Από την άλλη, σε μια σειρά από άρθρα, συνεντεύξεις πάει να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λίγο ως πολύ «δανείστηκε» τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ: «Μπορεί ο κατακερματισμός να μην οδήγησε το χώρο σε ρευστοποίηση, αλλά λειτούργησε αποσταθεροποιητικά σε μέρος της ριζοσπαστικής αριστεράς με επιλογές αποχής, άκυρου ή στήριξης των ψηφοδελτίων Παφίλη-Χάγιου» αναφέρει σε συνέντευξή του ο Ν. Βούτσης. «Υπάρχει κόσμος που ήταν τσαντισμένος με το ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ήθελε να απέχει, επειδή πιστεύει ότι η αποχή είναι απολίτικη και ψήφισε Παφίλη ή Χάγιο» λέει στην Εποχή, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλης Μουλόπουλος. «Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορούμε να συναντηθούμε, αυτό όμως προϋποθέτει να συναντηθεί πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ».
«Πρέπει να επισημανθεί η σοβαρή καταγραφή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ποσοστό 1,8%» αναφέρει σχετικά με το θέμα στην Αυγή ο Χρ. Βερναρδάκης: «Ο χώρος αυτός ευνοήθηκε από τη διαιρετική κατάσταση στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και από την απουσία των ποικιλώνυμων ομάδων της ‘κλασσικής’ εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς από τις περιφερειακές εκλογές. Εχει όμως σημαντική συνοχή και το γεγονός ότι παρουσιάστηκε σε 11 από 13 περιφέρειες με ψηφοδέλτια – κάτι που δεν στάθηκε εφικτό ακόμα και για τον ΛΑΟΣ- δείχνει υπαρκτή κοινωνική συνείδηση».
Κοινωνικοί αγώνες
Η αντιμετώπιση ότι τα κομμάτια της Αριστεράς, επί του συγκεκριμένου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μεγαλώνουν εις βάρος άλλων κομματιών της Αριστεράς είναι πέρα για πέρα λάθος. Την θεαματική αύξηση των ψήφων που κατάφερε η Αριστερά συνολικά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκεκριμένα στις τωρινές εκλογές την οφείλει στους κοινωνικούς αγώνες που ξέσπασαν την προηγούμενη χρονιά και το ρόλο που έπαιξε μέσα σε αυτούς. Όχι ότι δεν υπήρχαν δυσαρεστημένοι του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά η αύξηση στο σύνολο των ψήφων της Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τροφοδοτήθηκαν από «τα έξω»: από τον κόσμο των απεργιών και των διαδηλώσεων που είδε στην πράξη το ρόλο του κάθε κόμματος στους αγώνες – και πολιτικά σε μεγάλο βαθμό από τον κόσμο που σιχάθηκε τις προδοσίες της σοσιαλδημοκρατίας.
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει αυτή τη δυναμική δεν οφείλεται απλά στην τριχοτόμησή του, ώστε μια επανένωση να έλυνε το πρόβλημα. Η διάσπαση ήλθε σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας και της ατολμίας και των τριών τάσεων να δώσουν συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις πάνω στην κρίση του συστήματος, αλλά και την παντελή έλλειψη διάθεσης να πάνε, σε επίπεδο συνδικαλιστικής ηγεσίας, έστω και ένα βήμα παρακάτω την κλιμάκωση των αγώνων.
Τέτοιες απλές απαντήσεις σε μια ξεκάθαρη προοπτική ανατροπής του συστήματος, απαντήσεις όπως η διαγραφή του χρέους, η στάση πληρωμών, η κρατικοποίηση των τραπεζών, η έξοδος από την ΕΕ, έδωσε το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που πρότεινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ενα πρόγραμμα που έφτασε σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα - χωρίς τηλεοπτικούς χρόνους και επιχορηγήσεις - μόνο χάρη στην καθημερινή παρέμβαση στους αγώνες και την δράση χιλιάδων ενεργών εργαζομένων και φοιτητών που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή τη δύναμη δεν μπορεί να την υποτιμά πια κανείς.