Γράμματα και σχόλια
Κύπρος: Η εκδίκηση της Ιστορίας

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 εμφανίστηκε το κίνημα «οι Γυναίκες Επιστρέφουν». Ένα κίνημα από γυναίκες που οργάνωνε ειρηνικές πορείες με άσπρες σημαίες ενάντια στα οδοφράγματα, και τα τείχη του διαχωρισμού με σκοπό να μπορέσουν να επιστρέψουν στα χωριά και τα σπίτια τους. Τότε κέρδιζαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και την επιδοκιμασία των πολιτικών κομμάτων, της κυβέρνησης και είχαν τις ευλογίες και τη στήριξη του Αρχιεπισκόπου.

Εκείνο το κίνημα απέτυχε. Πίστευαν ότι οι άσπρες σημαίες θα ήταν αρκετές για να στείλουν το μήνυμα της ειρήνης και της επαναπροσέγγισης. Αγνοούσαν ή ήθελαν να αγνοούν τα δίσεκτα χρόνια που πέρασαν οι τουρκοκύπριοι από το ΄60 μέχρι το '74. Αγνοούσαν τις εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους από τα πρωτοπαλίκαρα του Μακάριου. Ξεχνούσαν ότι για πολλά χρόνια οι τουρκοκύπριοι που ήταν το 18% του πληθυσμού, ζούσαν αποκλισμένοι σε συνθήκες πολιορκίας από την εθνοφρουρά και τον ελληνικό στρατό, στο 4,8% του εδάφους. Αγνοούσαν ή ήθελαν να αγνοούν τα φρικτά εγκλήματα των ελληνοκυπρίων εθνικιστών, τους βιασμούς και τις σφαγές με τις οποίες ξεκλήρισαν τρία τουρκοκυπριακά χωριά στη Μάραθα, την Αλόα, και το Σανταλάρι, ή την δολοφονία στην Τόχνη το ‘74. Δεν καταλάβαιναν ότι τα πραγματικά σύνορα που χωρίζουν τους απλούς ανθρώπους στην Κύπρο δεν ήταν οι βαρέλες και τα κάγκελα αλλά τα σύνορα που χτίστηκαν στα μυαλά και τις καρδιές τους εξαιτίας αυτού του τραγικού παρελθόντος και του απέραντου πόνου που προκάλεσε και στις δυο κοινότητες.

Σήμερα μετά από πολλές προσπάθειες και αγώνες καταφέραμε να γκρεμίσουμε σε ένα βαθμό αυτά τα τείχη και να κτίσουμε ένα δικοινοτικό κίνημα. Αρχίσαμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, να λέμε ολόκληρη την αλήθεια, και όχι μόνο αυτή που βολεύει την πλευρά μας. Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι οι πόλεμοι στην Κύπρο δεν έγιναν για το δικό μας καλό αλλά για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων και των αρχουσών τάξεων και των δυο πλευρών. Αυτό ήταν η βάση για να κτίσουμε αυτό το κίνημα επαναπροσέγγισης. Οργανώσαμε μαζί, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι δικοινοτικά μνημόσυνα για τα αθώα θύματα και των δύο πλευρών στους πολέμους στην Κύπρο.  Δημιουργήσαμε την δικοινοτική Επιτροπή συγγενών αγνοουμένων «Μαζί μπορούμε» που ενώνει συγγενείς αγνοουμένων και απο τις δυό πλευρές. Δημιουργήσαμε την Δικοινοτική Πλατφόρμα Εκπαιδευτικών με ανταλλαγές επισκέψεων σε σχολεία των δύο πλευρών.  

Διαδηλώνουμε μαζί

Σήμερα εκείνο που δεν μπορούσαν τότε να πετύχουν οι γυναίκες γίνεται πραγματικότητα. Ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριου διαδηλώνουμε μαζί ενάντια στα οδοφράγματα του διαχωρισμού. Μόνο που αυτή τη φορά τα οδοφράγματα δεν τα στήνει ο τουρκικός στρατός αλλά η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Και ποια είναι η αντιμετώπιση αυτού του κινήματος. Αντί ηρωικά πρωτοσέλιδα δέχεται κατασυκοφάντηση και πόλεμο από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Δέχεται διώξεις, συλλήψεις και φυλακίσεις. Δέχεται δακρυγόνα και σπρέι πιπεριού από την κυβέρνηση Αναστασιάδη. 

Η ιστορία βρίσκει ένα τρόπο να εκδικείται όσους την αγνοούν. Αλλά αυτή η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Έχει ήδη καταγράψει τα δυο πρώτα Σάββατα της αντίστασης που ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι γκρεμίζουν τα τείχη του διαχωρισμού και του εθνικιστικού μίσους. Όσο και αν συκοφαντήσει το κίνημα μας, όσους λυσσασμένους λύκους και να εξαπολύσει εναντίον μας η κυβέρνηση, όσο σπρέι πιπεριού και να μας ρίξει, εμείς θα προχωρήσουμε. Όσο θα κρατάει κλειστά τα οδοφράγματα θα μας βρίσκει μπροστά της.  Ζούμε ιστορικές στιγμές και πάνω μας πέφτει η ευθύνη να οδηγήσουμε αυτό το κίνημα στη νίκη. 

Δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο κάποιους «ρομαντικούς της ειρήνης και της επανένωσης» ή την πέραν του ΑΚΕΛ αριστερά. Αφορά ολόκληρη την αριστερά και κυρίως το ΑΚΕΛ που η μέχρι τώρα στάση του έχει απογοητεύσει πολλούς από τους οπαδούς του.  Η κυβέρνηση άνοιξε τις πύλες της κολάσεως και βγήκαν έξω τα φαντάσματα του παρελθόντος. Οι εοκαβητατζήδες, οι φασίστες και οι θαυμαστές του Χίτλερ απειλούν να ολοκληρώσουν το έγκλημα που άφησαν μισοτελειωμένο το 1974. Δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού.