Διεθνή
Συρία: Τα σχέδια μπορούν να χαλάσουν από τα κάτω

13/12, Πανηγυρισμοί για την πτώση του Άσαντ στη Δαμασκό. Φωτό: Hussein Malla/AP

Αντίσταση στις σιωνιστικές επιθέσεις

Bλέποντας το καθεστώς Άσαντ να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος, το Ισραήλ, ξεκινώντας από τα κατεχόμενα από αυτό υψίπεδα του Γκολάν, εισέβαλε στην ουδέτερη ζώνη και στη συνέχεια στο μέρος τους που ελέγχεται από την Συρία και ακόμη πιο βαθιά. Ταυτόχρονα ξεκίνησε βομβαρδισμούς σε πάνω από 600 σημεία σε όλο το έδαφος της Συρίας βομβαρδίζοντας πολεμικά αεροδρόμια και πλοία, στρατιωτικές βάσεις και αποθήκες πυρομαχικών και μια σειρά από υποδομές που συνεχίζονταν μέχρι και την Δευτέρα 16/12.

Η ισραηλινή κυβέρνηση ενέκρινε ένα σχέδιο για την επέκταση των ισραηλινών οικισμών στα Υψίπεδα του Γκολάν που κατέχει παράνομα αναφέροντας ότι το κάνει «υπό το πρίσμα του νέου πολεμικού μετώπου που αντιμετωπίζει από τη Συρία», αλλά και από «μία επιθυμία για τον διπλασιασμό του πληθυσμού του Ισραήλ στα Υψίπεδα».

Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε άλλο, ιδιαίτερα από το ισραηλινό κράτος, που στήθηκε εξ ολοκλήρου πάνω σε κατεχόμενα εδάφη. Kαι του οποίου ο στρατός παραμένει στην Γάζα όπου έχει εξαπολύσει ένα γενοκτονικό πόλεμο κατά των Παλαιστινίων και στο νότιο Λίβανο, από όπου θα πρέπει να αποχωρήσει σε περίπου 40 μέρες μετά την εύθραυστη εκεχειρία που συμφωνήθηκε. 

Γιατί κλιμακώνει το Ισραήλ; Η αποχώρηση των ιρανικών πολιτοφυλακών και εκείνων της Χεζμπολάχ από το συριακό έδαφος μετά την πτώση του καθεστώτος μπορεί να ήταν καλά νέα για το Ισραήλ αλλά η κατάρρευση του Άσαντ όχι. Όσο ήταν στην εξουσία ο Άσαντ, το Ισραήλ δεν είχε να ανησυχεί για ένα τρίτο μέτωπο στα σύνορά του. Επί ένα χρόνο έχει βομβαρδίσει ανελέητα στο έδαφος της Συρίας τις σιιτικές πολιτοφυλακές χωρίς να πάρει την παραμικρή έμπρακτη απάντηση από τον Άσαντ και τον ρωσικό στρατό που τον προστάτευε. O Άσαντ δεν ενεπλάκη άμεσα ούτε στον Λίβανο ούτε στην Γάζα.

Αλλά και ο ηγέτης της Ηayat Tahrir Al Sham (ΗΤS), Αλ Γκολανί, κατά κόσμο Άχμαντ αλ-Σάρα, δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει να εμπλακεί σε «νέες διαμάχες». Όπως δήλωσε: «Οι Ισραηλινοί έχουν ξεκάθαρα ξεπεράσει τα όρια της εμπλοκής στη Συρία, γεγονός που αποτελεί απειλή αδικαιολόγητης κλιμάκωσης στην περιοχή. Η καταπονημένη από τον πόλεμο κατάσταση της Συρίας, μετά από χρόνια συγκρούσεων και πολέμων, δεν επιτρέπει νέες αντιπαραθέσεις. Η προτεραιότητα σε αυτό το στάδιο είναι η ανασυγκρότηση και η σταθερότητα και όχι η εμπλοκή σε διαμάχες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περαιτέρω καταστροφή». «Η Συρία δεν θα χρησιμοποιηθεί ως βάση για επιθέσεις κατά του Ισραήλ» πρόσθεσε την επόμενη μέρα.

Στο μεταξύ ο πρεσβευτής της Συρίας στον ΟΗΕ (μέχρι πρότινος του Άσαντ και τώρα της «μεταβατικής κυβέρνησης» της Δαμασκού) υπέβαλε επιστολές στον γγ του ΟΗΕ Γκουτέρες και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ: «Καλέσαμε τα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας να αναλάβουν την ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας και να βάλουν τέλος στις ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία».Το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν έβγαλε καμιά απόφαση αλλά ο ΟΗΕ έστειλε τον απεσταλμένο του να συζητήσει με τον Γκολανί στην Δαμασκό, για τον «οδικό χάρτη» που είχε εκπονήσει το 2015 ο ΟΗΕ για «πολιτική επίλυση» στη Συρία. 


Τραμπ και Νετανιάχου

 

Ιμπεριαλιστικά αρπακτικά

Όπως συνέβη και με τον γενοκτονικό πόλεμο διαρκείας του Ισραήλ στην Γάζα, η διακυβέρνηση Μπάιντεν αντιμετωπίζει πλέον ως «ευκαιρία» τις εξελίξεις στη Συρία για να προωθήσει τα σχέδια της Ουάσιγκτον για την «αναδιάταξη» της Μέσης Ανατολής.

Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι ΗΠΑ αμέσως μετά την πτώση του Άσαντ ήταν να βομβαρδίσουν αποθήκες οπλισμού στο έδαφος της Συρίας. Δεν βιάζονται καθόλου να δώσουν διαπιστευτήρια σε οποιαδήποτε διάδοχη κατάσταση. Αφενός γιατί αυτό είναι δύσκολο όταν μέχρι χθες χαρακτήριζαν τον Γκολανί τρομοκράτη. Αφετέρου γιατί θέλουν να διαμορφώσουν τους όρους που θα εξασφαλίζουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Αυτό δεν το έχουν καθόλου στο χέρι. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά στις 16/12 ο Τραμπ «κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα γίνει στη Συρία». Και γι’ αυτό καταρχάς πιέζουν.

Στις ΗΠΑ, ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας και επόμενος επικεφαλής της Επιτροπής Ρις δήλωσε ότι «είναι ακόμη πάρα πολύ νωρίς για να εξεταστεί η άρση των κυρώσεων που είχαν επιβληθεί στη Συρία». Η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής Κάγια Κάλας δήλωσε ότι η ΕΕ δεν θα προχωρήσει σε άρση των κυρώσεων κατά της Συρίας, πριν οι νέοι ηγέτες της διασφαλίσουν ότι οι μειονότητες δεν διώκονται και ότι τα δικαιώματα των γυναικών προστατεύονται εντός μιας ενοποιημένης κυβέρνησης που αποκηρύσσει το θρησκευτικό εξτρεμισμό».

Βέβαια, το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Χαρακτηριστική της υποκρισίας είναι από αυτήν την άποψη η κοινή διακήρυξη που έβγαλαν μετά από έκτακτη συνάντησή τους οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία, η Τουρκία, το Κατάρ, το Μπαχρέιν, ο απεσταλμένος του ΟΗΕ και η «Αραβική Ομάδα Επαφής για την Συρία». Αφού κάνουν λόγο για σεβασμό σε «ανθρώπινα δικαιώματα» απαιτούν διαβεβαιώσεις ότι η Συρία θα «υπάρχει σε αρμονία με τους γείτονές της» και ότι «η συριακή επικράτεια δεν θα αποτελεί απειλή για άλλες χώρες ή καταφύγιο για τρομοκράτες…». 

Είναι πραγματικά ανέκδοτο αν σκεφτεί κανείς ότι στη συγκεκριμένη ανακοίνωση δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στην νέα πρόσφατη κατάληψη των συριακών εδαφών από το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ που μέχρι στιγμής έχει στρατό σε τρεις γειτονικές χώρες και το οποίο καλύπτουν. Και ότι στο συριακό έδαφος σταθμεύουν ήδη, πέρα από τον ισραηλινό, ο αμερικάνικος, ο ρωσικός και ο τουρκικός στρατός. 

Ο αρμόδιος για θέματα εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ πριν την επερχόμενη επίσκεψη της Φον Ντερ Λάιεν στην Άγκυρα για να συναντήσει τον Ερντογάν, δήλωσε ότι η Τουρκία θα είναι βασικός συνομιλητής «για να διασφαλίσει τη σταθερότητα στη Συρία και μια πολιτική μετάβαση χωρίς αποκλεισμούς».  Η Τουρκία η οποία έχει στρατό στην Συρία -με την υποστήριξη της οποίας ο Γκολάνι κατάφερε να εδραιώσει την εξουσία του στο Ιντλίμπ- θέλει να αξιοποιήσει την κατάρρευση του Άσαντ για να τσακίσει τους Κούρδους της Συρίας και να διώξει τους Σύριους πρόσφυγες από την Τουρκία.

Φοβούνται το «αραβικό πεζοδρόμιο»

Η κατάρρευση του Άσαντ επηρεάζει βαθύτατα τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο. Στην «Αραβική Ομάδα Επαφής για την Συρία» που υπογράφει τη κοινή διακήρυξη συμμετέχουν η Ιορδανία, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, το Ιράκ, ο Λίβανος και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Είναι πάλι πραγματικά άξιο απορίας το γεγονός ότι βάρβαρα δικτατορικά καθεστώτα και μοναρχίες όπως η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία και η Αίγυπτος, θα ανοίξουν τον δρόμο για τη δημοκρατία και την ελευθερία στη Συρία. Η Σαουδική Αραβία μόλις είχε ξανανοίξει την πρεσβεία της στην Δαμασκό λίγο πριν πέσει ο Άσαντ.

Η πραγματικότητα είναι ότι ανησυχούν βαθιά για την δική τους τύχη. Όπως διαβάζουμε στην Washington Post: «Ο ανανεωμένος επαναστατικός ζήλος, σε μια περιοχή που εξακολουθεί να κυβερνάται από τυρράνους έχει προκαλέσει ανησυχία στους Άραβες ηγέτες, πολλοί από τους οποίους είχαν πρόσφατα συσφίξει δεσμούς με τον Άσαντ. Οι ηγέτες -από την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ- ανησυχούν ότι η απομάκρυνση του Άσαντ θα μπορούσε να προκαλέσει αναταραχές στο εσωτερικό τους, λένε αναλυτές, αξιωματούχοι και διπλωμάτες.

Η ανησυχία απέναντι στους αντάρτες ήταν εμφανής από την αρχή: Το περασμένο Σάββατο, καθώς η αντιπολίτευση πλησίαζε στην Δαμασκό, οι υπ.Εξ. πολλών αραβικών χωρών συγκεντρώθηκαν σε έκτακτη συνεδρίαση στο περιθώριο μιας διάσκεψης στη Ντόχα και απηύθυναν έκκληση προς τους αντάρτες να σταματήσουν την προέλασή τους και να συνομιλήσουν με το καθεστώς». 

“Ανησυχούν για τα κενά εξουσίας στη Συρία” δήλωσε ο Fawaz Gerges, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο LSE. Ο φόβος αυτός δεν είναι πουθενά πιο έντονος από ό,τι στην Αίγυπτο, όπου ο πρόεδρος Σίσι κατέλαβε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα το 2013, ανατρέποντας την κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που εξελέγη μετά την Αραβική Άνοιξη…Κατά τη διάρκεια επίσκεψής του Σίσι στη Νορβηγία διαδηλωτές φώναζαν “είσαι ο επόμενος μετά τον Άσαντ”».

Έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν τα αραβικά καθεστώτα, έχοντας μάλιστα πίσω την εμπειρία του 2011 όταν ξεκινώντας από την Τυνησία, η Αραβική Άνοιξη οδήγησε σε ένα κύμα επαναστάσεων που έκανε άνω κάτω τα αραβικά καθεστώτα. Και όχι μόνο αυτά, αν σκεφτεί κανείς ότι η πλατεία Ταχρίρ έφτασε μέχρι την πλατεία Συντάγματος, την Πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, την πλατεία Πουέρτα ντελ Σολ στην Μαδρίτη 

Μαζί τους ανησυχούν εξίσου οι ΗΠΑ, η ΕΕ και βέβαια το Ισραήλ. Τι θα γίνει αν αύριο, μεθαύριο, η συσσωρευμένη οργή ξεσπάσει στο Κάιρο ή το Αμμάν, ανατρέποντας τα καθεστώτα χωρίς την στήριξη των οποίων κανένα ιμπεριαλιστικό και σιωνιστικό σχέδιο δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί; Αγγλοι, Γάλλοι, Αμερικανοί σπεύδουν να στείλουν τους εκπροσώπους τους στην Δαμασκό να συναντήσουν τον «πρόθυμο» μέχρι στιγμής Γκολανί, για να επιβάλλουν τους όρους τους και να βάλουν στο χέρι την όποια κυβέρνηση προκύψει. Αλλά ο Γκολανί και η οργάνωσή του δεν είναι ο συριακός λαός.


Πλήθος «ειδικών», που αν πριν είκοσι μέρες τους έλεγες ότι ο Άσαντ θα έπεφτε με αυτόν τον τρόπο θα σε έλεγαν τρελό, τώρα προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα με «ιστορίες συνωμοσιών» και «προαποφασισμένων σχεδίων». Καταλήγοντας με σιγουριά σε συμπεράσματα για το τι θα απογίνει η Συρία, πως ακριβώς θα διαμελιστεί, προεξοφλώντας «νικητές» και «ηττημένους». Αλλά ένα πράγμα διαφεύγει στους περισσότερους: 

Οι μάζες. Η εικόνα των απλών ανθρώπων που αυτές τις μέρες μετά από δεκατρία χρόνια άγριας καταστολής και στη συνέχεια εμφυλίου πολέμου βγήκαν να πανηγυρίσουν στους δρόμους της Δαμασκού, της Χομς, της Νταράα την πτώση του καθεστώτος. Οι εικόνες των ανθρώπων που έτρεξαν να βρουν τους δικούς τους ανθρώπους που ήταν φυλακισμένοι στην φυλακή Σεντνάγια. Οι εικόνες των φοιτητών και των φοιτητριών με το χαμόγελο στα χείλη έξω από το πανεπιστήμιο της Δαμασκού. Oι εικόνες των Παλαιστινίων να επιστρέφουν στην κατεστραμμένη από τον Άσαντ Γιαρμούκ, τη συνοικία -πρώην στρατόπεδο προσφύγων- που έμεναν στην Δαμασκό.  

Και είναι αξιοπερίεργο αυτό, γιατί από τις μάζες ξεκίνησαν όλα. Αυτές κατέβηκαν στο δρόμο το 2011 ζητώντας αρχικά μεταρρυθμίσεις από τον Άσαντ για να πάρουν απάντηση καταστολή, βασανιστήρια, φυλακίσεις. Αυτές απαίτησαν στη συνέχεια την πτώση του παίρνοντας ολόκληρες πόλεις στα χέρια τους για να πάρουν απάντηση βομβαρδισμούς, μαζικό θάνατο. Αυτές βρέθηκαν οι μισές να μεταναστεύουν και οι άλλες μισές να παραμένουν στη Συρία προσπαθώντας να επιζήσουν από ένα αιματηρό εμφύλιο που έβαλε μέσα στη Συρία κάθε είδους αρπακτικό, ένθεν και ένθεν. 

Μέσα από αυτή τη διαδικασία έφτασε ο Άσαντ να στηρίζεται για να νικήσει αποκλειστικά στην «ξένη βοήθεια» από τη Ρωσία, το Ιράν και την Χεζμπολάχ. Και μόλις οι σύμμαχοί του δεν μπορούσαν άλλο να τον στηρίζουν, απέμεινε γυμνός, χωρίς ούτε ένα φαντάρο, ούτε καν τον σκληρό πυρήνα του καθεστώτος να τον στηρίζει. 

Ο απλός κόσμος   βλέποντας το καθεστώς να καταρρέει έσπευσε να βγει στο δρόμο, πριν ακόμη φτάσει ο στρατός του Γκολανί. Ολόκληρες περιοχές της Συρίας εξάλλου δεν τις πήρε η ΗΤS - οι Κούρδοι στο βορρά, κομμάτια της «κοσμικής» αντιπολίτευσης στο νότο. 

Η πτώση του Άσαντ δεν είναι μόνο ευκαιρία για τα αρπακτικά που λυμαίνονται την Συρία ούτε για τον Γκολάνι και τον κάθε Γκολάνι. Έχει ανοίξει μια μεγάλη ρωγμή που δίνει τη δυνατότητα να ξαναβγούν οι μάζες και η δική τους προοπτική, αυτόνομα, στο προσκήνιο. 

Γι΄ αυτό και ο Γκολάνι τρέχει να ελέγξει ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό του Άσαντ εξασφαλίζοντας αυτό που θα λέγαμε «συνέχεια του κράτους». Συναντήθηκε με τον πρώην πρωθυπουργό του Άσαντ προκειμένου να πάρει την υποστήριξή του για «ομαλή μετάβαση». Είδε στο πλευρό του, το «συριακό κοινοβούλιο» του Άσαντ κυριολεκτικά εν μια νυκτί να ανακοινώνει ότι «υποστηρίζει την επιθυμία του λαού να οικοδομήσει μια νέα Συρία». Οι πρέσβεις του Άσαντ σε όλες τις χώρες παραμένουν στις θέσεις τους περιμένοντας οδηγίες από τη Δαμασκό. Κάλεσε αμέσως τους στρατιώτες, τους αστυνομικούς και το προσωπικό ασφαλείας να υποβάλουν τα χαρτιά τους για αμνηστία για να ξαναπιάσουν δουλειά. Καλεί σε γενικό αφοπλισμό όλων πέρα από τον συριακό στρατό. 

Στην «μεταβατική κυβέρνηση» που συγκρότησε κάλεσε να συμμετέχουν τα δικά του κυβερνητικά στελέχη από το Ιντλίμπ. Διόρισε πρωθυπουργό τον Aλ Μπασίρ, που ήταν ο επικεφαλής της «Κυβέρνησης Συριακής Σωτηρίας» που λειτουργούσε υπό την ηγεσία της HTS στη βορειοδυτική Συρία. Μιλώντας αυτός για τις δυτικές κυβερνήσεις είπε: «Οι φόβοι τους είναι περιττοί. Η χώρα κινείται προς την ανάπτυξη και την ανοικοδόμηση. Πηγαίνει προς τη σταθερότητα». 

Είναι προφανές ότι η πίεση θα είναι πολλαπλή πάνω στην μεταβατική κυβέρνηση που έχει θέσει σαν χρονικό όριο της θητείας της την 1η Μάρτη: Να αποδείξει από τη μια στις ΗΠΑ και την ΕΕ ότι μπορεί να γίνει αξιόπιστος σύμμαχός τους. Και να αξιοποιήσει από την άλλη το μομέντουμ για να γίνει «εθνική δύναμη», καθώς η ΗΤS δεν διαθέτει μεγάλη κοινωνική βάση. Πρόκειται για αντικρουόμενους στόχους.  

Η περιπλοκότητα της κατάστασης δεν περιορίζεται εκεί. Ο Γκολανί δεν ελέγχει ολόκληρη τη Συρία. Η αυτόνομη κουρδική κυβέρνηση, που έχει την στήριξη των ΗΠΑ και ελέγχει μεγάλο μέρος της βόρειας Συρίας, ζήτησε «να σταματήσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις σε όλο το συριακό έδαφος προκειμένου να ξεκινήσει εθνικός διάλογος» και να πραγματοποιηθεί στη Δαμασκό έκτακτη συνεδρίαση με τη συμμετοχή των συριακών πολιτικών δυνάμεων». Όλες τις προηγούμενες μέρες ο καθοδηγούμενος από την Τουρκία «Εθνικός Συριακός Στρατός επιτίθονταν στις θέσεις των Κούρδων στην πόλη Μανμπίτζ με τις ΗΠΑ να παρεμβαίνουν για την «ασφαλή αποχώρηση» των Κούρδων από αυτή. 

Πρόκειται ξανά για προβλήματα που δεν αφορούν μόνο τον Γκολανί αλλά και τις μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις, τους «εγγυητές» της ελευθερίας του συριακού λαού που παζαρεύουν μεταξύ τους τα ιδιαίτερα ξεχωριστά τους συμφέροντα. Όχι μόνο οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το Ισραήλ, η Τουρκία και οι αραβικές χώρες αλλά και η Ρωσία που δεν παραιτείται  από τις βάσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο.  

Eίναι προφανές ότι η νέα κατάσταση στη Συρία εγκυμονεί κινδύνους. Αλλά η καταστροφή κατοικοεδρεύει εδώ και χρόνια στη χώρα.  Από τα 22 εκατομμύρια των κατοίκων της Συρίας πριν τον πόλεμο, 13 εκατομμύρια, πάνω από τους μισούς, έχουν εκτοπιστεί, τα 6,7 εκατομμύρια εκτός Συρίας, κυρίως στην Τουρκία, και σε άλλες γειτονικές χώρες ενώ 2 εκατομμύρια υπολογίζονται σε όλη την Ευρώπη. Πάνω από μισό εκατομμύριο υπολογίζονται οι νεκροί. Δεκάδες χιλιάδες ήταν οι φυλακισμένοι στα μπουντρούμια. 

