Εκπαίδευση και νεολαία
Θέλουμε απεργιακό Σεπτέμβρη στα σχολεία

26/6, Συνέδριο ΔΟΕ. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Ο ΣΕΠΕ Χανίων στην πορεία του Πολυτεχνείου. Φωτό: ΣΕΚ Χανίων

 

Από την Κυριακή 26/6 μέχρι την Τετάρτη 29/6 ήταν σε εξέλιξη το συνέδριο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου μιλήσαμε με τον Σεραφείμ Ρίζο, αντιπρόσωπο από το ΣΕΠΕ Χανίων και μέλους του Δικτύου Εκπαιδευτικών «Η Τάξη μας» και των Παρεμβάσεων – Κινήσεων – Συσπειρώσεων Π.Ε.

 

Ποια είναι η σημασία και η κρισιμότητα του συνεδρίου της ΔΟΕ για τον κλάδο των δασκάλων αυτή τη στιγμή;

Η ομοσπονδία κάνει συνέδριο μετά από τρία χρόνια. Δύο πράγματα είναι σε εξέλιξη. Από τη μια βρίσκεται η κλιμακούμενη επίθεση της κυβέρνησης και της Κεραμέως. Προσπαθούν να επιβάλλουν ένα σχολείο με ελάχιστο κόστος για το κράτος, κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της άρχουσας τάξης. Που θα παράγει μια μεγάλη μάζα εργατικού δυναμικού κι ένα μικρό κομμάτι θα έχει πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προσπαθούν να επιβάλλουν τα περί αριστείας σε όλες τους τις διαστάσεις, είτε πρόκειται για τα πειραματικά σχολεία, είτε για τις εξετάσεις Pisa. Με λίγα λόγια προσπαθούν να κάνουν την εκπαίδευση τμήμα της αγοράς. 

Από την άλλη είναι οι αγώνες των εργαζομένων στην εκπαίδευση και της νεολαίας που τους είδαμε να ξεδιπλώνονται με εντυπωσιακή συμμετοχή το προηγούμενο διάστημα.  Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή γιατί η σύγκρουση αυτή είναι σε εξέλιξη. Η κυβέρνηση δεν έχει κατορθώσει να επιβάλει τη στρατηγική της στο σχολείο, δεχόμενη απανωτές ήττες. Και το κίνημα των εκπαιδευτικών παρά τις εντυπωσιακές νίκες του δεν έχει κερδίσει ακόμα τον πόλεμο, ανατρέποντας την κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το συνέδριο γίνεται πάνω σε ένα πολύ κομβικό σημείο που μπορεί να καθορίσει την πορεία των πραγμάτων. Αν πάρει αγωνιστικές αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρατήσουμε όλα τα μέτωπα και τις αντιστάσεις ανοιχτές. Δηλαδή ότι επαναπροκυρήσσουμε την απεργία – αποχή από την αξιολόγηση, ότι κοντράρουμε τις εξετάσεις pisa και συνολικά ότι μπλοκάρουμε τις προσπάθειες του υπουργείου. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει τεράστια ανάγκη όλες αυτές οι αντιστάσεις να συνολικευτούν σε μια μεγάλη απεργιακή σύγκρουση. Το μεγάλο στοιχείο που παίζεται στο συνέδριο είναι το αν θα αποφασιστεί ότι ο Σεπτέμβρης ανοίγει μια περίοδο αγώνων ή μια περίοδο υποταγής.  

Μιλάμε στο τέλος της δεύτερης ημέρας του συνεδρίου. Πως σχολιάζεις τη μέχρι τώρα εξέλιξή του; Τι μάχες έχουν δώσει οι Παρεμβάσεις και το Δίκτυο «Η Τάξη μας» μέσα σε αυτό;

Βασική προσπάθειά μας είναι να αναδείξουμε την αντίσταση που έχει υπάρξει. Να προβάλλουμε δηλαδή τους αγώνες, τα αποτελέσματά τους και να υπάρξει μια σαφής εκτίμηση για την κατάσταση της ταξικής πάλης στα σχολεία. Δεν είναι δύσκολο να αναδειχτεί κάτι τέτοιο γιατί τα αποτελέσματα των εκλογών που εξέλεξαν τους αντιπροσώπους στο συνέδριο έδειξαν μια μεγάλη ήττα της ΔΑΚΕ, με πτώση της τάξης του 7% και μια άνοδο της αριστεράς και κατά κύριο λόγο του ΠΑΜΕ. Αυτό από μόνο του αλλάζει την εικόνα στον κλάδο. Η αριστερά δεν έχει δικαίωμα αυτή τη στιγμή να φύγει από το συνέδριο έχοντας περιοριστεί σε καταγγελίες και αοριστολογίες. Πρέπει να βγει από αυτό με σαφή αγωνιστική πρόταση προς τον κλάδο. 

Το δεύτερο έχει να κάνει με το πως συνδεόμαστε με όλες τις μάχες που είναι σε εξέλιξη. Το πρωί της δεύτερης μέρας του συνεδρίου έγινε μια εντυπωσιακή παρέμβαση από τα προσφυγόπουλα του Ελαιώνα. Μίλησαν τα παιδιά και οι δασκάλες τους και διεκδίκησαν τη στήριξη της ομοσπονδίας στη μάχη να μην κλείσει η δομή, να δοθεί στέγη σε όλους και όλες μέσα στον αστικό ιστό και να μην απομακρυνθούν από τα σχολεία στα οποία φοιτούν. Ήταν σημαντικό τόσο σε συμβολικό επίπεδο, όσο και σε ουσιαστικό. Άλλαξε τη συζήτηση κι έδωσε απάντηση στις επιθέσεις που έρχονταν από τη μεριά κατά κύριο λόγο της ΔΑΚΕ. 

Βάλαμε επίσης ψήφισμα ενάντια στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στις ΗΠΑ που επιτίθεται στο δικαίωμα στις αμβλώσεις. Διεκδικήσαμε ότι το συνέδριο θα σταματήσει τις εργασίες του το απόγευμα της Τρίτης και θα συμμετέχει στη συγκέντρωση έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Είμαστε άλλωστε ένας κλάδος συντριπτικά γυναικείος. Δεν μπορούμε να μην πάρουμε θέση στις σεξιστικές επιθέσεις εναντίον των γυναικών, συνδέοντας τα γυναικεία ζητήματα και τον αντισεξιστικό αγώνα με τον ταξικό αγώνα και τα συνδικάτα. Είναι αισιόδοξο ότι σε σχέση με προηγούμενα συνέδρια, η αντίληψη που βάζουμε πάνω σε μια σειρά ζητήματα, γίνεται αποδεκτή από ευρύτερα κομμάτια.    

Ένα τρίτο ζήτημα που δώσαμε μάχη, είναι η κόντρα με το νόμο Χατζηδάκη. Το συνέδριο ξεκίνησε με αυτή την κόντρα. Κι αυτό έγινε γιατί υπήρξαν μερικοί -λίγοι- σύλλογοι που εφάρμοσαν τις ηλεκτρονικές εκλογές, εφαρμόζοντας τον αντισυνδικαλιστικό νόμο. Το επιδίωξαν η ΔΗΣΥ (ΠΑΣΚΕ) και η ΔΑΚΕ. Βάλαμε από τη μεριά μας οι Παρεμβάσεις και το ΠΑΜΕ να μην αναγνωριστούν οι σύνεδροι που εξελέγησαν από αυτή τη διαδικασία. Δεν πέρασε η πρότασή μας και καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η στάση του Αυτόνομου Δικτύου που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ, και τάχθηκε στο συγκεκριμένο ζήτημα με τη ΔΗΣΥ και τη ΔΑΚΕ, γεγονός που ίσως κρίνει και τη σύνθεση του νέου Δ.Σ. Δεν είναι ενθαρρυντικό μήνυμα αυτή η στάση. Είναι όμως κάτι που μπορεί να αντιστραφεί όταν μπουν συγκεκριμένα ζητήματα με κέντρο την ακρίβεια και τις αυξήσεις των μισθών, την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, ταυτόχρονα με την πρόταση ενός αγωνιστικού πλαισίου κι ενός συγκεκριμένου αγωνιστικού προγράμματος. Ευελπιστούμε ότι μια τέτοια πρόταση από τη μεριά των Παρεμβάσεων και του ΠΑΜΕ μπορεί να υποχρεώσει και την παράταξη του Αυτόνομου Δικτύου να αλλάξει στάση προς τα αριστερά.

Τι περιλαμβάνει αυτό το αγωνιστικό πρόγραμμα;

Το Δίκτυο «Η Τάξη μας» έχει τοποθετηθεί τόσο στο εσωτερικό των Παρεμβάσεων όσο και στο ίδιο το συνέδριο μέσα από τις τοποθετήσεις μας, διεκδικώντας ότι πρέπει να ορίσουμε από τώρα, από το ίδιο το συνέδριο, σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, τουλάχιστον μια 48ωρη απεργία με το άνοιγμα των σχολείων, βάζοντας και την προοπτική της κλιμάκωσης. Μια τέτοια απόφαση θα δώσει τη δυνατότητα προετοιμασίας της απεργίας και διαμόρφωσης ενός κλίματος στα σχολεία “υποδοχής” των αξιολογητών με τον τρόπο που τους αξίζει. Μιας απεργίας που θα διεκδικήσει στα σοβαρά και με αξιώσεις, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, μαζικούς διορισμούς, κλπ. Και όχι μόνο γι’ αυτό. Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και πληθαίνουν οι φήμες που λένε ότι εκείνο το διάστημα θα πραγματοποιηθούν βουλευτικές εκλογές. Για το εργατικό κίνημα έχει σημασία με ποιους όρους θα πάμε προς τα εκεί. Αν θα πάμε δηλαδή απλά περιμένοντας μια κυβερνητική αλλαγή – που και στην πιο αριστερή εκδοχή της ακόμα, δεν δείχνει διατεθειμένη να υιοθετήσει το πρόγραμμα του εργατικού κινήματος – ή αν θα πάμε με ένα κρεσέντο εργατικών αγώνων που θα υποχρεώσει την όποια κυβέρνηση προκύψει, να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις και τα αιτήματα του κόσμου.

Ο Σ. Ρίζος μίλησε στον Στέλιο Μιχαηλίδη