Απέναντι στην κυβέρνηση των υποκριτών και δολοφόνων και στο σύστημα που φέρνει καταστροφή, από τις ΗΠΑ και τη Μιανμάρ ως την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, η εικόνα της αντίστασης είναι εντυπωσιακή. 

Ο θρίαμβος της Αριστεράς και η ιστορική ήττα της ΝΔ, του Άδωνι και της Παγώνη στις πρόσφατες εκλογές της ΕΙΝΑΠ, είναι ένα ηχηρό μήνυμα για το που βρίσκονται οι διαθέσεις του κόσμου. Οι νοσοκομειακοί γιατροί αποδοκίμασαν την πολιτική διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας και δυνάμωσαν την Αριστερά του αγώνα απέναντι στο μηχανισμό και τα σχέδια του υπουργείου και των διοικήσεων. Τη μεγαλύτερη άνοδο την είχε το ψηφοδέλτιο του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή, δηλαδή το ψηφοδέλτιο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς με ραχοκοκαλιά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Δεν ξεχνάμε ότι ένα μήνα πριν, στις 28 Φλεβάρη, είχαμε τις μαζικότερες απεργιακές διαδηλώσεις και τη μεγαλύτερη πανεργατική απεργία που παρέλυσε όλη τη χώρα και έδειξε τη δύναμη της εργατικής τάξη κάνοντας σκόνη την ψεύτικη προπαγάνδα για την «παντοδυναμία»  του Μητσοτάκη και τους τάχα «αρνητικούς συσχετισμούς» μέσα στο κίνημα. Ο σεισμός της 28/2 είχε συνέχεια στην απεργιακή 8 Μάρτη, με τις γυναίκες μπροστά ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση. Στις εντυπωσιακές αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις στις 22 Μάρτη που σύνδεσαν τα Τέμπη με την Πύλο απαιτώντας να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι, στην απεργία των νοσοκομείων στις 19/3, των δήμων στις 21/3 και στην κινητοποίηση των εκπαιδευτικών στις 29/3. 

Η εργατική τάξη και η νεολαία κάνουν άλματα μπροστά πιέζοντας ασφυκτικά την κυβέρνηση, την ώρα που η ανεπάρκεια της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης γίνεται όλο και πιο εμφανής. Εμμονή σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες που δεν μπορούν να οδηγήσουν στην ανατροπή της ΝΔ, αναμονή για εκλογικά μαγειρέματα από τα πάνω, καμία διάθεση για συνέχεια και κλιμάκωση. Κι αυτό ισχύει και για τις δυνάμεις της Αριστεράς. Ενδεικτικά το ΠΑΜΕ αρχικά πρότεινε απογευματινά συλλαλητήρια στις 28/2 και δεν στήριξε την απεργία των νοσοκομείων στις 19 Μάρτη. Αυτή η αδυναμία της ρεφορμιστικής Αριστεράς μπορεί να λειτουργεί αποθαρρυντικά αλλά ανοίγει και δυνατότητες για την αντικαπιταλιστική αριστερά να συνδεθεί ακόμα περισσότερο με την οργή, τη ριζοσπαστικοποίηση και τη νέα πολιτικοποίηση του κόσμου. 

Κλιμάκωση 

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων για να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο ανασύνταξης στη ΝΔ. Η πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη μπορεί να γίνει νέος πανεργατικός σεισμός και έχουμε να δώσουμε τη μάχη για να την οργανώσουμε συγκεκριμένα σε κάθε χώρο δουλειάς, ιδιωτικό και δημόσιο, για να παραλύσει ξανά η χώρα. Από το «πεζοδρόμιο» στο χώρο δουλειάς και στις απεργίες, στη συλλογική δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης: αυτός είναι ο δρόμος για να μην έχουμε επανάληψη της εμπειρίας του 2023 μετά την έκρηξη για το έγκλημα των Τεμπών ή ακόμα και του 2011-2012. Απαραίτητο εργαλείο σε αυτή την κατεύθυνση είναι η ενιαιομετωπική δουλειά και με τον κόσμο της ρεφορμιστικής Αριστεράς και με τον ανένταχτο κόσμο, άλλωστε δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσά τους. Με πρωτοβουλίες όπως αυτή της ΚΕΕΡΦΑ στις 22 Μάρτη. Η σχεδόν καθολική συμμετοχή όλων των εργατικών χώρων στην απεργία στις 28 Φλεβάρη έχει αλλάξει συνειδήσεις και υπάρχει πολύ περισσότερος κόσμος που θέλει όχι μόνο να απεργήσει αλλά και να οργανώσει μαζί μας όλες τις απεργιακές μάχες. Απέναντι στις διαλυτικές τακτικές ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ και ως προς τον διαχωρισμό των αιτημάτων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και ως προς τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, χρειάζεται να παλέψουμε για την ενότητα και την κλιμάκωση των αιτημάτων αλλά και της απεργιακής συγκέντρωσης. Αυτό ήταν ένα από τα διδάγματα της 28 Φλεβάρη. Ούτε βήμα πίσω.    

