28/2, Γενική Απεργία, Αθήνα. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Φέτος στις 14 Μάη δίνουμε τη μάχη των φοιτητικών εκλογών ψηφίζοντας τα σχήματα των ΕΑΑΚ στα οποία συμμετέχει και το ΣΕΚ στις Σχολές. Μαυρίζουμε τη ΔΑΠ, την κυβερνητική παράταξη στα πανεπιστήμια που εδώ και τρία χρόνια πέφτει συνεχώς και σε ποσοστά και σε ψήφους. Eνισχύουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά που έχει στο κέντρο της την ανατροπή της κυβέρνησης, συνδέοντας τις μάχες του φοιτητικού κινήματος σε όλα τα μέτωπα,  ανοίγοντας τον δρόμο για την εργατική εναλλακτική.

Οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στο να βαθύνουν την κρίση της κυβέρνησης και να διαμορφώσουν ένα τοπίο στο οποίο η νεολαία στρέφεται όλο και πιο μαζικά προς την Αριστερά αναζητώντας εναλλακτική απέναντι σε ένα καταστροφικό σύστημα. Το περσινό κίνημα καταλήψεων ήταν εκείνο που κατάφερε να απομονώσει τη Νέα Δημοκρατία και να την κάνει να ψηφίζει το νομοσχέδιο μόνη της, ενώ την ίδια στιγμή ριζοσπαστικοποίησε μία ολόκληρη γενιά φοιτητών. Η φετινή χρονιά σημαδεύτηκε από πολλαπλούς αγώνες των φοιτητών και των φοιτητριών σε όλα τα μέτωπα, μέσα στους οποίους η αντικαπιταλιστική αριστερά των πανεπιστημίων και το ΣΕΚ στις Σχολές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πολιτικοποίηση και τη συνέχεια τους.

 Ξεκίνησε με τις κινητοποιήσεις των Φοιτητικών Συλλόγων απέναντι στη συνεργασία της Lockheed Martin με το τμήμα αεροδιαστημικής του ΕΚΠΑ. Φοιτήτριες και φοιτητές δήλωσαν την αντίθεση τους στη συνεργασία με τη μεγαλύτερη εταιρεία-παραγωγό όπλων στον πλανήτη, διεκδικώντας ότι η Παιδεία και η Έρευνα θα προσανατολίζονται στις ανάγκες τους και όχι στις ανάγκες του πολέμου. Στις κινητοποιήσεις ήταν αναπόφευκτη η σύνδεση με το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, με τους φοιτητές να απαιτούν να σταματήσει η στήριξη του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ και να τερματιστεί η γενοκτονία στη Γάζα.

Το φοιτητικό κίνημα με πρωταγωνίστρια την αντικαπιταλιστική Αριστερά, συμμετείχε και οργάνωσε τις διαδηλώσεις για αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη στον έναν χρόνο από την αρχή της γενοκτονίας τον Οκτώβρη. Με πρωτοβουλία του ΣΕΚ στις Σχολές, με την Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδος και τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, οργανώθηκαν εκδηλώσεις στα πανεπιστήμια για το πώς μπορεί να σταματήσει η γενοκτονία, ποιά είναι η λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα και τί μπορεί να γίνει από την πλευρά των φοιτητών σε αυτήν την κατεύθυνση. Είναι θετικό ότι η προοοπτική του ενιαίου ελεύθερου Παλαιστινιακού κράτους από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο υιοθετήθηκε συνολικά από το δίκτυο των ΕΑΑΚ, αντικρούοντας τις αυταπάτες για τη λύση των δύο κρατών. Χρειάζονται ακόμη πολλές πρωτοβουλίες μέσα στις σχολές για να γίνει πραγματικά η σύνδεση με το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και για να αποκτήσει το φοιτητικό κίνημα κεντρικό ρόλο στη διεκδίκηση του τερματισμού της γενοκτονίας στη Γάζα.

Δράση

Η χρονιά συνεχίστηκε με τις αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές μάχες. Η δολοφονία του μετανάστη ντελιβερά Μοχάμεντ Καμράν από βασανιστήρια στο ΑΤ του Αγ. Παντελεήμονα, έδειξε πιο επιτακτικά την ανάγκη για δράση και πρωτοβουλίες μέσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους για το σταμάτημα των δολοφονιών των μεταναστών στα Αστυνομικά Τμήματα, στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε όλες τις Γενικές Συνελεύσεις της χρονιάς οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του ΣΕΚ στις Σχολές άνοιγαν τα ζητήματα του ρατσισμού και της ανόδου της ακροδεξιάς διεκδικώντας αποφάσεις και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Υπήρξε μεγάλη προσπάθεια να τραβηχτεί και η υπόλοιπη Αριστερά των σχολών σε αυτές τις μάχες. Η συζήτηση για το πώς μπορούν να σταματήσουν οι πνιγμοί και οι δολοφονίες των μεταναστών στη Μεσόγειο έφερνε μπροστά το αίτημα για ανοιχτά σύνορα το οποίο δημιουργούσε πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς στις σχολές. Βάζοντας μπροστά το αίτημα για Δικαιοσύνη για το ναυάγιο της Πύλου και κρατώντας αυτήν την καμπάνια ζωντανή εδώ και δύο χρόνια, μπόρεσαν οι  πρωτοβουλίες αυτές να βρουν έδαφος στη νεολαία των σχολών και να μεγαλώσουν διεκδικώντας τέλος στις ρατσιστικές πολιτικές της κυβέρνησης. Το αποκορύφωμα ήρθε στις 22 Μάρτη, την Διεθνή Ημέρα Δράσης ενάντια στον Ρατσισμό και τους Φασίστες, όπου φοιτητές και φοιτήτριες συμμετείχαν στα συλλαλητήρια στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα απέναντι στην κυβέρνηση και το σύστημα που δολοφονεί.

