Πέρασε η βδομάδα όπου η Βουλή διεκδικούσε πρωταγωνιστικό ρόλο και τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν ότι οι επιλογές του κοινοβουλευτικού δρόμου δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση των δολοφόνων επιστράτευσε την κοινοβουλευτική της ομάδα για να κερδίσει την ψηφοφορία και να παριστάνει ότι είναι εγγυητής της «σταθερότητας» την ώρα που ο κόσμος βράζει από οργή εναντίον της. 

Όσο και να προσπαθεί ο Μητσοτάκης να κατηγορήσει την αντιπολίτευση ότι αυτή υποκινεί τις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση, οι απεργοί και οι διαδηλωτές/ριες ξέρουν πολύ καλά ότι ισχύει το αντίθετο. Αυτό το μαζικό κίνημα ξεπήδησε από τα κάτω ενώνοντας την οργή του ενάντια σε όλα τα εγκλήματα της κυβέρνησης και η αντιπολίτευση τρέχει λαχανιασμένη από πίσω.

Αυτό καταγράφηκε και στη συζήτηση μέσα στη Βουλή. Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης δεν τόλμησαν να προβάλουν ούτε το πρόγραμμα των διεκδικήσεων που έχει διαμορφώσει το κίνημα με τους αγώνες του, ούτε τα επόμενα βήματα του αγώνα για να φτάσουμε στη νίκη.

Είναι, λοιπόν, ώρα για αλλαγή στρατηγικής. Τι σημαίνει αυτό;

Το πρώτο βήμα είναι η αξιοποίηση της δύναμης της εργατικής τάξης δυναμώνοντας το απεργιακό κύμα. Αυτή η δυναμική είναι ξεκινημένη. Η 28 Φλεβάρη ήταν κλιμάκωση σε σύγκριση με την 26 Γενάρη, ακριβώς επειδή συνδυάστηκε με Πανεργατική Απεργία. Φάνηκε ανάγλυφα η δύναμη της τάξης μας κλείνοντας όλους τους χώρους δουλειάς και απομονώνοντας όλες τις λυσσασμένες προσπάθειες κυβέρνησης και εργοδοτών. Τώρα, οι απεργοί στα ΜΜΕ την Τρίτη 11 Μάρτη και οι απεργοί της Υγείας στις 19 Μάρτη παίρνουν τη σκυτάλη δείχνοντας τη συνέχεια. Σε αυτόν τον δρόμο μπορούμε και πρέπει να τραβήξουμε όλους τους κλάδους και όλους τους χώρους, πηγαίνοντας προς τη νέα Πανεργατική Απεργία στις 9 Απρίλη.

Σε όλα τα μέτωπα

Συνδυασμένα και ταυτόχρονα απλώνουμε τον αγώνα σε όλα τα μέτωπα ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων. Το έδειξε χειροπιαστά η 8 Μάρτη ενώνοντας την οργή ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, με την οργή ενάντια στις γυναικοκτονίες και τον σεξισμό. Οι γυναίκες της Παλαιστίνης ήταν εκεί πλάι στη μητέρα του δολοφονημένου Ζακ Κωστόπουλου μαζί με χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες που φώναξαν μαζικά ότι η νίκη και σε αυτόν τον αγώνα είναι υπόθεση όλων των εργατών. 

Δεν σταματάμε εδώ. Η διεθνής μέρα δράσης στις 22 Μάρτη είναι ο επόμενος σταθμός. Το σύνθημα «Τέμπη-Πύλος, κοινός αγώνας» γίνεται πράξη. Σφίγγουμε τον κλοιό γύρω από την πολιορκημένη κυβέρνηση και αναδεικνύουμε όλο φάσμα των ανατροπών που διεκδικούμε: Να πληρώσουν οι δολοφόνοι για όλα τα εγκλήματά τους, να περάσουν οι συγκοινωνίες σε δημόσιο εργατικό έλεγχο, να ανοίξουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες, να σπάσουμε τη γενοκτονική συνεργασία της κυβέρνησης με το Ισραήλ.

Μέσα σε αυτόν τον κοινό αγώνα, δυναμώνουμε την επαναστατική αριστερά που έχει λάβαρο τη στρατηγική της ανατροπής. Παλεύουμε για να κάνουμε την ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας αφετηρία για την ανατροπή του σάπιου συστήματος που υπηρετεί. Αυτή είναι μια στρατηγική με βαθιές ρίζες στην παράδοση του εργατικού κινήματος, στην παράδοση του Μαρξ και του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκι, της Ρόζας και του Γκράμσι. Είναι, επίσης, μια στρατηγική που την ξαναζωντάνεψε η επαναστατική Αριστερά του Πολυτεχνείου και την χτίζουμε σαν υπαρκτό ρεύμα όλα αυτά τα χρόνια. 

Εδώ τοποθετείται το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Και σε αυτή την προσπάθεια λογοδοτεί και η δράση μας σε όλα τα μέτωπα αλλά και οι πρωτοβουλίες για το δυνάμωμα της επαναστατικής αριστεράς. Το τετραήμερο Μαρξισμός 2025 στις 22-23-24-25 Μάη είναι άλλη μια ευκαιρία να δυναμώσουμε το δρόμο προς τη νίκη.