Κλείνουμε το φετινό Μαρξισμό λέγοντας τρία πράγματα: Εργάτες ενωμένοι-όχι νικημένοι. Πάλη για εργατική εξουσία και σοσιαλισμό. Ο ρόλος του επαναστατικού κόμματος είναι κρίσιμος σε αυτές τις συνθήκες.
Υπάρχει μια κρίση της κυρίαρχης τάξης που παίρνει την πιο επιθετική μορφή. Επιθετική μορφή είναι όταν ετοιμάζεται για πόλεμο και ζητάει εξοπλισμούς 28 δις ευρώ στην Ελλάδα και 800 δις στην ΕΕ. Η κυρίαρχη τάξη σε όλο τον κόσμο βρίσκεται σε επιθετική μανία για να διασωθεί από την κρίση. Στόχος τους είναι να πληρώσουν η εργατική τάξη και οι από κάτω.
Αλλά η εργατική τάξη και το κίνημα αντιστέκονται. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μεγάλα καθήκοντα.
Το πρώτο από όλα είναι το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος, απέναντι σε αντιλήψεις ότι το εργατικό κίνημα είναι σε διάλυση. Πριν από αυτή τη συζήτηση που κλείνει το τετραήμερο, έγινε μια άλλη για το τι σημαίνει εργατικός έλεγχος στους σιδηροδρόμους και σε όλη την κοινωνία. Σε αυτή τη συζήτηση πήρανε μέρος σύντροφοι από τα νοσοκομεία, από τα σχολεία, από τους σιδηροδρόμους. Μας βάζουν καινούργια καθήκοντα. Η εργατική αντίσταση θέλει οργάνωση, για να φτάνουν και να απλώνονται τα παραδείγματα.
Το θέμα της κρατικοποίησης χωρίς αποζημίωση δεν εξαντλείται στις τράπεζες ή τους σιδηρόδρομους, αφορά όλους τους εργατικούς χώρους, όλους τους τομείς. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ζήσουμε. Αν περιμένουμε από τους καπιταλιστές και τους «γεωργιάδηδες» δεν πρόκειται να ζήσουμε, γιατί θέλουν να μας βάλουν να πληρώσουμε για τα ελλείμματά τους, για τις καταστροφές τους.
Χρειάζονται διαρκώς ξεκαθαρίσματα: Όχι στον πόλεμο! Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Όχι στο σεξισμό! Τράνς, ομοφυλόφιλοι και χωρίς φύλο είναι όλα αδέρφια μας! Οργανώνουμε λοιπόν όλοι μαζί μέσα στους εργατικούς χώρους. Να κερδίσουμε τα συνδικάτα να πάρουν τέτοιες θέσεις. Όπως κερδίσαμε τα συνδικάτα με πολύ κόπο να αποφασίσουν ότι η 8 Μάρτη είναι απεργία.
Σύνορα ανοιχτά
Να παλέψουμε μέσα στα συνδικάτα για το θέμα του ρατσισμού. Για την Πύλο! Όχι απλώς να μας δώσουν την υπογραφή τους. Να οργανώσουν συζητήσεις στους χώρους δουλειάς. Να ανοίξουν οι πόρτες των συνδικάτων για τους μετανάστες, να απαιτήσουν νομιμοποίηση όλων, μεταναστών, προσφύγων. Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης! Έχουμε ανάγκη από εργάτες και εργάτριες αν θέλουμε να συνεχίσουμε να παίρνουμε συντάξεις. Ανοίξτε τα σύνορα στους εργαζόμενους/ες που θέλουν δουλειά, που θέλουν να κινηθούν ελεύθερα. Όλα αυτά δεν πρόκειται να μας τα χαρίσει κανένας.
