Γράμματα και σχόλια
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ, ΕΡΓΑΤΗΣ, ΝΕΚΡΟΣ.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους ανθρώπους που μας συμπαραστάθηκαν σε αυτές τις δύσκολες ώρες για τον αδερφό μου. Τους αγαπημένους φίλους, Ρεθυμνιώτες και μη, που έκαναν τα πάντα και έτρεξαν για να κάνουν όλα όσα μπορούσαν για να βοηθήσουν. Τους γιατρούς που έδωσαν τον αγώνα να τον κρατήσουν, “μέχρι το τελευταίο κύτταρο”, χρησιμοποιώντας τα λόγια τους, παρά την άνιση μάχη.

Δυστυχώς ο αδερφός μου, Αλέξης Δάμο, δεν τα κατάφερε! Η ζωή του κόπηκε με βίαιο τρόπο σε εργατικό ατύχημα στην οικοδομή. Αυτή είναι η μοίρα του μετανάστη και του εργάτη, που εκτίθεται σε όλες τις δύσκολες συνθήκες και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στον χώρο εργασίας για ένα μεροκάματο, ειδικά στην Κρήτη που τα εργατικά ατυχήματα έχουν γίνει μάστιγα με έναν μετανάστη νεκρό σχεδόν κάθε δύο μήνες. 

Δεν συνηθίζω να δηλώνω δημόσια λεπτομέρειες της προσωπικής και οικογενειακής μου ζωής, αλλά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τον αδερφό μου, που είχαμε την τύχη και την τιμή να τον έχουμε στη ζωή μας ο καθένας, ως αδερφό, σύντροφο, φίλο, γείτονα. 

Ήταν υπέροχος και σπάνιος άνθρωπος, ευαίσθητος, καλλιεργημένος, σκεπτόμενος, και ήταν δίπλα σε όποιο συνάνθρωπο τον είχε ανάγκη. Στο στέκι μεταναστών στο Ρέθυμνο πάντα βοηθούσε μετανάστες, πρόσφυγες και άστεγους που δεν είχαν στέγη και φαΐ, τους άνοιγε το σπίτι του.

Είναι άδικο! Πολύ άδικο! 30 χρόνια ατελείωτου αγώνα για την επιβίωση, όχι μόνο της οικογένειάς του, αλλά και όλων των ανθρώπων που τον περιβάλλαν. Και πάνω που θα άρχιζε να απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του, κόπηκε τόσο βίαια το νήμα της ζωής του! Είναι άδικο για τον “προλετάριο” αδερφό μου, ο οποίος στην χώρα καταγωγής μας υπήρξε “ιντελιγκέντσια”. Ήταν αχόρταγη η δίψα του να διαβάζει και να ενημερώνεται.

Για εμένα δεν ήταν μόνο ο αδερφός μου. Στάθηκε σαν αληθινός πατέρας για την κόρη μου, όταν εγώ έπρεπε να δουλεύω σκληρά για την επιβίωση μας. 

Στην κηδεία του, πονέσαμε, κλαίγαμε, όλοι μαζί, Ρεθυμνιώτες και συμπατριώτες μας, συγγενείς, συνάδερφοι, γείτονες και φίλοι, και σε αυτές τις στιγμές δεν υπάρχουν καταγωγές, δεν υπάρχουν σύνορα, στην αγάπη, στην ανθρωπιά και τον πόνο.

Νιώθω τσακισμένη! Όλοι νιώθουμε τσακισμένοι. Θα θρηνήσουμε εδώ κοντά τους, αλλά και εκ μέρους όλων των αγαπημένων μας που δεν ήταν δυνατόν να έρθουν από την Αλβανία λόγω των συνθηκών της επιδημίας.

Αντίο αγαπημένε μου αδερφέ! Καλό σου ταξίδι! Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

Lamtumire vellai im i shtrenjte! Rruge te mbare dhe te jete dheu qe te mbuloi i lehte! Nuk do te harrojme kurre!

Λιλιάνα Σαλιάι