Διεθνή

Σε έκτακτο συνέδριο προχωράει το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στις 22 Μαϊου μετά τη ρήξη μεταξύ του προέδρου της Δημοκρατίας Ερντογάν και του πρωθυπουργού (προέδρου του ΑΚP) Νταβούτογλου στην Τουρκία. O τελευταίος μετά και την παραίτησή του, υπενθύμισε ότι θα στηρίξει την ενότητα του κόμματος και δεν πρόκειται να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρεία.

 

Σύμφωνα με τα περισσότερα δημοσιεύματα, τη σύγκρουση πυροδότησε η πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΡ, στις 29 Απριλίου, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος Νταβούτογλου να παραχωρήσει το δικαίωμά του να ορίζει τους προέδρους των τοπικών οργανώσεων. Άλλοι κάνουν λόγο για διαφωνίες στην εξωτερική πολιτική.

 

Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι εξελίξεις είναι μια απτή απόδειξη της αδυναμίας του Ερντογάν να βάλει τέρμα στην κρίση που μαστίζει όχι μόνο το κόμμα του αλλά και την ίδια την Τουρκία – παρά το 49% που κέρδισε στις πρόσφατες εκλογές το Νοέμβριο του 2015.

Τα προβλήματα αφορούν την αδυναμία της Τουρκίας να παίξει το ρόλο της «δύναμης σταθεροποίησης» στην ευρύτερη περιοχή μέσα από την εμπλοκή της στον πόλεμο στη Συρία. Σε ένα πεδίο ανταγωνισμών που περιλαμβάνει μια σειρά από δυνάμεις και υπερδυνάμεις όπως η Ρωσία και οι ΗΠΑ, η πολιτική του Ερντογάν έχει πετύχει αντί να αναδείξει την Τουρκία σαν δύναμη σταθεροποίησης, ο πόλεμος να διεξάγεται πλέον μέσα στην ίδια του τη χώρα: 

 

Με στρατιωτικές επιχειρήσεις και εκατοντάδες νεκρούς στις περιοχές των Κούρδων, αλλά και συνεχιζόμενες βομβιστικές επιθέσεις στις τουρκικές μεγαλουπόλεις. Με άγρια καταστολή στο ελπιδοφόρο μαζικό κίνημα που γεννήθηκε στην Ταξίμ και στο κόμμα ΗDP. Με ενεργοποίηση δολοφονικών φασιστικών επιθέσεων. Με εκατομμύρια πρόσφυγες, που μέχρι τώρα η κυβέρνηση Ερντογάν αποκαλούσε «αδελφούς» να μπαίνουν στο στόχαστρο με απελάσεις προς στρατόπεδα στη Συρία. Αλλά και με έντονη κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια, για την ανεργία που έχει ανέβει στο 11%, για τους άθλιους μισθούς και συνθήκες στους χώρους εργασίας (όπως αναδείχθηκαν πριν δύο χρόνια στο ανθρακωρυχείο στη Σόμα) καθώς η περίοδος της οικονομικής ανάπτυξης των προηγούμενων χρόνων έχει τελειώσει χωρίς επιστροφή.