Διεθνή
Ελλάς-Γαλλία συμμαχία ενάντια στη μπατσοκρατία

21/11, Διαδήλωση στο Παρίσι. Φωτό: Reuters

Δεκάδες χιλιάδες συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στο Παρίσι, στη Μασσαλία, τη Λιλ, το Μονπελιέ, τη Ρεν, το Σεντ-Ετιέν, τη Νίκαια και πολλές άλλες πόλεις το περασμένο Σάββατο ενάντια στο νέο νόμο περί “δημόσιας τάξης” που περνάει η κυβέρνηση του Μακρόν. 

Σωματεία, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, δημοσιογραφικές ενώσεις, φοιτητές, οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και Κίτρινα Γιλέκα διαδήλωσαν μαζικά στους δρόμους. Στο Παρίσι συμμετείχαν πάνω από 20.000 διαδηλωτές που δέχτηκαν τη βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα και ελαστικές σφαίρες. Φώναζαν συνθήματα όπως «Όλοι θέλουν να φωτογραφήσουν την αστυνομία!» και «Ελευθερία!», ενώ κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «Θα κατεβάσουμε τα τηλέφωνά μας όταν οι αστυνομικοί κατεβάσουν τα όπλα!». 

Ο Μακρόν θέλει να μετατρέψει σε καινούργιο αδίκημα τη δημοσίευση φωτογραφιών και βίντεο αστυνομικών όταν αυτή γίνεται για να καταγγελθεί η δράση τους. Με άλλα λόγια όταν δημοσιεύσεις μια φωτογραφία με έναν μπάτσο να ανοίγει το κεφάλι ενός άοπλου διαδηλωτή, θα κατηγορείσαι ότι καλείς σε βίαιες ενέργειες αντεκδίκησης κατά της αστυνομίας και θα αντιμετωπίζεις ένα χρόνο φυλακή και μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ πρόστιμο. Για να συμπληρωθεί η πρόκληση, με τον ίδιο νόμο γενικεύεται η χρήση βίντεο από πλευράς του κράτους ώστε να αναγνωρίζονται οι διαδηλωτές. Δίνεται το δικαίωμα στην αστυνομία να χρησιμοποιεί ανεξέλεγκτα το υλικό από κάμερες στα μαγαζιά, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, ενώ τα ντρόουν της αστυνομίας θα μπορούν να κάνουν πτήσεις πάνω από τις διαδηλώσεις και να κάνουν άμεση χρήση τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπων.

Ο νόμος αυτός είναι κομμάτι μιας συνολικότερης αντιδημοκρατικής επίθεσης που ξεδιπλώνεται εδώ και καιρό από την κυβέρνηση Μακρόν και έχει κορυφωθεί τους τελευταίους μήνες. Λίγο πριν ο νόμος φτάσει στη Βουλή, την Τρίτη 24 Νοέμβρη, η αστυνομία επιτέθηκε άγρια σε εκατοντάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν που είχαν στήσει αντίσκηνα στην Πλας ντε λα Ρεπουμπλίκ στο Παρίσι. Οι περίπου 500 άνθρωποι είχαν φτάσει στην πλατεία με τη στήριξη του αντιρατσιστικού κινήματος αφού πριν από λίγες μέρες η αστυνομία είχε διαλύσει άλλον καταυλισμό τους και είχε αφήσει 1000 ανθρώπους στη μέση του δρόμου να κουβαλάνε τις τσάντες τους και τις κουβέρτες τους, οι οποίοι ξανά είχαν βρεθεί εκεί, όταν λίγο νωρίτερα είχαν εκδιωχθεί από έναν καταυλισμό στο Σεν Ντενί, στο βόρειο Παρίσι.

Και στις διαδηλώσεις του Σαββάτου, και στην επίθεση στους πρόσφυγες, η αστυνομία έδειξε μια ιδιαίτερη προτίμηση στο να χτυπάει δημοσιογράφους. Ακόμη και υπουργοί του Μακρόν αναγκάστηκαν να μιλήσουν για “σοκαριστικές εικόνες”. Μόνο που αυτές οι εικόνες θα απαγορεύεται να δημοσιεύονται με βάση τον νόμο που περνάνε.

