Αντιμέτωπος με ένα διήμερο οργής ήρθε ο ακροδεξιός πρόεδρος της Αργεντινής Μιλέι την Τετάρτη 9 και την Πέμπτη 10 Απρίλη. Μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν την πρώτη ημέρα και την επόμενη ακολούθησε μια μαζική γενική απεργία. Δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στο Μπουένος Άιρες.
Οι κινητοποιήσεις ήρθαν σε συνέχεια των διαδηλώσεων του περασμένου μήνα που σημαδεύτηκαν από τις βίαιες επιθέσεις της αστυνομίας. Το κίνημα που τα βάζει με την κυβέρνηση του Μιλέι το τελευταίο διάστημα, ξεκίνησε με διαδηλώσεις συνταξιούχων που ζητούσαν αύξηση των συντάξεων και επαναφορά της δωρεάν φαρμακευτικής περίθαλψης. Οι διαδηλώσεις αυτές αυξήθηκαν σε μέγεθος από την αρχή της χρονιάς, κερδίζοντας την υποστήριξη των εργαζομένων και άλλων οργανωμένων κομματιών όπως οι οπαδοί αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων που βάδισαν ενωμένοι.
Το κράτος απάντησε με τρομερή βία στις διαδηλώσεις του Μαρτίου: Χιλιάδες μπάτσοι των αντίστοιχων ΜΑΤ να βαράνε, μοτοσικλετιστές της αστυνομίας που έπεφταν πάνω στο πλήθος, κανόνια νερού, σφαίρες από καουτσούκ και δακρυγόνα, είχαν σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματίες και έναν μεγάλο αριθμό συλληφθέντων, ακόμα και μικρών παιδιών που γύρναγαν από το σχολείο. Ένας νεαρός φωτορεπόρτερ, ο Πάμπλο Γκρίλο, νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση με κατάγματα στο κρανίο και απώλεια εγκεφαλικής μάζας, αφότου η αστυνομία τον πυροβόλησε με κάνιστρο δακρυγόνου στο κεφάλι.
Αλλά για την κυβέρνηση το χαρτί της αστυνομικής βίας έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα. Η άγρια καταστολή των διαδηλώσεων από την υπουργό Ασφαλείας Πατρίσια Μπούλριτς φούντωσε ακόμα περισσότερο το κίνημα γενικεύοντας τα αιτήματά του κατά ολόκληρου του καθεστώτος του Χαβιέ Μιλέι.
Η προκήρυξη της γενικής απεργίας για την περασμένη εβδομάδα έγινε από τις τρεις μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες που συνδέονται υπό την ομπρέλα της CGT με διεκδικήσεις που περιλαμβάνουν αυξήσεις στους μισθούς, τερματισμό της καταστολής, δικαιώματα των μειονοτικών ομάδων και μεγαλύτερη ελευθερία των συνδικάτων.
Το πρόσφατο κίνημα έχει αφήσει την κυβέρνηση αδύναμη, αυξάνοντας τις εκκλήσεις για παραίτηση τόσο της Μπούλριτς όσο και του Μιλέι. Σύμφωνα με τα συνδικάτα η γενική απεργία θα οξύνει κι άλλο τη θέση της κυβέρνησης. Πέρυσι, κατά τους πρώτους έξι μήνες της προεδρίας του Μιλέι, πραγματοποιήθηκαν δύο γενικές απεργίες. Αλλά σύμφωνα με το κόμμα της επαναστατικής Αριστεράς Partido Obrero, αυτή της περασμένης εβδομάδας ήταν το «σημαντικότερο» και «ισχυρότερο» πλήγμα στο καθεστώς μέχρι τώρα.
Η κυβέρνηση επιχείρησε να εκτοξεύσει λάσπη εναντίον των απεργών, λέγοντας ότι τα συνδικάτα «επιτίθενται σε εκατομμύρια Αργεντινούς που θέλουν να εργαστούν». Αλλά η μαζικότητα των απεργιακών συλλαλητηρίων στο Μπουένος Άιρες και σε όλη τη χώρα διέλυσετην κυβερνητική προπαγάνδα. Τα τρένα, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια σταμάτησαν να λειτουργούν. Στην απεργία κατέβηκαν μαζικά οι εργαζόμενοι στα σχολεία, τις τράπεζες και μεγάλο μέρος του δημόσιου τομέα. Τα νοσοκομεία λειτούργησαν με ελάχιστες υπηρεσίες.
Καιρός για κλιμάκωση
Πολλοί που βγήκαν στους δρόμους στις διαδηλώσεις της Τετάρτης δήλωσαν ότι είναι καιρός για κλιμάκωση από τη μεριά των συνδικάτων. Σε κλιμάκωση καλεί και η επαναστατική Αριστερά ασκώντας κριτική στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ότι προσπαθεί να περιορίσει το κίνημα σε μια 24ωρη απεργία αντί να επιτρέψει «το ξεκίνημα μιας μαζικής παρέμβασης της εργατικής τάξης που θα εκμεταλλευόταν πλήρως την ελεύθερη πτώση της κυβέρνησης» και θα πετύχαινε την ανατροπή.
Το αγωνιστικό διήμερο της περασμένης εβδομάδας ήρθε την ώρα που το ΔΝΤ πρόκειται να χορηγήσει ένα τεράστιο δάνειο στην κυβέρνηση του Μιλέι, σε βάρος των αναγκών της εργατικής τάξης. Οι συνταξιούχοι κατηγορούν τον Μιλέι ότι απομυζά τις συντάξεις τους για να πληρώσει το υπάρχον χρέος προς το ΔΝΤ.
Ο Μιλέι αποτελεί μέρος της διεθνούς ενίσχυσης της ακροδεξιάς. Δεν ηγείται μόνο των πολιτικών λιτότητας στην Αργεντινή, αλλά έχει εξαπολύσει αυτό που αποκαλεί «πόλεμο κατά της διαφορετικότητας» πετσοκόβοντας τα γυναικεία και ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα. Έχει κλείσει φορείς όπως το Υπουργείο Γυναικών, Φύλων και Διαφορετικότητας πέρυσι και έχει επιτεθεί σε πολιτικές προστασίας από την ομοφοβία, την τρανσφοβία και τον ρατσισμό. Αλλά οι απεργίες και οι διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος είναι η απόδειξη ότι όσοι εξοργίζονται από τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές του Μίλεϊ δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια.