Τι έχει να πει η Γαλλία για την Αριστερά εδώ; Τα αποτελέσματα των δυο γύρων των βουλευτικών εκλογών και η αναπάντεχη πρωτιά του Νέου Λαϊκού Μετώπου στο δεύτερο γύρο -κόντρα στις βεβαιότητες για σαρωτική μάλιστα νίκη των φασιστών της Λεπέν- προκάλεσε δυο ειδών απαντήσεις.
Η πρώτη λέει «να συνεργαστεί η αντιπολίτευση, όπως στη Γαλλία» εννοώντας τη συγκρότηση μιας «προοδευτικής συμμαχίας» από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΠΑΣΟΚ. Ας μην τσακώνονται για το πρόγραμμα, λέει αυτή η άποψη, αρκεί να συνεργαστούν για να χάσει η ΝΔ τις εκλογές. Είναι μια συλλογιστική που υποτιμάει τους αγώνες που δίνει ο κόσμος ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, σβήνει τα αιτήματα που έχουν αναδειχθεί μέσα από τις μάχες των εργατών και της νεολαιας και αφήνει το πεδίο ελεύθερο για συμβιβασμούς.
Όμως, η εναλλακτική σε αυτή την υποτίμηση δεν μπορεί να είναι απαντήσεις όπως του Δ. Κουτσούμπα, του γ. γραμματέα του ΚΚΕ που αμέσως μετά τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των εκλογών στη Γαλλία μίλησε σαν να μην έγινε τίποτα: «επανάληψη του ίδιου έργου, με τους πρωταγωνιστές των αντιλαϊκών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων… θα τροφοδοτήσουν έναν νέο φαύλο κύκλο απογοητεύσεων και συντηρητικοποίησης».
Αυτή η σεκταριστική θέση ότι τέλος πάντων δεν έγινε και κάτι τρομερό στη Γαλλία, κρύβει μια διπλή και πολύ δεξιά προσαρμογή.
Η πρώτη αφορά τη δύναμη των εργαζόμενων και της νεολαίας να μπαίνουν σφήνα στις εξελίξεις. Ήταν τα ποτάμια των αντιφασιστών διαδηλωτών που βγήκαν στους δρόμους μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών που ανάγκασαν τις διάφορες ηγεσίες να συγκροτήσουν βιαστικά το Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Ήταν η κινητοποίηση όλου αυτού του κόσμου στο πεζοδρόμιο και τις γειτονιές που στέρησε «αέρα» από την Λεπέν, ώθησε ανθρώπους που θα απείχαν να πάνε ψηφίσουν, έδωσε πλειοψηφίες στην Αριστερά στις λαϊκές γειτονιές και τα εργατικά προάστεια του Παρισιού της Μασσαλίας και άλλων περιοχών.
Στάση
Οι αναλύσεις περί «εργατικής τάξης που ψηφίζει Λεπέν» δέχτηκαν σκληρό πλήγμα. Και όσοι υποτιμούν τους αγώνες στη Γαλλία βάζουν φρένο στους αγώνες και εδώ στο όνομα των «αρνητικών συσχετισμών». Αυτή ήταν η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ πέρσι, αυτή είναι και τώρα.
Η δεύτερη δεξιά προσαρμογή είναι η αγνόηση του βασικού τροφοδότη της ανόδου της ακροδεξιάς και των φασιστών. Αέρα στα πανιά της Λεπέν έδωσε η πολιτική των κλειστών συνόρων, της ρατσιστικής Ευρώπης-φρούριο και της ισλαμοφοβίας στην οποία πρωταγωνιστούν οι γαλλικές κυβερνήσεις. Η κοινοβουλευτική Αριστερά στη Γαλλία ποτέ δεν αντιμετώπισε αυτές τις επιθέσεις ριζικά. Προτιμούσε τη συλλογιστική ότι ο κόσμος νοιάζεται για την «καθημερινότητα» και όχι για θέματα όπως ο ρατσισμός. Άφηνε τα περιθώρια στη Λεπέν να παρουσιάζει το κόμμα της σαν μια ακόμα πολιτική δύναμη, ενώ ο κόσμος ξέρει καλά ότι είναι «τα σκυλιά που άφησε πίσω του ο Πεταίν».
Το «μεταλλαγμένο» -σύμφωνα με το στέλεχος του ΚΚΕ, τον Κ. Παπαδάκη- ΓΚΚ έφτασε να λέει ότι «τα σύνορά μας δεν πρέπει να γίνουν σουρωτήρι». Πριν μερικά χρόνια, το 2020, το ΚΚΕ έλεγε ουσιαστικά το ίδιο για τη λεγόμενη «κρίση στον Έβρο» με τους πρόσφυγες. Και αντί να μπει μπροστά στην πάλη για να καταδικαστούν οι ένοχοι του μεγαλύτερου ρατσιστικού εγκλήματος, του ναυαγίου της Πύλου, επέλεξε να το αγνοήσει στην προεκλογική του εκστρατεία.
Κόντρα σε αυτές τις ηττοπαθείς αντιμετωπίσεις, το μήνυμα από τη Γαλλία είναι συγκλονιστικό. Είναι η δυνατότητα του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος να μπαίνει μπροστά, η δυνατότητα να εμπνεύσει το εργατικό κίνημα να καθορίσει τις εξελίξεις. Η επαναστατική Αριστερά θα δυναμώσει μπαίνοντας μπροστά σε αυτές τις μάχες και όχι υποτιμώντας τες. Μόνο έτσι μπορεί να τις φτάσει μέχρι το τέλος.