Σπύρος Κουλούρης, πρόεδρος Συλλόγου Γονέων, Περιστέρι 

«Aντίπαλος για τις βασικές επιλογές της αστικής τάξης»

Η Ριζοσπαστική Αριστερά αποτέλεσε όλο το προηγούμενο διάστημα  την εμπροσθοφυλακή ολόκληρου του κινήματος. Υποστήριξε με συνέπεια τα πιο προωθημένα συνθήματα τόσο των εκπαιδευτικών, των φοιτητών, των χιλιάδων εργαζόμενων που βγήκαν στους δρόμους του αγώνα. Η ριζοσπαστική αριστερά ήταν και είναι ο κύριος αντίπαλος στις  βασικές στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης. Το σύνολο του χώρου αυτού εδώ και αρκετά χρόνια έχει κατακτήσει στο κοινωνικό πεδίο ( εργασιακούς χώρους, τοπικά σχήματα κλπ΄) διακριτότητα τόσο από τους εκφραστές της αστικής πολιτικής όσο και από τις διάφορες εκφράσεις της ρεφορμιστικής (διαχειριστικής) αριστεράς. Επιπλέον και αυτό θεωρώ και το σημαντικότερο οι θέσεις και η πολιτική της πρόταση γίνεται αποδεκτή από ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων. Είμαστε o πολιτικός χώρος που υπερασπιζόμαστε με συνέπεια τα άμεσα και τα στρατηγικά συμφέροντα των εργαζόμενων και της εργατικής τάξης. 

Παρ’΄ όλα αυτά η πολυμορφία και ο κατακερματισμός των οργανωμένων δυνάμεων του χώρου μας αποτέλεσε το βασικότερο εμπόδιο μέχρι σήμερα στο να μπορέσουμε να εκφράσουμε αυτά τα συμφέροντα και αυτή την πολιτική στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας. Στις εκλογές η πολιτική μας δύναμη καταγράφει μηδενικά αποτελέσματα κάτι που δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές δυνατότητες μας. Αυτό έχει ουσιαστικές συνέπειες στην ανάπτυξη ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού πόλου που θα παρέχει την αναγκαία αξιοπιστία και θα δίνει τη μάχη για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων από καλύτερες θέσεις. Χαρίζουμε κάθε φορά τους αγώνες και τις αγωνίες χιλιάδων εργαζομένων σε εχθρικές πολιτικές. Αυτό νομίζω ήρθε η ώρα να σταματήσει. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε να πολεμήσουμε ενάντια στη μοιρολατρία του δε γίνεται τίποτα και ότι οι αγώνες δεν μπορούν να νικήσουν. Χρειάζεται ο χώρος αυτός –οργανώσεις και ανένταχτοι αγωνιστές- να καταθέσει με παρρησία την πολιτική του πρόταση ενιαία και για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ήρθε η ώρα να καταδείξουμε  ότι η συνεπής αντικαπιταλιστική πολιτική δεν είναι υπόθεση κάποιων «γραφικών» αλλά διακριτό πολιτικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας. 

Η πρωτοβουλία για μια ανοιχτή δημόσια συζήτηση για τη δυνατότητα παρέμβασης στις επερχόμενες εκλογές θεωρώ ότι εκφράζει μια πραγματική αναγκαιότητα που υπερβαίνει την εκλογικίστικη λογική και για το λόγο αυτό χιλιάδες ανένταχτοι αριστεροί θα τη στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

 Στο Περιστέρι όπως και σε κάθε περιοχή θα προκαλέσουμε πλατιές συνελεύσεις που θα συμβάλουν στην διαμόρφωση ενός πραγματικά ενωτικού ριζοσπαστικού περιεχομένου με στόχο την κοινή δράση όλων των δυνάμεων του χώρου. Θα καταδείξουμε ότι πραγματικά αντικαπιταλιστική πολιτική είναι  αυτή που μπορεί να εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, να αντιπαλεύει την κυρίαρχη πολιτική στην κατεύθυνση της ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας. 

Bασίλης Aρβανίτης, πρόεδρος Συλλόγου Δασκάλων Κορυδαλλού-Αγ. Βαρβάρας

«Nα κινηθούμε όπως οι απεργοί δάσκαλοι»

Σε εμάς τους δασκάλους είναι πολύ νωπές οι εμπειρίες από τη μεγάλη απεργία των έξι εβδομάδων. Ζήσαμε ένα ξέσπασμα των συναδέλφων μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, τις απεργιακές επιτροπές, την καθημερινή παρουσία στα σχολεία, τις συζητήσεις με τους γονείς, τις κινητοποιήσεις οι οποίες έφτασαν να είναι 100.000 ανθρώπων. Καμία πολιτική δύναμη είτε εκφράζεται μέσα στο κοινοβούλιο είτε είναι σε αυτές που λέμε οργανωμένες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν έχει κινητοποιήσει τόσο κόσμο. Για άλλη μία φορά το κίνημα στην εκπαίδευση  έδειξε ότι υπάρχει ολοζώντανη μία κοινωνική αριστερά, ριζοσπαστικοποιημένη με μία αντιιεραρχική αντιεξουσιαστική λογική, που προσπαθεί να χειραφετηθεί και πρέπει να βρει πολιτικές διεξόδους. 

