Διεθνή
Γαλλία: Η πολιτική κρίση ξεσπάει

Τώρα με τις εκλογές φάνηκε πόσο οι εργατικές αντιστάσεις αποσταθεροποίησαν τον Μακρόν και ανέβασαν την Αριστερά. Η φωτό από κινητοποίηση των Κίτρινων Γιλέκων. Photopar/Ouest France/MAPPP

“Και τώρα πώς κυβερνάται η χώρα;”, “Η Γαλλία δεν θα είναι εύκολο να κυβερνηθεί”, “Η Γαλλία απειλείται από κυβερνητική παραλυσία!”. Αυτοί είναι μονάχα μερικοί από τους τίτλους των πρωτοσέλιδων του αστικού τύπου που κυκλοφορούσαν την επομένη του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών της 19ης Ιούνη στη Γαλλία, στις οποίες η συμμετοχή ξεπέρασε οριακά το 46%. Πρωτοσέλιδα και μακροσκελείς αναλύσεις που επιβεβαιώνουν με τρόμο τις προβλέψεις για μια επερχόμενη περίοδο πολιτικής αστάθειας και πόλωσης με διεθνείς συνέπειες.

Πριν από πέντε χρόνια, το κοινοβουλευτικό μπλοκ του νεοφιλελεύθερου προέδρου Μακρόν, μαζί με τους συμμάχους του, ξεπερνούσε τις 350 έδρες. Την περασμένη Κυριακή δέχθηκε ένα βαρύ αν και αναμενόμενο πλήγμα. Ο συνασπισμός του “Μαζί” κέρδισε μόλις 245 έδρες. Σαράντα τέσσερις λιγότερες απ' όσες χρειαζόταν για να κυβερνήσει με απόλυτη αυτοδυναμία και 104 λιγότερες απ' ότι το 2017. Έχασε δηλαδή το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του δύναμης. 

Η ήττα του όμως δεν είναι μόνο αριθμητική. Μερικά από τα πιο μεγάλα ονόματα, όπως ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Κριστόφ Καστανέ, ο χασάπης των Κίτρινων Γιλέκων, ο ακραία ισλαμοφοβικός πρώην υπουργός Παιδείας Ζαν Μισέλ Μπλανκέ, η πρώην υπουργός Υγείας Μπριζίτ Μπουργκινιόν, η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος Αμελί ντε Μονσαλέν και η υφυπουργός εξωτερικών Ζουστίν Μπενέν μένουν εκτός κοινοβουλίου. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη καταδίκη των κυβερνητικών πολιτικών των αντεργατικών επιθέσεων και της καταστολής, που έχουν χαρίσει στον Μακρόν το παρατσούκλι του “προέδρου των πλουσίων”.

Την εκλογική αποτυχία του Μακρόν που οδηγεί στην αστάθεια, έρχεται όμως να συμπληρώσει η σημαντική άνοδος της Νέας Λαϊκής Οικολογικής και Κοινωνικής Ένωσης του Ζαν Λικ Μελανσόν που πήρε 131 έδρες -από 64 το 2017. Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές που τα προηγούμενα πέντε χρόνια πήραν μέρος στα Κίτρινα Γιλέκα, στις απεργίες ενάντια στη μεταρρύθμιση του συναξιοδοτικού, στις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις και καμπάνιες, αλλά και σε κάθε μικρή και μεγαλύτερη μάχη του κινήματος, άδραξαν την ευκαιρία για να εκφράσουν την οργή τους για τον Μακρόν ψηφίζοντας στα αριστερά.

«Δύο άκρα»

Ο αστικός Τύπος στην Γαλλία και την Ελλάδα άδραξε κι αυτός την ευκαιρία να υπερθεματίσει το γεγονός ότι η Αριστερά δεν σημείωσε την επιτυχία που υποσχόταν ο Μελανσόν ο οποίος διεκδικούσε να γίνει πρωθυπουργός, καθώς και την “μεγάλη επιτυχία” της ακροδεξιάς, αναπαράγοντας για μια ακόμη φορά με αυτό τον τρόπο τη θεωρία των δύο άκρων.

