Οι βρετανικές κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν πρωθυπουργούς κάθε τρεις και λίγο, δεν καταφέρνουν όμως να αφήσουν πίσω τους καμιά από τις κρίσεις που τις κυνηγάει. Ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολιτικό θρίλερ για το τι θα γίνει με την καινούργια συμφωνία με τις Βρυξέλλες και τη Βόρεια Ιρλανδία, ήρθε και η διαχείριση της πανδημίας να στοιχειώσει και τον καινούργιο πρωθυπουργό Ρίσι Σουνάκ.
Όλα αυτά ενώ οι απεργίες σε μια σειρά κλάδους συνεχίζονται και βάζουν τη σφραγίδα τους στην κρίση.
Η καινούργια αφορμή είναι τα “Αρχεία του Λοκντάουν” που ήρθαν στη δημοσιότητα πριν από λίγες μέρες. Πρόκειται για συνομιλίες στο whatsapp του Ματ Χάνκοκ, που ήταν Υπουργός Υγείας μέχρι τον Ιούνη του ‘21. Οι συνομιλίες καταγράφουν ένα μείγμα προχειρότητας, αδιαφορίας για τους πιο αδύναμους αλλά ταυτόχρονα και οργανωμένης προσπάθειας να χρησιμοποιηθεί η πανδημία για να τρομάξουν τον κόσμο και να παίξουν το χαρτί της “προσωπικής ευθύνης”. Στο φόντο όλων, το βασικό τους κριτήριο ήταν τα κέρδη των εταιρειών. Μέσα στα μηνύματα, ο Χάνκοκ αρνείται ανοιχτά τις συμβουλές των ειδικών να γίνουν τεστ σε όλους τους ενοίκους γηροκομείων. Τα γηροκομεία τελικά μετατράπηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες παγίδες θανάτου, ιδιαίτερα στην πρώτη φάση της πανδημίας. Ο ίδιος άνθρωπος, λίγους μήνες αργότερα, έγραφε στα μηνύματα “Πότε να κυκλοφορήσουμε την είδηση για τη νέα μετάλλαξη του ιού;”. “Θα τους κάνουμε να χεστούν πάνω τους λίγο πριν τα Χριστούγεννα, κι έτσι θα αλλάξουν συμπεριφορά”. Μέσα σε λίγες μέρες η κυβέρνηση που ήθελε να τρομάξει ο κόσμος, χαλάρωνε (!) τα μέτρα. Έτσι, και η αγορά δεν θα έχανε τα κέρδη της, και αν υπήρχε έκρηξη της πανδημίας, το φταίξιμο θα έπεφτε στους “ανεύθυνους πολίτες”.
Η μπάλα δεν πιάνει όμως μόνο τον Χάνκοκ. Ο Υπουργός Παιδείας, τότε, Γκάβιν Γουίλιαμσον, όταν συζητούσαν τι να γίνει στα σχολεία στην έναρξη του σχολικού έτους 2020-2021, έλεγε πως τα συνδικάτα τα κάνουν όλα γιατί οι εκπαιδευτικοί “απλώς βαριούνται να δουλέψουν”. Πήρε τρεις μήνες πίεση από τα συνδικάτα για να αναγκαστεί τελικά ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον να παραδεχθεί ότι κάτι πρέπει να γίνει στα σχολεία.
Οι εκπαιδευτικοί, οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες και όλοι οι εργαζόμενοι έδιναν τη μάχη σε όλα τα μέτωπα, ενώ ο Τζόνσον έκανε πάρτι στο μέσο της καραντίνας, και οι υπουργοί του αντάλλαζαν μηνύματα για να βρίζουν τον κόσμο. Τώρα πολλοί από αυτούς τους κλάδους βρίσκονται σε απεργίες με αίσθημα οργής απέναντι σε όλους τους απατεώνες.
Στις 15 Μάρτη βγαίνουν σε συντονισμένη απεργία: 275 χιλιάδες εκπαιδευτικοί στην Αγγλία και την Ουαλία, 125 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, 40 χιλιάδες ειδικεύομενοι γιατροί, 70 χιλιάδες εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια, 12 χιλιάδες εργαζόμενοι στο μετρό και πολλοί ακόμη εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε μικρότερους κλάδους και στον ιδιωτικό τομέα.
15 Μάρτη είναι η μέρα του προϋπολογισμού. Κάποιοι από τους απεργούς επεκτείνουν τη δράση τους. Οι ειδικευόμενοι απεργούν 13 με 15 Μάρτη. Η ηγεσία του συνδικάτου στα τρένα κρατήθηκε μακριά από τον συντονισμό, αλλά βγαίνει σε απεργίες από τις 16 Μάρτη. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες συνεχίζουν να επικεντρώνουν τη δράση σε 24ωρες απεργίες με μεγάλη απόσταση μεταξύ τους ελπίζοντας σε διαπραγματεύσεις στο ενδιάμεσο. Δυναμώνει όμως και η προσπάθεια να οργανωθούν οι πρωτοβουλίες από τα κάτω που θα ξεπεράσουν αυτά τα όρια.