Εκπαίδευση και νεολαία
Οι φοιτητές μαζί με τους εργάτες, δύναμη ανατροπής

Σάββατο 28 Μάη, Φοιτητική διαδήλωση στην Αθήνα. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Σε μια σειρά σχολές την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν συζητήσεις που οργάνωσαν οι φοιτητές/ριες του ΣΕΚ, για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και χαρακτηρίστηκαν από πλούσια συζήτηση. Εδώ δημοσιεύουμε κείμενο που βασίζεται στην εισήγηση του Αλέξανδρου Κοροβέση, φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, στην εκδήλωση που έγινε στη σχολή του.


Οι φοιτητικές εκλογές στις 18 Μάη έγιναν μέσα σε συνθήκες πολύπλευρης κρίσης του καπιταλισμού που αγγίζει κάθε πτυχή – την οικονομία, την υγεία, το περιβάλλον κλπ. Αυτό που εκφράστηκε στις κάλπες ήταν αυτό που είδαμε να εκφράζεται στους δρόμους όλο το προηγούμενο διάστημα. Μπορεί οι εκλογές να είχαν να γίνουν μια τριετία και οι σχολές να ήταν κλειστές για δυο χρόνια, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι πάγωσαν οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος. Αντίθετα είδαμε όλη αυτή την περίοδο το φοιτητικό κίνημα να βγαίνει στο δρόμο ενάντια στο νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, να είναι παρών στις πολιτικές μάχες ενάντια στον σεξισμό, το ρατσισμό, τους φασίστες και συνολικά σε κάθε μάχη που ξεδιπλώθηκε ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ. 

Αυτές οι εκλογές σημαδεύτηκαν από το γκρέμισμα της ΔΑΠ και την άνοδο της αριστεράς και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Τρία στοιχεία που πρέπει να κρατήσουμε: 

Πρώτον είναι η ίδια η κατάρρευση της ΔΑΠ. Για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν μεγάλο στοίχημα να βαφτεί μπλε το εκλογικό αποτέλεσμα. Έστησε ένα ολόκληρο σκηνικό – το βλέπουμε ακόμα και τώρα με τις επιθέσεις της αστυνομίας στο ΑΠΘ – προκειμένου να προβοκάρει τους φοιτητές/ριες, πιστεύοντας ότι θα βγει κερδισμένη από αυτό. Η κυβέρνηση χρειάζεται τη ΔΑΠ δυνατή και τους φοιτητικούς συλλόγους στο γύψο για να μπορέσει να υλοποιήσει τα σχέδιά της. Χρειάζεται να γυρίσουμε να δούμε που βρισκόμασταν πριν από τρία χρόνια. Έβγαινε η ΔΑΠ με μια αφίσα που έλεγε «η πρώτη νίκη θα είναι των φοιτητών» γιατί ακολουθούσαν μετά τις φοιτητικές εκλογές οι βουλευτικές και οι δημοτικές εκλογές. Υποσχόταν τότε η ΝΔ ανάπτυξη, επενδύσεις, βγήκαμε από τα μνημόνια – έλεγαν – αλλά οι αριστερές ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ εμποδίζουν τους μεγάλους ρυθμούς ανάκαμψης. Τρία χρόνια μετά κανείς δεν μπορεί να τα πει όλα αυτά. Αντίθετα έχουμε ακρίβεια, ύφεση, κρίση, πανδημία. Η ΔΑΠ ταύτισε τον εαυτό της με τις κυβερνητικές επιθέσεις: την πανεπιστημιακή αστυνομία, διαγραφές, ιδιωτικοποιήσεις, με το πετσόκομμα της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας. Και τελικά έχασε το 12% της δύναμής της και συνολικά πάνω από 7 χιλιάδες ψήφους. Είναι τα χειρότερα ποσοστά της εδώ και δεκαετίες. Μόνο εδώ στο ΠΑΔΑ αν το δούμε, χάνει το φοιτητικό σύλλογο της ΣΔΟΚΕ μετά από 35 χρόνια. Από πολλά σημεία εξαφανίζεται. 

