Για τις 15 Απρίλη έχει οριστεί η συνεδρίαση του «πειθαρχικού» του ΠΑΣΟΚ στο οποίο έχει παραπεμφθεί η Κ. Μπατζελή με την κατηγορία της «προσβολής και μομφής προς τον πρόεδρο». Ακούγονται προβλέψεις για βαριά ποινή, από έξι μήνες μέχρι ένα χρόνο αναστολή της ιδιότητας μέλους μέχρι και διαγραφή. Πώς πρόσβαλε τον πρόεδρο η Μπατζελή; Επειδή διαφοροποιήθηκε από μια «τοξική δήλωση»-απάντηση στον Ν. Παππά του ΣΥΡΙΖΑ που κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι δέχεται να το «τραβάει από το δεξί πέτο» η κυβέρνηση.
Η «πλευρά Δούκα» όπως λένε οι εφημερίδες και τα σάητ, έχει ξεσηκωθεί ενάντια σε αυτή την επιλεκτική επίδειξη αυστηρότητας για μια δήλωση. Πράγματι, αρκεί να θυμηθούμε τις δηλώσεις της Α. Διαμαντοπούλου που είχε διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη και είναι τώρα υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος. Στις 26 Γενάρη είχε αποκαλέσει τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια για το έγκλημα των Τεμπών «πανεθνικό μνημόσυνο» ενώ «η κυβέρνηση δεν εγκαλείται ως ένοχη, αυτό δεν το ξέρει κανείς». Και παραμονές της 28 Φλεβάρη δήλωνε σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι «οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από τα συλλαλητήρια». Αλοίμονο…
Ο Ν. Ανδρουλάκης είχε αναδειχτεί πρόεδρος τον Οκτώβρη με ένα 60% έναντι του 40% του Χ. Δούκα. Αυτό που έλεγε ήταν ότι θα διασφαλίσει την «αυτόνομη πορεία» του ΠΑΣΟΚ για να διεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές. Η διαλυτική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε να δίνει μια ρεαλιστική πιθανότητα σε αυτή τη «γραμμή» που υποτίθεται ότι δεν κοιτούσε ούτε δεξιά (Διαμαντοπούλου) ούτε αριστερά (Δούκας). Έξι μήνες αργότερα, και μετά την έκρηξη της 28ης Φλεβάρη, σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να πέφτει αντί να ανεβαίνει την ίδια στιγμή που τα ποσοστά της ΝΔ καταρρέουν.
«Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το βρε και δεν το πε ακόμα» έγραφε ο μεγάλος Βάρναλης στους Μοιραίους, αλλά στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Παρά τις διαμαρτυρίες της πλευράς του Ανδρουλάκη ότι «στοχοποιείται όσο κανείς από τη Δεξιά», η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει στις δεξιές ράγες που είχε μπει δεκαετίες τώρα: από την εποχή του «εκσυγχρονισμού» του Σημίτη και την επίσημη υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων συνταγών μέχρι τη στήριξη των μνημονίων που σχεδόν το διέλυσε.
Αυτή η επιμονή αναδεικνύεται κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να πει κάτι συγκεκριμένο, για να περάσει στην «αντεπίθεση» όπως για παράδειγμα με το πρόγραμμα (GenRent) για τη στεγαστική κρίση που ανακοίνωσε την περασμένη βδομάδα. Μια δημόσια εταιρεία διαχείρισης ακινήτων (προσοχή, όχι αποκλειστικά δημόσια) θα κατασκευάσει 5.000 διαμερίσματα για νέα ζευγάρια και σε συνεργασία με τους δήμους θα προσφέρει 40.000 διαμερίσματα με χαμηλά ενοίκια σε βάθος… 5ετίας. Και μια Διεύθυνση Κατοικίας θα παίρνει μέτρα σε περιοχές «στεγαστικής πίεσης» ίσως και με την επιβολή κάποιων περιορισμών στο ύψος των ενοικίων.
Αυτό, είναι η λεγόμενη «ρύθμιση της αγοράς». Ολίγη από κοινωνική ευαισθησία, παραθυράκια για φοροελαφρύνσεις και γενικώς συνεργασία με τις «δυνάμεις της αγοράς». Όχι τον Οργανισμό της Εργατικής Κατοικίας δεν θυμάται το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε μια υπόσχεση για πρόγραμμα κατασκευής φοιτητικών εστιών (οι υπάρχουσες καταρρέουν) δεν δίνει. Οι προτάσεις για το στεγαστικό αντιγράφουν το ίδιο μοντέλο με αυτό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ’90 και του 2000 όταν έλεγαν ότι διασφάλιζαν τον «δημόσιο έλεγχο» ενώ στην πραγματικότητα ιδιωτικοποιούσαν ενέργεια, τηλεπικοινωνίες και έβαζαν τις βάσεις για την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων.
Όχι ότι η πλευρά του Δούκα έχει τις απαντήσεις που δεν δίνει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ένα χρόνο πριν σε ομιλία του στην κεντρική επιτροπή του κόμματος υπερασπιζόταν τις κυβερνήσεις «του Γιώργου Παπανδρέου των μεγάλων τομών εν μέσω μιας κρίσης που ξεπερνούσε τα όρια και τις δυνάμεις της Ελλάδας, του Ευάγγελου Βενιζέλου που κράτησε την πατρίδα ζωντανή». Όταν βαφτίζεις τα μνημόνια «μεγάλη τομή» και τις συγκυβερνήσεις Βενιζέλου-Σαμαρά σαν το βήμα που κράτησε «την πατρίδα ζωντανή» δεν εμπνέεις και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον κόσμο που έχει γυρίσει την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ επειδή το «δεξί πέτο» είναι εκεί και καθορίζει την στάση του.