Διεθνή
Ο Τραμπ ορκίζεται πρόεδρος της καταστροφής

Η τελετή ορκωμοσίας του Τραμπ στις 20 Γενάρη, με την οποία αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντα του προέδρου των ΗΠΑ, γίνεται τη στιγμή που το Λος Άντζελες μετατρέπεται σε πύρινη κόλαση και ενώ όλος ο κόσμος μένει με το στόμα ανοιχτό από τις απειλές του να καταλάβει με στρατιωτική εισβολή τον Παναμά και την Γροιλανδία. 

Ο Τραμπ έχει κάνει σαφείς τις προθέσεις του. Προβολή της αμερικάνικης στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος στο εξωτερικό για να βάλει στη θέση τους εχθρούς -Κίνα- και φίλους -Ε.Ε και άλλες χώρες- του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κι αυτό που βάζει μπροστά στο εσωτερικό των ΗΠΑ είναι «η απελευθέρωση του δυναμισμού των αμερικάνικων επιχειρήσεων». 

Ο δισεκατομμυριούχος Έλον Μασκ είναι επικεφαλής ενός νέου υπουργείου «αποδοτικότητας» με διακηρυγμένο από τον ίδιο στόχο περικοπές στον προϋπολογισμό ύψους 2 τρις δολαρίων. Οι υπηρεσίες και οι δαπάνες για την αντιμετώπιση των καταστροφών από την κλιματική αλλαγή είναι πρώτες στη σειρά, άλλωστε το επιτελείο του Τραμπ -και ο ίδιος- είναι γεμάτο από αρνητές της κλιματικής αλλαγής. 

Η κυβέρνηση του Μπάιντεν υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στο «παρανοϊκό» διάλειμμα της προεδρίας του Τραμπ και θα αποκαθιστούσε τη λειτουργία των «θεσμών» αλλά και το μεγαλείο του αμερικάνικου καπιταλισμού. Απέτυχε σε όλα τα επίπεδα. Η θητεία του Μπάιντεν ήταν γεμάτη από επιθέσεις που χειροτέρευσαν τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων και με ρατσιστικές πολιτικές. 

Το πρόγραμμα επενδύσεων για το «Πράσινο Νιου Ντιλ» εξελίχτηκε σε ένα τεράστιο πρόγραμμα επανεξοπλισμού που φούσκωσε τις μετοχές της βιομηχανίας όπλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Κάμαλα Χάρις, η προεδρική υποψήφια των Δημοκρατικών πέρσι, δήλωνε ότι επί ημερών Μπάιντεν ο ρατσιστικός «φράχτης» στα σύνορα με το Μεξικό επεκτάθηκε πιο γρήγορα απ’ ότι επί Τραμπ. 

Γι’ αυτό σήμερα οι Δημοκρατικοί κάνουν ότι δεν θυμούνται την 6η Γενάρη του 2021, ρίχνουν το φταίξιμο για την εκλογή Τραμπ στους «καθυστερημένους, αμόρφωτους» που τον ψήφισαν ενώ υιοθετούν βήμα-βήμα όλες τις πολιτικές του. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τραμπ έχει μπροστά του ανοιχτό το δρόμο για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, ούτε ότι οι ΗΠΑ έγιναν ένα φασιστικό καθεστώς. Πέρα από τα αδιέξοδα και τις κρίσεις που θα συναντήσει στα διεθνή του σχέδια, έχει να αντιμετωπίσει τον κόσμο που δεν σταμάτησε να παλεύει. 

Αυτές τις μέρες συνεχίζεται η απεργία των εργαζόμενων σε δεκάδες αποθήκες και κέντρα διαλογής της Amazon που παλεύουν για την αναγνώριση του συνδικάτου τους με την στήριξη αυτή τη φορά του πανίσχυρου συνδικάτου των Τήμστερς (των εργαζόμενων στις οδικές μεταφορές). Τα προηγούμενα χρόνια σημαδεύτηκαν από την άνθηση των απεργιών και του συνδικαλισμού. Το καλοκαίρι οι απεργίες των εργατών στην Boeing και στα λιμάνια της Δυτικής Ακτής κέρδισαν μεγάλες αυξήσεις. 

Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη έφτασε να κάνει καταλήψεις στα αμερικάνικα πανεπιστήμια θυμίζοντας το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ στη δεκαετία του ’60. Η νεολαία που συγκρούστηκε με τον «Τζο της Γενοκτονίας» τον Μπάιντεν, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια απέναντι στον Τραμπ που έχει αγκαλιά τον Νετανιάχου. Το κίνημα ενάντια στις ρατσιστικές δολοφονίες, το Black Lives Matter, τα εκατομμύρια που διαδήλωσαν ενάντια στις επιθέσεις του Τραμπ στο δικαίωμα στην έκτρωση, είναι εδώ. 

Στους αγώνες αυτού του κόσμου είναι η ελπίδα. Η Αριστερά στην Ελλάδα δεν πρέπει ούτε να κλαίει παραλυμένη μπροστά σε ένα υποτιθέμενο «γκρίζο κύμα» που κυριαρχεί ούτε πολύ περισσότερο να προσαρμόζεται σε αυτό. Χρειάζεται να  δυναμώσουμε τους αγώνες ενάντια στον ρατσισμό, τον σεξισμό της άρχουσας τάξης, να στηρίξουμε τους εργατικούς αγώνες που δίνουν σάρκα και οστά στην εναλλακτική απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα που γεννάει Τραμπ.