Το Σαββατοκύριακο 12-13 Απρίλη θα συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή της Νέας Αριστεράς. Και όλα δείχνουν ότι το κεντρικό ζήτημα που θα την απασχολήσει είναι αυτό των συνεργασιών. Με την κατάσταση που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ, αυτό στην πραγματικότητα αφορά τις σχέσεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Φάμελλος, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνει συχνά προτάσεις για «κοινοβουλευτική συμπόρευση, πολιτικό διάλογο με σχήματα και πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν». Μια τέτοια «κοινοβουλευτική συμπόρευση» ήταν για παράδειγμα η κοινή δήλωση ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς και Α. Λινού στην οποία καταγγέλλουν τα αίσχη της ΝΔ στην Προανακριτική για το έγκλημα των Τεμπών. Αλλά βέβαια, η προοπτική της «συμπόρευσης» πάει πολύ μακρύτερα. Μένει ζωντανή ακόμα και αν την προβοκάρει πχ ο Πολάκης με τις επιθέσεις του στον Ε. Τσακαλώτο που προκάλεσαν μια οργισμένη απάντηση από το Γραφείο Τύπου της Νέας Αριστεράς. Μια αντίστοιχη απάντηση έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στα σενάρια που βγαίνανε σε δημοσιεύματα στο ίντερνετ και λέγανε ότι ήδη έχουν προχωρήσει οι διαπραγματεύσεις για κοινή κοινοβουλευτική ομάδα των δυο κομμάτων.
Όμως, για την Νέα Αριστερά το ζήτημα παραμένει. Πώς συγκροτείται το περίφημο Λαϊκό Μέτωπο την ανάγκη του οποίου διακηρύσσει εδώ και κάμποσο καιρό; Μια απάντηση δίνει ο Νίκος Μπίστης που έσπευσε να χειροκροτήσει την πρωτοβουλία Τσίπρα για τη «νέα εθνική πυξίδα». Προχωράμε με τον Τσίπρα μπροστά, δηλαδή και προοπτικά αυτό σημαίνει είτε επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ είτε προσχώρηση σε ένα νέο «κεντροαριστερό σχήμα». Ο Μπίστης δεν είναι μια μεμονωμένη φωνή. Μια πλειάδα στελεχών (με ή χωρίς εισαγωγικά) μετράνε τα ποσοστά της ΝΕ.ΑΡ στις δημοσκοπήσεις, βγάζουν το συμπέρασμα ότι το πράγμα δεν τραβάει και αναζητούν σωσίβιο σωτηρίας.
Μια άλλη απάντηση δίνει ο Αλ. Χαρίτσης και άλλοι/ες από την κεντρική ηγεσία της Νέας Αριστεράς (και «οι περισσότεροι βουλευτές» της όπως επισημαίνουν με νόημα διάφορα ρεπορτάζ). Θετική ανταπόκριση στην «εθνική πυξίδα» του Τσίπρα, κάποιες υποσημειώσεις «αυτοκριτικής» για τον εναγκαλισμό των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ με το Ισραήλ και στο τέλος προτάσεις για «τραπέζι διαλόγου». Κι όπως επεσήμανε ο Στ. Ηλιάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών (23/3): «Ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς έχει υπογραμμίσει πολλές φορές πως ο προοδευτικός χώρος έχει ανάγκη από προγραμματικές συζητήσεις, με στόχο τη διαμόρφωση ενός Λαϊκού Μετώπου απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η χρονική στιγμή όμως που αποφασίζει να σχολιάσει θετικά την προσωπική παρέμβαση Τσίπρα δεν είναι τυχαία και ερμηνεύεται πολλαπλώς».
«Δικηγόρος του διαβόλου»
Κι όπως αναρωτιόταν ο «δικηγόρος του διαβόλου» στην εφημερίδα Εποχή (30/3), «κατά πόσο, ο μάλλον ανέφικτος στόχος του Λαϊκού Μετώπου, περιορίζεται σε μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ ή υποκρύπτει προθέσεις στελεχών της Νέας Αριστεράς για επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχουν κάποια στελέχη που ήδη συζητούν και διαπραγματεύονται την επιστροφή στα πάτρια εδάφη;».
Η Νέα Αριστερά συγκροτήθηκε μετά την αποχώρηση χιλιάδων μελών του ΣΥΡΙΖΑ για τα οποία το φιάσκο Κασσελάκη ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της δυσαρέσκειας για τον δεξιό καλπασμό ενός κόμματος το οποίο πέρασε από τις υποσχέσεις για «ρήξη» στην εφαρμογή του μνημονίου.
Ήταν μια εξέλιξη καλοδεχούμενη. Όμως, η συνέχεια ήταν από πολλές απόψεις απογοητευτική. Από την υπεράσπιση των «πεπραγμένων» της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ίδια τη σχέση της με τους αγώνες που ξεδιπλώνονται αυτή την περίοδο, μια σχέση εξωτερική. Οπως υπογράμμιζε πάλι ένα άρθρο στην Εποχή: «Η οργανωτική διάρθρωση του κόμματος αποτελεί –με εξαίρεση τον τρόπο εκλογής των καθοδηγητικών οργάνων– πιστό αντίγραφο του ΣΥΡΙΖΑ και οι δραστηριότητες εκτός Κοινοβουλίου περιορίζονται σε μοιράσματα φυλλαδίων και εκδηλώσεις στις οποίες η ηγεσία μιλάει από το βήμα στο κοινό. Λίγους μήνες μετά το ιδρυτικό της συνέδριο, η Νέα Αριστερά εξακολουθεί να μην κάνει και να μην προτείνει τίποτα νέο». (Χάρις Τρανταφυλλίδου, «Το κενό, το Λαϊκό Μέτωπο και μια Αριστερά που δεν χρειάζεται κανείς», 26/3).
Η Νέα Αριστερά «δεν προτείνει τίποτα νέο» επειδή στην ουσία καθορίζεται από τη στρατηγική του κοινοβουλευτικού δρόμου, σε μια περίοδο που τα αδιέξοδά της γίνονται οδυνηρά φανερά για τον κόσμο της Αριστεράς και των αγώνων. Γιατί η στρατηγική του Λαϊκού Μετώπου σε όλες τις εκδοχές της, και τις πιο αριστερές, αντιμετωπίζει την εργατική τάξη και την κίνησή της σαν απλό εφαλτήριο για την επόμενη προσπάθεια διαχείρισης του συστήματος.
Με αυτόν τον τρόπο, το κριτήριο της επιτυχίας και της χρησιμότητας ενός αριστερού κόμματος δεν είναι για παράδειγμα πως θα συμβάλει στην κλιμάκωση των απεργιών, τη γενίκευση της σύγκρουσης με την κυβέρνηση και τις προτεραιότητες της άρχουσας τάξης στο «πεζοδρόμιο» και τον χώρο δουλειάς, αλλά οι εκλογικές επιδόσεις (και οι δημοσκοπήσεις). Ο κόσμος της Αριστεράς αξίζει περισσότερα.