Είναι αλήθεια πως οι 131 έδρες -155 μαζί με τις λοιπές αριστερές δυνάμεις ή τους ανεξάρτητους αριστερούς- δεν ανέδειξαν τον Μελανσόν πρωθυπουργό και τον αφήνουν εκτός κοινοβουλίου, μιας και ο ίδιος δεν ήταν υποψήφιος βουλευτής. Όμως η στρέβλωση που δημιουργεί το γαλλικό εκλογικό σύστημα, που είναι πλειοψηφικό και στο οποίο οι μικρές επαρχίες αντιπροσωπεύονται δυσανάλογα με τον πληθυσμό τους δεν μπορεί να κρύψει την πραγματική άνοδο της ΝΛΟΚΕ. Είναι χαρακτηριστικό πως, ο Μακρόν με 38% παίρνει 245 βουλευτές, αλλά ο Μελανσόν με 32% παίρνει μόνο 131! Η ΝΛΟΚΕ και οι διάφοροι αριστεροί πήραν εφτά εκατομμύρια ψήφους, αλλά εκλέγουν μόνο 155 βουλευτές, ενώ φασίστες και Ρεπουμπλικάνοι μαζί, με πέντε εκατομμύρια ψήφους εκλέγουν 165.

Χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και με την Αριστερά στην αντιπολίτευση, ο Μακρόν θα βασιστεί στους συμμάχους του στα δεξιά του: στους Ρεμπουμπλικάνους -που πήραν 64 έδρες και παζαρεύουν σκληρά για ανταλλάγματα. Ο Μακρόν υπολογίζει και τους φασίστες, δίνοντας έτσι στους τελευταίους ακόμα μεγαλύτερη νομιμοποίηση και δύναμη. Ήδη άλλωστε, στο μεσοδιάστημα πρώτου και δευτέρου γύρου των βουλευτικών, αρνήθηκε να καλέσει σε ψήφο στην Αριστερά εκεί που αυτή μονομαχούσε με τους φασίστες, παρότι τρεις μήνες πριν την καλούσε να τον στηρίξει για να τους “φράξει τον δρόμο”.

Επιτυχίες

Η δικαιολογημένη χαρά που προκαλούν εκλογικές επιτυχίες υποψηφίων της Αριστεράς, όπως αυτή της επί 22 μήνες απεργού ιβοριανής καθαρίστριας Ρασέλ Κεκέ ενάντια σε μια πρώην υπουργό και ολυμπιονίκη στον νομό Βαλ-ντε-Μαρν, του επικεφαλής του Κινήματος για την Αποαποικιοποίηση και την Κοινωνική Απελευθέρωση στη Γουιάνα, Ζαν Βικτόρ Καστόρ, αλλά και άλλες αντίστοιχες, δεν μπορούν να κρύψουν τη συνολική πολιτική κατεύθυνση του συνασπισμού του Μελανσόν. Ενός συνασπισμού που εμπεριέχει το Σοσιαλιστικό Κόμμα -από το οποίο ξεπήδησε κάποτε ο Μακρόν- και των διόλου ριζοσπαστικών Πρασίνων. Για να συγκροτήσει άλλωστε αυτό το μπλοκ ο Μελανσόν εγκατέλειψε μεταξύ άλλων τις προγραμματικές θέσεις του κόμματός του, της Ανυπόταχτης Γαλλίας, για σύσταση επιτροπής για την αστυνομική βία, την απαγόρευση των απολύσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις και την εθνικοποίηση των τραπεζών.

Ο Μακρόν μπορεί να είναι αποδυναμωμένος, αλλά είναι αποφασισμένος να προωθήσει τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του, με κύρια αυτή στο συνταξιοδοτικό από την οποία υποχώρησε το 2019 χάρη στο μαζικό απεργιακό κύμα που αντιμετώπισε. Απέναντι σε αυτές, το “φοβερό αγωνιστικό εργαλείο της ΝΛΟΚΕ” -όπως το αποκάλεσε ο Μελανσόν- είναι ανεπαρκές. Οι πικρές εμπειρίες του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και του Ποδέμος στην Ισπανία, θυμίζουν γλαφυρά τη σκληρή πραγματικότητα της αδυναμίας του κοινοβουλευτικού δρόμου. Όσα αναθέματα κι αν ρίξει ο Μελανσόν στον Τσίπρα κι όσες αποστάσεις κι αν πάρει από τον Ιγκλέσιας, ο δρόμος που προτείνει είναι ο ίδιος.