Ήταν όμως και μια χρονιά απεργιακού ξεσηκωμού που το φοιτητικό κίνημα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Οι απεργοί στην Υγεία έδωσαν τον τόνο γιουχάροντας τον Άδωνι που τόλμησε να εμφανιστεί στο Υπουργείο Υγείας στην πανυγειονομική απεργία τον Οκτώβρη. Ακολούθησε η απεργία των εκπαιδευτικών στις 23 Οκτώβρη στην οποία γύρισε μπούμερανγκ η προσπάθεια εκφοβισμού από τον Πιερρακάκη που την έβγαλε παράνομη. Με το μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, φοιτητές/ριες, μαθητές/ριες και εκπαιδευτικοί ξεκαθάρισαν ότι η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας δεν θα περάσει. Την ίδια περίοδο απεργούσαν και οι ναυτεργάτες, οι καθαρίστριες και οι ντελιβεράδες. Η ανάδειξη των απεργιακών μαχών στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων και η διεκδίκηση της συμμετοχής των Φοιτητικών Συλλόγων σε αυτές, έδινε ώθηση σε αυτούς τους αγώνες και έδειχνε που πραγματικά βρίσκεται η δύναμη ανατροπής της κυβέρνησης.

Η δυναμική του περασμένου Οκτώβρη φάνηκε στο τριήμερο και τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Δεκάδες χιλιάδες συμμετείχαν στη διαδήλωση της Κυριακής 17 Νοέμβρη με τους Φοιτητικούς Συλλόγους να δίνουν τον τόνο. Πιάνοντας το νήμα της εξέγερσης και συνδέοντάς το με το σήμερα, το ΣΕΚ στις Σχολές τόνιζε ότι ο δρόμος για την ανατροπή της κυβέρνησης και του συστήματος είναι επαναστατικός, μακριά από τις ρεφορμιστικές αυταπάτες για διαχείριση του συστήματος και κοινοβουλευτικά μέτωπα.

Θρύψαλα

Από τον Γενάρη τα δεδομένα αρχίσανε να αλλάζουν. Το μεγάλο συλλαλητήριο της 26ης Γενάρη μετά τις νέες αποκαλύψεις για το έγκλημα στα Τέμπη, έκανε θρύψαλα τις θεωρίες περί αρνητικών συσχετισμών. Ήταν ένα προοίμιο για την 28η Φλεβάρη που ακολούθησε, τη Γενική Απεργία που έμεινε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη εδώ και δεκαετίες.

Ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις σχολές από την οργάνωση της πανεργατικής απεργίας, μέχρι την απεργιακή συγκέντρωση και την επόμενη μέρα ήταν κομβικός. Οι συνελεύσεις των σχολών ήταν βαθιά πολιτικές με τα ερωτήματα του πως μπορεί να ανατραπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με ποια αιτήματα και ποια εναλλακτική υπάρχει απέναντί της να κυριαρχούν. Σε αυτά τα ερωτήματα το αίτημα για την κρατικοποίηση του σιδηρόδρομου χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, που υιοθετήθηκε από την αντικαπιταλιστική Αριστερά των σχολών, έπαιξε ρόλο από τη μία δίνοντας πραγματική εναλλακτική κόντρα στις δολοφονικές ιδιωτικοποιήσεις, από την άλλη βάζοντας στο επίκεντρο την τάξη που μπορεί να δώσει λύση στη διαχείριση, όχι μόνο του σιδηροδρόμου, αλλά και της Παιδείας, της Υγείας και συνολικά των δημοσίων αγαθών. Τα αμφιθέατρα των σχολών πολώθηκαν σε αυτή τη συζήτηση, με τις δυνάμεις της Πανσπουδαστικής να απορρίπτουν το αίτημα της κρατικοποίησης του σιδηρόδρομου με το επιχείρημα “τί ιδιωτικό, τί δημόσιο”. Η δυναμική των συνελεύσεων όμως έδειξε πως το αίτημα της κρατικοποίησης χωρίς αποζημίωση βρίσκει σύμφωνη την πλειοψηφία των φοιτητών.

