Φέτος τιμήσαμε τα 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου με μαζικά συλλαλητήρια που αποτέλεσαν ένα σταθμό ανάμεσα σε δυο μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις: την πανεργατική απεργία στο δημόσιο στις 14 Νοέμβρη και την πανεργατική στον ιδιωτικό τομέα που ακολουθεί στις 28 Νοέμβρη. Με αυτόν τον τρόπο, ο ισχυρός συμβολισμός της επετείου παίρνει σάρκα και οστά στο σήμερα.
Το 1973 ο συνδυασμός της τότε οικονομικής κρίσης που λεγόταν “πετρελαϊκή” με τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή είχε τινάξει στον αέρα τα σχέδια της άρχουσας τάξης για μια ελεγχόμενη έξοδο από τη στρατιωτική δικτατορία.
Ο ξεσηκωμός της νεολαίας έδωσε έκφραση στην οργή της εργατικής τάξης και η κοινή εξέγερση φοιτητών-εργατών κουρέλιασε τις φιλοδοξίες για “κοινοβουλευτισμό” με χουντικό έλεγχο. Λίγους μήνες αργότερα, η απόπειρα του Ιωαννίδη να ανορθώσει τη χούντα με πολεμικές περιπέτειες στην Κύπρο βρήκε απέναντί της την ένοπλη αντίσταση των Κυπρίων και τη μαζική οργή για την επιστράτευση. Έτσι φτάσαμε στην κατάρρευση της δικτατορίας.
Σήμερα έχουμε τις δημοκρατικές ελευθερίες που μας χάρισε η εξέγερση του Νοέμβρη και η κυπριακή αντίσταση. Έχουμε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να οργανώνουμε τους αγώνες για “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”. Αλλά έχουμε απέναντί μας το ίδιο σύστημα που μέσα στην κρίση του χτυπάει ξανά το Ψωμί της εργατικής τάξης και απειλεί την ειρήνη στην περιοχή. Η ίδια άπληστη κυρίαρχη τάξη, οι καπιταλιστές, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες απειλούν να μετατρέψουν σε εφιάλτη τη λεγόμενη “μεταμνημονιακή εποχή”.
Χρέος
Δείτε πώς σε κάθε ζήτημα πατάνε πάνω στους συμβιβασμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να απαιτήσουν περισσότερα.
Ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος τούς εξασφάλισαν υπερπλεόνασμα που καλύπτει τις πομπές του χρέους, αλλά ο ΣΕΒ και το Μητσοτακέικο θέλουν τα λεφτά να δοθούν για “κίνητρα” στις επιχειρήσεις. Ακόμα και στο ζήτημα της περικοπής των συντάξεων μιλάνε για “παροχολογία”, ενώ τις παροχές που πάνε στα δικά τους ταμεία τις βαφτίζουν “υγιή επιχειρηματικότητα”.
Η συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου νομιμοποιεί τα σκάνδαλα σαν το Βατοπέδι που έκαναν οι δεσποτάδες με τους Βουλγαράκηδες, αλλά οι αχόρταγοι της ιεραρχίας και της Νέας Δημοκρατίας θέλουν τα λεφτά για την πάρτη τους. Ανησυχούν ότι αν η μισθοδοσία των κληρικών φύγει από το δημόσιο, τότε μπορεί η κυβέρνηση να ενδώσει στις διεκδικήσεις για μαζικούς διορισμούς.
Και δεν περιορίζονται στα οικονομικά ζητήματα. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διαφημίζει την εξωτερική πολιτική σαν “φιλειρηνική” την ώρα που προχωράει με τις πλάτες των ΗΠΑ και της Γαλλίας σε κινήσεις που απλώνουν την ελληνική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο αγκαλιά με το Ισραήλ. Κι όμως οι Σαμαράδες μιλούν για “προδοσίες” και αγκαλιάζουν τις κραυγές που απαιτούν πόλεμο με την Αλβανία, τη Μακεδονία και την Τουρκία.
Οι υπουργοί της κυβέρνησης κάνουν πλατωνικές διακηρύξεις κατά της ακροδεξιάς και ο Βορίδης με τον Γεωργιάδη χρησιμοποιούν τα περιθώρια για να εξωραϊζουν τους νεοναζί. Ο νεοδημοκράτης πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Αναστασίου έκανε κοινό μνημόσυνο για τον Κατσίφα μαζί με τους φασίστες στη Μυτιλήνη αποθρασυμένος από το “ενός λεπτού σιγή” της Βουλής.
Γι' αυτό, τα συλλαλητήρια στα 45 χρόνια του Πολυτεχνείου δεν ήταν επετειακά. Ήταν βήμα και έμπνευση για κλιμάκωση των αγώνων. Για μαζικό κίνημα απεργιακό αλλά και αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό και αντιπολεμικό. Για να κάνουμε την έξοδο από τα μνημόνια μια νέα Μεταπολίτευση και όχι ρεβάνς για την απληστία των καπιταλιστών.