Οι επιθέσεις αυτές είναι συμπτώματα μιας πολύ αρρωστημένης κρίσης και φόβου του γαλλικού καπιταλισμού. Πριν από ένα μήνα, όταν δολοφονήθηκε ο καθηγητής Σαμιουέλ Πατί, ο Μακρόν ξεσπάθωσε με ακόμη πιο σκληρά μέτρα κατά των μουσουλμάνων. Στην Εργατική Αλληλεγγύη γράφαμε αυτό που στη Γαλλία ήταν ήδη γνωστό, ότι δηλαδή τα νομοσχέδια και οι επιθέσεις ήταν ήδη έτοιμα και απλώς ο Μακρόν εκμεταλλεύτηκε για χάρη των εγχώριων και διεθνών μέσων ενημέρωσης το έγκλημα για να τα διαφημίσει. Η αντιρατσιστική “Συλλογικότητα Ενάντια στην Ισλαμοφοβία” πρακτικά βγαίνει εκτός νόμου και αναγκάζεται να μεταφέρει τις δραστηριότητές της στο εξωτερικό. Το να καταγγέλλεις τα εγκλήματα του κράτους, της αστυνομίας, το ρατσισμό είναι έγκλημα “κατά της Γαλλικής Δημοκρατίας”. Αν το κράτος, οι φασίστες και οι ρατσιστές δημοσιεύουν κείμενα και σκίτσα που προσβάλλουν την αξιοπρέπειά σου και επιχειρούν να ξεφτιλίσουν τους πιο αδύναμους μέσα στην κοινωνία, τότε πρέπει να κάτσεις ήσυχος γιατί πρόκειται για “ελευθερία του λόγου”.

Δεν είναι επίθεση μόνο στους μουσουλμάνους. Είναι επίθεση στα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά σε πολιτικό επίπεδο είναι προσπάθεια για επίθεση στην αριστερά και τα συνδικάτα. Για να μην μείνει καμιά αμφιβολία, στο στόχαστρο της κυβέρνησης δεν μπήκαν απλώς οι αντιρατσιστικές και αντι-ισλαμοφοβικές συλλογικότητες, αλλά η ίδια η UNEF (το συλλογικό όργανο του φοιτητικού κινήματος), το οποίο πλέον θεωρείται από την κυβέρνηση “ισλαμο-αριστερό”. Η ταμπέλα “ισλαμο-αριστερισμός” έχει περάσει από την προπαγάνδα των φασιστών κατευθείαν στα κυβερνητικά κείμενα. Βαφτίζει εν δυνάμει τρομοκρατική και “αντιδημοκρατική” κάθε πρωτοβουλία κινητοποίησης στην οποία έχουν παρουσία μουσουλμάνοι και μουσουλμάνες, δηλαδή το 5% του γαλλικού πληθυσμού.

Αντιδημοκρατικές πρωτοβουλίες

Στο ίδιο σερί αντιδημοκρατικών πρωτοβουλιών εντάσσεται εξάλλου και ο τελευταίος νόμος για την έρευνα. Εκεί ο Μακρόν και οι υπουργοί του κατάφεραν να χώσουν μια διάταξη με την οποία θέλουν να βγάλουν εκτός νόμου τις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια. Οργάνωση συνελεύσεων και συλλογικής δράσης στα Πανεπιστήμια πλέον μπορεί να στοιχειοθετεί έγκλημα, μιας και παρεμποδίζει την… ελεύθερη έρευνα. Μέχρι και τρία χρόνια φυλακή προβλέπει για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες.

Όλα αυτά τα μέτρα προδίδουν μια κατάσταση πανικού στο εσωτερικό της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης. Ειδικά όταν έρχεται πάνω στη στιγμή που ξεκινάει το δεύτερο λοκντάουν, όταν υποτίθεται ότι οι διαδηλώσεις και οι συλλογικές διαμαρτυρίες είναι έτσι κι αλλιώς πιο ψαλιδισμένες.

Αυτό που αποκαλύπτουν είναι την βαθιά αίσθηση αποτυχίας του ίδιου του Μακρόν και της κυβέρνησής του. Ο Μακρόν εκλέχθηκε πριν από τριάμισι χρόνια, αναλαμβάνοντας να υλοποιήσει μια νεοφιλελεύθερη επίθεση που σύμφωνα με το αφήγημα της γαλλικής άρχουσας τάξης δεν είχε μπορέσει να προχωρήσει λόγω των αγκυλώσεων των πολιτικών κομμάτων που δεν τολμούσαν να φτάσουν τη σύγκρουση με τα συνδικάτα ως το τέρμα. Αυτή η επίθεση έχει συναντήσει όλων των ειδών τις αντιστάσεις μέσα σε αυτά τα χρόνια. Ενώ πίστευε ότι τελείωσε με τα πιο οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης, εξαπολύοντας την επίθεση στους σιδηροδρόμους, είδε να ξεπετάγεται ένα ανεξέλεγκτο κίνημα με τη μορφή των Κίτρινων Γιλέκων. Είδε τις οργανωμένες δυνάμεις να αντιστέκονται στα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις μεταφορές και να του χαλάνε τους σχεδιασμούς σε σχέση με τις συντάξεις. Είδε τους υπουργούς του να μην μπορούν να κάνουν επίσκεψη στα νοσοκομεία χωρίς μαζικό κράξιμο από τους νοσοκομειακούς. Και όλο και περισσότερο έβαζε μπροστά το σιδερένιο χέρι του νόμου, είτε με τη μορφή των διαταγμάτων που έχουν αντικαταστήσει τη Βουλή, είτε με την αστυνομία που δέρνει και βγάζει μάτια χωρίς να δίνει λογαριασμό. Στις τελευταίες διαδηλώσεις κινητοποιήσε ακόμη και χιλιάδες φαντάρους για λόγους “ασφαλείας”.