Παράλληλα, στο ερώτημα της στρατηγικής για την ανατροπή της κυβέρνησης και στην εναλλακτική απέναντι της, οι δυνάμεις του ΣΕΚ στις Σχολές ήταν ξεκάθαρες. Ο δρόμος ήταν και είναι οι καταλήψεις των σχολών, που σε συνδυασμό με ένα δυνατό απεργιακό κίνημα μπορούν να συγκρουστούν με την κυβέρνηση. Είναι λάθος  και της ΚΝΕ και της ΑΡΑΣ η υποτίμηση της διάθεσης της νεολαίας να παλέψει. Μαζί, ήταν λάθος το να μην υιοθετηθεί μετά την 28η Φλεβάρη, ο δρόμος των καταλήψεων διαρκείας ξεκάθαρα, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και κλυδωνισμούς. Ένα κίνημα καταλήψεων μπορεί να ισοπεδώσει τον Μητσοτάκη. Μπορεί να λειτουργήσει σαν πυροδότης μαζικών αντιστάσεων και εργατικών αγώνων, όπως και ιστορικά είναι ο ρόλος των φοιτητικού κινήματος, και να τον ρίξει όπως έχει κάνει στο παρελθόν.

Η συνέχεια της 28ης Φλεβάρη ήρθε με την 8η Μάρτη. Η απεργία για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών φέρνει κάθε χρόνο στο κέντρο τη συζήτηση πάνω στα ζητήματα του σεξισμού και της γυναικείας καταπίεσης. Την ίδια στιγμή η νεολαία των σχολών αναζητά απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα, καθώς ως κομμάτι της εργατικής τάξης βάλλεται εξίσου από αυτά. Η υποτίμηση τους και η αναγωγή τους σε “δευτερεύοντα ζητήματα” είναι λάθος. Τα πανεπιστήμια έχουν τον διττό ρόλο αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας για τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, παράλληλα όμως και της πολιτικοποίησης των φοιτητών και φοιτητριών πάνω σε αυτά, με τρόπο που μπορεί να σπάσει αυτές τις αντιλήψεις και να τις κάνει δύναμη ανατροπής. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά των πανεπιστημίων χρειάζεται να είναι ξεκάθαρη πάνω στις ρίζες της γυναικείας καταπίεσης, να μην θεωρεί τη μάχη απέναντι τους υπόθεση φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ συλλογικοτήτων αλλά να τις ανάγει σε υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε η οργάνωση της απεργιακής 8ης Μάρτη από το ΣΕΚ στις Σχολές. Βλέποντάς τη και σαν άμεση συνέχεια της 28ης Φλεβάρη, θυμίζοντας πως το 2023, λίγο μετά το έγκλημα των Τεμπών η οργή εκφράστηκε μαζικά γιατί υπήρχε κηρυγμένη απεργία στις 8 του Μάρτη. Και ανοίγοντας με θάρρος την κουβέντα για τις ρίζες της γυναικείας καταπίεσης, γυρνώντας στην επαναστατική παράδοση του Μαρξ και του Ένγκελς, απορρίπτοντας βιολογικές εξηγήσεις περί αμετάβλητης φύσης ανδρών και γυναικών.

Συσχετισμοί

Συνεχίζουμε να μιλάμε για τη Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη, γνωρίζοντας ότι έχουν αλλάξει τα μέχρι τώρα γνωστά δεδομένα και συσχετισμοί. Στις 9 Απρίλη στη νέα Γενική Απεργία οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ξαναβρέθηκαν μπροστά. Μπροστά μας είναι η απεργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, ένας ακόμη σταθμός στον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης. Έχουμε ανοιχτή τη μάχη ενάντια στις διαγραφές φοιτητών και μπορούμε να τους κάνουμε να την πάρουνε πίσω μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις συνολικά.

 Στις φοιτητικές εκλογές ψηφίζουμε, όπως αγωνιζόμαστε, ενισχύουμε την αντικαπιταλιστική Αριστερά των πανεπιστημίων που παλεύει για φοιτητικούς συλλόγους στην πρώτη γραμμή των αγώνων σε συντονισμό με το εργατικό κίνημα μέσα και έξω από τις σχολές. Που φέρνει στα αμφιθέατρα τις διεθνείς εικόνες των καταστροφών από τη μία και των εξεγέρσεων από την άλλη, αναδεικνύοντας τη δύναμη και την κεντρικότητα της εργατικής τάξης. Που δίνει αγώνες σε όλα τα μέτωπα συνδέοντας όλες τις μάχες, βάζοντας στο κέντρο τη συζήτηση και την αντιπαράθεση των επιχειρημάτων στις συνελεύσεις των σχολών. Και που βάζει με επιμονή τον αντικαπιταλιστικό δρόμο, με ενότητα όχι γενικά και αόριστα αλλά σε συγκεκριμένα πολιτικά επιχειρήματα.