Το απεργιακό κύμα στη Βρετανία είναι τόσο ισχυρό που η δεξιά κυβέρνηση καταφεύγει σε ό,τι μέσο μπορεί να φανταστεί για να το αντιμετωπίσει.
Σε 1200 στρατιωτικούς λέει τώρα πως έχει δώσει εντολή να αναλάβουν “καθήκοντα” απεργοσπάστη για να αντιμετωπιστούν οι απεργίες στην Υγεία και στις υπηρεσίες στα σύνορα. 750 από αυτούς υποτίθεται θα αναλάβουν να οδηγήσουν τα ασθενοφόρα την Τετάρτη 21 Δεκέμβρη που βγαίνουν σε απεργία οι εργαζόμενοι. Οι υπόλοιποι θα πάνε να ελέγχουν διαβατήρια για να σπάσουν την απεργία των υπαλλήλων. Αυτά συζητάνε στις συσκέψεις τους οι υπουργοί του Ρίσι Σουνάκ, όχι πώς θα αντιμετωπίσουν τη φτώχεια και τον πληθωρισμό που έχει οδηγήσει τον κόσμο στην απόγνωση, αλλά πόσους στρατιωτικούς έχουν στη διάθεσή τους για να σπάσουν το ηθικό των απεργών. Οι εργαζόμενοι στα σύνορα έχουν προκηρύξει οχτώ μέρες απεργία από τις 23 Δεκέμβρη και αναμένεται ένα χάος στα μεγάλα αεροδρόμια από το Χίθροου και το Γκάτγουικ μέχρι τη Γλασκώβη. Τους έξτρα στρατιωτικούς ο Σουνάκ λέει ότι μπορεί να τους κάνει ακόμη και “πυροσβέστες”, αν και το συνδικάτο των πυροσβεστών καλέσει απεργία τις ίδιες μέρες.
Στα νοσοκομεία αυτή τη βδομάδα βγήκαν σε δύο συγκλονιστικές απεργίες, στις 15 και τις 20 Δεκέμβρη οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες. Ακόμη και οι μεγάλες εφημερίδες της άρχουσας τάξης αναγκάστηκαν να παραδεχθούν ότι η απεργία είναι ιστορική. Για πρώτη φορά βγαίνει σε τόσο μεγάλη απεργία το συνδικάτο των νοσηλευτών. Τα πολλά λόγια για τους ήρωες και της ηρωίδες της δημόσιας Yγείας έφτασαν στο διά ταύτα. Και το δια ταύτα είναι ένα 4% αυξήσεις την ώρα που ο πληθωρισμός τρέχει ασταμάτητα.
Όπως Ελλάδα
Οι απεργιακές φρουρές έξω από τα μεγάλα νοσοκομεία γέμισαν κόσμο από το πρωί. Οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν την απεργία δεν μπορούσαν να ακουστούν ανάμεσα όχι μόνο στα συνθήματα αλλά και στα κορναρίσματα των οδηγών που περνούσαν και έστελναν μήνυμα συμπαράστασης. Οι νοσηλεύτριες δήλωναν ότι βρίσκονταν εκεί έξω με την ολόψυχη στήριξη των ασθενών τους. Η Τζάσιντ, νοσηλεύτρια στο Λονδίνο, εξηγεί ενώ βρισκόταν σε απεργιακή φρουρά: “Όλοι και όλες μας κάνουμε υπερωρίες. Αλλά οι λίστες αναμονής αντί να μειωθούν, αυξάνονται. Ακόμη και με όλες τις υπερωρίες μας, τα λεφτά δεν μας φτάνουν για να ζήσουμε”. Εξηγούν επίσης πως η απεργία δεν έχει να κάνει μόνο με τις αυξήσεις αλλά και με την ασφάλεια του προσωπικού και των ασθενών. Η αναμονή για εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο έχει αυξηθεί κατά 3.300% σε σχέση με το Νοέμβρη του 2019. Το συνδικάτο των ασθενοφόρων λέει πως πληθαίνουν οι ιστορίες ηλικιωμένων ανθρώπων που αναγκάζονται να περιμένουν πάνω από 12 ώρες μετά από πτώση για να έρθει ασθενοφόρο.
Aλληλεγγύη
Όμως η Υγεία είναι μόνο ένας κλάδος που κινείται σε απεργιακό ρυθμό. Με απεργίες συνεχίζουν οι εργαζόμενοι στις μεταφορές, κυρίως στα τρένα, οι ταχυδρομικοί αλλά και άλλοι κλάδοι. Οι ταχυδρομικοί στις δικές τους απεργιακές φρουρές σήκωσαν πικέτες αλληλεγγύης στους νοσηλευτές. Με τη σειρά τους οι νοσηλεύτριες έστειλαν μεγάλες αντιπροσωπείες που έκαναν πορεία και έφτασαν να ενωθούν με τις απεργιακές φρουρές στα Ταχυδρομεία. Δεκάδες χιλιάδες σιδηροδρομικοί μετά από τέσσερις μέρες απεργία το Δεκέμβρη έχουν καλέσει άλλες τέσσερις μέρες την πρώτη βδομάδα του καινούργιου χρόνου. Στο μεταξύ, στις 22, 23 και 31 Δεκέμβρη απεργούν οι καθαριστές και οι καθαρίστριες στους σιδηρόδρομους. Στις 23 και 24 ξαναβγαίνουν σε απεργία πάνω από 110 χιλιάδες ταχυδρομικοί. Ενώ από τις 10 Γενάρη έχει ήδη βγει διήμερη απεργία για 50 χιλιάδες εκπαιδευτικούς σε όλη τη Σκωτία. Δημόσιοι υπάλληλοι στα ΚΤΕΟ, την καθαριότητα και άλλους τομείς προχωράνε ταυτόχρονα σε κυλιόμενες απεργίες ανά κλάδο και περιφέρεια της χώρας, αρνούμενοι να αποδεχτούν την κοροϊδία της “αύξησης” 2% που προσφέρει η κυβέρνηση.
Και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα στη Βρετανία εδώ και πολλά χρόνια, ελάχιστοι βουλευτές των Εργατικών έχουν τολμήσει να εμφανιστούν στις απεργιακές φρουρές και τις διαδηλώσεις. Ο ηγέτης των Εργατικών, Κιρ Στάρμερ, έχει επιβάλει απαγόρευση σε όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Όποιος στηρίξει τις απεργίες θα διαγραφεί. Ο φόβος απέναντι σε αυτή την επιστροφή της αυτοπεποίθησης και της ταξικής πάλης απλώνεται σε όλο το πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε για καιρό βολευτεί με το παραμύθι ότι στη Βρετανία δεν υπάρχουν πλέον ταξικοί αγώνες. Η επαναστατική Αριστερά, με το SWP στην πρώτη γραμμή έχει ριχτεί στη μάχη για να οργανώσει αυτούς τους αγώνες, που πρέπει να συντονιστούν μεταξύ τους και να γενικευτούν σαν ενιαία μάχη ενάντια σε μια κυβέρνηση ρατσισμού, πολέμου και λιτότητας.