Εκατοντάδες αγωνίστριες και αγωνιστές συζήτησαν για το μέλλον της Αριστεράς και τους αγώνες μας στο μονοήμερο που οργάνωσε το ΣΕΚ στη Νομική την Κυριακή 10 Νοέμβρη. Στις εισηγήσεις και στις τοποθετήσεις άνοιξαν όλα τα ζητήματα που «καίνε» τον κόσμο της Αριστεράς, όλα τα μέτωπα που ανοίγουν στην πάλη για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και το σύστημα της καταστροφής που υπηρετεί.
Το μονοήμερο άνοιξε η συζήτηση με τίτλο «Κυβέρνηση της Καταστροφής-Παλεύουμε για την Ανατροπή». Ο Νίκος Θεοχαράκης, πανεπιστημιακός επεσήμανε στην εισήγησή του ότι οι κεντροαριστερές, σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις δεν τα καταφέρνουν. Ιστορικά, η σοσιαλδημοκρατία στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατέληξε να εφαρμόζει λιτότητα και να παραδίδεται στον Χίτλερ. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από τη δεκαετία του 80 υιοθέτησαν τον νεοφιλελευθερισμό, ο Μπλερ των Εργατικών έγινε άξιος διάδοχος της Θάτσερ.
«Όταν βλέπεις τον Σολτς να αναστέλλει τη συνθήκη του Σένγκεν για να πάρει πόντους από το AfD και τη Ζάρα Βάγκενκνεχτ να λέει ότι είναι αριστερό κόμμα αλλά να έχει μια ατζέντα ενάντια στους μετανάστες τότε γιατί να μην διαλέξει ένας κόσμος το ορίτζιναλ δεξιό;» συνέχισε. «Είναι προφανές ότι για να κερδίσεις το παραμικρό στην παρούσα συγκυρία χρειάζεται ρήξη, αλλά πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αυτή τη ρήξη. Ο καπιταλισμός σαν το Πρωτέα έχει καταφέρει να αλλάζει μορφές, αλλά τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος του παιχνιδιού, μια κλιματική κρίση που απειλεί με καταστροφή. Χρειάζεται να παλέψουμε για να αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή».
Ο Γιώργος Τσιάρας, δημοσιογράφος στην ΕφΣυν, ξεκίνησε τη δικιά του εισήγηση μιλώντας για την εκλογή Τραμπ η οποία «είναι έργο των Δημοκρατικών. Αυτό το τέρας δεν έπεσε από τον ουρανό, κάποιος το έφτιαξε». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα «λεγόμενα ‘καυτά μέτωπα’ τα πεδία θανάτου που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Δυο ανοιχτά, τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία και ένα εν δυνάμει, την Ταϊβάν. Και τα τρία μπορούν να παράξουν έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ο Τραμπ είναι αδελφή ψυχή του Νετανιάχου. Μπορεί να έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση της Ρωσίας, γιατί θέλει να την τραβήξει από την Κίνα με την οποία θέλει να σκληρύνει την κόντρα». Κατέληξε λέγοντας ότι «πιστεύω ότι θα γεννηθούν νέα κινήματα, ότι η Παλαιστίνη θα νικήσει το Ισραήλ που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Και μέσα στην Ρωσία, στην Κίνα την Ινδία υπάρχουν τρομερές ταξικές συγκρούσεις».
«Οι καταστροφές είναι τόσο πολλές και πολύπλευρες που αναγκαστικά βγαίνει το συμπέρασμα ότι αυτό που βρίσκεται σε κρίση είναι το σύστημα» είπε ο Πάνος Γκαργκάνας, διευθυντής της Εργατικής Αλληλεγγύης. «Βρισκόμαστε σε μια πολιτική κρίση γιατί μια κυβέρνηση που προσπαθεί να διαχειριστεί την πιο αντιδραστική ατζέντα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε τεράστια κλίμακα. Όχι απλά κρίση της κυβέρνησης αλλά του πολιτικού συστήματος, με διαλυμένο δικομματισμό, συνέχεια της πολιτικής κρίσης του 2012.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να συζητήσουμε είναι πως θα φράξουμε τον δρόμο στην ακροδεξιά απειλή. Αυτό είναι το πρώτο καθήκον της Αριστεράς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια ή χειρότερα να υιοθετεί τη ρατσιστική ατζέντα που ενισχύει την ακροδεξιά. Αυτό είναι δεμένο με την πάλη ενάντια στην κυβέρνηση. Πώς οργανώνονται οι εργατικοί αγώνες για να νικήσουνε. Μια Αριστερά που μιλάει γενικά για τη λαϊκή δυσαρέσκεια αλλά δεν χτίζει τη δύναμη της εργατικής τάξης στα συνδικάτα, στους χώρους σαν απεργιακό κίνημα δεν μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα.
