλαιστίνη. Ο Χερτσλ υποστήριζε ότι η Παλαιστίνη ήταν «μια γη χωρίς λαό», ενώ οι Εβραίοι «ένας λαός δίχως γη». Αυτό βέβαια ήταν ένα χυδαίο ψέμα. Η Παλαιστίνη ήταν μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Μέσης Ανατολής.
Ο Σιωνισμός από την πρώτη στιγμή ήταν ένα αντιδραστικό κίνημα. Έβαζε σαν στόχο να συνδεθεί με τον ιμπεριαλισμό, αρχικά τον βρετανικό, για να καταφέρει να φτιάξει το δικό του κράτος. Το νέο κράτος θα ήταν «ο προμαχώνας της Ευρώπης απέναντι στην Ασία και ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα».
Το 1917 η βρετανική κυβέρνηση μέσω του Λόρδου Μπάλφουρ ανακοίνωσε την στήριξή της σε αυτό το σχέδιο. Ο εποικισμός της Παλαιστίνης είχε ήδη ξεκινήσει, αλλά μετά την διακήρυξη του Μπάλφουρ έγινε ολοένα και πιο γοργός. Το 1918 στην περιοχή υπήρχαν μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιοι και 50.000 Εβραίοι έποικοι, ενώ τα νούμερα για το 1939 ήταν ένα εκατομμύριο και 443.000 αντίστοιχα.
Παρόλα αυτά, ο Σιωνισμός δεν ήταν ούτε το μοναδικό ούτε το κυρίαρχο κίνημα μέσα στους κόλπους των Εβραίων. Οι διεθνιστικές ιδέες τον κόντραραν από την αρχή. Στην Πολωνία η οργάνωση Μπουντ ήταν ενάντια στο Σιωνισμό, στην Ελλάδα η θρυλική Φεντερασιόν κινητοποιούσε χιλιάδες Εβραίους εργάτες στη Θεσσαλονίκη και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία του ΣΕΚΕ.
Μόνο το 8,5% των Εβραίων που ήθελε να ξεφύγει από τις διώξεις στις «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές χώρες διάλεγε να πάει στην Παλαιστίνη. Πάνω από δύο εκατομμύρια μετανάστευσαν στην Αμερική από το 1880 μέχρι το 1929.
Αυτό που έκανε το Σιωνισμό κυρίαρχο ρεύμα μέσα στους Εβραίους ήταν το Ολοκαύτωμα. Πάνω από 6 εκατομμύρια δολοφονήθηκαν από τους Ναζί και αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα για την ανάγκη άμεσης δημιουργίας ενός αμιγώς Εβραϊκού κράτους.
Οι εξελίξεις ήταν ταχύτατες. Ο ΟΗΕ, με πρωταγωνίστριες τις ΗΠΑ και την Ρωσία, ψήφισε το 1947 υπέρ του διαμελισμού της Παλαιστίνης. Την επόμενη χρονιά οι Σιωνιστές ίδρυσαν και επίσημα το κράτος του Ισραήλ.
Το Ισραήλ αντιμετώπισε πολύ εύκολα, χάρη στη στρατιωτική δύναμή του, τις διαφωνίες των διπλανών αραβικών χωρών, ενώ έδιωξε από τα σπίτια τους πάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους. Η αλ Νάκμπα (Καταστροφή) ήταν γεγονός για τον παλαιστινιακό λαό που ζούσε στην περιοχή εκατοντάδες χρόνια.
Το 1967 το Ισραήλ επέκτεινε την κυριαρχία του με τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Κατατρόπωσε την Αίγυπτο και τη Συρία και κατέλαβε την Δυτική Όχθη του ποταμού Ιορδάνη, την ανατολική Ιερουσαλήμ, τη λωρίδα της Γάζας και τα υψώματα του Γκολάν. Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι βρέθηκαν κάτω από άμεση ισραηλινή κατοχή.
Έτσι, μέσα σε λιγότερα από 20 χρόνια ένα κράτος που δεν υπήρχε, κατάφερε με την απεριόριστη στήριξη του ιμπεριαλισμού να καταλάβει την Παλαιστίνη, να φυλακίσει κυριολεκτικά το λαό της και να επιτελεί το ρόλο του «μαντρόσκυλου» στην περιοχή για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
Αυτό το συμπέρασμα όμως δεν φτάνει για να δικαιολογήσουμε ότι για να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή αυτό το κράτος πρέπει να διαλυθεί. Χρειάζεται να μπούμε στο ζήτημα τι είδους κοινωνία είναι το Ισραήλ.
Όπως είπαμε παραπάνω, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του νέου κράτους δεν ζούσε στην περιοχή, αλλά την εποίκησε. Οι σιωνιστές θέλησαν να πετύχουν ότι οι Άραβες δεν θα έπαιζαν κανένα ρόλο μέσα στην νέα κοινωνία. Δεν θα ήταν προφανώς ούτε αφεντικά, ούτε όμως και εργάτες. Για να το πετύχουν αυτό είχαν οργανωθεί πριν από το 1948 στην Χισταντρούτ, ένα «συνδικάτο» που δεχόταν ως μέλη του μόνο Εβραίους και έβαζε ως κεντρικό σύνθημα το «Εβραϊκή γη, εβραϊκή εργασία, εβραϊκά προϊόντα».
Απαρτχάιντ
Όποιος δεν ακολουθούσε αυτήν την επιλογή, είχε να αντιμετωπίσει την σιωνιστική τρομοκρατία των παραστρατιωτικών ομάδων. Μετά το ´48, αυτή η πολιτική έγινε επίσημη. Ακόμα, και οι Άραβες γαιοκτήμονες που είχαν παραμείνει στο Ισραήλ αναγκάστηκαν να πουλήσουν τη γη τους κάτω από τρομακτικές πιέσεις όλων των ειδών. Αυτό που φτιάχτηκε στο Ισραήλ είναι το χειρότερο απαρτχάιντ. Χειρότερο από την Νότια Αφρική ή την λευκή κυριαρχία στη Ροδεσία.
