Διεθνή
Συνέντευξη με αγωνιστές-τριες από το Σουδάν

6/12, Χιλιάδες στους δρόμους του Χαρτούμ ενάντια στην συνθηκολόγηση του πρωθυπουργού Χαμντόκ με τους πραξικοπιματίες. Φωτό: Marwan Ali

Στις 21 Νοέμβρη ο Αμνταλά Χάμντοκ, ο πρωθυπουργός του Σουδάν που είχε ανατραπεί με το αιματηρό πραξικόπημα της 25ης Οκτώβρη, συνθηκολόγησε με τη χούντα του στρατηγού Αμπντέλ Φατάχ Αλ Μπουρχάν και έδωσε τη συγκατάθεσή του για τον σχηματισμό μια νέας κυβέρνησης «τεχνοκρατών». Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ΗΠΑ, οι διεθνείς οργανισμοί και οι περισσότερες χώρες έτρεξαν να χαιρετίσουν τη συμφωνία «αποκατάστασης της δημοκρατίας». 

Όχι όμως και ο κόσμος που πλημμυρίζει εδώ και ένα μήνα συνεχώς τους δρόμους του Χαρτούμ και των άλλων μεγάλων πόλεων και συγκρούεται καθημερινά με τον στρατό και την αστυνομία του Αλ Μπουρχάν. Χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν ξανά στους δρόμους με συνθήματα «ο Χάμντοκ ξεπούλησε την επανάσταση» μόλις ανακοινώθηκε η συμφωνία. Όλες σχεδόν οι οργανώσεις που πρωτοστάτησαν στο κίνημα του Νοέμβρη  κατήγγειλαν τη συμφωνία σαν προδοσία. 

Ο Τσάρλι Κίμπερ από την εφημερίδα Socialist Worker (την αδελφή εφημερίδα της Εργατικής Αλληλεγγύης στη Βρετανία) μίλησε με αγωνιστές από το Σουδάν για το πραξικόπημα, το κίνημα και την συμφωνία. Δημοσιεύουμε παρακάτω κάποια επιλεγμένα τμήματα του κειμένου, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο (στα αγγλικά) στην ιστοσελίδα του Socialist Worker.

 «Είμαι πολύ θυμωμένος με τον Χάμντοκ», λέει ο Μοχάμεντ. «Επί ένα σχεδόν ολόκληρο μήνα, ο κόσμος κατέβαινε στους δρόμους για να απαιτήσει την απελευθέρωσή του και την αποκατάστασή του στην πρωθυπουργία. Ο κόσμος έδωσε το αίμα του, έδωσε τη ζωή του για αυτό. Αλλά αντί να σταθεί στο πλευρό του μαζικού κινήματος, ήρθε πίσω από τις πλάτες μας σε συμφωνία με τον άνθρωπο που ηγήθηκε του πραξικοπήματος, τον στρατηγό Αμπτέλ Αλ Μπουρχάν. Πρόκειται για ξέπλυμα, για προδοσία. Η σωστή τοποθέτηση είναι καμιά διαπραγμάτευση, καμιά συνεργασία και καμιά νομιμοποίηση για τους πραξικοπηματίες. 

Ο Χάμντοκ (με την ιδιότητα πλέον του πρωθυπουργού της κυβέρνησης τεχνοκρατών) ανακοίνωσε με στόμφο ότι είχε δώσει εντολή στην αστυνομία να μην χτυπήσει τις πορείες… Τι έγινε; Η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα στους διαδηλωτές στο Ομντου-ρμάν, το Βόρειο Κορντοφάν και το Βόρειο Νταρφούρ. Ο Χάμντοκ δήλωσε ότι ο λαός έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει. Η αστυνομία απλά τον αγνόησε».

Ο Μουσσά συμφωνεί. «Ξέρουμε ότι το καθεστώς θα είναι πολύ βάναυσο αν ο στρατός παραμείνει στην εξουσία. Ο αριθμός των διαδηλωτών, των ειρηνικών διαδηλωτών που έχουν σκοτωθεί είναι φρικιαστικός».

Επιθέσεις 

Η οικογένεια της Ζεϊνάμπ προέρχεται από το Νταρφούρ, την περιοχή του Σουδάν που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη καταπίεση εδώ και πολλά χρόνια. «Οι επιθέσεις ενάντια στον πληθυσμό του Νταρφούρ από την κεντρική κυβέρνηση και τις παραστρατιωτικές της μονάδες συνεχίζονται εδώ και 18 χρόνια», λέει. «Οι επιθέσεις τους έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία δύο χρόνια, γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν τον έλεγχο μετά την ανατροπή του αλ-Μπασίρ».

Ο Ομάρ αλ Μπασίρ κυβέρνησε «δια πυρός και σιδήρου» το Σουδάν για σχεδόν 30 χρόνια. Κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα το 1989. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης εξέδωσε το 2009 «ένταλμα σύλληψης» σε βάρος του για «εγκλήματα πολέμου» στον πόλεμο του Νταρφούρ -έναν πόλεμο που έχει αφήσει πίσω του εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους νεκρούς. Ο Μπασίρ ανατράπηκε το 2019 και κλείστηκε στις φυλακές. Την περασμένη χρονιά η κυβέρνηση αποφάσισε να τον παραδώσει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Οι στρατηγοί θέλουν να κλείσουν την υπόθεση γιατί έχουν και οι ίδιοι χωμένα τα χέρια τους πολύ βαθιά στα εγκλήματα του πολέμου του Νταρφούρ. 

Παρά το ξεπούλημα και την καταστολή οι ακτιβιστές πιστεύουν ότι η τελική νίκη είναι εφικτή. «Οι σοσιαλιστές ήταν και είναι στην κορυφή της επανάστασης», λέει ο Χατίμ. «Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Σουδάν αρνήθηκε από την αρχή να συμμετάσχει στην μεταβατική κυβέρνηση που είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας πολιτικών και στρατιωτικών. Το Κομμουνιστικό Κόμμα προέβλεψε ότι το στρατιωτικό συμβούλιο δεν θα παρέμενε πιστό στα ιδανικά της επανάστασης. Ο στρατός υπηρετεί από τη μια τα συμφέροντα του παλιού καθεστώτος (του Μπασίρ) και από την άλλη τα καπιταλιστικά συμφέροντα των συμμαχικών χωρών όπως είναι η Αίγυπτος ή τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα… Η επανάσταση είναι τώρα δυνατότερη και πιο ενωμένη…».

«Το εξαιρετικό επίπεδο της αντίστασης είναι πολύ ενθαρρυντικό» συμπληρώνει ο Ενάς. «Είδαμε άοπλους ανθρώπους να αψηφούν τις σφαίρες. Η αντίσταση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με την στάση της ονομαζόμενης διεθνούς κοινότητας. Η έλλειψη οποιασδήποτε πίεσης από την διεθνή κοινότητα, πιστεύω, ήταν ο κύριος παράγοντας που προστάτευσε το πραξικόπημα από την άμεση κατάρρευση».