Την ποινική δίωξη του Αρχηγού του Λιμενικού Τρύφωνα Κοντιζά καθώς και τριών ακόμα ανώτερων αξιωματικών του Σώματος με βαρύτατα κακουργήματα για το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, αποφάσισε την περασμένη εβδομάδα το Αναθεωρητικό Δικαστήριο στο οποίο είχαν προσφύγει οι δικηγόροι των επιζώντων και συγγενών των θυμάτων. Πρόκειται για ένα ακόμα τεραστίων διαστάσεων χαστούκι στην κυβέρνηση της ΝΔ που διέπραξε το μαζικό ρατσιστικό έγκλημα και από τότε προσπαθεί με νύχια και με δόντια να το συγκαλύψει.
Τον περασμένο Μάη η εισαγγελέας του Ναυτοδικείου Πειραιά είχε κλείσει την προκαταρκτική εξέταση για το ναυάγιο, ασκώντας ποινική δίωξη κατά 17 μελών και στελεχών του Λιμενικού -μια πρώτη νίκη των θυμάτων και του κινήματος αλληλεγγύης απέναντι σε μια λυσσαλέα κυβερνητική επιχείρηση μπαζώματος της δολοφονίας όπως στα Τέμπη. Παράλληλα όμως έθετε στο αρχείο την υπόθεση για τον Κοντιζά -που στο μεταξύ είχε αναβαθμιστεί σε Αρχηγό του ΛΣ- και τους άλλους τρεις αξιωματικούς. Οι δικηγόροι των θυμάτων προσέφυγαν στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο κατά της αρχειοθέτησης, με το τελευταίο να κάνει τώρα πλήρως δεκτή την προσφυγή τους.
Συγκεκριμένα, η Αντεισαγγελέας του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου παραγγέλνει με διάταξή της από την Εισαγγελέα του Ναυτοδικείου Πειραιά την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος των τεσσάρων για τα αδικήματα της: «α) έκθεσης κατά συρροή από παράλειψη με νομική υποχρέωση διάσωσης και κατάστασης προσώπων αβοήθητων, η οποία προκάλεσε στους παθόντες θάνατο, β) έκθεσης κατά συρροή άλλων προσώπων από παράλειψη με νομική υποχρέωση διάσωσης αυτών και κατάστασης αυτών αβοήθητων και γ) ανθρωποκτονίας από αμέλεια με παράλειψη κατά συρροή, φερόμενες τελεσθείσες σε διεθνή ύδατα (εντός του FIR Αθηνών) στη θαλάσσια περιοχή 47 ν.μ. νοτιοδυτικά της Πύλου την 13-14/6/2023».
Η διάταξη είναι καταπέλτης όσον αφορά το έγκλημα και την ευθύνη των τεσσάρων. Όπως αναφέρει, όλοι τους «συμμετείχαν ενεργά στη διαχείριση του περιστατικού, καθώς ενημερώνονταν συνεχώς και αυτοπροσώπως για την εξέλιξη αυτού, συμμετείχαν σε συσκέψεις για την αξιολόγηση και το σχεδίασμα των απαιτούμενων ενεργειών και τελικά ενέκριναν (όπως παραδέχονται και οι ίδιοι) τις αποφάσεις που ελήφθησαν, είχε δε ο καθένας από αυτούς [...] αυτοτελώς ιδιαίτερο νομικό καθήκον προστασίας της ζωής στη θάλασσα και κατ' επέκταση ιδιαίτερη νομική υποχρέωση διάσωσης (δοθέντος ότι συναίνεσαν ή έστω συμμερίστηκαν τις συγκεκριμένες αποφάσεις που ελήφθησαν), η δε απόκλιση ή παράλειψη από την υποχρέωση αυτή θεμελιώνει και την αυτοτελή ποινική τους ευθύνη».
Και, έχοντας ήδη παραθέσει όλα τα στοιχεία που διαψεύδουν έναν προς έναν τους ισχυρισμούς των λιμενικών και αποδεικνύουν ότι επί 15 ώρες παρακολουθούσαν το προσφυγικό αλιευτικό χωρίς να κάνουν τίποτα πέρα από το να στείλουν και να αφήσουν τελικά μόνο του στο πεδίο το καταδιωκτικό ΠΠΛΣ 920, επιμένοντας σε όλη τη διάρκεια μέχρι την ανατροπή στη «φάση αβεβαιότητας» και μη προχωρώντας στη «φάση κινδύνου» ή έστω στην ενδιάμεση «φάση συναγερμού», κατά παράβαση όλων των διεθνών και εθνικών νόμων και συμβάσεων για τη διάσωση στη θάλασσα, συνεχίζει:
«Γνώριζαν»
«Συγκεκριμένα, άπαντες οι ανωτέρω, ενώ γνώριζαν αρμοδίως, ότι επρόκειτο για σκάφος χωρίς εθνικότητα, με υπερβολικά μεγάλο αριθμό επιβαινόντων, χωρίς, όχι απλώς καταρτισμένο, αλλά ούτε καν νόμιμο πλοίαρχο και πλήρωμα, ότι το σκάφος δεν έφερε κατάλληλο εξοπλισμό ασφαλείας, πλοήγησης και επικοινωνίας, ότι δεν είχε επαρκή εφόδια (καύσιμα, νερό και τρόφιμα) για να φτάσει σε οποιαδήποτε κοντινή ξηρά, ότι μεταξύ των επιβαινόντων υπήρχαν γυναίκες και παιδιά, ότι υπήρχαν αποβιώσαντες επί του σκάφους λόγω των συνθηκών επ' αυτού και επιβαίνοντες που έχρηζαν επείγουσας ιατρικής φροντίδας, ότι το σκάφος είχε αστάθεια και υπήρχε κίνδυνος ανατροπής και βύθισης, ότι είχε προφανή προβλήματα στη λειτουργική αποτελεσματικότητα του σε βαθμό που να είναι, όχι απλώς πιθανή, αλλά βέβαιη η κατάσταση κινδύνου, ότι κλυδωνιζόταν επικίνδυνα, ότι είχε βλάβη στη μηχανή του, ότι οι επιβαίνοντες είχαν ζητήσει βοήθεια και ήταν σε θέση, δηλαδή, και όφειλαν να αντιληφθούν, εκ της εμπειρίας τους, του ρόλου τους, των εξειδικευμένων γνώσεων τους και των πληροφοριών που είχαν στη διάθεσή τους, ότι επρόκειτο για σκάφος σε κίνδυνο, παρέλειψαν να προβούν στις απαιτούμενες και προβλεπόμενες ενέργειες για το χαρακτηρισμό του σκάφους ως σκάφος σε κίνδυνο και την ενεργοποίηση των προβλεπόμενων και ενδεδειγμένων επιχειρησιακών σχεδίων [...] για τη διάσωση των επιβαινόντων στο σκάφος».
