Αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα

O Γιενς Στόλτενμπεργκ, ένας όχι και τόσο γνωστός νορβηγός πολιτικός, είναι ο σημερινός γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, σε ένα πόστο ρεζερβέ για πολιτικές μετριότητες πιστές στην Ατλαντική τάξη των ΗΠΑ από τα τέλη της δεκαετίας του ’40. 

 

Την προηγούμενη βδομάδα ο Στόλτενμπεργκ έριξε όλο το βάρος του στην ετήσια συνδιάσκεψη ασφαλείας του ΝΑΤΟ στο Μόναχο. Κατηγόρησε τη Ρωσία ότι «αποσταθεροποιεί την ευρωπαϊκή ασφάλεια». Ο ρώσος πρωθυπουργός Μεντβέντεφ, του έδωσε μια έξυπνη απάντηση. Του είπε ότι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στα σύνορά της μια «ζώνη αποκλεισμού» παρά μια «ζώνη φιλίας».

Και ποιος άλλος, σχεδόν ταυτόχρονα, θα επιβεβαίωνε αυτήν την άποψη, αν όχι ο ίδιος ο Στόλτενμπεργκ; Μόλις την Πέμπτη ανακοίνωσε ότι μια ναυτική μοίρα του ΝΑΤΟ που εδρεύει στην Κύπρο θα ανέβει στο Αιγαίο για να «βοηθήσει την Ελλάδα, την Τουρκία και την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση να σταματήσουν την ροή των προσφύγων και των μεταναστών».

 

Σε αυτό λοιπόν έχει καταλήξει το παντοδύναμο ΝΑΤΟ. Στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου αυτοπαρουσιαζόταν σαν μια δύναμη που προστάτευε την ελευθερία. Τώρα έχει γίνει ο συνοριοφύλακας της Ευρώπης-Φρούριο, που βοηθάει την ΕΕ να αμπαρώσει τις πύλες της ενάντια στους εξαθλιωμένους ανθρώπους της οικουμένης.  

 

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η ΕΕ δεν τα πάει τόσο καλά σε αυτόν τον τομέα. Περίπου 2000 πρόσφυγες περνούν το Αιγαίο από την Τουρκία στην Ελλάδα κάθε μέρα. Αυτό προκάλεσε την πρόσφατη έκτακτη επίσκεψη της γερμανίδας καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ που απήυθυνε κάλεσμα στο ΝΑΤΟ να εμπλακεί. 

 

Η Μέρκελ έχει διανύσει βέβαια ήδη πολύ δρόμο  από τις διακηρύξεις του φετινού Σεπτέμβρη όταν δεσμευόταν να ανοίξει τα σύνορα στους πρόσφυγες. Σε όλη την Ευρώπη πλέον σηκώνονται φράγματα. Ο Ντέιβιντ Κάμερον συνοψίζει την κακόβουλη ευρωπαϊκή προσέγγιση με την απόπειρά του να περικόψει τα «προνόμια» των προσφύγων στην ΕΕ.

 

Όπως και σε παλαιότερες αποφάσεις λήψης αυστηρών μέτρων, η επέμβαση του ΝΑΤΟ δικαιολογείται ως τάχα μια επίθεση ενάντια στους «διακινητές προσφύγων». Ο υπουργός Άμυνας τον ΗΠΑ Ας Κάρτερ  εξηγεί: «Υπάρχει πια ένα συνδικάτο εγκλήματος που εκμεταλλεύεται αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους, πρόκειται για μια οργανωμένη επιχείρηση λαθρεμπορίου».

Αλλά το να κατηγορεί κανείς σαν υπεύθυνους για το φαινόμενο της μετανάστευσης τους λαθρέμπορους διακινητές αναδεικνύει νοημοσύνη αστυνομικού Κλουζώ.

 

Για να καταλάβει κανείς γιατί οι άνθρωποι ρισκάρουν τη ζωή τους στα επικίνδυνα χειμωνιάτικα νερά της Μεσογείου, φτάνει να δει κανείς την υποστηριζόμενη από τη Ρωσία επίθεση στην πόλη του Αλέπο από τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις.

