Χάσαμε τον Γιάννη. Τον σύντροφο, τον φίλο, τον συνάδελφο. 

Ήταν μέλος του ΣΕΚ από τα φοιτητικά του χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Ο Γιάννης Θάνος, ο Γιώργος Μανουσέλης και εγώ ξεκινήσαμε το μακρινό 2003 την προσπάθεια να φτιάξουμε οργάνωση του ΣΕΚ στα Χανιά. Ήταν από αυτούς που δώσαμε τη μάχη ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων (τώρα ΣΕΠΕ Χανίων) ν’ αποτελέσει ένα μαζικό συνδικάτο βάσης με ριζοσπαστικό προσανατολισμό. 

Στην απεργία του 2006, στην κρίσιμη πρώτη, θυελλώδη γενική συνέλευση, μετά την πρώτη εβδομάδα απεργίας, ήταν ένας από τους τέσσερις (Θάνος, Μαλανδράκη, Μπεζιρτζής, Ρίζος) που διαφοροποιηθήκαμε από τη συνδικαλιστική μας παράταξή κατεβάζοντας πρόταση υπέρ της συνέχισης της απεργίας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα Χανιά αποτέλεσαν ένα από τα κάστρα της απεργίας, μέχρι και την τελευταία μέρα της, ενάμιση μήνα αργότερα. Ηγηθήκαμε εκείνης της απεργίας, στον Σύλλογό μας, κάνοντας συνεχείς και παρόμοιες σκληρές επιλογές και διαδίδοντάς τες στα σχολεία, στις συνελεύσεις, στους δρόμους. 

Ο Γιάννης ήταν συνεχώς τμήμα αυτών των επιλογών που άφησαν το σημάδι τους στο σωματείο για όλο το επόμενο διάστημα. Στις κομματικές συνεδριάσεις, όταν γέμιζε το πατάρι της «Γωνιάς των Αγγέλων», στο παλιό λιμάνι, ο Γιάννης βρίσκονταν εκεί. Λιγομίλητος και εσωστρεφής, αλλά καίριος στις παρατηρήσεις του. Παρών στα αντιφασιστικά, τα αντιρατσιστικά, τα αντιπολεμικά κινήματα, στις διαδηλώσεις στη βάση της Σούδας, στις απεργίες ενάντια στα μνημόνια και σε όλους τους αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας Παιδείας. 

Αν και τα τελευταία χρόνια είχε μειώσει τη κοινωνική του δράση, στήριζε με τη συμμετοχή του το ψηφοδέλτιο της δημοτικής κίνησης «Ανταρσία στα Χανιά» και φυσικά τις Παρεμβάσεις στον ΣΕΠΕ Χανίων. Συνεπής και ενσυνείδητος στη δουλειά του ήταν από τους βασικούς κορμούς της λειτουργίας του 17ου Δημοτικού Σχολείου. Έφυγε τόσο νωρίς αφήνοντάς μας ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό. 

Στη Βάσυ και τον Βαγγέλη, θερμά συλλυπητήρια και μια μεγάλη αγκαλιά, από μακριά, πέρα απ’ τη θάλασσα. 

Σεραφείμ Ρίζος