Διεθνή
ΤΡΑΜΠ - Βoυλιάζοντας στα χνάρια του Νίξον;

Ο Τραμπ αφήνει πίσω του μια από τις πιο δύσκολες βδομάδες από τότε που πήρε την Προεδρία. Ή, τουλάχιστον, θέλει να την αφήσει πίσω του, γιατί τα αποτελέσματα όλων των σκανδάλων που ήρθαν στη φόρα θα παραμείνουν, θα συνεχίσουν να ζώνουν την κυβέρνησή του και όλοι ξέρουν ότι αυτή δεν ήταν η τελευταία δόση. Προκαλεί ζαλάδα μόνο η προσπάθεια να τα απαριθμήσει κανείς.
Ο Μάικλ Κόεν, προσωπικός δικηγόρος του Τραμπ από χρόνια, δήλωσε ένοχος στο δικαστήριο για τη δωροδοκία δύο γυναικών, ώστε να μην αποκαλύψουν στη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας ότι είχαν κάνει σεξ με τον Τραμπ. Τα εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια που πληρώθηκαν στοιχειοθετούν προεκλογική απάτη και μαζί με άλλες φοροκλοπές εκατομμυρίων και ψεύτικες δηλώσεις στην εφορία, ο Κόεν μπορούσε να πάει φυλακή 65 χρόνια, οπότε προτίμησε να πει την αλήθεια και να τη γλυτώσει με 4-5 χρόνια. Στη δικογραφία όμως η απάτη καταγράφεται ως οργανωμένη σε συνεργασία με το “Πρόσωπο νο1”, το οποίο όλοι ξέρουν ότι ακούει στο όνομα Ντόναλντ.
Μέσα στην ίδια βδομάδα καταδικάστηκε για οχτώ αδικήματα ο Πολ Μάναφορτ, επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του Τραμπ μέχρι πριν από δυο χρόνια. Ξέπλυμα χρήματος, φοροδιαφυγή, απάτες και άλλα παρόμοια. Ο Μάναφορτ είχε στήσει ένα διεθνές σύστημα για να γλυτώνει τους φόρους, χρησιμοποιώντας οφσόρ εταιρείες από την Κύπρο ως την Ουκρανία. Χρησιμοποιούσε τους στενούς δεσμούς που είχε με την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία, φιλίες με τραπεζίτες και τη γνώση του για όλα τα πιθανά κόλπα ώστε να φέρνει αδήλωτα δεκάδες εκατομμύρια στις ΗΠΑ. Όταν ο Γιανουκόβιτς ανατράπηκε το 2014, ο Μάναφορτ συνέχισε με άλλου είδους απάτες, ακόμη και δηλώνοντας τα πολυτελή διαμερίσματα που έχει στη Νέα Υόρκη ως “δεύτερη κατοικία”. Αυτές τις ικανότητες ήθελε ο Τραμπ στο πλευρό του, γι’αυτό το Μάη του ‘16 τον έχρισε επικεφαλής και “βασικό στρατηγικό νου” προς τις εκλογές.
Η καταδίκη αυτή του Μάναφορτ συνδέεται αλλά δεν ταυτίζεται με την άλλη δίωξη που βρίσκεται σε εξέλιξη, γύρω από την παρέμβαση της Ρωσίας στην προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ. Ο εισαγγελέας Ρόμπερτ Μάλερ που έχει αναλάβει αυτή την υπόθεση φαίνεται ότι έπεσε πάνω στις ουκρανικές δραστηριότητες του Μάναφορτ, ψάχνοντας τη “ρώσικη σύνδεση”. Ως γνωστόν, ο Γιανουκόβιτς μετά την ανατροπή του, κατέφυγε στη Ρωσία. Κάποιοι πιστεύουν ότι η πίεση πάνω στον Μάναφορτ (μπορεί να καταδικαστεί και σε 240 χρόνια φυλακή) είναι ένας τρόπος να τον κάνουν να κελαηδήσει, ξεκαθαρίζοντας τι είδους συναντήσεις με ρώσους εκατομμυριούχους και κρατικά στελέχη είχαν γίνει για να στηριχτεί ο Τραμπ.