Πολιτικές διεξόδους που να έρχονται σε αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό, έχουν εν δυνάμει χαρακτηριστικά αντισυστημικής λογικής, που πρέπει να αποκρυσταλλωθούνε και το μόνο που υπολείπεται είναι το πολιτικό υποκείμενο εκείνο που θα συντονίσει και θα μπορέσει να απελευθερώσει αυτές τις συνειδήσεις, ώστε εκτός από τη συνδικαλιστική τους έκφραση, την κινηματική τους δραστηριοποίηση να μπορέσουν να αναφερθούν με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που να υπερασπίζεται τη δημόσια εκπαίδευση γιατί την οδηγούν σε ξεθεμελίωμα, στην ιδιωτικοποίηση. Εχουμε πλέον τις πιο επιθετικές μορφές του καπιταλισμού να γίνονται εκπαιδευτική πολιτική και εμείς πρέπει να σταθούμε απέναντι. Αλλά εκτός από ένα κίνημα υπεράσπισης της δημόσιας εκπαίδευσης πρέπει να έχουμε και ένα επιθετικό κίνημα που να θίγει την ίδια την οικονομική πολιτική, να θίγει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα γιατί έχουμε μία κοινωνία πλέον που ασφυκτιά, που αναζητάει τους τρόπους της απελευθέρωσής της . Ενα τέτοιο πολιτικό κίνημα με πρόγραμμα που να μπορέσει να στεγάσει όλες τις ριζοσπαστικές μορφές και τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες ή αυτοπροσδιοριζόμενες συλλογικότητες και δυνάμεις, θεωρώ ότι μπορεί να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. 

 Ακούγονται διάφορες φωνές. Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν το ποτήρι αυτής της κίνησης μισογεμάτο και αυτοί που το βλέπουν μισοάδειο. Εγώ θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο. Είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν εμείς σταματήσαμε έναν αγώνα στη μέση. Θέλουμε η επόμενη χρονιά να μας βρει με ένα απεργιακό τσουνάμι, από όλους τους φορείς της εκπαίδευσης. Από όλα τα μαχόμενα και αγωνιζόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης. Επιτέλους συντονισμένοι όλοι μαζί να κάνουμε τη μεγαλύτερη απεργία που έχει γνωρίσει η ελληνική κοινωνία μεταπολιτευτικά. Και εκεί όσοι βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο, θα χρειαστεί να δώσουν απαντήσεις γιατί δεν θέλησαν όταν μπορούσαν και γιατί τότε ενώ θα θέλουν δε θα μπορούν. 

Αυτή η πολιτική πρωτοβουλία χρειάζεται να οργανωθεί με τον τρόπο που κινήθηκαν οι δάσκαλοι τις εβδομάδες της απεργίας. Το ζήτημα της δημόσιας εκπαίδευσης απασχολεί όλη την κοινωνία. Για παράδειγμα το Σεπτέμβρη όλα τα νηπιαγωγεία παραδίδονται στους ιδιώτες. Ψηφίστηκε ένα νόμος που δίνει στους ιδιώτες τη δυνατότητα να δημιουργήσουν νηπιαγωγεία. Η κοινωνία θα αντιδράσει σε αυτό. Οι γονείς θα αντιδράσουν.  Αν οι εκπαιδευτικοί δεν ανοίξουν δίαυλο επικοινωνίας και δεν δημιουργήσουν μορφές δράσης, τότε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μορφές κοινωνικού αυτοματισμού, όπως βλέπαμε στο παρελθόν. Ετσι και σε αυτή την πολιτική πρωτοβουλία, πρέπει να προχωρήσουμε, ξεκινώντας από τα ζητήματα της εκπαίδευσης. Εγώ δεν βλέπω άλλο τρόπο να αποτρέψουμε τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική στην εκπαίδευση αν δεν κατορθώσεις και πολιτικά αυτό να τα αποκρυσταλλώσεις.  Ετσι λοιπόν σε κάθε γειτονιά, μέσα στα σχολεία, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, μαζί με τους γονείς, εκτός από τα ζητήματα της εκπαίδευσης  να ανοίξουμε και τα άλλα ζητήματα, τα ζητήματα που αφορούν το ασφαλιστικό και τι έχει γίνει με τα αποθεματικά με τα δικά μας χρήματα και το πώς λειτουργούν τα σχολεία. Είναι τραγικό ότι σήμερα τα δημόσια σχολεία δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα και το νερό. Αυτά πρέπει να τα κάνουμε υπόθεση της ελληνικής κοινωνίας. Αν δεν υπάρχει ένα πολιτικό πρόγραμμα που αν ασχολείται και με αυτά τα ζητήματα και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις για το πώς να αντιμετωπιστούν, τότε αυτή η πρωτοβουλία θα αποξενωθεί από την κοινωνία, εν τη γενέσει της θα αναιρεθεί και δεν θα έχει καμία περαιτέρω συνέχεια.