Το δεύτερο, είναι η κλιμάκωση των αιτημάτων μας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη στην Αριστερά που με το μεταβατικό πρόγραμμα, ήδη από την περίοδο των Μνημονίων, είχε ανοίξει τη συζήτηση για την εναλλακτική προοπτική απέναντι στον δολοφονικό καπιταλισμό και την μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Αυτό σήμερα είναι πολύ πιο απαραίτητο, ξεκινώντας από καλύτερη αφετηρία καθώς ο κόσμος παλεύει και γενικεύει, θέλει να ξεφορτωθεί όχι μόνο την κυβέρνηση του Μητσοτάκη αλλά και συνολικά το σύστημα που του στερεί «το οξυγόνο». Το αίτημα της κρατικοποίησης, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, που πεισματικά αρνείται να θέσει το ΚΚΕ και η υπόλοιπη κοινοβουλευτική αριστερά, είναι κομβικής σημασίας. Όχι μόνο για τον σιδηρόδρομο, για να μην έχουμε νέα Τέμπη. Αλλά και για κάθε ιδιωτικοποιημένη επιχείρηση, την ενέργεια, το νερό, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις τράπεζες για να βρούμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε για τις ανάγκες μας, μέσα από ρήξη με την ΕΕ και τη διαγραφή του χρέους. Οι διεκδικήσεις για σταμάτημα των εξοπλισμών, ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες ενάντια στην Ευρώπη φρούριο, συμπληρώνουν ένα τέτοιο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που βάζει στο κέντρο την εργατική τάξη και το κίνημα ως το πραγματικό αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη. 

Το τρίτο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να ανοιχτούμε θαρρετά σε όλο τον μαχητικό αριστερό κόσμο που μένει ακάλυπτος από τις ρεφορμιστικές ηγεσίες. Μέσα από ενωτικές και ταυτόχρονα αιχμηρές πολιτικά πρωτοβουλίες, από την απεργιακή κλιμάκωση μέχρι τη σύγκρουση με τον κρατικό ρατσισμό που συγκαλύπτει εγκλήματα όπως της Πύλου και τον σεξισμό της άρχουσας τάξης, όταν ο Μητσοτάκης υιοθετεί τις τρανσφοβικές υστερίες του Τραμπ. Όχι ενότητα σε ένα νέο «λαϊκό εκλογικό μέτωπο», ή συμπορεύσεις με βασικό στόχο την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά ενότητα με στόχο το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος και της ανατρεπτικής αριστεράς που μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις νέες εξελίξεις. Το τι ρόλο μπορούμε να παίζουμε τον βλέπουμε στα νοσοκομεία, που με την παρέμβαση του Συντονιστικού Νοσοκομείων και του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή, ανοίγουμε ενωτικά όλες τις μάχες, υποχρεώνουμε να κινηθούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, συσπειρώνουμε ευρύτερες δυνάμεις και δείχνουμε στην πράξη πως μεγαλώνουν οι δυνατότητες για την ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική αριστερά. 

Αντίστοιχες δυνατότητες ανοίγονται κεντρικά πολιτικά. Φάνηκαν με την επιτυχία των δημοτικών σχημάτων και εδώ στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα αλλά και σε άλλες περιοχές, στις δημοτικές εκλογές του 2023. 

Στρατηγική

Σήμερα τα πράγματα είναι πιο προχωρημένα πολιτικά, με ακόμα περισσότερους αγωνιστές/τριες να παλεύουν και να αναζητούν απάντηση στο «μετά τη ΝΔ, τι;», έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης κατάληξης με την ανεπάρκεια της ρεφορμιστικής αριστεράς στην κυβέρνηση και αναζητώντας στρατηγική για να κερδίσουν. 

Η πρωτοβουλία με την εκδήλωση στο «Στούντιο», πριν τρία χρόνια, ήταν μια προσπάθεια συνεργασίας της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς και απέναντι στις πιέσεις της προσαρμογής προς τα δεξιά και της συνεργασίας με το ΜέΡΑ 25 αλλά και της σεχταριστικής αναδίπλωσης. Αυτή η προσπάθεια δεν προχώρησε και αυτό στοίχησε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικά στο χώρο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σήμερα μια τέτοια πρωτοβουλία είναι ακόμα πιο αναγκαία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να κάνει μια μεγάλη στροφή για να παίξει μεγαλύτερο και ηγεμονικό ρόλο, αφήνοντας πίσω μια αντιμετώπιση που την περιχαρακώνει. 

Βήμα σ’ αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να είναι και η 6η Συνδιάσκεψή της που χρειάζεται να προχωρήσει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά και ο ανοικτός διάλογος και η κοινή δράση και με τις οργανωμένες δυνάμεις της ανατρεπτικής αριστεράς και με το δυναμικό που «αποστρατεύεται» από τον ρεφορμισμό.