Η Άποψή μας
Περί ευθύνης και ανευθυνότητας

Σάββατο 13/3, Αντιρατσιστική διαδήλωση στη Μυτιλήνη. Φωτό: stonisi.gr



Χρειάζεται πραγματικά απύθμενο θράσος για να βγαίνουν οι υπουργοί και τα παπαγαλάκια του Μητσοτάκη και να κουνάνε το δάχτυλο στον απλό κόσμο αλλά και στην οργανωμένη Αριστερά για “ανεύθυνες συμπεριφορές”. Ίσως το πιο χυδαίο παράδειγμα είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υπουργός που έχει στο παρελθόν του τα χειρότερα χτυπήματα στο δημόσιο σύστημα Υγείας και βγήκε δημόσια να απαιτήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδοκιμάσει τις κινητοποιήσεις της ΚΕΕΡΦΑ στοχοποιώντας τον συντονιστή της Πέτρο Κωνσταντίνου και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αυτή η πρόκληση θα ήταν γελοία, αν δεν ήταν τραγική μέσα στις σημερινές συνθήκες. Οι κυβερνήσεις που είναι ένοχες για την αποτυχία να ελέγξουν την εξάπλωση του ιού σε παγκόσμια πανδημία και για τις ταξικά προκλητικές επιλογές τους μπροστά στην κρίση, είναι υπόλογες για τις ζωές που χάνονται.

Εγκληματικά ταξικές

Τίποτε δεν δείχνει πιο ανοιχτά τις εγκληματικά ταξικές προτιμήσεις τους από το χάος που απλώνεται στην οικονομία. Οι κυβερνήσεις κλείνουν τα σύνορα για τις μετακινήσεις ανθρώπων, αλλά αφήνουν ανοιχτά τα χρηματιστήρια και ελεύθερους τους κερδοσκόπους που εξαφανίζουν τρισεκατομμύρια. Ζητάνε από τον απλό κόσμο να μείνει σπίτι του, αλλά δεν βάζουν σε καραντίνα ούτε ένα λαμόγιο που χρησιμοποιεί την πανδημία σαν ευκαιρία για να κερδοσκοπήσει. Μην πηγαίνετε στα νοσοκομεία, λένε, για να μην επιβαρύνετε το σύστημα Υγείας, αλλά οι καπιταλιστές έχουν το ελεύθερο να επιβαρύνουν όσο θέλει ο καθένας την οικονομία από την οποία βγαίνουν οι πόροι για την επιβίωση, τα σπίτια και τις δομές Υγείας όλων μας.

Από εκεί ξεκινάει και το υγειονομικό τρελοκομείο που αντιμετωπίζουμε αυτή την ώρα. Πόσοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία πρέπει να πέσουν θύματα του κορονοϊού για να γίνει κατανοητό ότι χρειάζεται πολύ περισσότερο προσωπικό για να βγαίνουν περισσότερες βάρδιες και να μειωθεί η πίεση πάνω τους; Πόσα κρούσματα θα καταδικαστούν να πεθάνουν χωρίς φροντίδα σε ΜΕΘ μέχρι που να επιβάλουμε ότι το κράτος πρέπει να προχωρήσει στην επίταξη κάθε διαθέσιμου μέσου; Πόσες βδομάδες ακόμα πρέπει να περάσουν για να αναγκάσουμε τους εγκληματίες που κυβερνάνε να εκκενώσουν τα στρατόπεδα προσφύγων, να τους προσφέρουν στέγαση και φροντίδα πριν οι “Μόριες” γίνουν υγειονομικές βόμβες;

Σε αυτό τον αγώνα δρόμου ζωής και θανάτου η άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή της είναι εμπόδια, όσο κι αν προσπαθούν να εμφανιστούν σαν ασπίδα προστασίας από την επιδημία. Η πραγματική ασπίδα είναι η συλλογικότητα της εργατικής τάξης, η δύναμη να διεκδικεί, τα σωματεία και οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς. Η δράση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς είναι κοινωνική υπηρεσία, η πιο πολύτιμη προσφορά για το κοινωνικό σύνολο. Κάθε κυβερνητικός απατεώνας, κάθε ακροδεξιό κάθαρμα που τολμάει να κατηγορήσει αυτή τη δύναμη για “ανευθυνότητα” ή, ακόμη χειρότερα, απειλεί να απλώσει χέρι πάνω της πρέπει να απομονωθεί.

Τώρα είναι η στιγμή για να στρατευτούμε όλο και περισσότεροι στον αγώνα για να αλλάξουμε την κοινωνία. Πριν αυτό το σύστημα σπείρει ακόμη περισσότερο θάνατο.