Απατεώνες
Όλα αυτά, αν βρισκόμασταν σε μια πιο κανονική στιγμή της αμερικάνικης πολιτικής, θα είχαν ήδη μετατραπεί σε νούμερο ένα προεδρική κρίση. Ο Μπιλ Κλίντον στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 έφτασε να διώκεται για την ψευδορκία του λόγω των εξωσυζυγικών του σχέσεων, που δεν είχε να κάνει με προεκλογικούς προϋπολογισμούς και συνωμοσίες, αλλά μόνο με το “αξιόπιστο” και την “ηθική” του Προέδρου. Ο πήχυς έχει πέσει στο έδαφος από τότε. Ο Πρόεδρος μπορεί να είναι και επισήμως απατεώνας, να ξέρει από φοροκλοπές, από δωροδοκίες και να χτίζει τον προσωπικό του κύκλο συμβούλων με τους καλύτερους του είδους του. Και από τους απατεώνες μέχρι τους φασίστες η απόσταση ποτέ δεν είναι πολύ μεγάλη. Μέσα στην ίδια βδομάδα, ήρθε στο φως ότι στα γενέθλια του Λάρι Κάντλοου, του βασικού οικονομικού συμβούλου του Τραμπ, πήγε καλεσμένος ο Πίτερ Μπράιμλοου, υπεύθυνος μιας από τις πιο γνωστές ρατσιστικές ιστοσελίδες των νοσταλγών της Κου Κλουξ Κλαν.
Αυτό που σώζει τον Τραμπ είναι ότι το πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ έχει υποστεί τέτοια εξασθένιση που δεν υπάρχει κανένας να τον ρίξει. Το Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο κοιτάζει ζαλισμένο. Αυτές τις μέρες εξελίσσονται προκριματικές εκλογές εν όψει των εκλογών για το Κογκρέσσο που έρχονται το Νοέμβρη, και οι υποψήφιοι που θέλουν να πάρουν το χρίσμα δηλώνουν πιο Τραμπ και από τον Τραμπ. Ένας από αυτούς έβαλε την μικρή του κόρη σε διαφήμιση να χτίζει με τουβλάκια λέγκο το τείχος κατά των Μεξικάνων μεταναστών. Οι “μετριοπαθείς” Ρεπουμπλικάνοι πήραν αγκαλιά τους Δημοκρατικούς αυτή τη βδομάδα για να κλάψουν μαζί το θάνατο του Τζον ΜακΚέιν, νοσταλγώντας την εποχή που οι Αμερικάνοι πολιτικοί ήξεραν να σκοτώνουν Βιετναμέζους και Ιρακινούς, αλλά χωρίς να κραυγάζουν. Και κυρίως χωρίς να κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα συμφωνίες και συμμαχίες από το ΝΑΤΟ ως τον ΟΗΕ που χτίστηκαν με κόπο 70 χρόνια.
 Οι Δημοκρατικοί από τη μεριά τους περιμένουν τον Τραμπ να πέσει σαν ώριμο φρούτο. Επενδύουν όλες τις ελπίδες τους στις δικαστικές διώξεις και στις αποκαλύψεις για το ρόλο της Ρωσίας, λες και τους ψηφοφόρους τους εξαγόρασαν τα λεφτά του Πούτιν. Δηλώνουν χαρούμενοι που στις προκριματικές των Ρεπουμπλικάνων παίρνει κεφάλι η ακροδεξιά, θεωρώντας ότι έτσι εξασφαλίζουν σίγουρη νίκη στις εκλογές του Νοέμβρη. Μπορεί, από αριθμητικής άποψης, να είναι κι έτσι. Ο Τραμπ είναι ο πιο μισητός πρόεδρος και υπάρχει μια δηλωμένη πλειοψηφία που θέλει να τον ξεφορτωθεί. Αλλά αυτοί που ανοίγουν πραγματικά δρόμο για να έχει ο Τραμπ την τύχη του Νίξον μέσα σε σκάνδαλα πολύ μεγαλύτερα από του Γουοτεργκέιτ είναι η σημαντική μειοψηφία που δεν περιμένει αλλά παλεύει.