Όσον αφορά τον «διαμελισμό» της χώρας, η Συρία ήταν ήδη και παραμένει διαμελισμένη από διαφορετικές δυνάμεις πριν ακόμη καταρρεύσει ο Άσαντ. 

Προοπτική

Η διαφορά με το πριν είναι ότι σήμερα για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια στη Συρία οι μάζες ξαναβγαίνουν στους δρόμους. Και τα θέλω τους δεν ταυτίζονται με τα κάθε λογής σχέδια των από τα πάνω. Αυτό που μπορεί να ανοίξει σαν προοπτική στη Συρία είναι αυτό που έλεγε πριν από 7 χρονια σε μακροσκελή συνέντευξή του για την επανάσταση του 2011 στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω ένας Σύριος αγωνιστής από την Χάμα – ένα μικρό απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε παρακάτω και αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη (εδώ: https://tinyurl.com/4bfy2b8j). 

«Στις διαδηλώσεις δεν είχαμε πολιτικούς ή θρησκευτικούς φραγμούς, συμμετείχαν από όλες τις θρησκείες, χριστιανοί, ακόμα και αλαουίτες, που είναι το θρήσκευμα του Άσαντ και οι οποίοι στην πλειοψηφία τους στελεχώνουν τις κρατικές θέσεις...

To καθεστώς από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε σαν τρομοκράτες ένα κίνημα που ξεκίνησε με μεγάλες ειρηνικές διαδηλώσεις. Η Ρωσία μας αποκαλεί “ισλαμιστές” τρομοκράτες, δηλαδή αν είσαι μουσουλμάνος είσαι και τρομοκράτης - λες και η ιρανική μιλίτσια με την οποία συνεργάζεται δεν είναι ακριβώς αυτό που μας κατηγορεί. Πριν μερικά χρόνια οι ΗΠΑ χαρακτήρισαν τον Σαντάμ "τρομοκράτη" για να εισβάλουν στο Ιράκ. Τώρα το τουρκικό κράτος λέει ότι οι Κούρδοι είναι τρομοκράτες. Το ζήτημα με τους τρομοκράτες είναι ζήτημα εξουσίας. Τη δεκαετία του ’70 η Βρετανία κατηγορούσε τους Ιρλανδούς για τρομοκράτες. Που είναι ο IRA σήμερα; Είναι μέρος μιας κυβέρνησης.

Αν πέσει το καθεστώς του Άσαντ την επόμενη μέρα δεν θα υπάρχει ούτε το ISIS. Θα πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια, εμείς ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε μετά τα πράγματα… 

Aκόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες συνεχίζονται και οι διαδηλώσεις στη Συρία. Έστω και πενήντα, εκατό άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν συνθήματα, αλλά πότε; Στα διαλείμματα των βομβαρδισμών και με το φόβο των ελεύθερων σκοπευτών. Ό, τι και να συμβεί όμως δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την επανάσταση. Η επανάσταση θα νικήσει. Χρειάζεται να είμαστε πιο οργανωμένοι, να αλλάξουμε και πράγματα στον τρόπο που σχεδιάζουμε και οργανώνουμε».


ΔΣΘ: Ψήφισμα για την Παλαιστίνη

 Ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, βασιζόμενος στην απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης για τις νομικές συνέπειες της ισραηλινής κατοχής της Παλαιστίνης αλλά και στο από 18 Σεπτεμβρίου 2024 ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ, καλεί σε άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και τα άλλα ενεργά μέτωπα του πολέμου στη Μέση Ανατολή και ζητάει την σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όλες τις πλευρές.

Η από 21/11/2024 ανακοίνωση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης για την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης, η οποία κάνει λόγο για «εύλογες αιτίες» του Δικαστηρίου να πιστεύει ότι διαπράττονται εγκλήματα πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας, ιδίως για τη χρήση του λιμού ως μεθόδου πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, το έγκλημα της δολοφονίας, το έγκλημα του διωγμού και άλλες απάνθρωπες ενέργειες, προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία και εντείνουν την απαίτηση για τερματισμό των επιχειρήσεων του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή.