Η Άποψή μας
Χρειαζόμαστε μια καλύτερη, αντικαπιταλιστική Αριστερά

2/9, Απεργία των εργαζομένων στην Υγεία. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Οι εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών στο Βελλίδειο έδωσαν μια καλή αφετηρία για να συνοψίσουμε την πολιτική κατάσταση. 

Ο Μητσοτάκης εδραιώνει την εξευτελιστική εικόνα του κυνηγημένου πρωθυπουργού. Όσες φιλικές δημοσκοπήσεις κι αν επικαλείται η Νέα Δημοκρατία, αυτό δεν αλλάζει. Στη Θεσσαλονίκη χρειάστηκε πανκινητοποίηση της αστυνομίας για να προστατευτεί. Ακόμα πιο εξευτελιστικά, στην Αθήνα έφερε τον Μακρόν και τον Ντράγκι για τη Σύνοδο της ΕΕ της Μεσογείου και τους υποδέχτηκε σαν τον κλέφτη. Έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει τις διαδηλώσεις: κρατούσε μέχρι τελευταία στιγμή κρυφή τη συνάντηση και την τελευταία μέρα απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις.

Όσο για την κυβερνητική ατζέντα, όλο και περισσότερο μοιάζει με εξόφληση γραμματίων προς τα αφεντικά της. Οι μέρες της κυβέρνησης τελειώνουν και οι υπουργοί του Μητσοτάκη τρέχουν να περάσουν από τη Βουλή κάθε διευκόλυνση για τα αρπακτικά που λεηλατούν την Υγεία, την Παιδεία, τα δάση, τα πάντα.

Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να εμφανίσει έναν ΣΥΡΙΖΑ έτοιμο να πάει προς τις εκλογές και να τις κερδίσει. Αλλά η σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2014 και το τότε «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» βαραίνει πάνω στη σημερινή προσπάθεια: σήμερα ξεκινάει από πολύ πιο δεξιές θέσεις.

Κρίση

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία γι’ αυτό. Στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, αν κάτι αποδείχθηκε, είναι ότι η κρίση του συστήματος είναι πολύ πιο βαθιά και πολύπλευρη και απαιτεί λύσεις πιο ριζικές- όχι πιο νερωμένες. Το 2015 και σε όλα τα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ότι ο συμβιβασμός με τους εκβιασμούς των δανειστών δεν φέρνει ούτε ανάπτυξη ούτε κοινωνική δικαιοσύνη. Στα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποδείχθηκε ότι ούτε οι «μόνιμοι διαχειριστές» δεν τα καταφέρνουν σφαγιάζοντας τη δικαιοσύνη για χάρη της ανάπτυξης. Η πανδημία δεν είναι «ατύχημα», είναι προέκταση της κρίσης του καπιταλισμού.

Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας επικεντρώνεται στο κέρδισμα της «μεσαίας τάξης», μονιμοποιώντας τη δεξιά στροφή του. Η λεγόμενη μεσαία τάξη δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας της ταξικής πάλης, ούτε καν εκλογικά. Λέγεται μεσαία επειδή είναι στριμωγμένη ανάμεσα στις δυο βασικές τάξεις του σημερινού συστήματος. Ο ένας πόλος του βασικού δίπολου, η άρχουσα τάξη του καπιταλισμού βρίσκεται σε πολύπλευρη κρίση. Είναι ευκαιρία για τον άλλο πόλο, την εργατική τάξη, να προχωρήσει επιθετικά και να σαρώσει τους συσχετισμούς.

Γι’ αυτό είναι τόσο επείγον να ενισχύσουμε την αντικαπιταλιστική Αριστερά. Όπως σημειώνει η Μαρία Στύλλου στο νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα κάτω:

«Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα συμπληρώνει φέτος πενήντα χρόνια από τότε που ξεκίνησε τη δράση του σαν Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση. Πενήντα χρόνια κάτω από τη σημαία της εργατικής επανάστασης και του Σοσιαλισμού. Έχουμε διανύσει μια μεγάλη διαδρομή προσπαθώντας να χτίσουμε την Αριστερά που μπορεί να οδηγήσει τους εργατικούς αγώνες στη δικαίωσή τους. Αλλά δεν γιορτάζουμε απλά τιμώντας αυτή τη διαδρομή. Γιορτάζουμε παλεύοντας με μεγαλύτερη ορμή για να ριζώσει η επαναστατική στρατηγική μέσα στο σήμερα, μέσα στην τάξη που της ανήκει το μέλλον και θέλει επιτέλους να το κερδίσει».