Το επαναστατικό Κόμμα χρειάζεται να δουλέψει με αυτούς τους στόχους. Δεν είναι στόχοι απλά και μόνο για να καταγράφουμε διαφωνίες με τη ρεφορμιστική Αριστερά. Στις συζητήσεις του Μαρξισμού ήρθαν σύντροφοι και συντρόφισσες από όλη την Αριστερά, κόσμος που είναι ανάμεσα στη Νέα Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Κάνουμε ανοίγματα αυτή τη στιγμή και υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να δουλέψουμε μαζί, από όλη την Αριστερά. Αλλά δεν φτάνει η συζήτηση, θέλει οργάνωση και δράση. Με βασικές επιλογές:
Κοινοβουλευτικός δρόμος; Να περιμένουμε πότε θα γίνει μια εκλογική συμμαχία και έτσι να ρίξουμε το Μητσοτάκη; Εμείς πιστεύουμε ότι το εργατικό κίνημα έχει τη δύναμη να ρίξει τον Μητσοτάκη. Αυτό σημαίνει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και τις αγκαλιές μας στους εργατικούς χώρους. Στις γειτονιές. Στις σχολές. Παντού. Ανοιχτά, να δουλέψουμε μαζί με τον κόσμο που δίνει τις μάχες εδώ και τώρα χωρίς αναμομές για το πότε θα στηθούν οι κάλπες.
Ενιαίο Μέτωπο
Είμαστε με το ενιαίο μέτωπο; Η απάντηση είναι ναι. Το οργανώνουμε; Η απάντηση είναι όχι καλά. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξουμε. Ανοιχτοί, ανοιχτές, ανοιχτά, σε όλα αυτά τα κομμάτια, συζήτηση και δουλειά μαζί, με στόχο να ρίξουμε την κυβέρνηση και να οργανώσουμε τις επόμενες μάχες. Ο Μαρξισμός είναι θεωρία και πράξη. Χωρίς πράξη, τα κλειστά κυκλώματα που αναλύουν και αναλύουν χωρίς να δοκιμάζονται δεν καταλήγουν πουθενά.
Και η δράση ξεκινάει από αύριο. Για την απεργία στο δημόσιο στις 6 Ιούνη -που δίνουμε τη μάχη να μην είναι στάση εργασίας, αλλά να επεκταθεί. Όσο περισσότερα σωματεία πουν ότι δεν είναι τρίωρη στάση αλλά απεργία, αυτό θα είναι κατάκτηση. Στις 21 Ιουνίου θέλουμε όλη την εργατική τάξη ενωμένη μαζί με τη νεολαία στο μεγάλο συλλαλητήριο ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στους δολοφόνους της Πύλου. Και στις 14 Ιούνη στο Pride πάμε να διεκδικήσουμε από τα συνδικάτα μας ότι θα διαδηλώσουμε με τα πανό τους!
Πώς θα δουλέψουμε για αυτά; Θέλουμε η Εργατική Αλληλεγγύη που στις σελίδες της έχει όλες αυτές τις μάχες και μαζί την εικόνα από τον Μαρξισμό να φτάσει σε όλους/ες. Οι τοπικοί πυρήνες δεν αρκεί να συζητήσουν πόσο ωραίο ήταν το τετραήμερο του Μαρξισμού, αλλά να οργανώσουν τη συνέχεια σύμφωνα με τις ανάγκες της τάξης.
Οι ανάγκες της τάξης είναι να παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία. Δεν υπάρχουν δρόμοι εύκολοι, όπως πίστευαν και πιστεύουν ακόμα τα ρεφορμιστικά κόμματα, μέσα από την αριστερή διαχείριση. Ο καπιταλισμός σε κρίση ανοίγει μόνο δρόμους για να ποδοπατάει. Ή τον ποδοπατάς εσύ οργανώνοντας τη δύναμη που μπορεί να το κάνει ή θα σε ποδοπατήσει αυτός.
Έχουμε μπροστά μας μάχες με προοπτική για μια άλλη κοινωνία, για τον Σοσιαλισμό. Το ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός δεν μας φτάνει. Τον προσδιορίζουμε: Εργατική εξουσία και Σοσιαλισμός. Και μπορούμε να φτάσουμε εκεί με τη δύναμη της εργατικής τάξης και ένα δυνατό επαναστατικό κόμμα στο ρόλο του βασικού οργανωτή αυτής της προσπάθειας.
Από την ομιλία της Μαρίας Στύλλου στη συζήτηση “Στο δρόμο για την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό” με την οποία έκλεισε το φεστιβάλ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ 2025.