Κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει τη σημασία των πολιτικών εξελίξεων στη Γερμανία. Το πιο πρόσφατο λιθαράκι το έβαλε η παραίτηση της Αντρέα Νάλες από την ηγεσία του SPD. Τώρα έχει ανοίξει ανοιχτά η συζήτηση για την απόσυρση του SPD από τη συγκυβέρνηση της Μέρκελ, κάτι που θα άνοιγε όλων των ειδών τα διαφορετικά σενάρια για τη Γερμανία, αλλά και για ολόκληρη την ΕΕ.
Η Νάλες ανέλαβε την ηγεσία του SPD μόλις τον Απρίλη του 2018, με την κρίση στην οποία μπήκε το SPD αμέσως μετά την ήττα στις εκλογές του 2017. Το SPD πήγαινε σε εκείνες τις εκλογές με τις μεγάλες ελπίδες για την αλλαγή που έφερνε ο Μάρτιν Σουλτς ως επικεφαλής. Τελικά και τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης βγήκαν τραυματισμένα από τις εκλογές. Οι υποσχέσεις για “αλλαγή” κατέληξαν σε μια ξανασερβιρισμένη πρόταση για συγκυβέρνηση με καγκελάριο ξανά τη Μέρκελ. Το κόμμα έσπασε σχεδόν στα δύο και η νεολαία προχώρησε σε εσωτερική ανταρσία. Τελικά, “για το καλό της πατρίδας” όπως πάντα, ο Σουλτς θυσιάστηκε, έκανε τις διαπραγματεύσεις με τη Μέρκελ και παραιτήθηκε.
Η Νάλες ανέλαβε την ηγεσία και τη θεωρούσαν μοναδική που μπορούσε να συνεχίσει τη γραμμή συμμετοχής στη συγκυβέρνηση κρατώντας γέφυρες με την αριστερά του κόμματος. Πλέον όμως ήρθαν οι Ευρωεκλογές και το SPD έφτασε σε νέα χαμηλά. Από το 20% των εθνικών εκλογών πλέον κάτω από 16% και πλέον τρίτο κόμμα κάτω και από τους Πράσινους. Η Νάλες παραιτήθηκε καταγγέλλοντας την αριστερή πτέρυγα του κόμματος ότι δεν την αφήνει να κάνει τη δουλειά της.
Σενάρια
Αυτή τη στιγμή το SPD διοικείται από μια τριμελή επιτροπή στελεχών του κόμματος, μέχρι να ανοίξει ο δρόμος για τη μετάβαση. Αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται κανένας διαθέσιμος να παλέψει για να κερδίσει την ηγεσία με στόχο να συνεχίσει τη γραμμή της συγκυβέρνησης με τη Μέρκελ. Πέφτουν στο τραπέζι σενάρια για άμεση αποχώρηση από την κυβέρνηση που είτε θα οδηγούσε σε πρόωρες εκλογές, είτε σε μια ασταθή κυβέρνηση μειοψηφίας. Υπάρχουν όμως και φωνές που ζητάνε να ανοίξουν διαπραγματεύσεις για σχηματισμό διαφορετικού, κεντροαριστερού συνασπισμού, με τους Πράσινους και την Αριστερά (Die Linke). Οι πιέσεις έχουν ήδη αρχίσει να μεταφέρονται πάνω στην κυβέρνηση και στο CDU.
Η κρίση στο SPD πρέπει να γίνει και αφορμή να θυμηθούμε πόσο ψέμα ήταν η περιγραφή με την οποία μας τροφοδοτούν τα τελευταία χρόνια, ότι δήθεν η οποιαδήποτε πολιτική κρίση στη Γερμανία έχει να κάνει με τη “στροφή δεξιά” όπως αυτή εκφράζεται από την άνοδο του AfD, κόντρα στις υποτιθέμενες “φιλομεταναστευτικές” πολιτικές της Μέρκελ. Από την κόντρα του 2017 χαμένος βγήκε ο Ζεεχόφερ του CSU, που έπαιξε πιο ανοιχτά το ρατσιστικό χαρτί. Η άνοδος του AfD δεν συνεχίστηκε με τον ίδιο ρυθμό στις Ευρωεκλογές, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης της συγκυβέρνησης πήγε προς τους Πράσινους, όχι προς τους φασίστες. Και τώρα, η βάση του SPD πιέζει και ψάχνει για λύσεις προς τα Αριστερά. Τη δυναμική των φασιστών φυσικά δεν την έκοψε η συμμετοχή του SPD στην κυβέρνηση, όπου αποδέχθηκε όλη τη ρατσιστική στροφή της ίδιας της Δεξιάς, αλλά η οργάνωση του κινήματος αντίστασης στους δρόμους. Εκεί θα συνεχίσει να κρίνεται το ποιος θα βγει κερδισμένος από την αποσταθεροποίηση της πιο “σταθερής” χώρας της ΕΕ.