Για την εργατική τάξη η λύση βρίσκεται στους δρόμους και την απεργία. “Χρειάζεται να ξαναπιάσουμε το νήμα των Κίτρινων Γιλέκων, του απεργιακού κινήματος ενάντια στην επίθεση στο συνταξιοδοτικό”, τονίζει η Σολέν, αγωνίστρια από τη Μασσαλία. “Όχι μόνο για να αναδείξουμε την εναλλακτική των από κάτω αλλά και για να κερδίσουμε την τάξη μας στην προοπτική πως μόνο ενωμένη -ντόπια, μετανάστρια, χωρίς χαρτιά και ανεξάρτητα από το θρήσκευμά της- μπορεί να παλέψει για αυτήν.

Αυτό σημαίνει πως μέσα στους εργατικούς αγώνες που θα παλέψουμε για να έχουμε το επόμενο διάστημα, θα χρειαστεί να αναδείξουμε την ανάγκη για αυτή την ενότητα. Και πως στο κέντρο του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος που χρειάζεται να χτίσουμε και να δυναμώσουμε, θα πρέπει να βρίσκεται η οργανωμένη και πολύχρωμη εργατική τάξη. Αυτό είναι το δικό μας υπερόπλο”.


“Να χτίσουμε αντιφασιστικό κίνημα”

O Εθνικός Συναγερμός, το κόμμα της φασίστριας Μαρίν Λεπέν, ξεπέρασε τα προγνωστικά για τις βουλευτικές εκλογές και κέρδισε 89 έδρες από 8 που είχε κερδίσει το 2017. Παρά τον δυσανάλογο αριθμό εδρών που κερδίζει σε σχέση με τον αριθμό των ψήφων που πήρε, η παρουσία του στη Βουλή είναι ένα ακόμα ηχηρό καμπανάκι για το αντιφασιστικό κίνημα.

Ο Εθνικός Συναγερμός κατάφερε να καταρρίψει το προηγούμενο ρεκόρ των 35 εδρών για τους φασίστες, που κρατούσε από το 1986 επί Ζαν Μαρί Λεπέν. Η ισχυρή αυτή κοινοβουλευτική του παρουσία -με την αντίστοιχη κρατική χρηματοδότηση που συνεπάγεται- και το δυναμικό των 80.000 μελών που ισχυρίζεται πως έχει, αποτελούν μια πραγματική απειλή για το εργατικό κίνημα, την Αριστερά, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στη Γαλλία αλλά και διεθνώς.

Την ευθύνη για αυτή την άνοδο την έχουν πρώτα απ' όλα οι πολιτικές του Μακρόν που από τη μία βάθαιναν το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών και από την άλλη δανείζονταν διαρκώς από -και με αυτό τον  τρόπο επανατροφοδοτούσαν- την ισλαμοφοβική και ρατσιστική ρητορική και πρακτική των φασιστών. Έτσι φτάσαμε μέσα στην άνοιξη φασίστες να έχουν διαπράξει δύο δολοφονίες σε δρόμους του Παρισιού και μια δολοφονική επίθεση στην αντιφασιστική κατάληψη που ξεκίνησε στο τμήμα των Κοινωνικών Επιστημών στο Παρίσι μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών.

“Η ανάγκη για να χτίσουμε ένα αντιφασιστικό κίνημα που θα απαντάει σε κάθε κινητοποίηση των φασιστών, σε κάθε τους επίθεση είναι πιο επιτακτική από ποτέ”, είπε στην Εργατική Αλληλεγγύη η Σολέν από τη Μασσαλία. “Η εκλογική επιτυχία της Αριστεράς είναι δύναμη γιατί μας δείχνει ότι υπάρχουν εκατομμύρια που είναι ενάντια στους φασίστες”, συμπλήρωσε. “Αλλά από μόνο του το εκλογικό αποτέλεσμα δεν εγγυάται τίποτα. Η αντιφασιστική διάθεση χρειάζεται οργάνωση και έως τώρα η Αριστερά δεν έχει σταθεί στο ύψος των αναγκών. Τώρα είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Να παλέψουμε ενωμένοι ενάντια στην ισλαμοφοβία και τον ρατσισμό που αποπροσανατολίζουν την οργή του κόσμου”.