 

Στο μεταξύ η Τουρκία βομβαρδίζει τις περιοχές των Κούρδων στη βόρεια Συρία. Και τα Ηνωμένα Έθνη μόλις ανακοίνωσαν ότι υπήρχαν 11.002 απώλειες πολιτών στο Αφγανιστάν, ο υψηλότερος αριθμός από το 2009 οπότε άρχισαν να καταγράφονται. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς γιατί τα θύματα αυτών των πολέμων βλέπουν την φιλήσυχη και σχετικά εύπορη Ευρώπη σαν καταφύγιο.

 

Ευτυχώς ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων στην Ευρώπη τώρα το αντιλαμβάνεται αυτό. Το ανεκτίμητο κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που αναπτύχθηκε στα τέλη του καλοκαιριού δεν κάμφθηκε από τις μεθοδεύσεις να ταυτιστεί η μετανάστευση με την τρομοκρατία μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, ή με την σεξιστική βία μετά τις πρωτοχρονιάτικες επιθέσεις σε γυναίκες στην Κολωνία.

Το αίσθημα της συμπαράστασης μεταφράστηκε σε ένα πραγματικό κίνημα που εκφράστηκε με μια ποικιλία επίμονων καθημερινών προσπαθειών, καθημερινών ανθρώπων, από τη Λέσβο μέχρι το Λίντς, να συγκεντρώσουν χρήματα, τρόφιμα και ρουχισμό για τους πρόσφυγες και να τους τα επιδώσουν.

 

Αυτή η εξέλιξη έχει μετασχηματίσει την κατάσταση για εκείνα τα τμήματα της ριζοσπαστικής και επαναστατικής αριστεράς που παραδοσιακά είχαν σαν θέση αρχής την υποστήριξη των ανοιχτών συνόρων. Ο «Σοσιαλιστής Εργάτης» (σ.τ.μ, η εφημερίδα του ΣΕΚ Βρετανίας) στάθηκε πάντα ενάντια στην πολιτική περιορισμών της μετανάστευσης. Τη δεκαετία του ’70 υπερασπιστήκαμε τους μετανάστες ενάντια στις επιθέσεις του Ινοχ Πάουελ και του Εθνικού Μετώπου. Με περηφάνια διακηρύτταμε: «Είναι καλοδεχούμενοι»! 

 

Αλλά συνηθίσαμε να είμαστε απομονωμένοι. Κόσμος που μπορεί να ερχόταν μαζί μας ενάντια στους φασίστες και τους ρατσιστές, τραβούσε μια διαχωριστική γραμμή όταν το ζήτημα έφτανε στην αντίθεση στην επιβολή κάθε μορφής ελέγχου και περιορισμού στη μετανάστευση.

 

Τώρα, είμαστε κομμάτι ενός πολύ ευρύτερου κινήματος που καλωσορίζει τους πρόσφυγες. Φυσικά, η πλειοψηφία σε αυτό το κίνημα μπορεί να μην υποστηρίζει συνειδητά τα ανοιχτά σύνορα. Και βέβαια έχουμε μπόλικη αντιπολίτευση από τα οργανωμένα, ρατσιστικά, καταπιεστικά και ισλαμοφοβικά κράτη. 

 

Αλλά η κοινωνία σε όλη την Ευρώπη σήμερα πολώνεται ανάμεσα σε αυτούς που υποδέχονται και αυτούς που αρνούνται τους πρόσφυγες. Παρουσιάζεται μια ιστορική ευκαιρία μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων να κερδηθούν στην αντιρατσιστική πολιτική. Η Διεθνής μέρα δράσης ενάντια στο ρατσισμό στις 19 Μάρτη θα είναι μια σημαντική ευκαιρία να ανασυγκροτήσουμε και να κάνουμε ορατό το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Οι αντιρατσιστές πρέπει να ρίξουν όλες τους τις δυνάμεις για να τη χτίσουν.