Με θλίψη πληροφορηθήκαμε ότι έφυγε από τη ζωή ο Μανώλης Σταθόπουλος, σχολικός φύλακας από το δήμο Πυλαίας – Χορτιάτη κι εμβληματική μορφή του μεγάλου αγώνα των Σχολικών Φυλάκων την περίοδο 2013-2015. Οι Σχολικοί Φύλακες ήταν κομμάτι των μεγάλων αγώνων διαρκείας -μαζί με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, τις ηρωικές καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, τους διαθέσιμους εκπαιδευτικούς και τους διοικητικούς των ΑΕΙ- που τα έβαλαν με το πρόγραμμα των χιλιάδων απολύσεων και διαθεσιμοτήτων του Μητσοτάκη, υπουργού τότε της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, φτάνοντας μέχρι τη νίκη.
Οι σύντροφοι/ισσες της Εργατικής Αλληλεγγύης στην Αθήνα, γνωρίσαμε από κοντά τον Μανώλη τον Οκτώβρη του 2013 στο κατειλημμένο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Άνθρωπος έξω καρδιά, με το πλατύ χαμόγελό του, το κόκκινο μαντήλι στο λαιμό και την αγωνιστικότητά του, δεν μπορούσε να μη σου τραβήξει την προσοχή. Οι Σχολικοί Φύλακες μόλις είχαν φτάσει με τα πόδια από την διαδήλωση των 560 χιλιομέτρων που ξεκίνησαν με τα πόδια από τη Βόρεια Ελλάδα για να καταλήξουν στην κατάληψη – σύμβολο των μεγάλων εργατικών αγώνων εκείνης της περιόδου.
«Ξεκινήσαμε την πορεία από τη Θεσσαλονίκη στις 28 Σεπτέμβρη. Από όπου κι αν περάσαμε βρήκαμε θερμή συμπαράσταση από όλο τον κόσμο. Εργατικά Κέντρα, δημοτικές αρχές, σωματεία και κάθε κλάδος εργαζομένων, απλός καθημερινός κόσμος που συναντάμε στα μέρη από τα οποία έχουμε περάσει μας συμπαραστέκεται. Παρότι η κούραση είναι μεγάλη, η υποδοχή του κόσμου μάς έχει δώσει φτερά. Αυτή τη στιγμή κατευθυνόμαστε στην Πελασγία Φθιώτιδας και θα ακολουθήσει η Λαμία, η Στυλίδα κλπ. Η αστυνομία μας έχει παρενοχλήσει αρκετές φορές στην προσπάθεια να μας τρομοκρατήσει. Υπάρχουν αντιξοότητες, όπως ο καιρός, κρυώματα κλπ. Αλλά είμαστε δυνατοί και συνεχίζουμε» είχε πει μιλώντας στην Εργατική Αλληλεγγύη κατά τη διάρκεια της πορείας.
Από εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη του 2013 και για την επόμενη διετία, οι συναντήσεις μας ήταν συχνές. Στα συλλαλητήρια των διαθέσιμων, στις κινητοποιήσεις συμπαράστασης στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, στις συνελεύσεις του Συντονισμού Ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες, στις διαδηλώσεις στη ΔΕΘ.
Ο ίδιος, τον Νοέμβρη του 2014, ένα χρόνο μετά την εισβολή των ΜΑΤ στην κατάληψη του Ραδιομεγάρου, μας έλεγε ότι «είμαστε εδώ για να δηλώσουμε ότι το “Βαθιά Ψυχή”, ισχύει. Είμαστε αλληλέγγυοι από την πρώτη στιγμή. Δεν ξεχνάμε ότι το Ραδιομέγαρο ήταν για εμάς η Ιθάκη. Εκεί μας υποδέχτηκαν και διανυκτερεύσαμε όταν φτάσαμε στο τέλος της πεζοπορίας διαμαρτυρίας, από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα».
Με κύρια χαρακτηριστικά την επιμονή, την αλληλεγγύη και τον συντονισμό, οι αγώνες των διαθέσιμων του δημοσίου και της ΕΡΤ, μαζί με μάχες του ιδιωτικού τομέα όπως αυτές των απολυμένων της Κόκα Κόλα και των Τσιμέντων Χαλκίδας, για μια διετία βρέθηκαν στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, φτάνοντας μέχρι το γκρέμισμα της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων τον Γενάρη του 2015. Συνέχισαν και τους επόμενους μήνες μέχρι τη νίκη. Το καλοκαίρι του 2015 έφτασαν να επιβάλουν στην κυβέρνηση του Τσίπρα την επαναπρόσληψή τους. Ο Μανώλης Σταθόπουλος παρέμεινε στην πρώτη γραμμή αυτών των αγώνων.
«Στο κέντρο αγώνα που έχουμε στην Αριστοτέλους ένας περαστικός μας ρώτησε τι κάνουμε ακόμα στο δρόμο. “Δεν είπε ο Τσίπρας θα σας πάρει πίσω;”. Εμείς απαντάμε ότι είπε αλλά δεν έκανε» είχε πει στην Εργατική Αλληλεγγύη τον Απρίλιο του 2015. «Ακόμα όμως και να μας είχε πάρει, πώς μπορούμε να φύγουμε από το δρόμο όσο οι καθαρίστριες δεν έχουν δουλειά, όσο η ΕΡΤ δεν έχει ανοίξει, όσο είναι άνεργοι οι εργάτες της Coca Cola, όσο οι χρυσοθήρες κάνουν πάρτι στην Χαλκιδική. Οι σχολικοί φύλακες λέμε “όρκο τιμής να μη λυγίσω αν αυτή την πολιτική δεν την τσακίσω”, αυτό είναι το στοίχημα. Μπορεί να είχαμε αλλαγή πολιτικού σκηνικού και αλλαγή κυβέρνησης αλλά αλλαγή εξουσίας δεν είχαμε, ακόμα κουμάντο κάνουν οι Μπόμπολες, οι Βαρδινογιάννηδες και τα δελτία των 8. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί, δεν μας χαρίστηκε τίποτε, όλα στο δρόμο τα κερδίσαμε. Με αυτό εδώ το καραβάνι, με τη συμμετοχή των εργατών της BIO.ME. και των τσιμέντων σπάμε τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα και αυτό είναι πολύ σημαντικό».
Αντίο Μανώλη… Υποσχόμαστε να τηρήσουμε τον “όρκο τιμής” και να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να ξεφορτωθούμε την κυβέρνηση και το σύστημα που σπέρνουν τη φτώχεια, το θάνατο και την καταπίεση.