Γράμματα και σχόλια
Αντίο Μίλβα La Rossa

Παιδί της Ιταλίας της ακραίας μεταπολεμικής φτώχειας – ούτε το σχολείο δεν μπόρεσε να τελειώσει - έγινε ίσως η διασημότερη ιταλίδα τραγουδίστρια, τραγούδησε στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου και συνεργάστηκε με μερικούς από τους σημαντικότερους συνθέτες. Τον Ennio Morricone, τον Astor Piazzolla τον Francis Lai, τον Μίκη Θεοδωράκη (Von Tag zu Tag, 1978), τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον Θάνο Μικρούτσικο («Volpe d’amore», 1994 – με το Anna Non Piangere του Μπρεχτ, το ανεπανάληπτο Άννα μην κλαις της Μαρίας Δημητριάδη του 1978). Ένα τεράστιο πολυποίκιλο μουσικό σύμπαν.

Θα μπορούσε να είναι απλά μια σπουδαία κοκκινομάλλα τραγουδίστρια. Επέλεξε να γίνει η Μίλβα «La Rossa» όχι μόνο στο χρώμα των μαλλιών της μα και στις αριστερές της επιλογές. Να γίνει τραγουδίστρια και θεατρίνα, ακόμη και σε δεύτερους ρόλους, στο Piccolo Teatro, σ’ ένα από τα πιο πρωτοπόρα θέατρα της Ιταλίας, ιδρυμένο στο κατεστραμμένο Μιλάνο του 1947. Ιδρυτές του δυο από τους σημαντικότερους συνεχιστές της μπρεχτικής δραματουργίας αλλά και της ανανέωσης της «κομέντια ντελ άρτε», ο Paolo Grassi και ο Giorgio Strehler. 

Εκεί η Μίλβα άρχισε να τραγουδά την αντίσταση και τον αντιφασισμό. Πάνω στη σκηνή του «Μικρού Θεάτρου» με τα τραγούδια των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ, ακολουθώντας στην ερμηνεία τους την παράδοση των πρώτων μεγάλων ερμηνευτριών τους, της Γκίζελα Μάι και της Λότε Λένια. Με τα «Canti della libertà» (Τραγούδια της Λευτεριάς), το «Lungo la strada» και το συγκλονιστικό «Per I morti di Reggio Emilia» για τους δολοφονημένους από την αστυνομία διαδηλωτές στο Reggio Emilia στις 7 Ιούλη του 1960, σε μια από τις τεράστιες αντικυβερνητικές απεργίες και  διαδηλώσεις που είχαν ξεσπάσει σ’ όλη την Ιταλία.

Παρόλη τη δηλωμένη απογοήτευσή της από την ιταλική αριστερά, όπως και εκατομμυρίων άλλων στην Ιταλία της δεκαετίας του ’80 - «ο Κράξι οδήγησε στην καταστροφή του Σοσιαλιστικού Κόμματος και όλους όσους πίστευαν σ’ αυτό, για παράδειγμα ο Strehler …όσο για εμάς οδηγηθήκαμε στο αναγκαίο κακό, αποφασίζοντας να ψηφίσουμε PCI», έλεγε -  δεν έπαψε να τοποθετεί τον εαυτό της στην Αριστερά και σίγουρα στον αντιφασισμό. Γι’ αυτό και εμείς στις 6 Μάη θα την αποχαιρετίσουμε lungo la strada. 

Σταυρούλα Πανίδου