Αυτοί που λένε ότι η Αριστερά τέλειωσε έχουν λάθος ορισμό της Αριστεράς. Η Αριστερά είναι ο πολιτικοποιημένος, ταξικά πολωμένος κόσμος που δίνει τις μάχες του στο δρόμο και είναι εδώ. Αυτή είναι η υπαρκτή Αριστερά. Το ζήτημα είναι πως συγκροτείται αυτή η Αριστερά. Πως θα ξεφύγουμε από το παρελθόν της ρεφορμιστής Αριστεράς του ‘ψηφίστε μας και αφήστε μας’ που έχει καταρρεύσει παντού. Να ανασυγκροτήσουμε την Αριστερά, για να πάμε σε μια Αριστερά της ανατροπής, χρειάζεται να μιλήσουμε για τον επαναστατικό δρόμο, την επαναστατική Αριστερά. Στον δρόμο του Νοέμβρη επαναστατικά».
Πάλη ενάντια στην ακροδεξιά
Η δεύτερη συζήτηση του μονοήμερου ήταν αφιερωμένη στο ερώτημα πως «Τσακίζουμε την Ακροδεξιά». Τη συζήτηση άνοιξε ο Γιώργος Ράγκος, μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επισημαίνοντας πόσο λάθος είναι ο «αυτοματισμός» που βλέπει την άνοδο της ακροδεξιάς ως «αντανακλαστικό» του κόσμου απέναντι στην κρίση. «Ο διαμεσολαβητικός κρίκος» είναι η «πολιτική, των θεσμών του κράτους» που δίνει αέρα στα πανιά της ακροδεξιάς.
Άσκησε κριτική στις αναλύσεις περί «μεταφασισμού», ότι δηλαδή κόμματα όπως της Λεπέν, της Μελόνι έχουν μετεξελιχθεί «σε κόμματα που δεν ήρθαν να δείρουν, αλλά να κυβερνήσουν». «Το ιδεολογικό πλέγμα αναφοράς αυτών των κομμάτων δεν έχει διαφορά από της δεκαετίας του ‘30» επισήμανε «Η διαφορά είναι ότι έχουν ψηφοφόρους, αλλά δεν έχουν τάγματα εφόδου για να τσακίσουν την εργατική τάξη και την Αριστερά. Αλλά αυτό το τσάκισμα παραμένει ο στόχος τους. Δεν το λέμε για να εφησυχάσουμε αλλά για να δράσουμε ενάντια σε αυτή την απειλή. Η στρατηγική του ενιαίου μετώπου είναι απαραίτητη».
Η Έφη Δούση, δικηγόρος των 9 της Πύλου επεσήμανε ότι «Το ναυάγιο της Πύλου δεν είναι αποτέλεσμα μιας συμφοράς που απλώς μας έτυχε, είναι αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης, παράνομης πρακτικής των επαναπροωθήσεων που αποτελεί αποτύπωση της συστημικής συνοριακής βίας και της βιοπολιτικής στα σώματα των μεταναστών.
Είμαστε σε μια φάση που δεν έχουμε απλά την κανονικοποίηση ενός ακροδεξιού λόγου που νομιμοποιεί περιστασιακά μια πρακτική, έχουμε μια εμπεδωμένη, σε επίπεδο θεσμών, πρακτική. Η ακροδεξιά πρακτική εντοπίζεται εντός των θεσμών και σε επίπεδο νομικού πλαισίου τόσο ευρωπαϊκού όσο και εθνικού. Η “παράνομη διακίνηση” δεν αποτελούσε κακούργημα, έγινε τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο το κράτος ενώ εμφανίζεται να υπερασπίζεται το φιλελεύθερο οικοδόμημά του, πάσχει στον πυρήνα του. Δεν είναι κράτος δικαίου».
Χωρίς το κίνημα αλληλεγγύης, τόνισε, οι 9 της Πύλου θα είχαν καταδικαστεί «σε 7.500 χρόνια φυλακή. Το κίνημα δεν χρειάστηκε να διαβάσει τη δικογραφία είχε τα πολιτικά αντανακλαστικά να απαντήσει». Κάλεσε σε δυνάμωμα αυτού του κινήματος «γιατί ο δρόμος για το Ναυτοδικείο είναι τεράστιος γιατί το κράτος θα αντεπιτεθεί».
Ο Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ μίλησε για την ανάγκη να μπει η Αριστερά μπροστά στην πάλη ενάντια στους φασίστες και τον ρατσισμό. «Δεν μπορεί η Αριστερά να απαντήσει αν βάλει κάτω από το χαλί τα αιτήματα των μεταναστών, το αίτημα για τα ανοιχτά σύνορα. Αυτή η πάλη σημαίνει ότι ναι, θα τιμωρηθούν οι δολοφόνοι της Πύλου. Οι μάχες είναι μπροστά μας. Οι φασίστες κυνηγάνε ντελιβαράδες μετανάστες από την Κύπρο μέχρι την Ελλάδα. Όταν δεν πνίγουν στα σύνορα, δολοφονούν στα αστυνομικά τμήματα. Έχουμε να οργανώσουμε όλες αυτές τις μάχες.
