Στις 2/11 το Amirkabir Newsletter Telegram – που αυτοπροσδιορίζεται ως «ιρανικό φοιτητικό κίνημα μέσων ενημέρωσης» προχώρησε σε μια καταγγελία στην οποία ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: 

«Σύμφωνα με αποκλειστική αναφορά που έλαβε το ενημερωτικό δελτίο Amirkabir, σήμερα το απόγευμα, μετά από παρενόχληση μιας φοιτήτριας από μέλος των Basij (σ.σ. παραστρατιωτική μιλίτσια που πρόσκειται στο ιρανικό καθεστώς) επειδή δεν φορούσε μαντίλα και αφού δυνάμεις ασφαλείας της έσκισαν τα ρούχα, πιθανώς σε ένδειξη διαμαρτυρίας, (εκείνη) αφαίρεσε όλα τα ρούχα της. Στη συνέχεια, η φοιτήτρια περπάτησε προς το χώρο της πανεπιστημιούπολης, όπου την απήγαγαν τέσσερα μέλη του προσωπικού ασφαλείας... Υπέστη σοβαρή σωματική κακοποίηση. Την ανάγκασαν να μπει σε ένα ασημί Pride hatchback και την μετέφεραν σε άγνωστη τοποθεσία. Προς το παρόν δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τη γενική κατάστασή της, την τοποθεσία και τη θεραπεία της».

Μέσα σε λίγες ώρες φωτογραφίες και βίντεο από το γεγονός έκαναν τον γύρο του διαδικτύου και στη συνέχεια των δελτίων ειδήσεων σε όλο τον κόσμο δείχνοντας μια κοπέλα, την Ahoo Daryaei, φορώντας τα εσώρουχά της στο προαύλιο του πανεπιστημίου Άζαντ στην Τεχεράνη, μέχρι που μια ομάδα ατόμων την σπρώχνει δια της βίας σε ένα αυτοκίνητο. 

Άνευ Όρων

Η Διεθνής Αμνηστία στο Ιράν ζήτησε την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση της φοιτήτριας, καλώντας τους αξιωματούχους να την προστατεύσουν από κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της κράτησής της.  

Εκπρόσωπος της διοίκησης του πανεπιστημίου ισχυρίστηκε ότι η φοιτήτρια “λόγω ενός προβλήματος ψυχικής υγείας, άρχισε να βιντεοσκοπεί τους συμμαθητές της και τον εκπαιδευτή της... H απρεπής συμπεριφορά της δεν οφειλόταν στην επιβολή του χιτζάμπ, αλλά προέκυψε από τις αντιρρήσεις των φοιτητών και της ασφάλειας για την αυθαίρετη βιντεοσκόπηση…» Επίσης εξέφρασε «ανησυχίες για την προστασία της ιδιωτικής ζωής της οικογένειάς της, σημειώνοντας ότι είναι μητέρα δύο παιδιών που χώρισε πρόσφατα από τον σύζυγό της» τονίζοντας ότι «η ευημερία της οικογένειάς της θα πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι των εντυπωσιοθηρικών αφηγήσεων». Μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στο καθεστώς αναπαρήγαγαν βίντεο με τον «σύζυγό της να δηλώνει: Σας παρακαλώ μην προωθήσετε το βίντεο της. Έχει δύο παιδιά. Μην παίζετε με το όνομά της». 

Πολύ γρήγορα κάθε είδους δυτικοί «πατερούληδες» έσπευσαν να καπηλευτούν το γεγονός για τους δικούς τους άθλιους σκοπούς. Πολεμοκάπηλους, ιμπεριαλιστικούς, ρατσιστικούς, ισλαμοφοβικούς: 

Iσραηλινά μέσα χρησιμοποίησαν το γεγονός για να αποδείξουν ότι έχουν κάθε δίκιο να πολεμάνε τον «άξονα του κακού» από την Γάζα μέχρι το Ιράν. Τα αμερικάνικα μέσα είχαν ακόμη ένα λόγο να παίξουν ψηλά την είδηση καθώς μια μέρα νωρίτερα το πεντάγωνο ανακοίνωσε ότι στέλνει βομβαρδιστικά Β52 στο Ιράν με τον υπουργό Άμυνας Όστιν να απειλεί την Τεχεράνη να μην τολμήσει να απαντήσει στην επίθεση του Ισραήλ. 

Άλλα ΜΜΕ και πολιτικοί έσπευσαν να αξιοποιήσουν το γεγονός παίζοντας το χαρτί της ισλαμοφοβίας παρουσιάζοντας εαυτούς ως «απελευθερωτές» των γυναικών του Ιράν. Σε συνέντευξή του, ο γάλλος υπ. Εξωτερικών Μπαρό «χαιρέτισε το θάρρος της φοιτήτριας Ahoo Daryaei, «η οποία έγινε πρότυπο για τη μάχη των γυναικών στο Ιράν, για τη μάχη των γυναικών παντού όπου τα δικαιώματά τους απειλούνται». 

Πρόκειται για υποκριτές που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα δικαιώματα των γυναικών ούτε στο Ιράν ούτε στις χώρες τους και δεν δικαιούνται να ομιλούν. 

Υποκριτές

Τις γυναίκες του Ιράν δεν θα τις απελευθερώσουν ούτε οι αμερικανικές βόμβες ούτε ο Τραμπ και η άρχουσα τάξη που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως αντικείμενα στη χώρα που -όχι τυχαία- γεννήθηκε το metoo. Δεν θα τις σώσει ο σφαγέας των γυναικών και των παιδιών της Γάζας Νετανιάχου που πρόσφατα απηύθυνε διάγγελμα στον ιρανικό λαό ότι «είναι στο πλευρό του»! Ούτε οι «υπέρμαχοι του κοσμικού κράτους της Γαλλίας» που καταπατούν βάναυσα το δικαίωμα των μουσουλμάνων γυναικών να ντύνονται στην Γαλλία όπως οι ίδιες θέλουν. Ούτε οι ηγέτες της ΕΕ που “ανησυχούν” για τις ζωές των γυναικών του Ιράν στην Τεχεράνη αλλά τις πνίγουν στη Μεσόγειο όταν προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα για να φθάσουν στην Ευρώπη. 

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι γυναίκες και οι άντρες στο Ιράν δεν έχουν κάθε λόγο και δικαίωμα να εξεγείρονται ενάντια σε ένα καθεστώς που τους εκμεταλλεύεται και τους καταπιέζει. 

Το αντιπολεμικό κίνημα και το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στη Δύση πρέπει να βάλει φραγμό σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Παλαιστίνη, στον Λίβανο, στο Ιράν παλεύοντας για να ηττηθεί ο ιμπεριαλισμός. Αλλά σε αυτόν τον σκοπό δεν παρέχουν καμιά βοήθεια οι φωνές που κηρύσσουν σιωπητήριο ή ακόμη χειρότερα υποστηρίζουν την ιρανική κυβέρνηση και το καθεστώς της όταν διαπράττει εγκλήματα κατά του λαού του, καταγγέλλοντας τα κινήματα στο Ιράν ως «πράκτορες της Μοσάντ» ή έστω ως παραστρατημένους που «παίζουν αντικειμενικά το παιχνίδι των αμερικανών». 

Δεν χρειάζεται να ξέρουμε αν η κοπέλα που έβγαλε τα ρούχα της το έκανε ως πολιτική πράξη διαμαρτυρίας, αν έχει «ψυχολογικά προβλήματα» -γνωστή συνταγή και αυτή- ή αν ήταν και τα δύο μαζί, για να σταθούμε ολόψυχα στο πλευρό της όταν τέσσερις αστυνομικοί με πολιτικά την αρπάζουν και τη χώνουν σε ένα αυτοκίνητο προς άγνωστη κατεύθυνση, επειδή έβγαλε τα ρούχα της. Όταν το μόνο άγχος της ιρανικής κυβέρνησης είναι η «τιμή της οικογένειας». 

Όπως ακριβώς θα στεκόμασταν στο πλευρό μιας γυναίκας με τσαντόρ που τσουβαλιάζει η γαλλική αστυνομία επειδή μπήκε σε κάποιο δημόσιο κτίριο ή η γερμανική αστυνομία επειδή φορούσε κεφίγια ή η ελληνική αστυνομία επειδή «πέρασε παράνομα τα σύνορα».

Η απελευθέρωση των γυναικών και της εργατικής τάξης του Ιράν είναι δικό τους έργο. Και έχουν πλούσια παράδοση στον τομέα. Από την ιρανική επανάσταση που γκρέμισε τον Σάχη και έδιωξε τους αμερικάνους το 1979. Μέχρι το μαζικό κίνημα που ξέσπασε μετά την δολοφονία της Μάχσα Αμινί (που έγινε σύμβολο αντίστασης σε όλες τις χώρες μουσουλμανικές και μη) πριν από δύο χρόνια συγκλονίζοντας το Ιράν, με την ιρανική κυβέρνηση να απαντάει με άγρια καταστολή δολοφονώντας εκατοντάδες διαδηλωτές. 

Μέχρι τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές του Ιράν που κατεβαίνουν αυτές τις μέρες σε τριήμερη απεργία και άλλους κλάδους εργαζομένων που απεργούν για καλύτερους μισθούς, ενάντια στην ακρίβεια και τις ιδιωτικοποιήσεις. Και ταυτόχρονα, όπως το συνδικάτο των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες της Τεχεράνης, προχωράνε σε διαμαρτυρίες στο πλευρό της Παλαιστίνης. Ή όπως των συνδικάτο των εκπαιδευτικών -που πρωτοστάτησαν στις απεργίες του 2022- στέλνουν μήνυμα αλληλεγγύης στους εκπαιδευτικούς του Λιβάνου καταγγέλλοντας τα εγκλήματα του Ισραήλ. 

Στο ερώτημα με ποιους είμαστε στο Ιράν πρέπει να έχουμε καθαρή απάντηση: Όχι με μια κυβέρνηση και ένα καθεστώς που τσάκισαν τις κατακτήσεις της ιρανικής επανάστασης και δολοφόνησαν την Αριστερά στο Ιράν. Όχι με μια βαθύπλουτη άρχουσα τάξη που κερδοσκοπεί στις πλάτες της εργατικής τάξης, καταπιέζοντας γυναίκες, νεολαία, τους Κούρδους και άλλες μειονότητες. Αλλά με την εργατική τάξη που απεργεί, με τις γυναίκες και τη νεολαία που εξεγείρεται.