Όποιος είναι Εβραίος, σε όποιο σημείο του κόσμου και αν γεννηθεί, μπορεί να γίνει πολίτης αυτού του κράτους. Όμως, αν τύχει να έχεις Άραβες γονείς, είσαι άνθρωπος χωρίς ταυτότητα, πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Αυτή η επιλογή δεν έχει να κάνει με το αν είναι στην κυβέρνηση το κόμμα των Εργατικών ή το Λικούντ, αλλά με τον θεσμοθετημένο κρατικό ρατσισμό που υπάρχει από τη στιγμή της ίδρυσης του Ισραήλ.
Για αυτό το απαρτχάιντ του Ισραήλ δεν μπορεί να αλλάξει, να μεταρρυθμιστεί από μέσα. Η ισραηλινή εργατική τάξη υπάρχει, υπόκειται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση από τους ισραηλινούς καπιταλιστές, αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει τη σιωνιστική πολιτική.
Δεν μπορεί γιατί το Ισραήλ δεν στηρίχτηκε ποτέ στην υπεραξία που βγάζει ο ισραηλινός καπιταλισμός από τους εργάτες. Η οικονομική βοήθεια που δέχεται από τον ιμπεριαλισμό ήταν και είναι καθοριστική για την επιβίωσή του. Τα κονδύλια που παίρνει από την Ουάσιγκτον είναι η βάση τόσο για την ισραηλινή οικονομία όσο και την ισραηλινή πολεμική μηχανή.
Ταυτόχρονα, ο ρόλος του στην περιοχή είναι συγκεκριμένος, δεν μπορεί να αλλάξει. Είναι ένα κράτος που μπορεί να υπάρχει όσο καταφέρνει να «σταθεροποιεί» την περιοχή για τις ΗΠΑ. Όσο καταφέρνει να υπάρχει οικονομικός, στρατιωτικός και πολιτικός έλεγχος στα αραβικά κράτη που το περιστοιχίζουν. Για αυτό σε όλες τις περιπτώσεις εξέγερσης των Παλαιστινίων, όπως η πρώτη και η δεύτερη Ιντιφάντα, ή στον πρόσφατο πόλεμο με το Λίβανο το 2006 δεν έχει διστάσει να κάνει τις μεγαλύτερες σφαγές. Ξέρει ότι μπορεί και πρέπει να το κάνει με τις πλάτες του δυνατότερου ιμπεριαλισμού του πλανήτη.
Από πού λοιπόν μπορεί να έρθει η λύση; Όλες οι προσπάθειες συμβιβασμού ή «ειρηνευτικές διαδικασίες» όπως ονομάζονται έχουν αποτύχει. Οι συμφωνίες του Όσλο το 1993 το μόνο που κατάφεραν ήταν να χειροτερέψουν τη ζωή των Παλαιστινίων και να δώσουν μεγαλύτερες δυνατότητες στο Ισραήλ να στραγγαλίσει την παλαιστινιακή οικονομία.
Επίσης, τη λύση δεν μπορούν να τη φέρουν τα αραβικά καθεστώτα. Σε διάφορες «ειρηνευτικές» διαδικασίες έχουν συμμετάσχει και αυτά. Όμως, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η ισορροπία στην περιοχή αφού μια οποιαδήποτε αναδιάταξη δυνάμεων μπορεί να μην τους εμπεριέχει. Στην πραγματικότητα, αυτές οι κυβερνήσεις ασκούν τον παρακάτω εκβιασμό στους αραβικούς λαούς: «ή θα κάνουμε συμβιβασμούς με τον ιμπεριαλισμό ή θα καταντήσουμε σαν τους Παλαιστίνιους».
Για αυτό η παλαιστινιακή αντίσταση είναι τόσο σημαντική. Παίζει το ρόλο του πυροδότη για την εργατική τάξη σε όλη τη Μέση Ανατολή τόσο απέναντι στα καθεστώτα σαν του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο ή του Αμπντάλα στην Ιορδανία, όσο και απέναντι στον ιμπεριαλισμό.
Ο Νίκος Λούντος στο 60ο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω(Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2006) γράφει χαρακτηριστικά: «η διάλυση του σιωνιστικού κράτους δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από τη σοσιαλιστική επανάσταση σε κάποια από τις αραβικές χώρες. Η επανάσταση στη Μέση Ανατολή και η διάλυση του κράτους του Ισραήλ είναι μια ενιαία διαδικασία... Ο αγώνας για δημοκρατία και δικαιώματα, οι οικονομικοί αγώνες των εργατών και των αγροτών, μαζί με τον αγώνα ενάντια στην ανικανότητα των καθεστώτων να τα βάλουν με το Ισραήλ σε όλες τις αραβικές χώρες πάνε μαζί».
Αυτή η στρατηγική περνάει και από την αριστερά και τα κινήματα στην Ευρώπη. Στηρίζουμε την παλαιστινιακή αντίσταση χωρίς «ναι μεν, αλλά», απαιτούμε από τις δικές μας κυβερνήσεις να διακόψουν κάθε σχέση με το Ισραήλ, βάζουμε ανοιχτά και ξεκάθαρα ότι το κράτος-τρομοκράτης πρέπει να διαλυθεί. Έτσι, μπορούμε να βάλουμε το «λιθαράκι» μας για να δικαιωθούν οι θυσίες των ακτιβιστών του Στόλου της Ελευθερίας και ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού.