Στους μήνες που έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία συνεδρίαση του ΠΣΟ και τις ευρωεκλογές του Ιούνη, οι εξελίξεις έχουν επιταχυνθεί. Αυτή η κατάσταση θέτει και μεγάλες προκλήσεις αλλά γεννάει κα μεγάλες ευκαιρίες για την παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι κρίσιμο να τις αξιοποιήσουμε.
Για ένα ολόκληρο διάστημα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη συστηματική προσπάθεια να περάσει η εικόνα περί πανίσχυρης κυβέρνησης της ΝΔ που προχωρούσε ακάθεκτη έχοντας πλήρη έλεγχο. Το χαστούκι των ευρωεκλογών με την κατάρρευση του περιβόητου 41% στο 28% έθεσε τέρμα και «επίσημα» σε αυτή την προπαγάνδα. Είναι κοινός τόπος πλέον ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε κρίση.
Δεν είναι μόνο οι αντικειμενικές συνθήκες που υπονόμευαν έτσι κι αλλιώς το αφήγημα της κυβέρνησης και σήμερα την οδηγούν σε αυτή την κρίση. Είναι και οι υποκειμενικές, οι αγώνες, οι εξεγέρσεις τα κινήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Η πολυδιάστατη κρίση του καπιταλισμού δημιουργεί καταστάσεις ρήξης όπου ταυτόχρονα συνυπάρχουν συνθήκες καταστροφών αλλά και δυνατότητες εξέγερσης. Το διαπιστώνουμε καθημερινά με το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις ακόμα και στην καρδιά του καπιταλισμού θυμίζοντας το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ. Το είδαμε το καλοκαίρι με τις μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία και στη συνέχεια στη Βρετανία. Η εξέγερση που ξεκίνησε από τους φοιτητές και απλώθηκε στους εργάτες/τριες στο Μπαγκλαντές ρίχνοντας ένα ακλόνητο φαινομενικά καθεστώς, είναι ένα παράδειγμα που δεν αφορά κάποιες «καθυστερημένες χώρες».
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξετάσουμε την κρίση της ΝΔ. Είναι προϊόν των αγώνων όλης της προηγούμενης περιόδου, της οργής για την ακρίβεια, τη φτώχεια, τα εγκλήματα του κέρδους και των ιδιωτικοποιήσεων, του ρατσισμού και του σεξισμού. Κάθε επίθεση της ΝΔ και της άρχουσας τάξης, έχει συναντήσει μαζική και πολλές φορές πλειοψηφική αντίσταση. Να θυμηθούμε το κίνημα των καταλήψεων στα πανεπιστήμια, την αποτυχία της επίθεσης της κυβέρνησης να στιγματίσει σαν «τρομοκρατία» την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη ενώ φώτιζε με τη σημαία του Ισραήλ το κτίριο της Βουλής. Η διάλυση της δημόσιας Υγείας δεν θα γινόταν ένας από τους βασικούς πονοκέφαλους της κυβέρνησης με τον Γεωργιάδη να καταγγέλλει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που «ελέγχει τα μισά νοσοκομεία», χωρίς τις απεργιακές μάχες των εργαζόμενων στα νοσοκομεία στις οποίες πρωτοπόρο ρόλο παίζουν οι δικές μας δυνάμεις.
Στην πραγματικότητα η «κοινωνική αντιπολίτευση» είναι όχι μόνο παρούσα εντείνοντας την κρίση της ΝΔ αλλά κάνει πολιτικά βήματα μπρος, βάζοντας στο στόχαστρο την κυβέρνηση των δολοφόνων και όσα εκπροσωπεί. Όμως την ίδια στιγμή βλέπουμε την κρίση της αντιπολίτευσης που παίρνει διαλυτικές διαστάσεις στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη ρίζα αυτής της κρίσης και της αδυναμίας να καρπωθούν και εκλογικά από την απονομιμοποίηση της κυβέρνησης, είναι το χάσμα που χωρίζει την πορεία δεξιάς προσαρμογής τους στις απαιτήσεις και τα όρια του συστήματος με τις αριστερές αναζητήσεις του κόσμου που παλεύει. Αυτό το χάσμα είναι προφανές στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ αλλά ισχύει και για το ΚΚΕ, την ΝΕ.ΑΡ και το ΜΕΡΑ25.
Αυτές οι συνθήκες δημιουργούν μια μεγάλη ευκαιρία για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκφράζεται με το ερώτημα «που είναι, τι λέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ» που μας απευθύνει αριστερός κόσμος που έχει αποδεσμευτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ή αποδεσμεύεται τώρα, δεν καλύφθηκε από την πορεία της ΝΕ.ΑΡ, έχει εμπειρία από τα όρια και τους συμβιβασμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ενάντια σε ρατσισμό και ακροδεξιά
Είναι αλήθεια ότι η άρχουσα τάξη και εδώ και στην Ευρώπη δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια, δεν παραιτείται από τις ταξικές επιθέσεις της αντίθετα τις οξύνει, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο στην ακροδεξιά με τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία. Αυτή η πραγματικότητα, ωστόσο, μας βάζει το καθήκον να μπούμε πιο ανοιχτά, πιο θαρρετά σε όλες τις μάχες, με πρώτη τη μάχη ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις, την Ευρώπη-Φρούριο ενάντια σε πρόσφυγες, τη μάχη για να δυναμώσουμε το κίνημα που φράζει το δρόμο στους φασίστες. Άλλωστε, έχουμε την εμπειρία από τη νικηφόρα μάχη της καταδίκης της ΧΑ το 2020 για να στηριχτούμε σε αυτή τη νέα φάση.
Και να συνεχίσουμε με τον ίδιο προσανατολισμό σε όλα τα μέτωπα. Τη μάχη για να κλιμακώσουμε την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, γκρεμίζοντας την κυβέρνηση-μετόπισθεν των εγκλημάτων του σιωνιστικού κράτους, για να μια Παλαιστίνη λεύτερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο.
Τη μάχη για να κλιμακωθούν οι απεργίες ενάντια στη λιτότητα, την ακρίβεια και τις ιδιωτικοποιήσεις που δολοφονούν καθημερινά. Την προσπάθεια δίπλα σε αυτούς τους εργατικούς αγώνες να ξαναβγεί το μαζικό κίνημα των καταλήψεων σε σχολές και σχολεία, κόντρα στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης αλλά και για όλα τα ζητήματα που ριζοσπαστικοποιούν τη νεολαία από την Παλαιστίνη μέχρι την πάλη ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις.
Αυτά δεν είναι «κινηματικά» ζητήματα, είναι πολιτικοί κόμβοι του προγράμματος πάλης του εργατικού κινήματος που μπορεί να δώσει σάρκα και οστά στην πολιτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, από τον εργατικό έλεγχο στις συγκοινωνίες και την ενέργεια μέχρι τα ανοιχτά σύνορα.
Και ταυτόχρονα με το καθήκον της στήριξης και κλιμάκωσης των μαχών σε όλα τα μέτωπα για την ανατροπή της κυβέρνησης των δολοφόνων και του συστήματος που υπηρετεί, χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ανοιχτεί με στόχο να συσπειρώσει το τεράστιο δυναμικό του κόσμου που αποδεσμεύεται πολιτικά από τα κόμματα και τις οργανώσεις του ρεφορμισμού. Οι δράσεις και οι πολιτικές της πρωτοβουλίες εκεί πρέπει να λογοδοτούν.