Πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο ΟΟΣΑ που στην τελευταία έκθεσή του «υπογραμμίζει πως το μεγάλο βάρος του χρέους, αποτελεί πρόκληση για την Ελλάδα και επαναλαμβάνει ότι ενδεχομένως να χρειασθεί να αναζητηθεί πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους». Αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακά η εφημερίδα Φαϊνάνσιαλ Τάιμς με άρθρο του Βόλφγκανγκ Μύνχαου, τακτικού οικονομικού σχολιαστή της, που έχει τον προκλητικό τίτλο «Η ριζοσπαστική Αριστερά έχει δίκιο για το χρέος της Ευρώπης»!

 

Ο Μύνχαου προειδοποιεί τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού κατεστημένου πώς «Είναι λογικά ανακόλουθο να μπαίνει το κοινό νόμισμα σε μόνιμη στασιμότητα και το χρέος του να μην αναδιαρθρώνεται. (…)Το πού οδηγεί μια τέτοια κοντόθωρη στρατηγική φαίνεται στην Ελλάδα. Μετά από έξι χρόνια οικονομικής καθίζησης, η κυβέρνηση βρίσκεται σε οξυμένη πολιτική κρίση» και καταλήγει: «Αν τα καθιερωμένα κόμματα δεν αλλάξουν την πολιτική τους, θα αφήσουν μεγάλα περιθώρια για περιπτώσεις όπως το Ποδέμος και ο ΣΥΡΙΖΑ».

Βέβαια και ο ΟΟΣΑ και ο Μύνχαου (και οι κυρίαρχες απόψεις στο Ποδέμος και στον ΣΥΡΙΖΑ), όταν μιλάνε για αναδιάρθρωση του χρέους αυτό που εννοούν είναι «αναδιαπραγμάτευση των επιτοκίων, περίοδο χάρητος, επιμήκυνση και κούρεμα», δηλαδή συνετά βήματα τύπου Σταθάκη και όχι αγριάδες με μονομερείς ενέργειες. Ένας λόγος παραπάνω γιατί η Αριστερά πρέπει να επιμείνει ότι η λύση είναι η διαγραφή του χρέους.

 

Σύμφωνα με τα ίδια τα στοιχεία του Προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή, το σύνολο των τοκοχρεολύσιων που πλήρωσε το ελληνικό δημόσιο στη μνημονιακή πενταετία 2010-2014 φτάνει τα 174 δις ευρώ, σχεδόν όσο είναι το σημερινό ΑΕΠ! Μόνο για τόκους στην ίδια περίοδο το ποσό φτάνει τα 54 δις ευρώ, σχεδόν όσο ένας ολόκληρος προϋπολογισμός!

 

Είναι καθαρή τρέλα να συνεχίζεται η σφαγή των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών δαπανών και των ίδιων των θέσεων εργασίας στο βωμό αυτής της τροφοδοσίας των τραπεζιτών-δανειστών με έναν προϋπολογισμό κάθε πέντε χρόνια. Το εργατικό συμφέρον απαιτεί να βάλουμε τέρμα σε αυτή την αιμορραγία και να συγκρουστούμε με όλους αυτούς που τη διαιωνίζουν: με την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων αλλά και με τους τραπεζίτες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, προχωρώντας σε κρατικοποίηση των τραπεζών και ρήξη με το ευρώ. Κάθε υπόσχεση για «μέτρα ανακούφισης», «προοδευτική» ή ακόμα και «σοσιαλιστική» πολιτική που δεν περιλαμβάνει αυτό το πακέτο της διαγραφής του χρέους είναι μετέωρη.

 

Η Πανεργατική Απεργία αυτής της Πέμπτης πρέπει να είναι η αφετηρία για να ανατρέψουμε τη συγκυβέρνηση και τον προϋπολογισμό της και να ανοίξουμε το δρόμο για αυτή την αντικαπιταλιστική προοπτική.