Πολλά θα ειπωθούν και θα γραφτούν με την ευκαιρία των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση που δεν «ξεθώριασε» παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν όλα αυτά χρόνια.
Μια εξέγερση που τα μηνύματα της για Ελευθερία, Παιδεία, Δημοκρατία και Ανεξαρτησία ακούγονται πιο επίκαιρα από ποτέ.
Την Κυριακή 5 Νοέμβρη στην συνάντηση μας στη Νομική, εμείς οι άνθρωποι της αριστεράς, δεν σκοπεύουμε να κάνουμε ένα «μνημόσυνο» για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Με αφορμή την επέτειο θα μιλήσουμε για το μέλλον, την αποτύπωση του γεγονός στο σήμερα και το τι χρειάζεται ο τόπος. Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;
Γι’ αυτό πρέπει να είσαστε όλοι εκεί, να τιμήσουμε την μνήμη της εξέγερσης και να μιλήσουμε για το μέλλον της χώρας.
Στη σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνεται από τη δημαγωγία, την ασυδοσία, την αυθαιρεσία του κράτους, την υποτέλεια της πολιτείας σε άνομα συμφέροντα, την κατάχρηση εξουσίας και την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η επέτειος των 50 χρόνων από τα γεγονότα της αντίστασης των αγωνιστριών και αγωνιστών του Πολυτεχνείου εναντίον της δικτατορίας γίνεται περισσότερο σημαντική από ποτέ. Τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα
Και ο αγώνας του Πολυτεχνείου αποτελεί διαχρονική έμπνευση για μια κοινωνία. Που αντιστέκεται και διεκδικεί ό,τι της ανήκει χωρίς να περιμένει σωτήρες. Το πρόταγμα για Ψωμί Παιδεία Ελευθερία παραμένει αδιαπραγμάτευτο.
Η συμμετοχή στην εκδήλωση του ΣΕΚ στις 5 Νοεμβρίου στη Νομική Αθήνας είναι φόρος τιμής για τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές του παρελθόντος και μια έμπρακτη απόδειξη ότι η ανατροπή γίνεται πάντα από τα κάτω.
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μέσα σε εκρηκτικές συνθήκες. Από τη μία ένα σύστημα που σπέρνει την καταστροφή. Πυρκαγιές και πλημμύρες είναι φαινόμενα που γίνονται όλο και συχνότερα εξαιτίας της καπιταλιστικής παραγωγής που είναι προσανατολισμένη στα ορυκτά καύσιμα και αδιαφορεί για τα δάση και τις θάλασσες, αν η επένδυση είναι κερδοφόρα. Και οι διαχειριστές αυτού του συστήματος να έχουν τις προτεραιότητες τους στραμμένες αλλού. Στους πολέμους, από την Ουκρανία μέχρι τα εγκλήματα του Ισραήλ.
Και στο Βόλο θέλουμε να κάνουμε μια μεγάλη εκδήλωση, με αφορμή την επέτειο, για να συζητήσουμε τι σημαίνει “ο δρόμος του Νοέμβρη” σε αυτές τις συνθήκες και ποια οργάνωση μπορεί να χαράξει αυτό το δρόμο. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν το σημείο εισόδου της επαναστατικής Αριστεράς στο προσκήνιο και χωρίς αυτή δεν θα είχε πάρει αυτήν την τροπή.
Αυτήν την Αριστερά χρειαζόμαστε και σήμερα. Έχουμε άπειρο κόσμο οργισμένο με τους διαχειριστές του συστήματος. Που ξεφορτώθηκε παρά τους εκβιασμούς τον Αγοραστό, θέλει να διώξει τον Μπέο, αλλά και τον Μητσοτάκη και όλη την κυβέρνηση. Με αυτή την οργή πρέπει να συνδεθούμε τη στιγμή που η ρεφορμιστική Αριστερά περνάει τέτοια κρίση που δεν μπορεί να της βάλει φρένο. Η επαναστατική Αριστερά, πενήντα χρόνια τώρα, είναι η δύναμη που σπρώχνει τους αγώνες αντί να τους φρενάρει. Και για κάθε ιστορική περίοδο στην ελλάδα, αυτό έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Τώρα, περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να δυναμώσουμε αυτή την προοπτική!
Με πρόγραμμα εξορμήσεων σε σχολεία και σχολές, στους εργατικούς χώρους και το κέντρο της πόλης, πανό, αφισοκολλήσεις ενημερώνουμε τον κόσμο για την εκδήλωση. Η οργή του κόσμου να γίνει δύναμη ανατροπής, με το ΣΕΚ στο κέντρο αυτής της διαδικασίας.
Εύη Τσιούνη,
φοιτήτρια αρχιτεκτονικής Βόλου
Ένα μήνα πριν την 50η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δίνουμε τους αγώνες της δικής μας εποχής, κρατώντας τα διδάγματα και την έμπνευση από τα εξεγερτικά γεγονότα που πυροδότησαν την πτώση της Χούντας λίγους μήνες αργότερα.
Έχοντας στο μυαλό και την καρδιά μας τον επαναστατικό δρόμο που χαράχτηκε τον Νοέμβρη του '73, κοντράρουμε τη Νέα Δημοκρατία και τις επιλογές που κάνει για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης σε κάθε πεδίο.
Εκεί που κάνουν περικοπές εμείς σαν τάξη ζητάμε αυξήσεις και προσλήψεις. Όπου φαντασιώνονται αξιολόγηση διεκδικούμε ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού για Υγεία, Παιδεία και κοινωνικές υπηρεσίες.
Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές κάνουμε σκόνη τις επιλογές τους, διεκδικώντας ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα είναι το μακρύ χέρι των κεντρικών κυβερνητικών επιτελείων. Εκεί που σπέρνουν φτώχεια και ρατσισμό, στηρίζοντας το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, εμείς διεκδικούμε τη διάλυσή του και απαιτούμε να σταματήσει η συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ και να ανοίξουν τα σύνορα για όλους τους πρόσφυγες-θύματα των πολιτικών τους.
Στην εκπαίδευση ονειρεύονται τον δρόμο της ιδιωτικοποίησης, μέσα από τη διάλυση του ενιαίου χαρακτήρα της. Αυτός είναι ο λόγος του σταδιακού εκμηδενισμού της κρατικής χρηματοδότησης, του χτυπήματος του συνδικαλισμού, την προσπάθεια να μετατραπούν τα σχολεία σε “καλά” και “κακά” μέσω της αξιολόγησης, τα δεκάδες χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς ακόμα και σήμερα ενάμιση μήνα μετά το άνοιγμα των σχολείων.
Το εκπαιδευτικό κίνημα είναι μαθημένο να δίνει τις απαντήσεις του. Η απεργία-αποχή, τα ενιαία κείμενα και οι απεργίες μας μπλόκαραν την αξιολόγηση εδώ και τρία χρόνια, και προκάλεσαν πονοκέφαλο για τους σχολικούς συμβούλους και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Πρέπει όμως να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα εφόσον αξιώνουμε ότι ακολουθούμε τα διδάγματα του Νοέμβρη του '73. Η κλιμάκωση των αγώνων μας οφείλει να απαντάει την κλιμάκωση των επιθέσεων της άρχουσας τάξης με τρόπο δυναμικό, διεκδικητικό, και επαναστατικό.
Να συντονιστούμε σε απεργία με τα νοσοκομεία στις 2 Νοέμβρη και να ξεπεράσουμε τις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες που προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλούς τους τόνους. Να διεκδικήσουμε τη συνέχεια με απεργία διαρκείας, γιατί μόνο ένας παρατεταμένος απεργιακός ξεσηκωμός όπως το 1988, το 2006 και το 2013 μπορεί να φέρει νίκες στο εδώ και το τώρα.
Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπο για να τιμήσουμε την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, απαντώντας στο δίλημμα “μεταρρύθμιση ή επανάσταση” στην πράξη.
Όσο για τη θεωρία, ελάτε όλοι στο μονοήμερο που οργανώνει το ΣΕΚ στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 11 Νοέμβρη στην ΕΔΟΘ!