Ιδιαίτερα σημαντική είναι και η αναφορά στα αίτια της βύθισης. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος ότι το ΠΠΛΣ 920 «δεν ήταν ούτε το καταλληλότερο ούτε το προσφορότερο για να διαχειριστεί το περιστατικό στο πεδίο (και μάλιστα χωρίς καμία άλλη συνδρομή), από την αρχή και καθ' όλη την εξέλιξή του» και αναφέροντας αιχμηρά πως «Εκτός αν δεν μετέβη μόνο για να εντοπίσει το αλιευτικό και να εκτιμήσει την πραγματική κατάσταση αλλά και για άλλο λόγο που θα τον διερευνήσουμε πιο κάτω», η διάταξη τελικά αποδέχεται -έστω κι αν δεν χρησιμοποιεί τη λέξη- την επαναπροώθηση μέσω της ρυμούλκησης που οδήγησε και στην ανατροπή του προσφυγικού αλιευτικού.
Όπως τονίζει: «Η εκδοχή αυτή της ρυμούλκησης [...] είναι πειστικότερη και πιο αληθοφανής, δεδομένου ότι, από την άλλη μεριά (των Λιμενικών) δε δίνεται κάποια αναλυτική και πειστική αιτιολόγηση της ξαφνικής (κατά τα άλλα) ανατροπής και βύθισης του αλιευτικού [...] η απότομη και δυνατή ρυμούλκηση από το σκάφος του Λιμενικού προβάλει ως η μόνη πιθανή και ενεργή αιτία που οδήγησε το αλιευτικό να πάρει (εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή) τις δύο απότομες κλίσεις (προς τα αριστερά και τα δεξιά), να μην επανέλθει και να ανατραπεί».
Και καταλήγει: «[Η χρήση σκοινιού] συνάδει και με την εκδηλωθείσα (με διάφορους τρόπους) άποψη ότι, εφόσον ο τελικός προορισμός των επιβαινόντων στο αλιευτικό ήταν η Ιταλία και όχι η Ελλάδα, το σκάφος όμως είχε χάσει τον προσανατολισμό του και χαλούσε η μηχανή του, το καλύτερο για όλους θα ήταν (αντί να προσπαθήσουν να τους διασώσουν) αρχικά να τους παράξουν τροφοεφόδια και στη συνέχεια να τους οδηγήσουν οι ίδιοι μέχρι τα ιταλικά χωρικά ύδατα (ή το FIR Ιταλίας), αποδεχόμενοι, βέβαια, ότι, αν κάτι δεν πήγαινε καλά στην επιχείρηση αυτή (όπως και έγινε), οι απώλειες ζωών θα ήταν ανυπολόγιστες».
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Από την αρχή μέχρι το τέλος (η διάταξη δεν παραλείπει ούτε τις εγκληματικές καθυστερήσεις μετά την ανατροπή του Αντριάνα που κόστισε επιπλέον ζωές) στόχος τους ήταν να ξεφορτωθούν με κάθε τρόπο τους πρόσφυγες, ακόμα και νεκρούς. Γι’ αυτό όλοι τους πρέπει να καθίσουν στο εδώλιο μαζί με τους κυβερνητικούς που είτε έδωσαν τις εντολές, είτε τους έκαναν πλάτες και πρωτοστάτησαν στη συγκάλυψη στη συνέχεια -πρώτοι και καλύτεροι οι Κικίλιας και Μητσοτάκης που έκαναν τον Κοντιζά Αρχηγό του Λιμενικού και που μέχρι την ώρα που γράφονταν το άρθρο δεν τον είχαν, ακόμα και μετά την εισαγγελική διάταξη, θέσει σε διαθεσιμότητα.
«Είναι αδιανόητο πλέον να παραμένει σε θέση ευθύνης του Λιμενικού ο Τ. Κοντιζάς, όταν παραπέμπεται με τόσο βαριές κατηγορίες για το έγκλημα της Πύλου», αναφέρει η ΚΕΕΡΦΑ που έχει σταθεί στο πλευρό των θυμάτων και των δικηγόρων τους και έχει πρωτοστατήσει στο κίνημα για την τιμωρία των δολοφόνων. Καλώντας σε κλιμάκωση του αγώνα με πρώτο σταθμό τη «μαζική συμμετοχή στη πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη, με προσυγκέντρωση, στην πλ.Κλαυθμώνος, στις 3μμ».