Ριζοσπαστικοποίηση

Αυτή η εικόνα δεν εξηγείται με αστεία του τύπου “έκλεισαν τα κλαμπ μέσα στην πανδημία και δεν οργάνωνε πάρτυ η ΔΑΠ”. Η κατάρρευση της ΔΑΠ ακουμπάει στην τεράστια ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Οφείλεται σε ένα κίνημα που απεχθάνεται τη δεξιά και θέλει να τελειώνει με την κυβέρνηση της ΝΔ, γιατί ζει στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται μέσα από τη διακυβέρνησή της. Την πραγματικότητα που καιγόμαστε το καλοκαίρι και πνιγόμαστε το χειμώνα, που παίζει το χαρτί του ρατσισμού με τις απελάσεις, τις επιχειρήσεις σκούπα, τις αστυνομικές δολοφονίες, το σεξισμό και τις πλάτες στους πλούσιους βιαστές, την πολεμοκαπηλεία. Την οργή για όλα αυτά την είδαμε να μετατρέπεται σε κίνημα, την είδαμε να εκφράζεται και στις κάλπες. Ανάλογη εικόνα άλλωστε δεν βλέπουμε μόνο στις σχολές, αλλά και στις εκλογές των εργατικών σωματείων.    

Δεύτερο στοιχείο είναι η ανάδειξη της ΠΚΣ σε πρώτη δύναμη. Είναι μια εξέλιξη που μας χαροποιεί διότι βλέπουμε την Αριστερά να κερδίζει στην κόντρα με τη δεξιά. Με τα ψηφοδέλτια της Πανσπουδαστικής δεν εκφράστηκε μόνο ένα σκληρό μπλοκ που ανήκει στο ΚΚΕ. Αλλά ένας ευρύτερος κόσμος, που το χρησιμοποίησε ως ψήφο αντιδεξιά, ψήφο στην αριστερά, με την προοπτική του στα κινήματα και τους αγώνες. Είναι κόσμος που πολιτικοποιείται στα αριστερά, ψάχνει το παρακάτω κι έχουμε να συνεργαστούμε και να δουλέψουμε μαζί για όλες τις μάχες που οργανώνουμε. Ψάχνει την προοπτική και το ΚΚΕ δεν μπορεί να την προτείνει. 

Xρειάζεται ταυτόχρονα να μην ξεχνάμε ότι η εκλογική άνοδος της Αριστεράς δεν εξασφαλίζει από μόνη της την άνοδο του κινήματος. Έχουμε ξαναδεί εκλογικές νίκες της Αριστεράς που δεν έγινε κάτι τέτοιο. Το 2015 είδαμε την εκλογική νίκη της Αριστεράς – του ΣΥΡΙΖΑ – που σήμαινε μια περίοδο όχι σύγκρουσης με το σύστημα αλλά προσαρμογής από τις ηγεσίες της αριστεράς που νίκησαν στις εκλογές. Γι’ αυτό χρειάζεται συνεργασία και δουλειά μαζί με αυτό τον κόσμο, να πιέζουμε τις ηγεσίες να κινηθούν στη «δική μας», την αγωνιστική, κατεύθυνση.

ΕΑΑΚ

Τρίτο στοιχείο η ενίσχυση των σχημάτων μας, των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της ΕΑΑΚ, με άνοδο περισσότερων από εφτάμιση χιλιάδων ψήφων σε σχέση με το 2019. Αυτό αφήνει πολλά κρατούμενα. Το τι σημαίνει σύνδεση με το εργατικό κίνημα. Τι σημαίνει η μάχη για «Λεφτά για την Παιδεία – όχι για τον πόλεμο και την αστυνομία». Πως μπαίνουν αυτά τα ζητήματα σε κάθε σχολή. Συναντήσαμε την προσπάθεια των φασιστών να εμφανιστούν σε σχολές. Τις σεξιστικές επιθέσεις επίσης σε μια σειρά από σχολές. Ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε αυτά τα ζητήματα ως κομμάτι απλά των φοιτητών. Τα συνδέαμε με τη μεγάλη εικόνα έξω από τους τέσσερις τοίχους των σχολών κι έτσι οργανώναμε τη μάχη. Έτσι κατεβάσαμε τους συλλόγους μας και στα μεγάλα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, στις 8 Μάρτη ενάντια στην καταπίεση των γυναικών, στις πανεργατικές απεργίες.    

Η επόμενη μέρα των εκλογών δείχνει μια πανικόβλητη κυβέρνηση που τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η ΔΑΠ εμφανίζει ψεύτικα ποσοστά που τη δείχνουν πρώτη δύναμη. Μετά αρχίσαν την αμφισβήτηση των φοιτητικών συλλόγων. “Ποιες παρατάξεις, ποια σχήματα, τα καταργούμε και πλέον σας φέρνουμε τις εκλογές με ενιαία ψηφοδέλτια” λέει η Κεραμέως. Θέλουν να διαλύσουν τον φοιτητικό συνδικαλισμό, να μην υπάρχει πολιτικοποίηση που θα συναντά και θα τροφοδοτεί τις αντιστάσεις. Δεν θα τους περάσει.

Η επιτυχία των φοιτητικών εκλογών είναι κομμάτι της συνολικής εικόνας. Είδαμε να ξεδιπλώνονται όλες οι εργατικές μάχες την τελευταία περίοδο. Από τους εργάτες της Καβάλας μέχρι την COSCO, χέρι – χέρι με τα φοιτητικά συλλαλητήρια. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επαναπαυθούμε. Χρειάζεται γρήγορα να οργανώσουμε τις επόμενες πρωτοβουλίες. Η Νέα Δημοκρατία δυσκολεύεται στην εφαρμογή των σχεδίων της, συναντάει προβλήματα, αλλά δεν παρατάει την προσπάθεια. Δείτε τις θηριωδίες των ΜΑΤ στο ΑΠΘ που έστειλαν σοβαρά τραυματισμένο τον συμφοιτητή μας στο νοσοκομείο. Δεν είναι απλά οι μπάτσοι, είναι το ότι για να πετύχει την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θέλει η κυβέρνηση, χρειάζεται την καταστολή. 

Το κίνημα της εκπαίδευσης έχει ρίξει κυβερνήσεις κι έχει ανατρέψει νόμους. Αυτό θέλει να αποφύγει και χρησιμοποιεί τους μπάτσους και την επίθεση στους φοιτητικούς συλλόγους. Θέλουν πανεπιστήμια – επιχειρήσεις που θα λειτουργούν με κριτήριο το κέρδος κι όχι τις ανάγκες της κοινωνίας. Είδαμε τι σημαίνουν πανεπιστήμια – επιχειρήσεις στην περίπτωση της ΑΣΟΕΕ. Σκάνδαλα που βρωμάνε από σεξισμό μέχρι τοκογλυφία. Κόντρα σε αυτά τα σχέδια έχουμε να οργανώσουμε όλες τις μάχες. 

Τη μάχη στις σχολές μας. Με μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις και αποφάσεις για κλιμάκωση του αγώνα με καταλήψεις και διαδηλώσεις. Τη μάχη ενάντια στους φασίστες διαδηλώνοντας στις 15 Ιούνη έξω από το Εφετείο όπου ξεκινάει η δίκη της Χ.Α σε δεύτερο βαθμό. Τη μάχη των ιδεών, οργανώνοντας το Φεστιβάλ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ από τις 8 μέχρι τις 10 Ιούλη για να συζητήσουμε με ποια στρατηγική και ποιες ιδέες μπορούμε να τσακίσουμε το σύστημα που γεννά πολέμους και καταστροφές.