Πρόκειται για ένα ταχύτατο σάπισμα. Ο Μακρόν πάτησε πάνω στα αντιφασιστικά αντανακλαστικά του κόσμου για να κερδίσει τις εκλογές. Έχοντας απέναντί του τη Λεπέν, παρουσιάστηκε σαν φιλελεύθερος υπερασπιστής των αρχών της “γαλλικής δημοκρατίας”. Αυτή τη στιγμή δανείζεται ολόκληρο το πολιτικό πρόγραμμα της Λεπέν και προσπαθεί να το εφαρμόσει. Τις διακηρύξεις του ενάντια στο Ισλάμ μετά τη δολοφονία του Πατί, η Λεπέν τις αναδημοσίευσε με το σχόλιο “πολύ σωστά”.

Η κατάσταση εξαίρεσης μετατρέπεται σε “κανονικότητα” χωρίς τέλος, όποια κι αν είναι η αφορμή. Το σημαντικό είναι να μπορεί να νομοθετεί με διατάγματα ο πρόεδρος και να εμποδίζονται οι διαμαρτυρίες. Ένα πρόσφατο άρθρο του καθηγητή κοινωνιολογίας Τομά Σεγκέν κάνει την εξής καταμέτρηση: “Η πρώτη κατάσταση έκτακτης ανάγκης διήρκεσε από τις 14 Νοέμβρη 2015 ως την 1η Νοέμβρη 2017 (ήταν μετά τις επιθέσεις στο Σαρλί Εμπντό με αφορμή τα ρατσιστικά σκίτσα). Η δεύτερη (κατάσταση υγειονομικής έκτακτης ανάγκης) επιβλήθηκε το Μάρτη και διήρκεσε ως τον Ιούλη. Τέλος, η καινούργια ξεκινάει από τις 17 Οκτώβρη και προβλέπεται να διαρκέσει ως τις 16 Φλεβάρη. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια, η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης 729 μέρες, δηλαδή δύο χρόνια, και μετά 120 μέρες και τώρα ξανά για 120 μέρες. Από τις 1930 μέρες, οι 969 σε κατάταση έκτακτης ανάγκης. Πέντε χρόνια ζούμε περισσότερο σε κατάσταση εξαίρεσης που περιορίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα παρά σε κανονικό καθεστώς δημοκρατικής λειτουργίας”.

Παράλληλα, το πέρασμα στο καινούργιο λοκντάουν οδήγησε σε γρήγορη αναπροσαρμογή των προβλέψεων για τη γαλλική οικονομία. Η ύφεση για το τελευταίο τρίμηνο προβλέπεται πιο βαθιά, ενώ η εκτίμηση για ανάκαμψη το 2021 έχει ήδη περιοριστεί από το 8% στο 6%. Περισσότερη φτώχεια για τον απλό κόσμο, μεγαλύτερη πίεση στις φτωχογειτονιές και σαν γενικό φάρμακο προβλέπεται περισσότερο ξύλο από την αστυνομία και ακόμη λιγότερες ελευθερίες. Όταν φτάσουν στις εκλογές του 2022, ο Μακρόν και οι υποστηρικτές του θα προσπαθήσουν να βγάλουν και πάλι μπροστά τις δημοκρατικές τους μάσκες, αλλά θα έχουν ξεφτίσει εντελώς. Ανοίγουν δρόμο πολιτικά στη Λεπέν, ενώ στην πράξη προετοιμάζουν ακόμη και τον κρατικό μηχανισμό για τους φασίστες. 

Η αντίσταση στη Γαλλία είναι αυτή που δεν τους άφησε ως τώρα και δεν θα τους αφήσει ξανά. Οι απειλές της αστυνομίας δεν περνάνε ούτε στους εργατικούς χώρους, ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στους δρόμους. Η επίθεση στην Αριστερά δεν έχει αποπροσανατολίσει, αντίθετα υπάρχουν σημάδια ότι ενώνει τις δυνάμεις της αντίστασης. Η ισλαμοφοβική επίθεση αυτή τη φορά αντιμετωπίστηκε σαν αυτό που είναι: αποπροσανατολιστική καμπάνια του Μακρόν, και δεν δίχασε την αριστερά. Η μάχη ενάντια στο Μακρόν και την κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” είναι και μάχη ενάντια στη λιτότητα και μάχη ενάντια στη φασιστική απειλή.