Στον απόηχο μιας μεγάλης ήττας βρίσκεται η κυβέρνηση Ραχόι στην Ισπανία. Είχε ήδη δημοσιευθεί το βασιλικό διάταγμα με το οποίο θα απελευθερωνόταν το επάγγελμα των λιμενεργατών και χρειαζόταν μόνο η έγκριση του κοινοβούλιου. Το διάταγμα όμως απορρίφθηκε με μεγάλη διαφορά. Οι συνδικαλιστές που βρίσκονταν στην αίθουσα ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς, όπως έκαναν χιλιάδες λιμενεργάτες σε ολόκληρη τη χώρα. Το συνδικάτο των λιμενεργατών δίνει τη μάχη ενάντια στην απελευθέρωση εδώ και χρόνια, αλλά ο αγώνας κλιμακώθηκε από την αρχή της χρονιάς, με προκήρυξη μιας σειράς απεργιών.
Πρόκειται για ήττα που δεν έχει προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά. Μόνο το 1977 είχε απορριφθεί βασιλικό διάταγμα -και τότε δεν ήταν κάποια σοβαρή πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Όμως αυτό που γίνεται πιο ξεκάθαρο είναι η τεράστια αδυναμία της κυβέρνησης Ραχόι. Όταν σχηματίστηκε, στα τέλη Οκτώβρη, μετά από σχεδόν ένα χρόνο υπηρεσιακής κυβέρνησης, έδινε υποτίθεται επιτέλους λύση στην αβεβαιότητα. Με την μειοψηφία ωστόσο που έχει στο κοινοβούλιο έχει τεράστια δυσκολία να προχωρήσει το οτιδήποτε. Αυτή τη φορά την παράτησαν και το σοσιαλδημοκρατικό PSOE, αλλά και οι Θιουδαδάνος (συμμαχικό της δεξιό κόμμα) που απείχαν από την ψηφοφορία. Με το PSOE να βρίσκεται μπροστά σε άγνωστο μέλλον, καθώς δεν έχει ηγεσία προς το παρόν, ο Ραχόι φοβάται ότι πέρα από επιμέρους μέτρα, μπορεί να υποστεί στραπάτσο στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2018. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι σε τέτοια περίπτωση θα πάει ξανά σε εκλογές.
Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο οργανώθηκε η επίθεση στους λιμενεργάτες είναι αποκαλυπτικός. Όλο το επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν ότι η απελευθέρωση του επαγγέλματος των λιμενεργατών πρέπει να γίνει γιατί είναι ευρωπαϊκό καθήκον. Η κυβέρνηση λέει ότι ήδη το ισπανικό κράτος χρωστάει 23 εκατομμύρια ευρώ από πρόστιμα γιατί δεν έχει απελευθερώσει το επάγγελμα και θα συνεχίσουν να πέφτουν πρόστιμα πάνω από 100 χιλιάδες τη μέρα. Δεν τόλμησαν να το προβάλουν σαν κάποια αναγκαία διαρθρωτική αλλαγή.
Την φορτοεκφόρτωση στα λιμάνια της Ισπανίας την ελέγχει μία ενιαία ανώνυμη εταιρεία, στην οποία οι εργαζόμενοι έχουν κατοχυρωμένα δικαιώματα. Το συνδικάτο έχει 100% συμμετοχή των εργατών και έχει βαρύνοντα λόγο στην οργάνωση της δουλειάς, στην ποσότητα των εργατικών χεριών και των ωρών που χρειάζονται για κάθε φορτίο. Η ΕΕ και η κυβέρνηση Ραχόι θέλουν να μπορεί να λειτουργεί στα λιμάνια οποιαδήποτε εταιρεία που θα προσλαμβάνει εργάτες με “ελεύθερο” ανταγωνισμό.
Η κυβέρνηση θα επανέλθει με καινούργιο διάταγμα, “διορθώνοντας” λίγο τις διατυπώσεις. Είναι κρίσιμο να συνεχιστούν οι απεργίες και να μην μετατραπεί η μάχη σε μια διαπραγμάτευση για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Όμως οι λιμενεργάτες έχουν ήδη δώσει ένα παράδειγμα σε ολόκληρη την εργατική τάξη, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα πόσο εύθραυστη είναι η κυβέρνηση Ραχόι.