Να κάνουμε την ΚΕΕΡΦΑ δύναμη μέσα στα συνδικάτα μέσα στις γειτονιές. Με την κοινή δράση μπορούμε να τσακίσουμε τους φασίστες. Με αυτή τη δύναμη δώσαμε τη μάχη για να μπει η Χρυσή Αυγή στη φυλακή, για να μπουν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία.
Η δύναμη της ελπίδας ενάντια στην απελπισία που καπηλεύονται οι φασίστες είναι το εργατικό κίνημα, αλλά ένα εργατικό κίνημα που έχει προτεραιότητα την πάλη ενάντια στον ρατσισμό. Θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα ότι η εργατική αντίσταση νικάει, αλλά νικάει με τις απεργίες, τον αντιφασισμό, τον αντιρατσισμό».
Δυναμώνουμε τους εργατικούς αγώνες
Ο Σεραφείμ Ρίζος, δάσκαλος μέλος του ΣΕΠΕ Αθηνά, άνοιξε τη συζήτηση για το εργατικό κίνημα σήμερα. «Μέσα στους εργατικούς χώρους υπάρχει θυμός. Αλλά αυτός ο θυμός έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε μια νέα αυτοπεποίθηση μέσα στην εργατική τάξη. Όχι μόνο δεν θα αφήσουμε την κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα της αλλά θα φτάσουμε σε τέτοιο σημείο τα αδιέξοδά τους ώστε να την ανατρέψουμε, το έχουμε ξανακάνει. Αυτό το κλίμα που το βλέπουμε έντονα αυτό το φθινόπωρο, είχε αρχίσει να φουσκώνει μετά τις εκλογές του 2023 και την κρίση της αντιπολίτευσης και έλεγε ότι πλέον η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς, τα συνδικάτα οι αγώνες. Τώρα μετατρέπεται στο ότι μπορούμε να τους ρίξουμε. Αυτή τη νέα κατάσταση οφείλει να διαγνώσει η Αριστερά και να την οργανώσει απεργιακά».
«Τους τελευταίους μήνες οι απεργίες στα νοσοκομεία είναι πολύ περισσότερες» είπε η Αργυρή Ερωτοκρίτου, γιατρός και μέλος του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ. Μίλησε για τη στάση εργασίας στο Γεννηματά πριν λίγες μέρες «στάσεις εργασίας γίνονται πολλές, αλλά ήταν μια απεργία που έβαλε το ζήτημα, ποιος έχει τον έλεγχο μέσα στα νοσοκομεία, ποιος θα αποφασίζει πότε θα εφημερεύουμε, πόσες ώρες θα δουλεύουμε, με πόσο προσωπικό. Η κυβέρνηση λέει θα κάνεις εφημερία με μια νοσηλεύτρια και έναν γιατρό, και το προσωπικό λέει όχι δεν γίνεται χωρίς πολλές καθαρίστριες, πολλές νοσηλεύτριες, πολλούς γιατρούς. Η εργατική τάξη δεν περιμένει να τις σερβίρουν τις λύσεις, παλεύει και εκεί δοκιμάζει τις δικές της λύσεις».
Ο Τάσος Αναστασιάδης από τον Συντονισμό της Εργατικής Αντίστασης έδωσε την εικόνα των εργατικών μαχών όλου του τελευταίου διαστήματος και του τωρινού απεργιακού φθινοπώρου. «Αυτές οι μάχες δεν περιορίζονται μόνο στα ζητήματα του μεροκάματου, που έχουν τεράστια σημασία, αλλά ανοίγουν σε όλη την γκάμα των επιθέσεων της κυβέρνησης και των αφεντικών, από τα ζητήματα της γυναικείας καταπίεσης, της δικαιοσύνης για να πληρώσουν οι δολοφόνοι των Τεμπών και της Πύλου, του ρατσισμού.
Έχουμε μπροστά μας δυο μεγάλους σταθμούς το Πολυτεχνείο και την Πανεργατική Απεργία στις 20 Νοέμβρη. Η πορεία του Πολυτεχνείου είναι η καλύτερη προετοιμασία για την πανεργατική απεργία. Αυτό σημαίνει οργάνωση από τα κάτω. Οργανώνουμε και δυναμώνουμε τους χώρους μας, μιλώντας για τον επαναστατικό δρόμο του Νοέμβρη, για την Παλαιστίνη, για τον Καμράν, δυναμώνουμε την συλλογική οργάνωση που θα επιβάλλει νίκες στο σήμερα κάνοντας πράξη τον εργατικό έλεγχο.
Ο καθένας και η καθεμιά σε κάθε χώρο δουλειάς έχει δίπλα του τον κόσμο που οργίζεται και θέλει να παλέψει. Τους οργανώνουμε για να κατέβουν στην απεργία και να συνεχίσουμε στην προοπτική της ανατροπής».