24/3, Ιστανμπούλ. Φωτό: Χουσεΐν Αλντεμίρ/AP
Ζούμε σε χρόνια εγκλημάτων των από πάνω αλλά και εξεγέρσεων των από κάτω. Αυτό το ξέρουμε πολύ καλά σε αυτή τη χώρα που έχει κυβέρνηση δολοφόνων και στα Τέμπη και στην Πύλο, μια κυβέρνηση που παραπαίει μπροστά στην μαζική οργή που ξεσπάει ξανά και ξανά.
Αυτή είναι μια εικόνα που δεν περιορίζεται στην ελληνική περίπτωση. Αντίθετα, βλέπουμε όλο και πιο συχνά στη διεθνή σκηνή ότι οι απόπειρες κυβερνήσεων να κλιμακώσουν την εγκληματική τους δράση βρίσκουν μπροστά τους εκρήξεις αντίστασης σε μαζική κλίμακα.
Τέτοια σημάδια είχαν έρθει την περασμένη χρονιά από το μακρινό Μπαγκλαντές και την Κορέα. Το καθεστώς στο Μπαγκλαντές καταδίκαζε τους φτωχούς να γίνονται πρόσφυγες και μετανάστες ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε να φυγαδεύει τον πλούτο που συσσώρευε στις τράπεζες και παρατράπεζες του Λονδίνου. Αλλά ένα κύμα φοιτητικών καταλήψεων μετατράπηκε σε λαϊκή εξέγερση και έφτασε στην ανατροπή. Αντίστοιχα στη Νότια Κορέα, η απόπειρα του Πρόεδρου της χώρας να επιβάλει στρατιωτικό νόμο τσακίστηκε από μαζικές κινητοποιήσεις στους δρόμους και τώρα ο Πρόεδρος δίνει μάχη για να μην καταλήξει στη φυλακή.
Αυτές τις μέρες βλέπουμε τον κόσμο να κατακλύζει τους δρόμους στη γειτονική Τουρκία. Η απόφαση του Ερντογάν να οδηγήσει στη φυλακή τον πολιτικό του αντίπαλο γίνεται αφορμή για να ξεσπάσει και εκεί η οργή και για την ακρίβεια και για την «κρίση των θεσμών». Οι διαδηλωτές βλέπουν τους δικαστές και τους εισαγγελείς να υπηρετούν τις σκοπιμότητες της πολιτικής εξουσίας.
Δυναμική
Αυτή η δυναμική υπάρχει παντού. Σε πείσμα των σχολιαστών που λένε ότι η νίκη του Τραμπ ενίσχυσε τον Ερντογάν, η αποσταθεροποίηση λειτουργεί και στην Τουρκία και στις ΗΠΑ. Κανένας πρόεδρος δεν έχει ξεκινήσει τη θητεία του με τόσο χαμηλά ποσοστά αποδοχής όσο ο Τραμπ. Και η οργή δεν φαίνεται μόνο στις δημοσκοπήσεις. Φαίνεται πολύ περισσότερο στις διαδηλώσεις ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις στους μετανάστες. Φαίνεται ακόμα και στις πολιτικές εκδηλώσεις που οργανώνει ο Μπέρνι Σάντερς και η Αλεξάνδρα Οκάζιο-Κορτέζ. Ενώ το Δημοκρατικό Κόμμα στρίβει όλο και πιο δεξιά κοντά στον Τραμπ, ο περιθωριοποιημένος Σάντερς γεμίζει στάδια με τις περιοδείες «ενάντια στους Ολιγάρχες», και οι εφημερίδες γράφουν ότι τέτοια συμμετοχή κόσμου θα τη ζήλευαν και οι πιο διάσημοι rock stars.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνήσεις που αντιμετωπίζουν πολιτική κρίση, όπως στη Γαλλία και στη Γερμανία, βάζουν μπροστά να υλοποιήσουν ένα πρόγραμμα-μαμούθ κλιμάκωσης των πολεμικών εξοπλισμών και νέου γύρου περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες. Οι άρχουσες τάξεις χειροκροτούν, όπως μας θυμίζει το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω στο νέο τεύχος του:
Γράφουν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: «Πώς μπορεί μια καλύτερα εξοπλισμένη Ευρώπη να βρεί τα λεφτά που χρειάζονται αν όχι μέσα από περικοπές στο κοινωνικό κράτος; Με δανεισμό; Η Βρετανία και η Γαλλία πέρασαν δύσκολες στιγμές πρόσφατα στις αγορές ομολόγων. (…) Με μεγαλύτερη φορολογία; Ο Μακρόν αντιμετώπισε τεράστιες κινητοποιήσεις όταν προσπάθησε να επιβάλει νέους φόρους. (…) Όπως και να έχουν τα πράγματα, το κοινωνικό κράτος πρέπει να περιοριστεί».
Δεν πρόκειται για αφηρημένες προτροπές. Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 6 Μάρτη έβαλε μπροστά την υλοποίησή τους: «προχωράμε αποφασιστικά προς μια ισχυρή και πιο κυρίαρχη Ευρώπη της Άμυνας», είπε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αντόνιο Κόστα. «Αποφασίσαμε να επενδύσουμε σε τομείς προτεραιότητας που έχουν ήδη καθοριστεί από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άμυνας, αντικατοπτρίζοντας τα διδάγματα από τον πόλεμο στην Ουκρανία και σε πλήρη συνοχή με το ΝΑΤΟ: αεράμυνα και πυραυλική άμυνα, συστήματα πυροβολικού, πύραυλοι και πυρομαχικά, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και συστήματα αντι-drone, στρατηγικοί μηχανισμοί, στρατιωτική κινητικότητα, τεχνητή νοημοσύνη, κυβερνοχώρος και ηλεκτρονικός πόλεμος».
Ο κατάλογος των εξοπλισμών γίνεται όλο και πιο μακρύς μέσα από τις φιλοδοξίες για το ρόλο της ΕΕ στην Ουκρανία, αλλά και από τις βλέψεις της στη Μέση Ανατολή.
Σε αυτήν την τρέλα συμμετέχει ο Μητσοτάκης. Μια κυβέρνηση που δεν βρίσκει λεφτά για τα τρένα, ακόμα και όταν το απαιτούν εκατομμύρια διαδηλωτές-απεργοί στους δρόμους, τρέχει να εξαγγείλει το μεγαλύτερο πρόγραμμα εξοπλισμών. Προσυπογράφει με αυτόν τον τρόπο την καταδίκη της στα μάτια του κόσμου που αγωνίζεται.
Αυτή είναι η πρό(σ)κληση για την Αριστερά της Ανατροπής. Δεν είναι ώρα για κοινοβουλευτικούς ελιγμούς και αναζητήσεις διαφοροποιήσεων στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας. Από τον σοβαροφανή Δένδια μέχρι τον κραυγαλέα ρατσιστή Βορίδη, οι υπουργοί και επίδοξοι διάδοχοι του Μητσοτάκη είναι σφιχταγκαλιασμένοι με τα εγκλήματα της κυβέρνησής του. Οι διαδηλωτές στις 22 Μάρτη το είπαν ξεκάθαρα με το σύνθημα «Βορίδη φασίστα σε ξέρουμε καλά, κάτω το τσεκούρι σου απ’ την προσφυγιά».
Συνεχίζουμε με τη νέα πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη τον αγώνα για να τους ανατρέψουμε. Και δυναμώνουμε την Αριστερά που παλεύει για μια κοινωνία χωρίς πνιγμούς και «μπαζώματα».