Εκπαίδευση και νεολαία
Κάτω τα χέρια απ’ τις Σχολές μας

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εξαπολύσει μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία όπου μετά την ψήφιση του νόμου για τα ιδιωτικά ΑΕΙ έρχεται να ολοκληρώσει τη διάλυση με την εφαρμογή του νόμου των διαγραφών όπου υπολογίζεται ότι 333.000 φοιτητές και φοιτήτριες θα πεταχτούν έξω από τα Πανεπιστήμια. Οι εκφραστές του συστήματος, που μέσα στην πιο βαθιά του κρίση θέλει μια Παιδεία αποστειρωμένη για λίγους και εκλεκτούς, προπαγανδίζουν ότι οι φοιτητές κοστίζουν, όταν τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να κάνουν δύο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα πασχίζοντας σε μια αβέβαιη καθημερινότητα με αποτέλεσμα οι σπουδές να γίνονται δευτερεύον κομμάτι της ζωής τους.

 Ήδη από το σχολείο με την ΕΒΕ σε εξωθούν σε έναν αγώνα αυξάνοντας τα οικονομικά βάρη για να περάσεις στο Πανεπιστήμιο και άμα τα καταφέρεις έρχονται να κάνουν την ζωή σου ακόμα πιο δύσκολη. Οι παροχές που δίνονται είτε είναι σε κακή κατάσταση -όπως για παράδειγμα οι Εστίες που είναι ασυντήρητες και έχουν τρομερές ελλείψεις καθώς και οι οροφές που πέφτουν στα ίδια τα ιδρύματα και κάθε τόσο πλημμυρίζουν-, είτε δεν υπάρχουν καθόλου όταν τα Πανεπιστήμια μας δεν είναι συμπεριληπτικά για τα άτομα με αναπηρία, όταν μας στοιβάζουν σε αμφιθέατρα γιατί δεν κάνουν προσλήψεις καθηγητών, όταν η σίτιση και η καθαριότητα ελέγχονται από εργολαβίες. Επίσης, διαγραφές θα σημάνουν συρρίκνωση και κλείσιμο τμημάτων καθώς δεν θα υπάρχουν φοιτητές για να τα υποστηρίξουν όπως για παράδειγμα στην Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ όπου ήδη τα ξενόγλωσσα τμήματα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.

Μια ακόμη διάσταση της επίθεσης βέβαια είναι ο πολιτικός ακρωτηριασμός που θέλουν να εφαρμόσουν καθώς οι πιέσεις για να τελειώσεις την σχολή σου στο διάστημα που αυτοί έχουν ορίσει για σένα, κινδυνεύει να βάλει φρένο στην πολιτική δράση των φοιτητών που έχουν αποδειχθεί από τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Αν επικρατήσει η αντίληψη ότι πρέπει να μπαίνουν από τους «από πάνω» κανόνες σε κάθε πτυχή της ζωής μας και εμείς να προσαρμοζόμαστε σε αυτούς γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή, κινδυνεύουμε να χάσουμε σε πολλαπλά επίπεδα την μάχη απέναντι στο σύστημα.

Συναγερμός έχει ανάψει λοιπόν για το φοιτητικό κίνημα που τον περασμένο χρόνο συγκρούστηκε με την κυβέρνηση και μέσα από τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις θύμισε ξανά πως οι κυβερνήσεις μπορούν να κινδυνεύσουν μέσα από την κίνηση των από κάτω. Παρόλα αυτά όμως διαπιστώνουμε ότι ηγεσίες της Αριστεράς κάνουν πισωγύρισμα καθώς δεν έχουν βγει δυναμικά από την πρώτη κιόλας στιγμή ενάντια στην εφαρμογή του νόμου στην πράξη. Η υποτίμηση της επίθεσης χρειάζεται να αντιστραφεί καθώς ενισχύει το αφήγημα ότι δεν είναι σίγουρο αν ο νόμος θα εφαρμοστεί ή ότι μεσοβέζικες λύσεις θα μπορούσαν να μας φέρουν σε καλύτερη θέση. 

Απέναντι στην καταστολή που έχουμε δεχτεί όλο αυτό το διάστημα το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις θα πρέπει να είναι η κατεύθυνση που έχουμε να βάλουμε στις σχολές μας, όχι μόνο για να αποτρέψουμε την εφαρμογή του νόμου αλλά για να ανοίξουμε συνολικά το ζήτημα του ποιος έχει τον έλεγχο μέσα στα Πανεπιστήμια και στην κοινωνία. Όσο κράτος και κυβέρνηση ανοίγουν τον δρόμο στους ιδιώτες τόσο εμείς με αντικαπιταλιστικό πρόταγμα εξεγειρόμαστε και οργανώνουμε την ανατροπή τους. 

Μαριάννα Σπυριδάκη, 
φοιτήτρια Φιλοσοφικής, μέλος του ΣΕΚ στις σχολές